Nieuw leven :)

Feestdagen.. Merkbaar is hoe mijn gevoel de afgelopen dagen alle kanten op waait. Soms voel alsof ik tot scherven op de grond val wanneer ik mijn gemis van voor mij ooit belangrijke mensen en jeugd voel. Mijn hart doet pijn. Een schrale wind waait langs mijn ziel.. Maar gelukkig er langs en er allang niet meer door heen. Al doet die schrale wind nog steed pijn. Het voelt koud en eenzaam tegelijk. Ik mis...

Ondanks het gemis ben ik erg dankbaar met hoe ik mijn leven nu zelf leid. Ik voel mijn waarde. Ik voel dat ik leef. Als een mens met heel veel liefde, gevoeligheid en diepzinnig leven. Soms beweren mensen nog steeds het tegendeel. Het doet me pijn dat te horen omdat ik het zelf werkelijk heel anders voel.

Afgelopen jaar 2016.. Een bizar en bijzonder jaar. Een jaar waarin ik de hel en zevende hemel zag. Heb mijzelf bevrijd en losgewrikt uit een gevangenis van mijn jeugd en verleden. Uit jaren lijden onder trauma, onder pijn en verdriet. Het leven wat ik leed met mijn ogen teneer geslagen. Kijkend naar de grond. Niet meer kunnen zien wat werkelijke schoonheid is. Wat mijn eigen schoonheid is. Tot die eene bewuste middag daar in bilthoven. Waar ik voor de spiegel stond en mijzelf aan keek. Werkelijk en voor het eerst mijzelf echt kon zien. Mijn ogen sloegen op en een vlammetje ging aan. Ik zag mijn schoonheid, mijn gezicht en ogen voor het eerst echt en puur. Zonder oordeel. Ik zag voor het eerst echt wat me aangedaan is. Dat ik als kind en ook in mijn latere leven geen schuld had. Werkelijk geen schuld had. 'Return to innocence'.

Dat moment op die slaapkamer binnen de muren van psytrec. Dat moment van glinstering in mijn ogen en mijn hart, ontwapenend. een moment van pijn en besef, een moment van voluit leven en besef ik nooit meer over mijn schouder hoeft te kijken of er opnieuw gevaar en straf op me af komt. Ik dat kleine beschadigde meisje in mij durf te zien, voel, omarm en kan dragen.

Wat ben ik dankbaar voor dat moment voor de spiegel die middag! Op mijn vierendertigste jaar opnieuw geboren worden. Nu alleen en met mijzelf in liefde. Een kleurrijk leven voor me zien en mogen omarmen met elke porie tot in het diepste van mijn ziel. Dankbaar!

De weg is nog steeds niet ongeeffend en makkelijk. Drastische keuzes volgde naar dat moment. Beseffend ik veel keuzes tot dan toe niet in liefde voor mijzelf gemaakt heb. en ik mijn leven tot dan toe heb laten afhangen van overleven, wat ook betekende ik dacht ik vooral ten dienste van de ander moest staan. Mijn besef na dat moment het de hoogste tijd werd dat los te laten. Ik vanaf nu op eerste plek kom. Veel verdriet volgde en vol besef welke drastische, onbegrijpbare en ongrijpbare keuzes ik moest gaan maken en nog steeds moet maken. Kiezen om wederom te verliezen. Het leven wat ik had achter me te laten, afscheid te nemen van veel mensen die mij niet hebben kunnen geven wat ik wel nodig heb.

De bewuste keuze te moeten verliezen. en in de meest lettelijke zin op mijn intuitie verder te lopen niet wetend waar naar toe was en is verschrikkelijk moeilijk. Achterom kijkend alsof je de hel ziet branden. Niet wetend wat er komen gaat en waar deze weg me naar toe mag brengen.
Voor het eerst vertrouwend op dat mijn intuietie en dat mijn gevoel klopt. Deze weg mij brengt naar daar waar ik in liefde kan zijn. Ik loop nog steeds nadat eene moment.

Vind de weg niet makkelijk, donker en soms eenzaam tegelijk. Ik voel de schade van het verliezen van mijn oude leven en mensen daarin. Ik op dit moment erg alleen en op mijzelf sta met een klein handje vol liefdevolle mensen om me heen die er zijn. Mij zien en mijn keuzes begrijpen en aanmoedigen en aangemoedigd hebben op te staan en door te lopen. Mij lieten voelen ik op mijn intuitie mag vertrouwen. Ik mag rouwen om wat ik achter me laat maar ik daardoor juist ook leef en doe wat goed voor mij is. Voluit leef. Waar deze weg mij brengt. Kan het nog niet overzien en voel dit moment ook vooral de leegte waar mijn oude leven nog niet zolang geleden bestond. Ik rouw hierom.

Nu deze mooie avond denkend aan dat eene moment daarin bilthoven. Ik voel even weer die glinstering. De warmte in mijn hart. De glimlach op mijn gezicht, het vreugdedansje daar door de gang... Ik voel even weer hoe mijn intuitie en kracht me in de meest letterlijke zin vooruit stuwt. Geen weg terug. Door mijn pijn, aanvaarden van de pijn, accepteren van de keuzes waarin ik mij vol besef ik ook en wederom verlies. Maar me brengt naar een leven zonder overleven. Een leven waarin ik de horizon kan zien. Naar een leven in zelfliefde..

Als Liefde niet kan stromen waar het gaan wil

Liefde wat is liefde? Wat betekend het om te leven zonder liefde. Wat gebeurt er wanneer liefde o zo voelbaar is maar dat er geen ruimte is te laten stromen wat je voelt. Wat gebeurd er wanneer je geliefden die je o zo lief zijn niet trouw zijn aan jou. En wat wanneer later blijkt dat de liefde niet wederzijds is. Wat als die geliefden je ouders, familie of andere belangrijke naasten betreft. Wat als jou liefde en vertrouwen misbruikt en geschonden worden. Wat betekend het om in totale verwarring onwetendheid achter gelaten te worden wanneer jou besef komt jou liefde misbruikt is. En wat doet dit met je ziel. Met je algehele ontwikkeling. Wat als liefde niet kan stromen waar het gaan wil?

Dit lijkt het centrale thema in mijn leven tot nu toe. Ik voel veel liefde. Houd van mijn naasten zielsveel en in het bijzonder van mijn kind. Ik voel de liefde die ik naar hen heb. Vind het zo verdrietig te voelen mijn houden van misbruikt is. Niet door de mensen in het nu. Maar vooral in mijn verleden. De schade die het veroorzaak heeft. Komt iemand vanuit liefde mij nabij dan schrik ik en weet ik niet zeker of ik het af moet houden of niet. Terwijl ik ook hunker naar liefde.
Hunker naar dat mijn liefde voor de mensen om me heen, mijn dieren en natuur kan blijven stromen waar het gaan  wil. Het geschonden zijn van mijn vertrouwen als kind maakt dit soms nog steeds verdomt moeilijk. Ik hield van mijn ouders en broer. En ook van de mensen die ik later in mijn leven tegengekomen ben maar wat uiteindelijk toch niet leek te kloppen. Hoe kan ik leven met mensen waar je als kind van hield en waar ik blindelings op had moeten kunnen vertrouwen. Wat als je die liefde nog steeds voelt maar dat je er niet aan toe kan geven simpel weg omdat het jezelf opnieuw zal teleurstellen en het je opnieuw ongelukkig maakt. Wat maakt liefde misbruikt word? Ik vraag het me af. Elke dag opnieuw. Al draai ik het inmiddels liever om. Dat liefde kan stromen waar het gaan wil. Maar hoe doe ik dat?

Afgelopen week reed ik na een mooi en indrukwekkend weekend terug naar mijn eigen huisje. Indrukwekkend op verschillende vlakken..

Ik ben het weekend bij het evenement van stichting project speaknow geweest. 'Beat Your comfortzone' 'Over de streep', nagebootst van het televisie programma over de streep.Wat ik er voelde was veel liefde en saamhorigheid. Het laatste onderdeel van de middag was daadwerkelijk over de streep gaan wanneer stellingen die voorgelezen werden op jou van toepassing zijn. Mij werd pijnlijk duidelijk hoe veel stellingen op mijn leven van toepassing zijn geweest. Wederom werd voelbaar hoe erg het was. En gellukkig daarnaast hoe ongekend groot mijn kracht en overleving is. Hoe ik heb kunnen overleven tot nu en hoe intens dicht ik inmiddels in mijzelf en kracht mag blijven staan. Jah ik liep nog steeds alleen die streep over telkens opnieuw. Al liep ik met mijzelf. En ik loop echt zelf. Mij duw je allang niet meer om ver.. Een groot geschenk en alles behalve vanzelfsprekend.. Een stelling ging over wanneer je je familie en geliefden verloren bent doordat zij jou niet geloofden en ook niet ondersteund hebben toen je je geheim openbaarde en om hulp vroeg naar misbruik. Of je hen en alles door het misbruik verloren bent? Bij het over de streep lopen na deze stelling. Ik brak. Het besef ik werkelijk alles verloren ben als kind. En o.a. mijn eigen moeder me niet gelooft. Opnieuw kwam binnen hoeveel ik verloren heb van wat ik o zo lief had. Zoveel meer dan me lief is! Wat als liefde niet kan stromen waar het gaan wil? Maar zo graag had willen stromen.

Al stroomt mijn liefde inmiddels ook. Die autorit terug naar huis. Zoveel tranen. Maar zoveel liefde voor mijzelf. Compassie voor mijzelf en dat kleine meisje in mij waarin ik me vol besef hoe zuinig ik op haar moet zijn. Zij nog niet helemaal geheeld is. Haar verwarring en wantrouwen nog steeds enorm zijn bij tijd en wijle en haar vertrouwen en liefde nog steeds geschonden zijn. Haar liefde nog niet altijd kan stromen waar het gaan wil. Al zijn we samen op weg. Dat is zo mooi en groots.

Kwetsbaar is kracht

Langzaam sta ik op. Recht mijn rug en klop het stof van mijn kleren. langzaam steek ik mijn hand uit naar de vrouw die ik ben. Begin te berusten, te ontdooien en te leven. Langzaam voel ik eindelijk weer die kuiltjes in mijn wangen door een oprechte glimlach. Voel mijn adem zakt wat maakt ik begin te voelen. Te verwarmen en gewoon te leven.

Het voelt uniek. Ik schrijf dit met tranen op mijn wangen. Veel tranen. Van ontroering en anderzijds huilt alles ook in mij. Alles doet pijn, mijn lijf, mijn hart. Ik besef me hoe uniek het is ik het bovenstaande mag voelen. Kan beleven en omarmen. Dat ik ondanks de pijn en het afschuwelijke in mijn jonge leven dit wakker bij me word. En het alles behalve vanzelfsprekend is ik heb overleefd.

Dat wanneer je bijna alles en iedereen verliest. Ouders, familie, vrienden, partner, jeugd en een thuis dat ondanks de pijn, verdriet en het gemis het ook maakt je de weg naar jezelf mag vinden. Het volle besef ik zelf verantwoordelijk ben voor mijzelf en mijn eigen geluk. Voor mijn eigen leven en nu nog van dat van mijn kind.

Ik had zo graag gewild dingen anders zouden zijn gelopen. Ik niet misbruikt zal zijn al die jaren. Ik nooit als klein kind verlaten was. Ik het geweld tussen mijn ouders niet mee had hoeven maken enz. Zij er emotioneel voor me zouden zijn geweest en niet andersom. Ik had gewild ik me nooit moeder over mijn moeder en vrouw van mijn vader had hoeven voelen. Had gewild ik niet zwaar getraumatiseerd geraakt zal zijn. Ik niet bijna alles had hoeven te verliezen. De dingen die 'normaal gesproken' zo vanzelfsprekend zijn. Waarvan blijkt niets vanzelfspreken is. Wat vandaag is kan morgen weer anders zijn.

Maar wat brengt het me nu. En gek genoeg brengt het doorgaan van deze uiterst pijnlijke weg me heelveel. Er is zoveel om verdrietig over te zijn en juist daardoor besef ik me ten volle hoe krachtig ik ook ben. Ik heb overleeft en nog steeds. En ik klim overeind. Ik ben nog steeds heel bang, heel verdrietig, heel boos. Ik voel het terecht is ik moet huilen en er heelveel is om over te huilen. Maar de naam van mijn blog geeft het aan; 'kwetsbaar is kracht'. Is mijn kracht. Mijn verdriet, mijn pijn en moeite met wat me is overkomen maakt ook ik elke dag stil kan staan bij dat wat vaak niet zichtbaar is maar wat van grote waarde is in mijn leven.

Wil je me lijmen

Duw me omver
Stuur me met tegenzin de kou maar in
Blaas me maar omver en stoot me om
Ik kan niet kapot

Kijk me niet aan, maar kijk dwars door me heen
Laat me verloren, laat me alleen
Ik kan het best zelf, ik heb je hulp niet nodig
Het is een lief maar overbodig, vast heel goed bedoeld gebaar

Vang me niet op
Als ik naar beneden val - het steeds opnieuw verknal,
Ik ga vanzelf vast wel weer staan
Ik kan het best aan

Maar als ik mezelf geen bescherming meer bied
Als ik op dreig te geven ookal zie je het niet
Blijf je dan hier?
Laat me niet in de steek
Wil je me lijmen als ik breek?

Loop van me weg
Laat me maar achter als je weg wilt gaan, veracht me
Om zelf het best te kunnen zijn
Scheld me uit, je doet me toch geen pijn
Met wat je doet

Sluit me maar op
Als je genoeg van me hebt
Ik vervloek je, maar alleen in mijn hoofd
En je moet ook niet alles geloven wat ik zeg

Maar als ik mezelf geen bescherming meer bied
Als ik op dreig te geven ookal zie je het niet
Blijf je dan hier?
Als ik je zachtjes smeek
Om me te lijmen als ik breek

Wil je me lijmen van Maike oubouter

Een nummer wat veel in mijn hoofd zingt. Wanneer ik dit nummer hoor vloeien er veel tranen. De tekst raakt me diep en voelt waar. Het beschrijft dat wat het kind in mij miste en mist. De armen, de oprechte liefde en het vertrouwen in mij ik zelf kan staan en leven maar daarin wel opgevangen word wanneer ik breek, wanneer het leven even te donker en zwart word. De tekst omschrijft wat een kind van zijn ouders hoort te krijgen. Oprechte liefde en aandacht. Vertrouwen in eigen kracht en weerbaarheid. Acceptatie van grenzen en vooral bescherming.

Soms voelde ik dit als kind wel. Dacht ik wel liefde, aandacht en bescherming te voelen. Wel betrokkenheid vanuit mijn ouders naar mij te voelen. Soms was dat er. Wat me ook juist erg beschadigd heeft omdat juist hierin alles gebeurde wat nooit had mogen gebeuren. Misbruik, en verwaarlozing verstopt onder de mantel der liefde. Op de momenten ik dacht ik beschermd werd, lief gevonden werd, de momenten dat ik het gevoel had er van mij gehouden werd gingen over naar de momenten waarin ik misbruikt, verwaarloosd en in de steek gelaten werd. Hoor het mijn vader nog zo zeggen. Ik deed het omdat ik van je hield. Ik dacht dat jij de enige was die van mij houd enz. Hij lied mij geloven hij oprecht van mij hield en ondertussen had hij andere bedoelingen. Raakte mijn lichaam aan op plaatsen waar een vader niet hoort te zijn met zijn grote handen. Mijn moeder was er niet. Ze zei ze op me gesteld was van me hield en ik haar vriendin was. Maar als ik vroeg direct en indirect om haar liefde en steun gaf ze me dit niet en vroeg me zelfs om voor haar te zorgen. Ze had het emotioneel altijd zwaarder dan ik. In werkelijkheid leunde ze op mij alsof ik haar moeder was. Emotioneel was ze er niet. Ik voelde mij moeder over mijn moeder en vrouw van mijn vader. Ik was vier of vijf waarop ik me de eerste momenten bewust herinner er iets niet klopte in mijn hele jonge leven. Ik er alleen voor stond. Heb als kind altijd gehoopt mijn ouders er voor me zouden zijn. Gesnakt naar hun liefde, naar geborgenheid en bescherming. En al die momenten waarop ik dacht het er was ik dit direct moest betalen met het ontnemen van mijn lijf, mijn onschuld en mijn ontwikkeling.

Nu naar al die jaren. Ik ben boos, woest. Ik kijk terug op mijn leven tot nu toe en zie de nachtmerry het was. Een leven dat niet echt was. Waarin liefde misbruikt werd. vastzitten in een val die enkel alleen diende voor die belangrijke ouders en later de mensen die ik ontmoet heb en uiteindelijk er ook niet echt voor me konden en wouden zijn. Niet het beste met me voor hadden. Ik heb me zoveel jaren verschrikkelijk gevoeld en nog veel te vaak. Waarom is mijn kind zijn godverdomme ontnomen. Waarom niet het basis recht die elk kind hoort te krijgen. Ben boos, kwaad en woest. Het lijden. De momenten ik als puber naar de sterren keek met de gedachte mijzelf van het leven te beroven. Ik wilde zo graag leven maar kon het niet. In alles voelde ik de uitputting als jong meisje al. Verstopt achter een mooie lieve glimlach. Het liggen op de grond naar grof geweld, misbruik en letterlijk niet meer op mijn benen kunnen staan. En ik wilde zo graag staan. En vooral nu ik wil staan en vooral blijven staan! Ik wil leven. Ik moet en zal blijven staan. En wil mijn leven terug. Niet meer hoeven overleven. Het is verdomd moeilijk mijn eigen leven ten volle terug te nemen. Te bevrijden van alles wat het daglicht niet mocht verdragen. Wat nog te vaak resulteert in het vermijden van alles wat ik voel omdat het te erg is te voelen. Het is werkelijk genoeg. Loop de laatste tijd vast. Rondjes door oud zeer en oude patronen. Ik laat me nog steeds raken door mensen die erg naar tegen me zijn. Door het gevoel ik er alleen voor sta. Door al die oude pijn. Laat me terug sturen in dat hoekje van mijn bed. Verstopt. Wederom die vlinder met gebroken vleugels. En alles schreeuwt ik dat allang niet meer ben. Ik voel me zo intens verdrietig het zovaak nog niet lukt. Maar vooral dat mensen het lef gehad hebben mij te breken op momenten ik niet weerbaar was en dit soms nog gebeurd. Me juist niet konden lijmen op de momenten ik het zo nodig had. Juist dan toesloegen en mij het tegenovergestelde gaven dan ik nodig had om tot een volwassen evenwichtig mens te kunnen ontwikkelen. Ik was kind en ben nu allang geen kind meer. Ik ga en wil staan. Ik ben niet meer dat kind. Ik neem haar in mijn armen en o wat doet dit verschrikkelijk veel pijn! Haar pijn en mijn pijn. Ik moet en zal haar bij me nemen. Haar lijmen. En jah, alleen en zelf. En jah ik koester die mensen die dichtbij mij zijn en willen zijn. De knuffels en liefde die ik van hun krijg en nog hoop te krijgen en ook hoop te geven. Mensen het is genoeg! Zo genoeg! Onderdrukking, gebukt gaan onder al die pijn uit het verleden, het is werkelijk meer dan genoeg. Ik schrijf. En het voelt als de waddenzee vol tranen. Jah ik wil staan, echt staan en blijven staan. Eindelijk mijzelf voor eens en altijd lijmen.

Marion, 8 oktober 2016

Lampje voor de nacht

Ik zag hun blikken,
maar ze keken langs mij heen
Oorverdovend was de stilte die er hing.
Ik voelde om me heen alleen verduistering,
en in dat donker was ik zo verdomd alleen
Ze leken allemaal wel bang,
hadden hun luiken dicht gedaan.
Maar voor een knepie in mijn wang,
had ik toen weet ik wat gedaan.
Ik zocht hun blikken en heb bij mijzelf gedacht,
wie laat een lampie voor me branden in de nacht?

Lampje voor de nacht, een liedje uit de musical Ciske de rat wat in deze tijd van traumaverwerking vaak in mijn hoofd zingt. Het omschrijft erg mijn gevoel van toen en nu. Vroegkinderlijk trauma. Seksueel misbruik, verwaarlozing, mishandeling. En in de jaren dit met me gebeurde had ik het gevoel nooit iemand mij hoorde, mij zag. Een lampje voor mij liet branden. Ik zag er vooral langs mij heen gekeken werd. Wetende als klein meisje ik er alleen voor stond. Ouders die er emotioneel niet voor mij konden zijn. Sterker nog, mij lieten en zelfs misbruik van me maakten. Een jeugd en leven waarin ik mijn verhaal nooit kon doen. Ik het gevoel had ik zwom in eenzaamheid en zelf niet begreep wat er met me gebeurde. Anderzijds zo goed voelde er iets goed mis was.Ik brak.. Mijn kind zijn stierf en werd achtergelaten in complete duisternis. Jaren en jaren leefde ik in die duisternis. In bittere angst en ontreddering. Altijd op de vlucht, alert en onderworpen aan hoe de ander wilde dat ik zal zijn. Ik was altijd zoekend naar dat lampje in de hoop ik niet alleen in het donker achter zal blijven. Voel dagelijks de schade het in me gebracht heeft er niemand was. En mijn leven voor een groot gedeelte in het teken stond van misbruik, geweld en verwaarlozing. Minder dan niemand zijn. Eenzaam zijn. Ogen die langs mij heen kijken. Nu wetend ik een prachtvrouw geworden ben en die gelukkig nooit helemaal stuk heeft kunnen gaan. Wel gebroken..Vandaag een dag waarop opnieuw bij me binnen komt wat de schade werkelijk is. Ik schrik en voel wederom die rouwe pijn. Ik verlies alles wat had moeten zijn. Waar een jong kind recht op had.Waar een mens recht op heeft. Geborgenheid, bescherming en liefde. Wetende dat er veel mensen op deze wereld zijn niet weten wat dit betekend en het daarom ook niet kunnen geven. Helaas trof ik deze mensen al in mijn hele jonge leven. Met alle gevolgen voor mij nu.

Het is de tijd om uit te breken. te dansen, leven en zingen. Te doen wat ik wil. Overleven wat plaats maakt voor leven. Het is de tijd. Al merk ik zoals vandaag hoe verstrengeld de oude pijn zit in mijn hele zijn. Hoe lang de weg van verwerking werkelijk is. Het rouwen om het gestorven kind. Het voelt hartverscheurend. Ik besef vanwaar ik kom. Waar ik inmiddels sta en ik al meer bereikt heb dan ik ooit had kunnen denken. Ik van dieper kom dan de meeste mensen zich voor kunnen stellen. Mijn kinderogen teveel gezien hebben wat het daglicht niet kan verdragen. Sporen op mijn ziel. Onuitwisbaar.. De gevolgen.. onomkombaar daarvoor in de luwte te blijven. Ik sta vol in de storm, een orkaan. En word nog te vaak omver geblazen. Al durf ik het oog van de orkaan aan te kijken. Weet steeds beter mijn rug zo te keren zodat de wind in mijn zeilen komt. Ik in ieder geval met de stroom mee kan bewegen. Laat hierom veel achtermij. Maar alles beter dan onodig hard te strijden om tegen de orkaan in te zeilen tegen beter weten in...

Mijn wens voor alle kinderen. Dat liefde kan stromen waar het gaan wil. Dat elk kind volop kan spelen in het licht..

Dat wat van mij is dat is van mij..

Wat van mij is is van mij, en wat van jou is dat is van jou.

Het woord verantwoordelijkheid dwaald door mijn hoofd en hart de laatste dagen. Wie is verantwoordelijk en waarvoor. Begin mijzelf te beseffen hoe snel ik mijzelf verantwoordelijk voel voor wat de ander denkt, doet en voelt. Vooral wanneer het over negatieve gedachten, gevoelens en uitlatingen gaat. Ik moet al snel voor mijn gevoel oplossen dat wat van de ander is vooral wanneer die ander het moeilijk vind zelf de verantwoordelijkheid te kunnen dragen. Maar ook wanneer ik hoor de ander zich negatief over mij uitlaat, bijvoorbeeld als reactie op mijn blogs. Of zelfs geregeld als reactie op wie ik ben of wat ik doe als mens dan slaat bij mij direct de twijfel toe. Maar is mijn twijfel over mijzelf wel terecht? En moet ik mijzelf nog wel verantwoordelijk voelen voor wat de ander denkt, doet en voelt?  En maakt het voor mij eigenlijk wel echt iets uit wat anderen over mij denken en zelfs te zeggen hebben.

Merk dat juist dit mij jaren lang gevangen hield in oude pijn en ook maakte ik de vlinder met gebroken vleugels bleef. Ik heb heelveel rekening gehouden met wat de 'belangrijke ander' voelt denkt en doet wanneer ik wel praat over dat wat in mijn hart is. Over mijn verleden en de verschrikkingen hierin. Of wanneer ik me wel uit wanneer ik boos of verdrietig ben. Ik heb mijn hart lang niet laten spreken en bewegen omdat ik me schuldig en bang voelde dat de ander waar ik tegen sprak hierdoor noodgedwongen met me mee zal moeten bewegen. Ben altijd bang geweest de ander te bewegen, te belasten ten koste van wie ik van binnen ben. Verdrietig om mij te beseffen hoe onvrij ik mede hierdoor geworden ben. Ik hierdoor leefde met een een geheim. Hoe lang ik me hierdoor in letterlijke zin niet bewogen heb. De gevangen vlinder met gebroken vleugels was. Met zoveel drang te mogen vliegen.

Begin te voelen het voor mij steeds minder uit maakt en het me zelfs boos maakt ik hoor anderen negatief over mij zijn. Iets vinden wanneer ik wel uit wat er echt in mij beweegt. Wat leeft en mijn aandacht verdient. Laat mij zijn wie ik ben denk ik dan! En laat mij voelen ik mag zijn wie ik ben! Want dat wat van mij is dat is van mij en dat wat van jou is van jou. Probeer de verantwoordelijkheid steeds meer daar te leggen waar die hoort. En alert te zijn en los te laten dat wat niet van mij is. Kijken, aanschouwen zonder oordeel..  Hoop samen zonder oordeel te mogen bewegen. Vind het heel eng echt voelbaar en zichtbaar te bewegen. Ik merk ik er ook mensen door verlies. Al geeft het me vertrouwen ik voel dat er ook met me meebewogen word en ik steeds meer echte ruimte en aanmoediging voel te bewegen naar wie ik ben. Maakt me dankbaar ik met een aantal mensen al samen beweeg.

Het maakt ik los begin te laten.. Maakt me lichter en voel ik hierdoor groei. Maakt ruimte voor wat ik werkelijk te voelen heb. Niet altijd leuk en voel hierdoor juist wat me zoveel verdriet geeft, pijn doet, rouw en woede. Het is wel wat me beweegt naar de vrijheid in mij. Eindelijk ruimte voor wie ik echt van binnen ben. Langzaam echte ruimte balast te laten waar die hoort. Ik beweeg zoekend naar wie samen met me wil bewegen. Omdat ik het fijn vind om in echt contact te zijn!

Maar ;)

   

Ik mis

Heel heel kwetsbaar...

Tranen op mijn wangen. Bang voor de pijn. Bang te voelen dat wat met me mee sleurt. Voel me een gebroken mens. Gekwetst, gekleineerd, gekrenkt, gebruikt. Misbruikt. Moeilijk te verteren. Onderogen te zien wat op dit moment nu zoveel pijn doet. Mijn vertrouwen in mensen is klein. En merk ik het minimale stukje vertrouwen wat ik heb soms op geef. Ik wil geen verbittert oud mens worden en weet ik voor mijzelf moet blijven vertrouwen, toelaten, opnieuw en opnieuw.. Natuurlijk en god zij dank voel ik een stukje houvast aan de mensen die nu in mijn leven zijn. Maar o wat doet het pijn te beseffen dat de mensen die er voor me hadden moeten zijn er niet waren. Mijn ouders en broer mijn jeugd en leven emotioneel afwezig waren. En ook nu. En ook in het nu dat mensen waarvan ik verwacht en gehoopt had ze in mijn leven zouden zijn er ineens niet meer zijn. Mensen wie ik mijn vertrouwen schonk. Dacht ze zouden zijn en zouden blijven wat ineens niet zo lijkt te zijn. Het doet pijn om me te beseffen ook zij zijn gegaan. Beseffend ik nu echt op mijzelf terug geworpen word. Ik voel ik ouders, familie en een aantal lieve vrienden mis. De warmte en gezelligheid mis, maar ook het delen van moeilijke momenten.

Ik voel ik de scheiding, verlies van mijn oude leven en verlies van mijn jeugd en rouw over het verloren leven wat ik had gevoelsmatig vrijwel alleen aan het verwerken ben. Het verscheurd mijn hart. Ik heb pijn, veel pijn. Voel me alleen en o zo eenzaam. En aan de andere kant merk ik dat ik mijn vrijheid heerlijk vind. Ik modder mijn dagen wat aan. Ben bezig met zelf verzonnen projectjes zoals het opknappen van een oude buffetkast. Het voelt als gezellig met mijzelf. En juist dat voelt nieuw. Ik ga mijn eigen gang en voel ik niets hoeft voor niemand behalve voor mijn kind natuurlijk en voor mijzelf. Niets voor niemand hoeven dat stelt me gerust. Ik ervaar de stilte en leegte in mij. Gebroken zijn. Rouwe pijn schuurt.. Het voelt als overleven en ook weer niet. Ik leef juist nu. En jah ik weet de weg naar verbinding met belangrijke anderen pas kan beginnen vanuit verbinding met mijzelf. Vanuit liefde voor mijzelf. Langzaam ben ik opweg mijzelf te vinden in liefde, in trots en in dankbaarheid voor wie ik ben. Maar deze weg.. o wat doet die zeer ..

Slechts woorden

Praten in te mooie woorden. Hulpverlenerstaal enz. Gebruik het tevaak.. Dit kreeg ik gister terug van iemand die dichtbij mij staat. En ja woorden als slecht verpakking van gevoel wat zoveel dieper zit. Woorden die slecht de oppervlakte raken. En jah het is waar, ik gebruik vaak teveel, te mooie woorden.. Alleen wat als gevoel soms zoveel pijn doet, de wereld zo onveilig voelt dat nauwelijks voelbaar is wat ik echt voel en er is. Verstopt onder een deksel die te zwaar lijkt te tillen. En wat als die deksel even losgewrikt word... Wat zijn dan die echte woorden? En vooral dat wat overblijft.. Mijn gevoel.. Durf het vaak nog niet aan daarnaar toe te gaan.

Het is een wirwar. Allereerst de woede. Het stoom komt mij mijn oren uit wanneer ik geloof en besef wat er gaande is. Als ik terug kijk naar mijn leven wat ik had. Denk dan hoezo! Het grootste gedeelte van mijn kindertijd en jeugd seksueel misbruikt, verkracht, fysiek en emotioneel verwaarloosd. Continu gehoord ik niemand ben. Een strijd om dit te overleven alleen gevoerd en soms nog. En ja waar waren de mensen die me hadden moeten beschermen. Mijn moeder, familie, bekenden, school? maar ook mensen in mijn latere leven. Was er dan werkelijk niemand die iets door had? Of durfde men niet in te grijpen. Ik heb zelfs rapporten van testen uitgevoerd in mijn kindertijd waarin vermoedens geschreven staan naar aanleiding van signalen die ik dus blijkbaar gaf als kind. Rapporten.. Slechts woorden. Niemand die ingreep.. Wat maakt niemand het lef had? En nog leef ik met de gevolgen hiervan nu nog elke dag. Laten we het als je blieft naar onze kinderen anders doen. Met lef! Dat is wat ik wens...

De gevolgen van vroegkinderlijk trauma wat door dringt tot in al mijn cellen en vezels. Tot mijn ziel mijn diepste kern. Littekens blijvend en nooit meer weg te poetsen. Beschadigd zijn. Scherven ruimen zelfs naar zoveel jaren. Ontdekken hoe verstrengeld het geraakt is in mijn hele zijn. Ik huil, ik schreeuw en wil het anders is. Ik de tijd terug zal kunnen draaien. Al besef ik me ook wat het me wel brengt aan wijsheid, aan kracht, aan intens en diepzinnig leven. Aan puurheid en stilstaand bij de kleine dingen die in deze wereld geen waarde lijken te hebben. Maar juist zo groot zijn. De dubbelheid allom. Wil niet voelen hoe zeer het me doet. Het me vaak niet heel laat te beseffen ik erg getraumatiseerd geraakt ben. De jaren waarin het zich herhaald heeft. Soms met toedoen van mijzelf. Worstelend het tij te keren en nog.

Voel de eenzaamheid van alle jaren. Vechtend naar een vrij bestaan. Inmiddels ben ik fysiek en emotioneel vrij en veilig naar jaren. Waardoor ik nog meer voel hoe eenzaam ik me werkelijk gevoeld heb en nog. Maar anders dat dan wel. De vrijheid ik ervaar. Word er vaak bang van al maakt het ook ik fladder. Als een vlinder die haar vleugels eindelijk gelijmd heeft. Zit steeds minder vaak stil verlamt in een hoek met gebroken vleugels. Ik voel dat dat voorbij is. Heb hemel en aarde bewogen daar toe te komen. En juist hierdoor besef ik me waar ik weg kom.. Maar ook waar ik inmiddels sta. De pijn hierom allom. Het voelt verschrikkelijk terug te kijken. Ik huil, ik schreeuw van binnen. Doe dit jonge kinderen nooit en dan ook nooit aan!

Het terug kijken geeft mij nu mij mijn vrijheid terug. Ik besef me ik eindelijk zelf geleerd heb te lijmen en te vliegen. Wanneer ik vlieg ik het ruige landschap en contoeren van mijn leven onder mij zie maar weet dat dat was. Ik mag bepalen waar ik als vlinder neer strijk in het landschap van mijn leven. Ik kies waar en met wie... Ik vlieg en ben zo bang te vliegen. Nog steeds met zovaak mijn angst er niemand is wanneer ik het even niet zelf red te vliegen. Die me opvangt wanneer mijn onzekerheid mij om mijn oren slaat. Wanneer ik overspoeld word door al die tranen en woede die zo voelbaar zijn in mijn leven op dit moment. Wanneer het me weer eens breekt. De pijn die het naar beneden kijken met zich mee brengt. Ik overspoeld word doordat intense verdriet zoals nu. Tranen op mijn wangen, uitschreeuwend van de pijn. verlangend naar een leven waarin dit minder is. Maar toch ik vlieg alleen en meer samen dan ooit te voren. Samen met ik...

En natuurlijk met een aantal lieve mensen om mij heen....

Het wad

De stilte, de leegte.
Het is het leven en ook weer niet
Openheid, wijdsheid.
De spiegel van de lucht in het water
De wind die waait.
De zon die warm voelt.
Geluiden van vogels en kabbelend water.
Het wad wat droog valt.
Onderwaterleven wat stil valt.
Bloot gelegd aan de zon.
Nieuw leven,
Mijn hart zegt kom.
Het landschap ineens snel veranderd.
Van vloed naar eb.
Ik voel angst, de leegte, de pijn, de eenzaamheid hier is.
De hunkering naar liefde en respect.
Naar vrijheid.
De hunkering te leven, als hier
Gewoon met alles wat is, hier is.
Ik huil, ik schreeuw, voel me vies en leeg van binnen.
Ik vecht, ik adem, ik zucht, ik lach, ik bid,
ik omarm, ik ben, zie en beleef,
eenzaamheid alom.
De stilte....
De rust, wijdsheid, de schoonheid
De wijsheid
Donkere wolken trekken over.
Verstoren de warmte van de zon.
Maken het donker en koud.
Helpen te huilen.
O wat doet het leven zeer.
Tranen, veel tranen.
Zo verlaten, verloren, zo alleen, zo rouw, zo afschuwelijk..
Marion geef niet op.
Kleine Marion ga staan!
Ga lopen, vooruit en leef, beleef!
Kreupel van de pijn maar loop.
Je verdient het te leven
Ik verdient het in deze vrijheid te leven,
Te beleven
Het wad.. ik kom langzaam thuis..

Ik leef

Spannend om hier naar een lange tijd weer te zijn en te schrijven.

Het was stil in het hart van de orkaan. Ben in de meest omkeerbare tijd in mijn leven tot nu toe. Een circel doorbreken. Achter me laten dat wat me niet meer brengt naar de vrouw die ik ben. Achterlaten van veel wat me lief was.

Ik laat achter. Ik verlies. Ik win. Ik heb pijn, ik huil.. ik overleef, ik leef. Ik schreeuw en kerm van binnen. Ik lach, heb lief en heb lef. Ik vecht. Ik kies! Steek mijn handen uit naar de wolken, naar de zon. Omarm mij. Houd mij vast. En misschien zelfs red mij. Ik voel me zo gebroken van binnen. Zoveel gevoelens, oude pijn. Wil nooit meer afhankelijk zijn. Aan de angst niet in vrijheid te mogen leven.

Een vlinder met gebroken vleugels. Stil zittend in dat hoekje waar ik me als kind jaren lang verstopte. Waar het o zo donker was. Verlaten, gelaten. Waar ik eenzaam en bang was en nog zovaak ben. Ik niet leefde.. Laat staan durfde te vliegen als die vlinder die nooit opgegeven heeft. Haar vleugels gebroken. En inmiddels is de lijm sterk genoeg eindelijk zelf uit te durven vliegen. Bizar..

Mijn leven wat was is ineens niet meer. en dat is heel snel gegaan. Ik woon op een andere plek met mijn zoontje en hond alleen, weg van wat mijn thuis was. Op weg thuis te komen in mijn hart.. Beangstigend en moet wennen aan de vrijheid ik ervaar. Met daaraan vast de pijn en soms heimwee naar dat wat ik ken. Probeer te staan. Mijn handen wederom te strekken naar de lucht, naar de zon. Mijn armen zelf om mijn schouders te leggen en mijzelf vast te houden. Momenten waarin het o zo donker en eenzaam is. Waarin binnen komt hoe mijn leven werkelijk gelopen is. Hoe ik al die jaren zelf ben blijven zitten in dat hoekje. Vast zat in zoveel angst zelf te vliegen. Werkelijk te voelen hoe rouw mijn leven is. Misbruikt, verkracht, onderdrukt, weggestopt, verlaten en vaak herhaald ik niemand ben. Ik het niet verdiende gewoon in licht te mogen leven. Wijsgemaakt ik niet mocht vliegen omdat ik dit niet zelf zal kunnen. En jah kijk ik vlieg!! Houd toch op! Houd op met me wijs te maken dat ik niemand ben en mag zijn. Ik ben iemand. Mens van vlees en bloed. geregeld onzeker, onhandig maar gewoon mens... Liefdevol, oprecht en mooi. Maar ook gebroken van binnen. al die jaren ik geloofde ik niemand was.. Diepe pijn.. Intens verdriet.. Schuldig nee.. onschuldig.

Wil mijn onbevangenheid terug. Zijn als bij het meertje in vilsteren 30 jaar geleden. De plek waar ik mij voor het laatst onbevangen heb kunnen voelen. Ik was toen een jaar of vier. En o wat doet het zeer me dat te beseffen.. Al die jaren, al die jaren. Diep verdriet. En ook zo verwonderd, diep geraakt.. Omdat ik daar vorige week opnieuw met mijn zoontje was. Zwemmen op een warme zomer dag. We hadden plezier, maakten lol. Spetterend en rennend door het water. Verbonden en samen. Onbevangen.....

Bevrijden

Vier maanden geleden schreef ik onderstaande tekst als een droom. Ik hoopte ik ooit zo ver zal komen ik deze tekst op een dag hier zal durven publiceren. En zal voelen het waarheid is geworden! Vandaag is dan echt de dag...

Vandaag een dag waarop ik besluit mijzelf te bevrijden. Te durven zeggen het niet mijn schuld was wat mij als kind overkwam. Eerlijk te zijn naar alles wat ik voel. Naar het leven waarin mij incest en verwaarlozing overkwam. Ik als kind alles verloor wat me o zo dierbaar was! Een dag om toe te laten ik zie hoe beschadigd ik ben en zij is. Kleine marion bestaat en zij mij nu mag laten voelen wat zij toen heeft moeten voelen. Maar niet kon voelen omdat het simpelweg te erg voor woorden was. De dag ik haar durf te horen. Wetende we nu hier zijn. Al voelt het nog zo geregeld ook alsof ik daar in toen ben. De pijn die ik moest voelen lijkt vandaag nog levensecht. Groot en vlijmscherp. Ik voel, ik leef en ben mens. Hier is geen volwassene tegen bestand. Wetende je als kind niet hebt mogen leven en ontwikkelen naar wie je bent. Het kind in mij bevroor, brak en ging uit.. Een leugen me overkwam waarin ik dacht ik schuldig was. Schuldig om wat me overkwam. De hoop me dat houvast zal geven. Mijn hele zijn werd gedompeld in schuldgevoel. Naar mijn gezin van herkomst. Ik hun verraad. Omdat ik geen goed kind zal zijn. alsof ze dat echt was. Niet de moeitewaard.

Nu mijn gevoel ook beseft ik naar controle zocht. Omdat het mij teveel pijn deed me ten volle te kunnen beseffen wat me overkwam. Ik als kind niet kon vertrouwen op een veilige basis. Op de mensen die het meest veilig voor mij hadden moeten zijn. Een droomwereld. Een luchtkasteel die ik zoveel jaren bouwde om maar te kunnen overleven. Het buigt nu om naar leven. De muren vallen. Het ijs smelt. Mijn lichaam laat heel langzaam los, de pijn die ons overkwam. Schuldig nee, ik was onschuldig. Voel me diep geraakt. Gekwetst en overvallen door die diepe diepe rouwe pijn van toen die ik nu misschien wel eindelijk echt voel. Van het verliezen van mijn jeugd van het vertrouwen wat ik in goed vertrouwen schonk aan de mensen die dat niet verdiende. Ik neem het terug en ben dankbaar ik langzaam begin te voelen dat mijn vertrouwen in mijzelf en mijn kleine ik hersteld. En in een aantal mensen om me heen. Ik inmiddels krachtig genoeg ben het me ten volle te beseffen en het te dragen. Ik uitgegroeid ben naar een krachtige, kwetsbare, zachte maar prachtige vrouw. Zal van de daken willen schreeuwen; 'Ik ben eindelijk heel!' Heler dan ooit tevoren! Kom eindelijk echt thuis bij wie ik ben. Zie mijzelf voor het eerst echt in de spiegel. En jah.. O wat doet het me veel en wat ben ik dankbaar. En wat ben ik trots op wie ik ben! Ik durf te zien en voelen dat wat er was maar ook wie ik diep van binnen altijd gebleven ben!

Het is mijn reis, te blijven zeggen, Kleine marion, Marion, jij bent onschuldig! Mijzelf en haar te omarmen en een deken te geven eindelijk te ontdooien. We hebben het o zo nodig, o zo nodig. Compassie en liefde. Zachtheid. Aanraken, bij te staan en haar te troosten, mijzelf te troosten. Ik ben op reis naar haar toe. en ben dichterbij dan ooit te voren. De reis duurd al lang. Ik kom tot diep besef hoe pijnlijk deze weg voor mij is. Het voelt zo kwetsbaar maar stapje bij beetje verbonden. Met alles wat er is!

De afgelopen dagen waren misschien wel de meest heftige van mijn leven. Zeer intensieve traumabehandeling waarin dit inzicht uiteindelijk ten volle binnen kwam. Ben ontroerd en dankbaar ik mijn hoogste doel bereik! Ik de kracht heb dit proces door te gaan. Van overleven naar leven, van schuld naar onschuld. Van angst naar kracht. Kracht nu eindelijk te kunnen rouwen over dat wat ik verloren ben en de pijn die ik voel.

'Krachtige vrouw, lief meisje jullie zijn onschuldig'

Toen ik dit afgelopen week als afsluiting van mijn behandeling schreef werd ik diep ontroerd! Het is waar, eindelijk echt waar, en het was al die verloren jaren al waar!

Ik neem mijn leven en onschuld terug!

DANKBAAR!!

 

 

Specifieke deskundigheid

Tijdens de eerste ontmoeting met iemand die we nog niet kennen vertellen we meestal al gauw iets over het unieke in onszelf. We verfijnen vaak de mooie goede aspecten van ons zelf. Met onze kleding proberen we vaak duidelijk te maken wie we zijn.

Bescheidenheid. Ik hoop bescheidenheid een belangrijk woord is in de geestelijke gezondheidzorg. Zijn we als hulpverleners bescheiden in kunnen. We denken dat we veelal wel weten wat goed is voor de ander. We zijn immers opgeleid en deskundig.. Vandaaruit kunnen we ‘onze’' clienten' wel vertellen wat het beste voor hun is. Maar zijn het wel onze clienten? En weten we wel echt wat het beste is voor de ander?

Zijn we bescheiden in het regelen van zaken voor die 'client' waarbij we ons zo betrokken voelen. Waarvoor we zo graag het beste willen. Maar wat is het beste? Dit vraag ik me vaak af. Is dat grenzeloos betrokken willen zijn? Is dat grenzeloos laten zien dat we graag willen helpen? Dat we de 'client' met al zijn 'problemen' werkelijk zien? Bescheidenheid. Durven wij als hulpverlener te laten zien dat wij ook niet alles weten, wij mensen die wij willen helpen niet altijd zien. Dat wij ook onze beperkingen hebben? Wij ook lerende zijn in ons eigen leven. Durven wij tegen ons zelf en ook tegen 'onze' 'clienten' te vertellen dat een ander het misschien wel beter kan? Of zelfs dat de client zelf en zijn netwerk de sleutels naar zijn eigen herstel in handen heeft i.p.v. wij als hulpverleners? Mijn ervaring in de tijd ik client was en nu in mijn werk als Adviseur met ervaringsdeskundigheid  heb ik vaak gezien dat mensen/hulpverleners dit vaak niet durven zeggen. Controle houden uit angst om van mens tot mens eigen kwetsbaarheid te erkennen. Dit vaak ten koste gaat van de client waarvoor we juist proberen het beste te doen. De mensen die mij in de tijd ik client was op weg geholpen hebben zagen me, maar zagen ook hun eigen beperkingen en handelden daar ook na.

Vertrouwen

Een hand, een hand die er is. Een hand die verbind, een hand die verzacht een arm die omhelst en rust geeft in de gaosch. Een hand die laat voelen je niet alleen hoeft te strijden. Een hand die zachtjes in je handen knijpt. Een handdruk waardoor voelbaar word kracht doorstroomt naar je ziel. Handen die maken je nooit langer eenzaam hoeft te strijden.

Rouw, de pijn allom wanneer die vertrouwde handen wegvallen uit je zijn. En o wat doet het veel pijn te overleven zonder de geborgenheid van die o zo vertrouwd geworden handen. Het verlangen word groot. De pijn rouw en diep. De hoop de tijd vervliegd maakt het te verdragen is.

Kleine meid. Wat heb je veel moeten dragen. Wat was je alleen zonder die belangrijke handen om jou schouders heen. Wat overleefde je alleen. De levenslange zoektocht van jou van overleven naar leven. De discrapantie in handen. Handen die niet pluis voelden. Die maakte je bevroor. Die maakte je vroegkinderlijk getraumatiseerd bent geraakt. De handen die je in het nu voelt van liefdevolle mensen om je heen. Die maken je niet langer alleen aan het vechten bent. Soms moeilijk te aanvaarden het leven inmiddels uit vertrouwen bestaat. Daar tegenover wantrouwen wat nog steeds diepgeworteld is en af en toe vraagt of de kust nu wel echt veilig is. Helaas de bevestiging de kust nog steeds niet altijd veilig is en er daadwerkelijk mensen zijn die misschien met beste intenties niet het beste doen en kwetsbaar vertrouwen beschamen. De moeite die mij dit geeft. Mijn wantrouwen wat weer aangewakkert word. De kracht die nodig is deze oud bekende opnieuw in de ijskast te doen. Op te staan en wederom te zeggen ik begin opnieuw in vertrouwen, zachtheid, mildheid, liefde en geborgenheid. Juist omdat de hoop en kracht sterker is leven in vertrouwen te leven. Een gevecht liefde te laten stromen waar het gaan wil.

Kleine grote meid.. Weet je mijn hand mag pakken, weet ik er ben. Weet jij mag zijn en nu eindelijk mag ontdooien. Weet er mensen om je heen zijn die heel veel van je houden. Die er echt voor je willen zijn. Weet ik een van hen ben. Het mag al zal je ook mij nog steeds niet echt vertrouwen. Seksueel misbruik/ vroegkinderlijk trauma wat vertrouwen o zo schaat tot in de diepste kern. Nog steeds een groot verlangen verder te ontdooien, echt te vertrouwen, vleugels te sprijden. En te zijn in geborgenheid. Toe te laten het leven vertrouwen en liefde is. Ik naar zoveel jaren overleven mag zien en toelaten leven ook uit liefde en geborgenheid bestaat.

Bedankt lieve mensen die er voor me zijn en mij elke dag opnieuw laten zien mijn leven nu uit liefde en vertrouwen bestaat!

Tranen van verdriet, tranen van blijdschap tegelijk!

Aarden als een boom

Leven omarmen met alles wat er is.
Leven, stil, hard, oneerlijk en ook mooi.
Verbinden met dat wat er is,
Liefde en leegte, gevangen, vrijheid, de stilte
Sla neer, vlieg uit en leef
Bevrijd en vecht!
Laat los, laat het gaan,
Pijn en verdriet is zacht en boos,
Is kwaad en leer het los te laten
Stilte omarmen, laat zijn wie ik ben.
Een boom die draagt, die troost, die er is
Die aard met alles wat hij moet dragen.
Hij is. Zo wil ik zijn
Zo kan ik dragen
De eenzaamheid aangekeken in mijn ziel
Het is de tijd om te bevrijden,
uit de pijn die zo voelbaar is
Te omarmen, te leven
Uit te vliegen met alles wat ik heb
Dragen en gedragen worden
Liefde omarmen en loslaten tegelijk
De pijn die zo voelbaar is,
juist omdat liefde niet kan stromen waar het gaan wil!
Verbijten in de wil dat niet los te willen laten.
Die pijn die dat geeft.
En toch omarmen
Ga door die pijn omdat dat ik is!
en IK daardoor mijzelf kan leren zijn
Die boom die draagt
Die leeft, die is en aard
Die mij steunt wanneer ik me aan hem overgeef
Wanneer ik leun op zijn stam en wortels.
Ik wil zo graag voelen ik die boom durf te zijn

Bestaansrecht

Een groot deel van mijn leven tot nu toe heb ik geprobeerd de gevolgen en de pijn die ik voel naar aanleiding van mijn traumatisch verleden ondergronds te laten. Ik deed alsof het allemaal niet gebeurd is. En liet vooral de gevolgen die ik onderhuids wel voelde er niet zijn. Achteraf heb ik ontzettend hard gewerkt dit vol te houden. Maar heeft me niet gebracht wat ik hoopte. Het heeft me veel energie gekost. Ik beleefde vooral rationeel wat er in mijn leven was. Echt voelen dat had ik op jonge leeftijd al afgeleerd. Ervaren wat de sporen zijn tot in mijn diepste vezel dat durfde ik niet.

Er is een omgangspunt en mijn gevoel zegt ik er midden in zit. Waar ik graag naar toe wil is naar een leven waarin ik leef met alles wat ik draag. Mijn pijn, verdriet en kwetsbaarheid, maar vooral mijn kracht, doorzettingsvermogen, sensitieviteit en speelsheid. Mijn jeugd heeft me op een verschrikkelijke manier beschadigd. Het fijt ik mijn ouders en broer verloren heb. Mijn jeugd verloren heb. En dat vroegkinderlijk trauma onomkeerbare beschadigingen veroorzaakt heeft, daar kan ik niet langer om heen. Maar dit is wat wel maakt wie ik ben. En het mooie wat ik voel is dat ik niet zielig of zwak ben wanneer ik ga leven vanuit die pijn. Ik voel dat het me juist kracht geeft.

De zoektocht de jaren om mijn pijn en het verdriet wat mijn verleden mij geeft ondergronds te houden maakt dat ik er letterlijk ziek van word. Mijn lichaam protesteerd en verkrampt omdat het niet wil leven met onderhuidse pijn. Het woekerd als onkruid. Ik merk wanneer ik juist mijn pijn doorleef, en ervaar. en ik het een prominente plek in mijn leven geef het maakt ik me heler ga voelen. Het is een heel proces hier toe te komen. Bewust herinneren, ervaren en uiten wat het doet om als kind seksueel misbruikt en verwaarloosd te zijn doet veel pijn. De eerste reactie op trauma is bevriezen, vluchten of vechten. Weg uit de situatie. Dissociëren (uitschakelen wat je werkelijk voelt omdat het simpel weg te pijnlijk is). Dit zijn de patronen die ik vanuit mijn jonge jaren ken. Ik heb me afgesplitst van alles wat ik rond mijn traumatische herinneringen voelde. Ik heb een droomwereld gecreëerd die ver van de werkelijkheid bleek te zijn. Het in het nu bewust aangaan en ervaren wat ik werkelijk voel en gevoeld heb als kind, op de momenten ik misbruikt en verwaarloosd werd, is niet de eerste menselijke reactie. Toch voelt het voor mij nu heel noodzakelijk juist het tegen overgestelde te doen dan ik gewend ben. Namelijk niet langer vluchten, vechten of bevriezen!

Het is noodzakelijk nu te aanvaarden omdat juist dan mijn kwetsbaarheid mijn kracht word. Wanneer ik bewust voel en ervaar waar ik het liefst voor wil vluchten dan voel ik ook dat ik leef. En besef me daardoor ik niet langer 24/7 op de vlucht hoeft te zijn voor alles wat ik voel. Leven met mijn verdriet wat tot in elke porie voelbaar is maakt ook ik voel ik er niets aan kon doen. Het doet veel verdriet omdat ik ben gaan voelen het me overkwam. Ik niet schuldig ben en het langzaam tot me doordringt ik er echt niets aan kon doen. Hierdoor begin ik zelfliefde te voelen. Het maakt me echt met alles wat er is. Dit is mijn leven. en dit leven is van mij. En jah, alles wat ik gedaan heb. Het overleven, bevriezen, vluchten en alle patronen die daarmee samen gaan. Het is een menselijke reactie op een onmenselijke situatie. Ik wens mijn oordeel nog verder valt en ik mijzelf nog meer bevrijd uit het gevoel ik gek en schuldig was enz. Nu gun ik het mijzelf mijn pijn en verdriet wat ik bij me draag te omarmen in alle diepe lagen. Bestaansrecht te geven. Al voel ik ook dat dit veel kracht en doorzettingsvermogen kost. En vertrouwen er mensen om me heen zijn die mij helpen het te ondervangen. Omdat ik voel het verschrikkelijk verdrietig is! Maar het is wel van mij. En het heeft eindelijk bestaantsrecht!

Kleine Rampen!

Vandaag las ik een artikel van de nationaal rapporteur wat ging over dat seksueel misbruik meestal achter de voordeur plaatsvind. De cijfers in het artikel vond ik ronduit schokkend! Laatst zei ik tegen mijn man; 'het is nu net alsof seksueel geweld iets nieuws is en normaal gesproken niet voorkomt'. Nu verschrikkelijke gebeurtenissen als in Keulen oudjaarsnacht een fijt zijn is het vaker in de media, waarschijnlijk vooral omdat de asielkwestie hieraan vast hangt. Vind het goed er meer aandacht voor is. Maar wat ik jammer vind is dat er in de media nog steeds veel te weinig aandacht is voor alle slachtoffers van seksueel geweld veel dichter bij huis. Het percentage wat in onze eigen maatschappij te maken heeft gehad met seksueel geweld in eigen kring is schrikbarend hoog.

In de media hoor je weinig tot niets over de individuele gevallen waarin seksueel misbruik en/of incest plaatsgevonden heeft. Slecht de grote zaken komen langs in de media en vaak van korte duur. En het gaat meestal over de daders wanneer het in de media voorbij komt. Over de gevolgen voor alle slachtoffers word zelden met een woord gerept!

Daarbij krijg ik de indruk het vaak niet op reis gesteld word wanneer slachtoffers iets over hun traumatischverleden aan hun medemens vertellen. Dit heb ik zelf geregeld ervaren. Wanneer ik openheid geef over mijn jeugd waarin ik seksueel misbruikt ben dan voel ik vaak mensen hier liever niets over willen horen. En over voor mij de emotionele schade die het veroorzaakt heeft mag het liever al helemaal niet gaan. Is het te pijnlijk? doet het te zeer? Is het te confronterend deze schrijnende dingen ook heel dichtbij huis en zelfs in het ouderlijkhuis kunnen gebeuren. Ik vraag me vaak af wat maakt men liever wil verkomen dat ik spreek? Terwijl delen voor mij helen betekend.

Toen 11 September 2001 de aanslagen plaatsvonden in Newyork keek de wereld mee in het volle besef de wereld er vanaf die dag er anders uit zal zien. Het leed van de mensen daar en het aantasten van de basisveiligheid door een centrum van een groot continent zo in het hart te treffen gaf het besef veiligheid niet langer te garanderen is en teroristen juist daar misbruik van maken. De angst slaat tot op de dag van vandaag toe in de wereld door deze en soortgelijke gebeurtenissen. Dit speelt zich af op macroniveau.

Maar wat gebeurd er wanneer je slachtoffer word van een voor jou verschrikkelijke gebeurtenis of gebeurtenissen in het klein dus een ramp op microniveau? De gevolgen van 11 September zijn voor de wereld duidelijk. Maar wat zijn de gevolgen voor de slachtoffers van seksueel geweld, huiselijk (geweld) en verwaarlozing in onze eigen buurt?

De dag waarop ik ten volste het besef kreeg dat ik incestslachtoffer ben was de dag waarop ik mij besefte mijn leven onomkeerbaar zal veranderen. Het volste besef beschadigingen blijvend en groot zijn voor mij. Net als de beschadigingen van 11 September aan de wereld. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik grote gebeurtenissen als 11 September, de aanslagen in parijs en de aanranding van vrouwen in Keulen niet erg vind! en/of ernstige gebeurtenissen met elkaar wil vergelijken. Ik vind de 'grotere' gebeurtenissen verschrikkelijk erg en pijnlijk en maakt me ook angstig voor de toekomst van onze volgende generatie. Wat ik wil zeggen is dat ik hoop er meer bewustzijn komt in onze maatschappij voor al het (seksueel)geweld wat er ook op microniveau plaatsvind! Dat de gevolgen voor elk mens gezien worden en dat het er vanuit medemensen ook mag zijn. Erkenning voor het leed maakt het leed iets verzacht. En dat heelt!

Het doet mij veel verdriet ik me zelf vooral bewust ben dat de dag waarop ik ten volste ben gaan beseffen ik slachtoffer ben van incest, het leven vanaf die dag voor mij onomkeerbaar veranderd heeft. Mijn onschuld was ik verloren, mijn vertrouwen geschonden en mijn basisveiligheid vernietigd! Daarbij kwam dat ik daar een groot gedeelte van mijn leven over heb moeten zwijgen tot nu toe! Moest leven met een groot geheim wat mij veel eenzaamheid gegeven heeft. Het doet pijn dat vaak tegengehouden werd en soms nog word ik daar openheid over probeer te geven. Omdat de ander de gevolgen voor mij te moeilijk vind of niet wilde horen. Vind dit schokkend omdat ik uit ervaring weet een groot gedeelte van de mensen die behandeld worden in de ggz trauma's opgelopen hebben in hun kindertijd. Is hier voldoende aandacht voor?

Ik ben gewend geraakt als slachtoffer dat wanneer ik deel over mijn verleden het vaak direct over de ander gaat die het te pijnlijk vind om aan te horen. Schuld, oordeel en woede naar de daders worden dan het onderwerp van gesprek in plaats van mijn pijn, lijden maar vooral ook kracht. De steun die ik verdien blijft dan uit. Laten we toch alsjeblieft niet langer over de daders hebben maar over de kracht van slachtoffers/overlevers wiens leven de dag van het misbruik onomkeerbaar veranderd met uiterst confronterende en pijnlijke gevolgen! En waarbij verwerking hiervan een intensief en uiterst pijnlijk proces is! Waar vooral veel steun, liefde, openheid, erkenning en een luisterend oor in nodig is zonder oordeel! Laten we de menselijke reacties van overlevers op onmenselijke gebeurtenissen erkennen en zien zonder oordeel! Dit zal de wereld naar mijn inziens een stukje mooier en liefdevoller maken!

Belang van goede zorg!

Ik zal me eerst even voorstellen.

Ik ben Marion, Moeder

Ik ben Marion, ervaringsdeskundige bij de RIBW Groep Overijssel

Ik ben Marion, maatschappelijk werker

Marion, medemens

Vier verschillende manieren om mijzelf voor te stellen. Vier van de zoveel ‘rollen’ die ik heb binnen mijn werk en mijn leven. Helaas ben ik me bewust met welke rol ik mij op welk moment voorstel. Ik ben me bewust hoeveel invloed het heeft op de persoon die voor mij staat. Als ik zeg ik ben patiënt geweest in de ggz en mede daarom ook ervaringsdeskundige, dan zeg ik iets kwetsbaars over mijn verleden. Ik zie en voel vaak de vraag bij de ander.. Wie ben je dan, wat heb je gehad, wat heb je meegemaakt? Welke diagnose heb je? Ben je extra kwetsbaar binnen je werk omdat je patiënt geweest bent. Heb je gekke dingen gedaan? Kunnen we je wel vertrouwen? Of moeten we juist zien als een held?  

Ik voel het oordeel van die mens waaraan ik me voorstel. De vraag maar ook zelfs een andere benadering dan wanneer ik me voorstel met enkel en alleen Marion collega, of met maatschappelijk werker. Mijn ervaring is dat ik mijzelf altijd moet bewijzen. Veel meer dan wanneer ik niet zeg dat ik ervaringsdeskundige ben. Ik heb een HBO-studie afgerond en dat maakt mij tot een professional, Maar mijn ervaring is dat mijn herstelproces mij veel meer kennis, visie en ervaring heeft opgeleverd dan enkel mijn HBO studie. Psychologische kennis over hoe het leven werkt. De studie heeft mij theoretische ondergrond gegeven, niet meer of minder dan dat. Het doorleven, voelen, overleven, vechten, vallen en weer opstaan om te worden wie ik wil zijn ook met een beperking heeft mij gegeven wie ik nu ben. En in juist dat gegeven probeer ik van betekenis voor anderen te zijn.. niet enkel in de rol van ervaringsdeskundige maar in elk van de rollen in mijn leven. Mijn herstelproces samen met mijn studie maakt dat ik kan gaan staan voor goede zorg aan mensen die ik ontmoet in mijn werk en daarbuiten!

Het waarom van deze introductie is dat het niet mag uitmaken welke rol mensen innemen. Helaas is mijn ervaring dat dit te vaak gebeurd en vooral naar de cliënten waarover het hier vandaag gaat. De mensen waarvoor wij denken en werken. Die gelijkwaardig zijn aan wie wij zijn als mens. Ze worden nog te vaak veroordeeld op de rol, het etiket, de diagnose die zij hebben en waarin te vaak vergeten wordt dat het enkel en alleen een diagnose is. We vergeten dat het mensen zijn met net zoveel kwaliteiten, krachten, kansen en mogelijkheden als ieder ander medemens. Mensen met dromen. Mensen die ook veel meer rollen vervullen dan enkel alleen de rol die voortvloeit uit hun diagnose, gedrag en kwetsbaarheid. Denk aan de rol van naaste, familielid, vriend, burger, man, vrouw, vader of moeder, buurman, buurvrouw of kind. Sluiten wij als professionals die rollen van mensen waarvoor wij denken en werken niet veel te vaak uit? Vergeten wij niet te vaak dat juist zij zoveel wensen en verlangens hebben om te zijn als ieder ander mens? En zo graag gewaardeerd willen worden om wie zij als heel mens zijn? Juist omdat zij nog steeds te vaak buiten gesloten worden omdat onze maatschappij oordeelt dat zij anders zijn. In mijn werk mag ik vaak de verschillende kanten van de mensen zien. Ik hoor hoe divers hun verhalen zijn. En van daaruit hoe verklaarbaar hun problemen vaak zijn en zij lijden aan het lot hen overkomt of overkomen is. Als je goed luistert hoor je ook hoe krachtig en dapper ze zijn als mens. Hoeveel doorzettingsvermogen zij hebben. Door hulp te aanvaarden en durven zeggen. Ik kom er zelf niet uit. Aan een vreemde durven vragen, wil je mij helpen? Hulp aanvaarden waarmee zij laten zien dat zij gewoon mensen zijn. Geen mens kan leven zonder liefde en hulp van hun naasten, van hun mede mens. Niemand kan leven zonder contact. We hebben elkaar nodig. Mensen vol kracht, vol mogelijkheden.

Mij werd de vraag gesteld of ik hier vandaag wilde spreken over wat het mij gebracht heeft dat hulpverleners en verschillende instellingen met elkaar samenwerkten, in de tijd ik hulpbehoevend en kwetsbaar was. Ik het even niet zelfstandig kon. Ik wil u vertellen dat het mij heel veel gebracht heeft. Het heeft mij het leven terug gegeven. Mensen die in mij geloofden en aanmoedigden in tijden dat ik niet in mijzelf geloofde. In tijden dat ik niet kon zien welke kant ik op wou en wie ik diep van binnen ben. De weg en de zin kwijt was. Goede betrokken op maat gesneden zorg kan het verschil maken tussen leven en dood, dat  is mijn ervaring.
Gelukkig heb ik in de tijd ik zelf patiënt was meestal mensen en professionals getroffen die oprecht betrokken bij mij waren. Die het meestal goed met me voorhadden. Mijn belang voorop stelden. En we konden van hieruit samenwerken aan het zelfde doel.
Maar wat als ik niet die mensen getroffen had, had ik hier nu dan ook gestaan? Had ik dan kunnen doen met mijn leven wat ik doe. Had ik mijzelf dan kunnen overstijgen hoe ik mijzelf de laatste jaren overstegen heb?

Ik besef dat ik vrij snel in mijn proces de capaciteit teruggevonden heb om naar professionals te blijven benoemen wat ik nodig heb. Ik vond het vermogen te vechten. Maar ook om beroepskrachten aan te spreken, feedback te geven op momenten dat zij niet betrokken waren of niet samen werkten. Ik heb het vermogen te laten zien hoe belangrijk het voor me is dat we de verbinding met elkaar aan gaan. Het lukt me om de regie over mijn leven te nemen. Met de instelling van ik geef nooit op. Ik hervind altijd mijn kracht. Mede omdat mijn omgeving mij telkens opnieuw in mijn kracht zette en zet wanneer ik er even niet in geloofde en soms nog niet geloof.. Zij geven ook niet op!

Met mijn vaardigheden en met behulp van mijn omgeving en mijn man ben ik in staat zelf die condities te creëren die ik nodig had om te herstellen.
Ik besef me nu dat ik geluk heb met deze factoren, ik ben er elke dag dankbaar voor.

Maar wat betekent dit voor mensen die een deel van deze factoren missen. Voor wie het nog niet weggelegd is te vechten, voor wie het netwerk is weggevallen en daardoor niet voor hen op kan komen? Wat als je de energie en kracht niet op kunt brengen om aan te geven waar je wensen liggen laat staan kritisch te zijn?

Helaas zie ik in mijn werk en leven te vaak wat er gebeurd met mensen als deze factoren er nog niet zijn. Wat daarvan de gevolgen kunnen zijn. Wat de gevolgen zijn dat hulpverleners en collega instellingen niet samenwerken en enkel alleen eigen belang voorop stellen. Dat professionals zeggen. Ik heb nu geen tijd.. Zij het belang van cliënten niet centraal stellen en soms zelfs vergeten wie nu die mensen zijn waarvoor zij denken en handelen.  Helaas zie ik te vaak wat dit betekent voor mensen waarvoor wij werken. Hoe beschadigend dit is.  
Onlangs bezocht ik een congres over de Kracht van samenwerken. Aan het eind van de dag ging ik verdrietig naar huis. De gehele dag was het niet één keer echt gegaan over de mensen waarvoor wij werken. Bijna niet was het woord, cliënt of patiënt gevallen. Niet één keer het woord mens. Het was niet de eerste keer dat het mij op is gevallen, heel vaak gaat het over regels, procedures en protocollen. Over geld en financiering. Over wie wel of niet verantwoordelijk is. Maar het gaat niet over de mensen waarvoor wij werken, denken en handelen. Dat vind ik jammer. Natuurlijk begrijp ik hoe belangrijk alle voorwaarden zijn waar goede zorg aan moet voldoen. Hoe belangrijk financiering is, maar verlies de mensen waarover het gaat niet uit het oog. Het maakt me rusteloos omdat ik als geen ander weet wat er gebeurd als kwetsbare mensen uit het oog worden verloren worden. Maar ook omdat ik als geen ander weet hoe een mens kan groeien en ontwikkelen wanneer goede zorg afgestemd word op de mens waarover het gaat. Goede op maat gesneden zorg overstijgt de diagnose en laat de mensen echt mens zijn!

Betoog stakeholdersbijeenkomst RIBW groep Overijssel, 31 Januari 2013

 

Stempels plakken

Wat terug komt in mijn zoektocht om mijn kwetsbaarheid mijn kracht te laten zijn is het zoeken naar leven zonder oordeel. In de tijd van de zoektocht ben ik haar fijn gaan voelen wanneer er een oordeel in de lucht hangt en wat dit voor mij betekend.

Allereerst het oordeel wat ik over mijzelf heb. Ik ben geneigd mijzelf kleiner te ervaren dan ik werkelijk ben. Mijzelf niet de moeite waard te vinden en te onderwerpen aan alles wat groter lijkt dan ik. En vooral de schuld van mijn traumatisch verleden bij mijzelf te zoeken in plaats van deze neer te leggen waar die hoort. Het oordeel dat ik schuldig was. Nu mijn weten dat dit niet klopt. Ik er toen niets aan kon doen en het mij over kwam. Het veroordelen van mijzelf was en soms is het mijn grootste vijand.

Ik merk dat ik niet de enige ben die oordeelt. In de hulpverlening heb ik vaak gemerkt dat overlevingsgedrag veroorzaakt door onmenselijke omstandigheden voor mij als kind geoordeeld word. Plakkertjes geplakt in de vorm van diagnoses. Het heeft een functie in die zin om de juiste zorg geindiceerd te krijgen. In het huidige stelsel is daarvoor een diagnose nodig.

Wanneer de plakkertjes lijdend gaan zijn en vergeten word ik menselijk reageer op onmenselijke situaties maakt de plank vaak word mis geslagen. De tijden in mijn proces waarin ik tot nu toe het meest kon helen zijn de tijden waarin ik het oordeel niet voelde. Waarin erkent word ik kamp met menselijke reacties en gevoelens op onmenselijke situaties. Het zijn momenten waarin ik ook van belangrijke anderen heel mag zijn met alles wat er is. Zonder oordeel. Met daarin erkenning. Marion jij bent niet gek. Wat je mee moest maken dat is pas gek. Bevestigd worden hoe ik het diep van binnen ervaar en ervaren heb.

Wanneer ik in contact voel er een oordeel over mijn gedrag is, over wat ik voel en wie ik ben. Wel of niet uitgesproken dan merk ik weer even weg moet bij mijzelf. De kust niet veilig is. Het voelt als een herhaling op mijn verleden wat vooral bestond uit oordeel dat mijn behoeften, verlangens, ontwikkeling, basis rechten van mij als kind er niet toe deden. Het blijft me raken wanneer ik oordeel voel over mij, over naasten... Omdat ik daardoor voel dat de waarheid, werkelijkheid, (zelf)liefde en (zelf)erkenning niet kan stromen waar het gaan wil. Alsof ik moet bewijzen het menselijk is. Ik niet gek ben. Een omgekeerde wereld. En alsof teveel energie in het bewijzen gaat zitten i.p.v. ervaren ik gewoon mens ben die om wil leren gaan met haar menselijke gevoelens op onmenselijke gebeurtenissen. Mag ik mijzelf zijn zonder oordeel dan merk ik ik mijn vleugels sprijt, vrijheid ervaar om te delen over wat ik ervaar en vooral voel. Voel ik wedekerigheid. Dat wat ik al die jaren door oordeel niet mocht voelen. Wat is gaan woekeren als onkruid.

Ervaar ik het oordeel niet dan gaat mijn proces vele malen sneller, efficienter en zachter. Liefdevoller naar wie ik ben. Juist die zachtheid maakt mij heel met alles wat er is en mag zijn. Zorgt ervoor ik mijn vleugels sprijt! Kan leven in vrijheid. Dit gun ik iedereen!

'Weet wanneer je oordeelt over jezelf en/of over de ander het slecht jou oordeel is. Een waarneming van jou werkelijkheid. Dit hoeft niet de werkelijkheid van de ander te zijn. Oordelen doen we allemaal en is iets menselijks. Laten we alleen stoppen met het een ander opleggen van ons oordeel. Het mag en kan naast elkaar bestaan. Dat maakt het leven volgens mij zoveel mooier en liefdevoller'! Een wereld zonder oordeel zal er heel anders uit zien!

Niet vanzelfsprekend

Word vanmorgen wakker en het voelt alsof ik met een kater op sta. Al drink ik nooit iets waar alcohol in zit en heb ik eigenlijk nog nooit een kater gehad. Toch voelt het zo. Mijn therapeut is nu al zes weken weg. Ze is plotseling uitgevallen wat voor mij heel heftig voelt. Ze stond mij bij en naast mij in het verwerken van mijn trauma. Ik voel een gat op de plek waar zij stond. Ik voel er ineens niets meer is wat mij met haar verbind. Het voelt heftig. De laatste sessies braken we door. We waren zo dichtbij het weer verbonden worden met mijzelf. Het was nodig haar daarin mijn vertrouwen te geven. Iets wat voor mij alles dan vanzelfsprekend is. Ik moest en gaf vertrouwen vanuit het kleine gekwetste kind in mij. Door middel van de verbinding voelen met mijn therapeut lukte het me te verbinden met mijzelf. Heel te zijn al was het nog maar een paar seconde. Een putdeksel wat wegvloeide en traumatische herinneringen die ik diep weggestopt het kwamen eruit. Ik viel om van de pijn die het gaf. Al was ik even heel en eindelijk verbonden met mijzelf. Gek hoe ik dat in de pijn goed kon voelen. De dagen die kwamen waren verschrikkelijk. Veel verdriet en veel gehuild. Het was donker. In alles voelde ik mijn therapeut naast me stond. Hier moest ik door om te kunnen verwerken. en toen, jah toen viel ze weg... En nu, nu is het wachten al voel ik me lamgeslagen ik er wederom alleen voor sta. Al was het nodig ik was te afhankelijk van haar.