Praten in te mooie woorden. Hulpverlenerstaal enz. Gebruik het tevaak.. Dit kreeg ik gister terug van iemand die dichtbij mij staat. En ja woorden als slecht verpakking van gevoel wat zoveel dieper zit. Woorden die slecht de oppervlakte raken. En jah het is waar, ik gebruik vaak teveel, te mooie woorden.. Alleen wat als gevoel soms zoveel pijn doet, de wereld zo onveilig voelt dat nauwelijks voelbaar is wat ik echt voel en er is. Verstopt onder een deksel die te zwaar lijkt te tillen. En wat als die deksel even losgewrikt word... Wat zijn dan die echte woorden? En vooral dat wat overblijft.. Mijn gevoel.. Durf het vaak nog niet aan daarnaar toe te gaan.
Het is een wirwar. Allereerst de woede. Het stoom komt mij mijn oren uit wanneer ik geloof en besef wat er gaande is. Als ik terug kijk naar mijn leven wat ik had. Denk dan hoezo! Het grootste gedeelte van mijn kindertijd en jeugd seksueel misbruikt, verkracht, fysiek en emotioneel verwaarloosd. Continu gehoord ik niemand ben. Een strijd om dit te overleven alleen gevoerd en soms nog. En ja waar waren de mensen die me hadden moeten beschermen. Mijn moeder, familie, bekenden, school? maar ook mensen in mijn latere leven. Was er dan werkelijk niemand die iets door had? Of durfde men niet in te grijpen. Ik heb zelfs rapporten van testen uitgevoerd in mijn kindertijd waarin vermoedens geschreven staan naar aanleiding van signalen die ik dus blijkbaar gaf als kind. Rapporten.. Slechts woorden. Niemand die ingreep.. Wat maakt niemand het lef had? En nog leef ik met de gevolgen hiervan nu nog elke dag. Laten we het als je blieft naar onze kinderen anders doen. Met lef! Dat is wat ik wens...
De gevolgen van vroegkinderlijk trauma wat door dringt tot in al mijn cellen en vezels. Tot mijn ziel mijn diepste kern. Littekens blijvend en nooit meer weg te poetsen. Beschadigd zijn. Scherven ruimen zelfs naar zoveel jaren. Ontdekken hoe verstrengeld het geraakt is in mijn hele zijn. Ik huil, ik schreeuw en wil het anders is. Ik de tijd terug zal kunnen draaien. Al besef ik me ook wat het me wel brengt aan wijsheid, aan kracht, aan intens en diepzinnig leven. Aan puurheid en stilstaand bij de kleine dingen die in deze wereld geen waarde lijken te hebben. Maar juist zo groot zijn. De dubbelheid allom. Wil niet voelen hoe zeer het me doet. Het me vaak niet heel laat te beseffen ik erg getraumatiseerd geraakt ben. De jaren waarin het zich herhaald heeft. Soms met toedoen van mijzelf. Worstelend het tij te keren en nog.
Voel de eenzaamheid van alle jaren. Vechtend naar een vrij bestaan. Inmiddels ben ik fysiek en emotioneel vrij en veilig naar jaren. Waardoor ik nog meer voel hoe eenzaam ik me werkelijk gevoeld heb en nog. Maar anders dat dan wel. De vrijheid ik ervaar. Word er vaak bang van al maakt het ook ik fladder. Als een vlinder die haar vleugels eindelijk gelijmd heeft. Zit steeds minder vaak stil verlamt in een hoek met gebroken vleugels. Ik voel dat dat voorbij is. Heb hemel en aarde bewogen daar toe te komen. En juist hierdoor besef ik me waar ik weg kom.. Maar ook waar ik inmiddels sta. De pijn hierom allom. Het voelt verschrikkelijk terug te kijken. Ik huil, ik schreeuw van binnen. Doe dit jonge kinderen nooit en dan ook nooit aan!
Het terug kijken geeft mij nu mij mijn vrijheid terug. Ik besef me ik eindelijk zelf geleerd heb te lijmen en te vliegen. Wanneer ik vlieg ik het ruige landschap en contoeren van mijn leven onder mij zie maar weet dat dat was. Ik mag bepalen waar ik als vlinder neer strijk in het landschap van mijn leven. Ik kies waar en met wie... Ik vlieg en ben zo bang te vliegen. Nog steeds met zovaak mijn angst er niemand is wanneer ik het even niet zelf red te vliegen. Die me opvangt wanneer mijn onzekerheid mij om mijn oren slaat. Wanneer ik overspoeld word door al die tranen en woede die zo voelbaar zijn in mijn leven op dit moment. Wanneer het me weer eens breekt. De pijn die het naar beneden kijken met zich mee brengt. Ik overspoeld word doordat intense verdriet zoals nu. Tranen op mijn wangen, uitschreeuwend van de pijn. verlangend naar een leven waarin dit minder is. Maar toch ik vlieg alleen en meer samen dan ooit te voren. Samen met ik...
En natuurlijk met een aantal lieve mensen om mij heen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten