Klanken die mijn ziel raken. Soms komt er onverwacht muziek voorbij waardoor tranen ongedwongen mogen stromen.
Dreaming of home van Libera. (https://youtu.be/1vCOoBxwmWI) Een nummer wat ik niet kende. In ogenschijnlijk 'toeval' komt het voorbij. De klanken de tekst komen binnen in het diepste van mijn zijn. Ze doen me herinneren aan het kleine meisje in mij. Wat nog steeds verlangt naar huis. Een thuis waarin zij zichzelf mag zijn. Naar liefdevolle ouders en een arm om haar schouders. Naar geborgenheid en liefde. Naar ongedwongen kind mogen zijn. Naar onbevangen dansen, spelen en zingen. Leven en uit kunnen dragen wie zij in essentie is.
Soms voelt dit alles nog steeds als een ver van mijn bed show. Alsof dit nooit bestaat. Ik denk en voel terug onder de huid van dat meisje. In haar kleine kinderhart. De verschrikkelijke pijn die door haar diepste zijn snijd. Die niets van haar heel leek te laten. Pijn wat seksueel misbruik, verwaarlozing en geweld brengt. Een gevoel je niet welkom bent om op deze aarde te leven. Om ooit te worden wie je bent. De belevingen en herrinnering aan diepe eenzaamheid, weerloos en verlaten zijn. Seksueel misbruik, gevaar wat de nacht donker maakt. Al het licht wat erdoor uit lijkt te doven.
Dit is een deel van mijn beleving aan die verschrikkelijke momenten uit mijn jonge kindertijd en soms nog leven nu. Ik schrijf bewust een deel.
Ik ben al een tijd op reis. Een verre reis. Een reis door de verste uithoeken in mijn hele zijn en lichaam. Wie ben en was ik in mijn essentie. Sinds ik met mijn herstelproces naar vroegkinderlijk trauma bezig ben heb ik veel waarom vragen gehad. Ik wilde begrijpen waarom kinderen misbruikt en verwaarloosd worden. Wat is de zin. Is er überhaupt een zin? En langzaam besef ik mij wat de zin voor mij is. Wat het leven juist door het aanvaarden van dit lot, van pijn mij brengt. En ik kan vol ontroering zeggen dat dit heel veel is.
Dreaming of home. Dromen naar huis.. Terug naar thuis.
Ik ga terug naar de vierjarige Marion. Ze had lang blond haar. Blauwe heldere stralende ogen. Ze was slank. Een dromertje en erg gevoelig. Ze droomde over het leven. Ze hield van alles wat groeide en bloeide. Bloemen en bijen, de vertakkingen in de bomen, De helderblauwe lucht en wolken. haar kat lotje. En later haar honden Wanda en Max. Een klein meisje wat speelde met vlinders, soms de vlinders in de nacht.. Haar haar dansend in de wind. Onbevangen en lief. Onschuldig. Altijd bezig met diepzinnig leven. Toen al op zoek naar de zin en essentie hiervan. Zo nieuwsgierig zij was. Openstaand voor spiritualiteit. Een diep weten ze nooit echt alleen was. Wat er ook gebeurd is. Ook niet alleen in die meest verschrikkelijke herinneringen aan misbruik en verkrachting. Aan geweld en ruzie. Aan onveiligheid en pijn. Aan die eenzaamheid.
Het meest dankbare wat ik nu kan zeggen. Zij is heel gebleven in haar essentie. Niemand heeft haar kunnen schenden. Niemand heeft haar stuk kunnen maken. Zij was en is ten diepste beschermd gebleven. Ze is wel beschadigd geraakt en in mijn leven nu moet ik hiermee dealen. Ik heb haar te omarmen en te koesteren. Haar te erkennen. En merk dat ik dit steeds beter kan met heelveel liefde voor haar in mijn hart. De jaren waarin ik dit nog niet durfde schieten aan mijn herinneringen voorbij. Met al mijn vragen in de jaren. Hoe kan ik van zo'n beschadigd meisje gaan houden. Hoe kan ik haar pijn gaan dragen. Hoe kon ik ooit zien hoe ze haar toegetakeld hadden. Hoe kan ik onder ogen zien hoe zij dit gedaan hebben. Die ontzettende, verschrikkelijke, vieze, gore, ondenkbare onmenselijke herinneringen. Op al deze vragen heb ik inmiddels een antwoord. Ik ben er dwars doorheen gegaan en soms nog. Ik voel alles wat dit met mij doet en gedaan heeft. Ik voel de onschuld van het kind in mij. Werkelijk weerloos en onschuldig. Ik ben hierdoor diep respect gaan voelen voor mijzelf. ontroering en liefde. Heelveel liefde. Dankbaarheid dat ik heb overleefd en vooral dat ik nu in vrijheid leef.
Ik lach steeds vaker om haar en mijzelf. Ik heb steeds een dieper gevoel van zelfliefde. Het omarmen van wie ik ben. Het besef hoe dankbaar ik ben dat ik leef en dat dit alles behalve veranzelfstprekend is als ik kijk waar ik weg kom.
Soms voelt het alsof zij tot voor kort bevroren was. En ze inmiddels aan het ontdooien is. Voorzichtig, kalm en soms nog verschrikkelijk bang voor leven. Bang voor liefde en intimiteit. Bang om vol in licht te gaan staan. Te openbaren wat haar levensverhaal is. De verschrikkingen hierin maar vooral de liefde en het overwinnen hierin.
Vorige week zei iemand mij dat het misschien wel tijd word dat ik haar dus mijzelf vol in het licht mag gaan zetten. Niet meer verlegen, teruggetrokken in mijn eigen veilige huisje. Maar hier midden op het Wilhelminaplein in Leeuwarden. Niet meer verstopt en weggedoken in het donker met het geheim. Laten zien wat er is. In het licht waar ze hoort. Gaan staan in die vrouw die ik geworden ben. Samen met dat liefdevolle kind in mij.
Ik besef me dat leven voorbij overleven begint met het onderogen zien van je diepste pijn. Het toelaten van al je verdriet. Gedoseerd. Zien wat pijn doet en wat je zoveel pijn gedaan heeft. Het donker brengt mij nu dat ik vooral het licht kan zien. Dat liefde voor mij alles behalve vanzelfsprekend is. Dat wanneer liefde stroomt waar het gaan wil je leven dan in liefde, vrijheid en warmte begint. Ongekende liefde, warmte, heelheid en licht. Ik voel me intens dankbaar dat ik thuis kom bij de bron en bij mijzelf en in mijn eigen liefdevolle zuivere hart. Ik heb te lang de mensen geloofd die mij gezegd hebben dat ik niet welkom was, ik er niet toe deed, en dat ik een slecht mens zal zijn.
Thuiskomen in besef dat wat ik zelf in essentie voel mijn waarheid mag zijn. Vanuit liefde en vertrouwen in mijn leven, ons thuis en liefdevolle mensen om ons heen.
