Duw me omver
Stuur me met tegenzin de kou maar in
Blaas me maar omver en stoot me om
Ik kan niet kapot
Kijk me niet aan, maar kijk dwars door me heen
Laat me verloren, laat me alleen
Ik kan het best zelf, ik heb je hulp niet nodig
Het is een lief maar overbodig, vast heel goed bedoeld gebaar
Vang me niet op
Als ik naar beneden val - het steeds opnieuw verknal,
Ik ga vanzelf vast wel weer staan
Ik kan het best aan
Maar als ik mezelf geen bescherming meer bied
Als ik op dreig te geven ookal zie je het niet
Blijf je dan hier?
Laat me niet in de steek
Wil je me lijmen als ik breek?
Loop van me weg
Laat me maar achter als je weg wilt gaan, veracht me
Om zelf het best te kunnen zijn
Scheld me uit, je doet me toch geen pijn
Met wat je doet
Sluit me maar op
Als je genoeg van me hebt
Ik vervloek je, maar alleen in mijn hoofd
En je moet ook niet alles geloven wat ik zeg
Maar als ik mezelf geen bescherming meer bied
Als ik op dreig te geven ookal zie je het niet
Blijf je dan hier?
Als ik je zachtjes smeek
Om me te lijmen als ik breek
Wil je me lijmen van Maike oubouter
Een nummer wat veel in mijn hoofd zingt. Wanneer ik dit nummer hoor vloeien er veel tranen. De tekst raakt me diep en voelt waar. Het beschrijft dat wat het kind in mij miste en mist. De armen, de oprechte liefde en het vertrouwen in mij ik zelf kan staan en leven maar daarin wel opgevangen word wanneer ik breek, wanneer het leven even te donker en zwart word. De tekst omschrijft wat een kind van zijn ouders hoort te krijgen. Oprechte liefde en aandacht. Vertrouwen in eigen kracht en weerbaarheid. Acceptatie van grenzen en vooral bescherming.
Soms voelde ik dit als kind wel. Dacht ik wel liefde, aandacht en bescherming te voelen. Wel betrokkenheid vanuit mijn ouders naar mij te voelen. Soms was dat er. Wat me ook juist erg beschadigd heeft omdat juist hierin alles gebeurde wat nooit had mogen gebeuren. Misbruik, en verwaarlozing verstopt onder de mantel der liefde. Op de momenten ik dacht ik beschermd werd, lief gevonden werd, de momenten dat ik het gevoel had er van mij gehouden werd gingen over naar de momenten waarin ik misbruikt, verwaarloosd en in de steek gelaten werd. Hoor het mijn vader nog zo zeggen. Ik deed het omdat ik van je hield. Ik dacht dat jij de enige was die van mij houd enz. Hij lied mij geloven hij oprecht van mij hield en ondertussen had hij andere bedoelingen. Raakte mijn lichaam aan op plaatsen waar een vader niet hoort te zijn met zijn grote handen. Mijn moeder was er niet. Ze zei ze op me gesteld was van me hield en ik haar vriendin was. Maar als ik vroeg direct en indirect om haar liefde en steun gaf ze me dit niet en vroeg me zelfs om voor haar te zorgen. Ze had het emotioneel altijd zwaarder dan ik. In werkelijkheid leunde ze op mij alsof ik haar moeder was. Emotioneel was ze er niet. Ik voelde mij moeder over mijn moeder en vrouw van mijn vader. Ik was vier of vijf waarop ik me de eerste momenten bewust herinner er iets niet klopte in mijn hele jonge leven. Ik er alleen voor stond. Heb als kind altijd gehoopt mijn ouders er voor me zouden zijn. Gesnakt naar hun liefde, naar geborgenheid en bescherming. En al die momenten waarop ik dacht het er was ik dit direct moest betalen met het ontnemen van mijn lijf, mijn onschuld en mijn ontwikkeling.
Nu naar al die jaren. Ik ben boos, woest. Ik kijk terug op mijn leven tot nu toe en zie de nachtmerry het was. Een leven dat niet echt was. Waarin liefde misbruikt werd. vastzitten in een val die enkel alleen diende voor die belangrijke ouders en later de mensen die ik ontmoet heb en uiteindelijk er ook niet echt voor me konden en wouden zijn. Niet het beste met me voor hadden. Ik heb me zoveel jaren verschrikkelijk gevoeld en nog veel te vaak. Waarom is mijn kind zijn godverdomme ontnomen. Waarom niet het basis recht die elk kind hoort te krijgen. Ben boos, kwaad en woest. Het lijden. De momenten ik als puber naar de sterren keek met de gedachte mijzelf van het leven te beroven. Ik wilde zo graag leven maar kon het niet. In alles voelde ik de uitputting als jong meisje al. Verstopt achter een mooie lieve glimlach. Het liggen op de grond naar grof geweld, misbruik en letterlijk niet meer op mijn benen kunnen staan. En ik wilde zo graag staan. En vooral nu ik wil staan en vooral blijven staan! Ik wil leven. Ik moet en zal blijven staan. En wil mijn leven terug. Niet meer hoeven overleven. Het is verdomd moeilijk mijn eigen leven ten volle terug te nemen. Te bevrijden van alles wat het daglicht niet mocht verdragen. Wat nog te vaak resulteert in het vermijden van alles wat ik voel omdat het te erg is te voelen. Het is werkelijk genoeg. Loop de laatste tijd vast. Rondjes door oud zeer en oude patronen. Ik laat me nog steeds raken door mensen die erg naar tegen me zijn. Door het gevoel ik er alleen voor sta. Door al die oude pijn. Laat me terug sturen in dat hoekje van mijn bed. Verstopt. Wederom die vlinder met gebroken vleugels. En alles schreeuwt ik dat allang niet meer ben. Ik voel me zo intens verdrietig het zovaak nog niet lukt. Maar vooral dat mensen het lef gehad hebben mij te breken op momenten ik niet weerbaar was en dit soms nog gebeurd. Me juist niet konden lijmen op de momenten ik het zo nodig had. Juist dan toesloegen en mij het tegenovergestelde gaven dan ik nodig had om tot een volwassen evenwichtig mens te kunnen ontwikkelen. Ik was kind en ben nu allang geen kind meer. Ik ga en wil staan. Ik ben niet meer dat kind. Ik neem haar in mijn armen en o wat doet dit verschrikkelijk veel pijn! Haar pijn en mijn pijn. Ik moet en zal haar bij me nemen. Haar lijmen. En jah, alleen en zelf. En jah ik koester die mensen die dichtbij mij zijn en willen zijn. De knuffels en liefde die ik van hun krijg en nog hoop te krijgen en ook hoop te geven. Mensen het is genoeg! Zo genoeg! Onderdrukking, gebukt gaan onder al die pijn uit het verleden, het is werkelijk meer dan genoeg. Ik schrijf. En het voelt als de waddenzee vol tranen. Jah ik wil staan, echt staan en blijven staan. Eindelijk mijzelf voor eens en altijd lijmen.
Marion, 8 oktober 2016
