Spannend om hier naar een lange tijd weer te zijn en te schrijven.
Het was stil in het hart van de orkaan. Ben in de meest omkeerbare tijd in mijn leven tot nu toe. Een circel doorbreken. Achter me laten dat wat me niet meer brengt naar de vrouw die ik ben. Achterlaten van veel wat me lief was.
Ik laat achter. Ik verlies. Ik win. Ik heb pijn, ik huil.. ik overleef, ik leef. Ik schreeuw en kerm van binnen. Ik lach, heb lief en heb lef. Ik vecht. Ik kies! Steek mijn handen uit naar de wolken, naar de zon. Omarm mij. Houd mij vast. En misschien zelfs red mij. Ik voel me zo gebroken van binnen. Zoveel gevoelens, oude pijn. Wil nooit meer afhankelijk zijn. Aan de angst niet in vrijheid te mogen leven.
Een vlinder met gebroken vleugels. Stil zittend in dat hoekje waar ik me als kind jaren lang verstopte. Waar het o zo donker was. Verlaten, gelaten. Waar ik eenzaam en bang was en nog zovaak ben. Ik niet leefde.. Laat staan durfde te vliegen als die vlinder die nooit opgegeven heeft. Haar vleugels gebroken. En inmiddels is de lijm sterk genoeg eindelijk zelf uit te durven vliegen. Bizar..
Mijn leven wat was is ineens niet meer. en dat is heel snel gegaan. Ik woon op een andere plek met mijn zoontje en hond alleen, weg van wat mijn thuis was. Op weg thuis te komen in mijn hart.. Beangstigend en moet wennen aan de vrijheid ik ervaar. Met daaraan vast de pijn en soms heimwee naar dat wat ik ken. Probeer te staan. Mijn handen wederom te strekken naar de lucht, naar de zon. Mijn armen zelf om mijn schouders te leggen en mijzelf vast te houden. Momenten waarin het o zo donker en eenzaam is. Waarin binnen komt hoe mijn leven werkelijk gelopen is. Hoe ik al die jaren zelf ben blijven zitten in dat hoekje. Vast zat in zoveel angst zelf te vliegen. Werkelijk te voelen hoe rouw mijn leven is. Misbruikt, verkracht, onderdrukt, weggestopt, verlaten en vaak herhaald ik niemand ben. Ik het niet verdiende gewoon in licht te mogen leven. Wijsgemaakt ik niet mocht vliegen omdat ik dit niet zelf zal kunnen. En jah kijk ik vlieg!! Houd toch op! Houd op met me wijs te maken dat ik niemand ben en mag zijn. Ik ben iemand. Mens van vlees en bloed. geregeld onzeker, onhandig maar gewoon mens... Liefdevol, oprecht en mooi. Maar ook gebroken van binnen. al die jaren ik geloofde ik niemand was.. Diepe pijn.. Intens verdriet.. Schuldig nee.. onschuldig.
Wil mijn onbevangenheid terug. Zijn als bij het meertje in vilsteren 30 jaar geleden. De plek waar ik mij voor het laatst onbevangen heb kunnen voelen. Ik was toen een jaar of vier. En o wat doet het zeer me dat te beseffen.. Al die jaren, al die jaren. Diep verdriet. En ook zo verwonderd, diep geraakt.. Omdat ik daar vorige week opnieuw met mijn zoontje was. Zwemmen op een warme zomer dag. We hadden plezier, maakten lol. Spetterend en rennend door het water. Verbonden en samen. Onbevangen.....
