Groot en klein

Merk ik niet uit kan leggen waar ik precies mee zit. Het voelt zo groot, zo complex. Eigenlijk is het letterlijk klein. Ik schaam me voor wat er is. Opgedeeld te zijn in groot en klein.

Heel logisch ik als kind heb moeten delen. Klein zich verstopt heeft voor het vreselijke geweld haar overkwam. Verstopt voor wat zij voelde. Omdat het te pijnlijk was voor haar een heel klein meisje. Het is logisch gezien haar omstandigheden toen ik nu besta uit twee. Eigenlijk elk mens draagt een kind in zich. En toch schaam ik mij en durf het nooit te zeggen.

Helen als een kind, verwerken wat zij mee moest maken. Dat ben ik nu alsnog aan het doen. Omdat zij het toen niet kon. Ik het al die jaren nog niet kon. Jah verstandelijk maar nog niet emotioneel op de diepe diepe lagen waarop ik nu aangekomen ben. Eindelijk begin ik te snappen waarom ik het toen niet kon. Waarom ik het zoveel jaren niet heb gekunt. Niet heb kunnen voelen wat ik daadwerkelijk voelde. Ik tref diepe diepe pijn. Intens verdriet over het lot zij en ik als kind moesten dragen. Het voelen zoveel kwaad ons overkwam en zij en nu ook ik verschrikkelijk beschadigd geraakt zijn. Bewust dragen kon ik al die jaren niet. Simpelweg ik hier nu niet had kunnen zitten. Het teveel was om te overleven.

Ik voel nu de zonnestralen. De warmte van de zon. Ik zie de blauwe lucht en graspollen om me heen. De mooie kleuren van dit seizoen. Ik voel ik hier ben. Ik leef. Ondanks ik ook mijn tranen achter mijn ogen voel branden. Ik voel zij hier nu bij me is. We het allermoeilijkste proberen te doen wat bestaat. Namelijk samen te leven, elkaar te zien. Doorleven voelen en onder ogen te komen dat wat we hebben moeten voelen en meemaken. Ik ben bang voor het voelen hoe intens beschadigd we zijn. Maar we leven! We verdragen elkaar eindelijk meer en meer naar al die jaren! Groot en klein...

 

Wat maakt krachtig?

Het zit in de lagen van verwerken, doorleven en veranderen.  Hoe diep kan je gaan. Kan je zien en doorleven wat je meegemaakt hebt je gevormd maar ook beschadigd heeft. Durf je te kijken naar die beschadigingen, naar je eigen aandeel maar ook het aandeel van de belangrijke ander, naasten, misschien je eigen ouders, familie en gezin van herkomst. Hoe zijn je wortels gegroeid en kan je kijken zonder weg te kijken. Kan je aanvaarden wat je ziet weer zonder weg te kijken en te vluchten. Kan je terug in het diepste van jezelf. Zonder oordeel en doorleven wat je daar ziet. Weer zonder weg te kijken en vluchten in wie je denkt dat je bent of zelfs vluchten in afweer. Ontschuldigen van je diepste kern. Je ziel die naakt is zonder franje, waanzin, gebakken lucht en verpakking. Laag voor laag.

Angst, onvermogen, macht, aannemen van rollen maken tot de bovenlaag maar vaak niet tot het diepe pure ik. Tot wie je diep van binnen bent zonder de allerdaagse verpakking.

Probeer de stroom te volgen naar wie ik diep van binnen ben en eindelijk graag wil zijn.

Een stukje van mijn reis..

Durf jij te kijken?

Een blog bijhouden

Een blog bijhouden. Vragen schieten door mijn hoofd, spanning door mijn lijf. Moet ik dit wel doen. Wat is mijn doel? En heeft het nut in mijn eigen proces en dat van anderen? Wat ik weet is dat ik zoek. Ik zoek al een tijd naar iets waarmee ik mijn stem en mijn innerlijke stem kan laten horen. Een zoektocht naar mijn eigen erkenning voor wie ik ben en wil zijn. Een reis, een weg naar zelfliefde en ontschuldigen van het geschonden kind in mij.

Een lange periode worstel ik met mijn jeugd waarin ik jaren stelselmatig seksueel misbruikt en emotioneel verwaarloost ben. In de jaren heb ik steeds meer kracht en hoop gevonden. Al zijn de dalen nog steeds diep en eng. Lijkt het buiten alleen maar donker te zijn. Toch is er de hoop het leven licht, vrij en liefdevol word. Liefde voor mijzelf en naasten en naar de wereld waarin ik leef. Toch is deze weg niet vanzelfsprekend. Als kind is me afgeleerd om van mijzelf te mogen houden. Afgeleerd om iemand te zijn. Afgeleerd om te mogen vertrouwen, afgeleerd om te hopen. Nu is er de hoop en dat kleine beetje vertrouwen dat de weg waarop ik zit gaat naar een plek waar ik vrijheid mag ervaren.

De reis is; laat ik het zo zeggen ingewikkeld. En misschien waardevol om op deze manier vast te leggen. Voor mijzelf en naasten die zelf ook op weg zijn.