Merk ik niet uit kan leggen waar ik precies mee zit. Het voelt zo groot, zo complex. Eigenlijk is het letterlijk klein. Ik schaam me voor wat er is. Opgedeeld te zijn in groot en klein.
Heel logisch ik als kind heb moeten delen. Klein zich verstopt heeft voor het vreselijke geweld haar overkwam. Verstopt voor wat zij voelde. Omdat het te pijnlijk was voor haar een heel klein meisje. Het is logisch gezien haar omstandigheden toen ik nu besta uit twee. Eigenlijk elk mens draagt een kind in zich. En toch schaam ik mij en durf het nooit te zeggen.
Helen als een kind, verwerken wat zij mee moest maken. Dat ben ik nu alsnog aan het doen. Omdat zij het toen niet kon. Ik het al die jaren nog niet kon. Jah verstandelijk maar nog niet emotioneel op de diepe diepe lagen waarop ik nu aangekomen ben. Eindelijk begin ik te snappen waarom ik het toen niet kon. Waarom ik het zoveel jaren niet heb gekunt. Niet heb kunnen voelen wat ik daadwerkelijk voelde. Ik tref diepe diepe pijn. Intens verdriet over het lot zij en ik als kind moesten dragen. Het voelen zoveel kwaad ons overkwam en zij en nu ook ik verschrikkelijk beschadigd geraakt zijn. Bewust dragen kon ik al die jaren niet. Simpelweg ik hier nu niet had kunnen zitten. Het teveel was om te overleven.
Ik voel nu de zonnestralen. De warmte van de zon. Ik zie de blauwe lucht en graspollen om me heen. De mooie kleuren van dit seizoen. Ik voel ik hier ben. Ik leef. Ondanks ik ook mijn tranen achter mijn ogen voel branden. Ik voel zij hier nu bij me is. We het allermoeilijkste proberen te doen wat bestaat. Namelijk samen te leven, elkaar te zien. Doorleven voelen en onder ogen te komen dat wat we hebben moeten voelen en meemaken. Ik ben bang voor het voelen hoe intens beschadigd we zijn. Maar we leven! We verdragen elkaar eindelijk meer en meer naar al die jaren! Groot en klein...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten