Fysiek was ik kwetsbaar de afgelopen periode.. Mijn buik deed pijn. Vervrommeld. Een blok in dat deel van mijn lichaam waar mijn vrouw zijn woont. Ik voelde er iets was daar wat niet in een gezond lijf hoort. Ben dankbaar ik mijn gevoel gevolgd heb. Het bleek te kloppen. Ik heb het recent weg laten halen. De angst, de spanning vooraf. Honderdduizend gedachten. Wat als het niet goed is. Straks ga ik dood. Daarbij een rotsvast vertrouwen en een diep weten ik beschermd ben. En toch. Ik ben alleenstaande moeder. Wil er voor mijn jongen zijn. De gedachten dat ziekte en kwetsbaarheid daar een breuk in kan laten komen beangstigde me. En toch dat vertrouwen het wel goed komt. Dit bij mijn en zijn weg hoort en het ons krachtiger maakt. Individueel en samen. Het komt nooit voor niets op ons pad. Ook hierin een nieuwe ervaring en les als in alles...
Ik ben de ingreep aangegaan. Moeilijk en kwetsbaar. Pijnlijk helemaal omdat ik niet goed verdoofd bleek te zijn. Wat deed het verschrikkelijk veel pijn. Een bijzondere ervaring waar ik door mocht gaan. Ik schoot er uit waardoor ik me thuis voelde komen in een soort land van liefde. Ik voelde vooral liefde om me heen. Zoveel liefde in mij en van de artsen die me hielpen. Oprecht hun best voor mij deden. De vrouw die ik in de ogen keek hetzelfde moment en mijn hand vast hield. Ze straalde liefde uit. Naar mij, in mij. De liefde van de lieve mensen om ons heen die er altijd en onvoorwaardelijk zijn.
Ik voelde ook mijn lijf. Zoveel pijn, intens veel pijn en toch ook in liefde. Ik ben me bewust dat ik eruit geschoten ben. In een soort dissociatieve toestand terecht gekomen ben. Mijn lijf liggend op die operatietafel. Ondertussen zwevend in een soort land van liefde. Voelde de verwarring.. Hoe kon ik pijn en liefde tegelijkertijd ervaren als een soort van twee verschillende ervaringen in hetzelfde moment. Besef ik soort gelijke ervaringen gehad heb als kind.
Inmiddels begin ik weer te aarden. De periode na de ingreep was heftig. Voelde een splitsing in mij wat me moeite koste om in mijn lijf te zijn en blijven. Ik herstelde lichamelijk moeizaam en ook emotioneel voelde ik me erg kwetsbaar. De ervaring liet me niet los. Voelde me niet verbonden met mijzelf..
Inmiddels heb ik de uitslag terug. Alle cellen zijn weggehaald. Het is weer helemaal schoon. Een last van mijn schouders. Dankbaar. Loslaten van de angst om ziek te zijn en worden.
Vanavond val ik in de stilte. Opend mijn hart en voel hoe ik in de overleefstand stond en loslaat. Angst als een blok op mijn buik wat weg stroomt. Verdriet over de wond in mijn buik en dat wat ik voel. Over het trauma wat was. Wat was! Ik beweeg mijn lijf. Een vlinder slaat haar vleugels letterlijk uit. Voorbij aan angst, aan pijn. Ik voel mijn lijf en mijn hart. Geaard en hier en nu. De twee werelden die weer samensmelten. Lichaam en ziel. Ik voel mijn lichaam en zoveel liefde. De liefde en ik in mij. Mijn middelpunt. Niet zwevend boven mij maar in mij. In mijn leven, in mijn mooie lichaam. Ik voel me dankbaar. Ik leef.. Laat los..
Tranen in mijn ogen, een opening in mijn buik. Liefde van mijn voeten tot mijn kruin. Dit is..
Leef het leven naar hoe jij wilt. Hoe jij voelt en beweegt van binnen. Sta open voor dat wat jij voelt. Dat wat leeft en beweegt. Ook als het pijn doet. Ook wanneer je er bang voor bent en je niet kan bedenken wat de uitkomst zal zijn. Heb het leven lief.. Vertrouw op je innerlijk weten. Het klopt altijd... Kwetsbaar is kracht...
