Ik zag hun blikken,
maar ze keken langs mij heen
Oorverdovend was de stilte die er hing.
Ik voelde om me heen alleen verduistering,
en in dat donker was ik zo verdomd alleen
Ze leken allemaal wel bang,
hadden hun luiken dicht gedaan.
Maar voor een knepie in mijn wang,
had ik toen weet ik wat gedaan.
Ik zocht hun blikken en heb bij mijzelf gedacht,
wie laat een lampie voor me branden in de nacht?
Lampje voor de nacht, een liedje uit de musical Ciske de rat wat in deze tijd van traumaverwerking vaak in mijn hoofd zingt. Het omschrijft erg mijn gevoel van toen en nu. Vroegkinderlijk trauma. Seksueel misbruik, verwaarlozing, mishandeling. En in de jaren dit met me gebeurde had ik het gevoel nooit iemand mij hoorde, mij zag. Een lampje voor mij liet branden. Ik zag er vooral langs mij heen gekeken werd. Wetende als klein meisje ik er alleen voor stond. Ouders die er emotioneel niet voor mij konden zijn. Sterker nog, mij lieten en zelfs misbruik van me maakten. Een jeugd en leven waarin ik mijn verhaal nooit kon doen. Ik het gevoel had ik zwom in eenzaamheid en zelf niet begreep wat er met me gebeurde. Anderzijds zo goed voelde er iets goed mis was.Ik brak.. Mijn kind zijn stierf en werd achtergelaten in complete duisternis. Jaren en jaren leefde ik in die duisternis. In bittere angst en ontreddering. Altijd op de vlucht, alert en onderworpen aan hoe de ander wilde dat ik zal zijn. Ik was altijd zoekend naar dat lampje in de hoop ik niet alleen in het donker achter zal blijven. Voel dagelijks de schade het in me gebracht heeft er niemand was. En mijn leven voor een groot gedeelte in het teken stond van misbruik, geweld en verwaarlozing. Minder dan niemand zijn. Eenzaam zijn. Ogen die langs mij heen kijken. Nu wetend ik een prachtvrouw geworden ben en die gelukkig nooit helemaal stuk heeft kunnen gaan. Wel gebroken..Vandaag een dag waarop opnieuw bij me binnen komt wat de schade werkelijk is. Ik schrik en voel wederom die rouwe pijn. Ik verlies alles wat had moeten zijn. Waar een jong kind recht op had.Waar een mens recht op heeft. Geborgenheid, bescherming en liefde. Wetende dat er veel mensen op deze wereld zijn niet weten wat dit betekend en het daarom ook niet kunnen geven. Helaas trof ik deze mensen al in mijn hele jonge leven. Met alle gevolgen voor mij nu.
Het is de tijd om uit te breken. te dansen, leven en zingen. Te doen wat ik wil. Overleven wat plaats maakt voor leven. Het is de tijd. Al merk ik zoals vandaag hoe verstrengeld de oude pijn zit in mijn hele zijn. Hoe lang de weg van verwerking werkelijk is. Het rouwen om het gestorven kind. Het voelt hartverscheurend. Ik besef vanwaar ik kom. Waar ik inmiddels sta en ik al meer bereikt heb dan ik ooit had kunnen denken. Ik van dieper kom dan de meeste mensen zich voor kunnen stellen. Mijn kinderogen teveel gezien hebben wat het daglicht niet kan verdragen. Sporen op mijn ziel. Onuitwisbaar.. De gevolgen.. onomkombaar daarvoor in de luwte te blijven. Ik sta vol in de storm, een orkaan. En word nog te vaak omver geblazen. Al durf ik het oog van de orkaan aan te kijken. Weet steeds beter mijn rug zo te keren zodat de wind in mijn zeilen komt. Ik in ieder geval met de stroom mee kan bewegen. Laat hierom veel achtermij. Maar alles beter dan onodig hard te strijden om tegen de orkaan in te zeilen tegen beter weten in...
Mijn wens voor alle kinderen. Dat liefde kan stromen waar het gaan wil. Dat elk kind volop kan spelen in het licht..
