Van overleven naar leven

Van overleven naar leven. Van vluchten naar leven. Ik sta op de vooravond om een grote beslissing te maken in mijn leven. Om te kiezen voor mijn eigen leven en vrijheid daarin.

Vanavond zat ik aan de waterkant.

Het stormt in mij. De buitenkant lijkt kalm. Kiezen. Wat wil ik. Wat kan ik. Wat is mijn weg.
Duizend angsten, honderdduizend gedachten.. Stilte, leegte, eenzaamheid.

Verliezen. Bijna alles wat me lief was ging. Ik beëindig een leven waarin ik niet gelukkig ben. Een leven waar geweld, verwaarlozing en seksueel misbruik aan de orde waren. Om me heen hoor ik mensen over ouders, opa's en oma's enz. Over familie. En het lijkt de normaalste zaak van de wereld dat dit in het leven van mensen is. De normaalste zaak dat daar contact is. Nabijheid, verbinding en liefde. Maar wat als dit er niet is? Het leven laat mij een andere kant zien. Voor mij is het niet vanzelfsprekend te zijn met mijn familie, ouders, broer enz. Ze zijn verder weg dan ooit. Zelfs was het mijn eigen keuze ze op afstand te zetten. Mijn keuze recent om alleen verder te gaan. Te breken met 'familie' en met de man die een jaar geleden nog mijn man was. De vader van mijn kind en met zijn familie. Met een deel van de kring die om ons heen stond. Ik voel dagelijks de gevolgen van dat ik gebroken heb. Ik voel hoe alleen ik ergens ook sta. Maar vooral hoe ik ook omringt word met een handje vol lieve mensen aan mijn zij.

Ik heb het er moeilijk mee mijn jeugd verloren is. Familie gegaan is. Mijn ouders niet mijn ouders konden zijn. me gelaten en verlaten hebben. Ik mis een klank, een stem die zegt het goed is, dat ik het goed doe. De stem die dat ooit tegen me gezegd zou hebben. Ik heb voortduren gehoord ik niet goed genoeg ben. Ik er niet toe doe. Ik een slecht mens ben enz. en soms nog. En ik voel ik het niet meer wil en ook nooit meer wil horen. Waarom moet ik me nog langer verstoppen voor de vrouw die ik van binnen ben. Omdat deze boodschappen mijn eigen gedachten zijn geworden. ik ben hen gaan geloven. Ik kijk in de spiegeling van het water. En zie hoe mijn leven tot nu toe gelopen is. En ik schrik.. Ik heb geleden en het leven was hard. keihard.. Duisterheid en verlaten zijn hebben mij getekend. Mijn leven donker gekleurd. En het word tijd.. Het word echt tijd om los te breken. Te gaan en te staan voor wie ik ben.

Die spiegeling in het water maakt ik zie wat was. Hoogte en dieptepunten. En besef ik verloren heb. Dat mensen zich diep moeten schamen hoe ze met me omgegaan zijn. Hoe ze mij veroordeeld en gekleineerd hebben, vernederd misbruikt!.

De liefde die ik voel. Diep gelukkig ben ik wanneer ik hem in zijn helder blauwe ogen kijk. Diep gelukkig ben ik wanneer hij zijn hand in mijn hand legt. Diep gelukkig ben ik wanneer ik voel hij ook zielsveel van mij houd. Diep gelukkig ben ik wanneer ik op het schoolplein sta te wachten op hem. Diep gelukkig ben ik bij het weten dat juist hij mijn kind is. Veel ben ik verloren. En jah ik voel me vaak alleen. Maar voel vooral dat wat me verbind. Wat mij ziet. Al vergeet ik mijzelf nog te vaak echt te zien.

Losbreken

Het is bijna zo ver. Heb veel dozen ingepakt. Oude spullen uitgezocht en weggedaan om een nieuwe frisse start te maken. Opgeruimd en leeg beginnen.

Nog een week slapen. Slapen op een plek die een korte periode in mijn leven erg belangrijk was. De allereerste plek echt voor mij alleen. De plek waarnaar ik vluchtte in de hoop op een beter leven. En jah wat was ik bang. Bang om te scheiden en eigenlijk nog banger om toe te laten dat ik los moest laten. Loslaten van bijna alles om me heen. Bittere angst en pijn. Loslaten. toelaten dat het leven wat ik had een leven was waarin me veel is aangedaan. En het ergste een leven waarin ik mijzelf veel pijn gedaan heb door een lange tijd in dat leven te blijven terwijl het me niet bracht wat ik nodig had. Ik wist dat het me niet dat gaf wat bij zal dragen aan mijn geluk en herstel van vroegkinderlijk trauma. Me niet bracht om mijn verleden echt losser te gaan laten en voor me te gebruiken. Nu verlaat ik de plek waar ik me voor het eerst met mijzelf en veilig voelde in mijn leven. Het was de eerste stap..

En toch nu nog een week slapen. Een week waarna ik ook van hier vertrek. Een van de grootse stappen in mijn leven tot nu toe. Echt kiezen voor mijzelf. Losbreken. Leven, Leven dwars door mijn angst. Afstand nemen. Afstand van enerzijds alles wat me ooit lief was en ergens nog is. Anderzijds afstand van alles wat mijn leven verwoest en beschadigd heeft. Het is voor mij de hoogste tijd om overnieuw te beginnen in een omgeving waarin ik mij prettig voel. Waar de wolken de horizon raken. Waar de zee dichtbij is. Waar de lucht lichter is. Waar letterlijk een andere taal gesproken word. Naar een omgeving waar weinig triggers zijn naar het verleden, slecht de triggers diep in mij maar waarvan ik weet ik ze de baas kan worden . Waar er plaats is voor mijn leven in het nu en de toekomst, niet langer in de omgeving van mijn verleden. Het verleden neem ik mee. De lessen die ik leer en heb geleerd. De pijn die ik voel en heb gevoeld. De herinneringen die me dierbaar zijn. Maar vooral mijzelf, mijn kind, veiligheid en liefde...