Een verhaal.. Haar verhaal. Lang gedacht dat dit mijn verhaal was. Over het persoontje wat ik dacht te zijn. Uitgaande van de angst er met dit verhaal geen fijn en zinvol leven zal kunnen zijn. Uitgaand van de pijn, de beperkingen over waarvan ik dacht dat ik stuk gegaan ben. Een gebroken vaas die ik heb geprobeerd te lijmen. Hulpverleners die me met al hun goede bedoelingen probeerden te helpen met lijmen. Mooi bedacht met mijn hoofd en andere hoofden. Al dat lijmen.. Het is alleen nog nooit gelukt..
Ontwapende ogen. Een glimlach. Handen geopend naar de hemel. Voeten diep verankerd in de aarde. Liefde wat stroomt. Door haar door mij. Alles in mij glimt. Huilt en lacht tegelijk. Spelen, dansen, zingen, liefde wat kan zijn. Wat stroomt. Ontwapenend en thuis. Het verdriet wat er ook is. De emoties die nog vaak zo voelbaar zijn over dat wat ik tot in al mijn vezels opgeslagen heb vanaf toen. Soms de pijn, de eenzaamheid. De stilte. Ik mag in de stilte zijn en leven. Ik mag het weer voelen diep in mij. Ik ben de stilte, het leven, mijn ziel verbonden met die eene bron. Nooit gebroken. Nooit.. Het door mijn hoofd geschreven verhaal ik een gebroken vaas was. Een diep weten nu. Kinderen zijn onbreekbaar.. Ik als meisje toen was onbreekbaar. Ontwapend, kwetsbaar en mooi.
Zij, toen als meisje verbonden. Spelend met de vlinders in de nacht. De engelen die ze zag. Dansend in het licht. Een diep weten. Ik ben nooit alleen. Gedragen in licht, in liefde. Wit licht. Altijd en overal. Sprankelend haar ogen. Toen en nu. Lang met haar hoofd vergeten deze verbinding altijd is. Gedacht ze die vaas was. In 1001 stukjes gebroken.. Het was slechts een verhaal. Nu een diep besef dat ik in elk moment beschermd ben en word, niet alleen was en ben. Ik de stilte was en ben. Gedragen door die eene bron. En wat zo ontzettend mooi en waardevol is.. Niet alleen ik😉♥️
Dankbaar ik dit vanuit mijn kwetsbare hart mag en durf te schrijven.
