Vanavond zat ik aan de waterkant.
Het stormt in mij. De buitenkant lijkt kalm. Kiezen. Wat wil ik. Wat kan ik. Wat is mijn weg.
Duizend angsten, honderdduizend gedachten.. Stilte, leegte, eenzaamheid.
Verliezen. Bijna alles wat me lief was ging. Ik beëindig een leven waarin ik niet gelukkig ben. Een leven waar geweld, verwaarlozing en seksueel misbruik aan de orde waren. Om me heen hoor ik mensen over ouders, opa's en oma's enz. Over familie. En het lijkt de normaalste zaak van de wereld dat dit in het leven van mensen is. De normaalste zaak dat daar contact is. Nabijheid, verbinding en liefde. Maar wat als dit er niet is? Het leven laat mij een andere kant zien. Voor mij is het niet vanzelfsprekend te zijn met mijn familie, ouders, broer enz. Ze zijn verder weg dan ooit. Zelfs was het mijn eigen keuze ze op afstand te zetten. Mijn keuze recent om alleen verder te gaan. Te breken met 'familie' en met de man die een jaar geleden nog mijn man was. De vader van mijn kind en met zijn familie. Met een deel van de kring die om ons heen stond. Ik voel dagelijks de gevolgen van dat ik gebroken heb. Ik voel hoe alleen ik ergens ook sta. Maar vooral hoe ik ook omringt word met een handje vol lieve mensen aan mijn zij.
Ik heb het er moeilijk mee mijn jeugd verloren is. Familie gegaan is. Mijn ouders niet mijn ouders konden zijn. me gelaten en verlaten hebben. Ik mis een klank, een stem die zegt het goed is, dat ik het goed doe. De stem die dat ooit tegen me gezegd zou hebben. Ik heb voortduren gehoord ik niet goed genoeg ben. Ik er niet toe doe. Ik een slecht mens ben enz. en soms nog. En ik voel ik het niet meer wil en ook nooit meer wil horen. Waarom moet ik me nog langer verstoppen voor de vrouw die ik van binnen ben. Omdat deze boodschappen mijn eigen gedachten zijn geworden. ik ben hen gaan geloven. Ik kijk in de spiegeling van het water. En zie hoe mijn leven tot nu toe gelopen is. En ik schrik.. Ik heb geleden en het leven was hard. keihard.. Duisterheid en verlaten zijn hebben mij getekend. Mijn leven donker gekleurd. En het word tijd.. Het word echt tijd om los te breken. Te gaan en te staan voor wie ik ben.
Die spiegeling in het water maakt ik zie wat was. Hoogte en dieptepunten. En besef ik verloren heb. Dat mensen zich diep moeten schamen hoe ze met me omgegaan zijn. Hoe ze mij veroordeeld en gekleineerd hebben, vernederd misbruikt!.
De liefde die ik voel. Diep gelukkig ben ik wanneer ik hem in zijn helder blauwe ogen kijk. Diep gelukkig ben ik wanneer hij zijn hand in mijn hand legt. Diep gelukkig ben ik wanneer ik voel hij ook zielsveel van mij houd. Diep gelukkig ben ik wanneer ik op het schoolplein sta te wachten op hem. Diep gelukkig ben ik bij het weten dat juist hij mijn kind is. Veel ben ik verloren. En jah ik voel me vaak alleen. Maar voel vooral dat wat me verbind. Wat mij ziet. Al vergeet ik mijzelf nog te vaak echt te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten