I believe

Soms luister ik muziek. Zoals vanavond. Ik was wat wasjes aan het vouwen en mijn kledingkast aan het uitmesten. Onverwachts luisterde ik naar klanken die ik uit een ver verleden ken. I believe van Era. Ik herinner mij de tijd waarin ik opgenomen was binnen de muren van de psychiatrie. En de eenzaamheid ten tijde ik daar verbleef. Bittere eenzaamheid.

Vanmiddag liep ik met mijn hond aan het meer hier in Fryslân. Even zat ik pootje badend met mijn voeten te spetteren in het water. Ik maakte foto's van mijzelf en mijn hond. Ik zag de glinstering in het water, het vergezicht en de mensen die al genietend op hun bootjes rond dobberden dichtbij mij. Ik keek op en voelde me intens dankbaar. De vrijheid waarin ik nu leef. Bij thuis komst bekeek de foto's van mijzelf terug. Ik voelde. Marion wat ben je een mooie vrouw geworden. Soms geloof ik nog steeds niet dat ik dit over mijzelf zeg en denk. Voel ik me erg onzeker. Vind ik mijzelf soms arrogant dit te zeggen.. Vanmiddag dacht ik aan de tijd waarin ik mezelf verschrikkelijk vond. O.a. de periode in die kliniek. Een lange tijd waarin ik mijzelf zelfs beschadigde. Ik deed dit om mijzelf lelijk te maken. Ik durfde niet mooi te zijn. Mijn overtuiging toen was: 'Als ik mooi ben dan word er weer misbruik van me gemaakt". De man die me jaren lang misbruikte zei immers altijd jij bent mijn princes. Miene dearne op zn Twents. En benoemde vaak hoe mooi hij me vond. Ik heb jaren lang gewild dat ik lelijk was. Uit angst om weer misbruikt te worden. Nu besef ik me hoe groot de verwarring was waarin ik toen leefde.

Vanmiddag de dankbaarheid in mijn ogen. Je mag er zijn. De last en angst is van mijn schouders. Ik mag mooi zijn en hoeft nooit meer bang te zijn dat daar misbruik van gemaakt word. Het raakt mij diep. Vanwaar ben ik gekomen. Wat heb ik moeten doen om hier te komen. En wat heb ik moeten laten. Een gevecht tegen de gevolgen van vroegkinderlijk trauma. De littekens op mijn lijf en in mijn ziel. Ik wis ze nooit meer uit. Maar het zijn gelukkig geen wonden meer.

Nu ik vanavond die muziek bij toeval hoorde uit de tijd van die opname. Muziek die mij raakt in die bittere pijn van toen. De eenzaamheid en het verlaten en afgeschreven zijn daarin die kliniek en mijn jonge leven daarvoor. De herinnering aan de momenten waarop ik mijzelf pijn deed. I believe.. Ik kon toen nog niet geloven. Al gaf dit lied mij toen de hoop dat er mensen waren die nog geloofden in liefde en het leven.

Wat ik nu geloof. Geloof in die sterke, lieve en krachtige vrouw die ik geworden ben. Langzaam weer geloof in de lieve mensen om mij heen. Ik geloof dat liefde altijd overwint. en waarin ik vooral ben gaan geloven is het leven.

Ergens voel ik me intens verdrietig. Tranen op mijn wangen, tranen in mijn hart en in mijn ziel. Doet pijn te erkennen waar ik weg kom, hoe koud, donker en eenzaam mijn leven was. Maar mijn tranen, ze voelen ook goed en welkom. Ze maken mijn hart en leven nog mooier. Ondanks de pijn die nog steeds intens en voelbaar is. Het verdriet over toen. Daarin voel ik ook en vooral de liefde voor dat meisje die ik toen was. Geen kind mag meemaken wat zei mee moest maken.. Dankbaar ik inmiddels in al haar schoonheid en vrijheid mag leven!