Wat krijgt vorm als je jou hart, ziel en handen laat scheppen voor jou en alles wat je lief is? Wat ontluikt en ontwaakt wanneer je terug gaat naar jou kern en essentie. Daarbij je angst los laat en echt in je hart kijkt wat erin leeft en schuil gaat. Zowel naar de liefde als je lijden.
Ik ben overtuigd dat elk mens in meer of mindere mate lijd. Angst vaak nog regeert in onze maatschappij. In onze harten. We vooral op grote schaal wegkijken naar dat wat echt leeft en beweegt in onze harten.
Het doet me vaak pijn om dit te erkennen en te zien. Zowel naar mijn eigen hart als dat van de ander.
Mijn verhalen hier. Ik probeer dat wat erin mijn hart leeft echt naar de oppervlakte te brengen. Niet langer te verschuilen wat erin mijn hart is.
Deze weg is niet makkelijk. Integendeel. Door te luisteren naar mijn eigen hart heb ik moeten accepteren dat ik ook verlies. Dat ik met bepaalde aspecten in mijn leven niet langer uit de voeten kan en kon. Dat ik moet loslaten dat wat mijn liefde blokkeert. Het gaan leven naar je hart is niet simpel en gemakkelijk. Het is de weg dwars door pijn. Door verlies. Door angst en alles wat het loslaten in je lichaam oproept. Verkramping, lichamelijke pijn, misselijkheid, duizelingen die opgeroepen worden wanneer aan de oppervlakte komt dat wat in je hart is maar waar we met ons denken en angst een dikke muur op willen bouwen. Alles om maar niet langer te voelen dat wat we ooit al voelden. Namelijk het verliezen van liefde, van verbinding van leven naar onze essentie. Opgeslokt door onze gedachten we moeten voldoen aan het beeld die een ander van ons heeft. We willen vermijden vanuit angst dat erkennen wat je werkelijk voelt teveel pijn doet.
Terug naar essentie. De reis die ik maak naar mijn eigen hart vind ik niet gemakkelijk. Ben heel dankbaar ik deze reis aan het maken ben. Ik voel langzaam hoe mijn hart weer gaat leven en oprechte liefde begin te voelen naar mijzelf en het leven. Zelfs naar de mensen die er mede voor zorgden dat mijn hart zich moest sluiten. Begin eindelijk te begrijpen wat liefde echt inhoud en het altijd begint met liefde voor jezelf en jou essentie. Niet met dat wat buiten jouzelf ligt.
Door dit te begrijpen voel ik juist des te harder dat wat ik gemist heb aan liefde, aan verbinding en kunnen leven vanuit mijn eigen hart en essentie. Ik voel des te harder dat wat mijn ouders naar mij gelaten hebben door mij niet te laten opgroeien in echte liefde. Ze mij niet bijbrachten wat leven vanuit liefde en je eigen essentie betekend. Inmiddels weet ik dat ook zij dit niet konden en geleerd hebben van hun ouders. Een pijnlijke waarheid. Toch maakt deze waarheid mijn leven draagbaar. De schuld en veroordeling maakt plaats voor liefde en vergeving. Voor rust. Hoe pijnlijk ook. Beseffende ik naar 36 jaar bij mijn essentie en hart kom. Onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf en leven begin te voelen.
Ik huil veel tranen. Voor dat meisje in mij, zo gekwetst zo geschonden. Voor alle mensen die net als ik dwalend waren en vaak nog zijn. Weg bij liefde en leven. Weg bij essentie. Dwalend in de angst, pijn en kortdurende bevrediging. De eenzaamheid die dit geeft in onze harten.
Ik gun iedereen de reis die ik maak. De moed de reis naar binnen te gaan. Naar jou aard, jou liefde en jou essentie. Ook als dat betekend dat je dwars door al jou pijn, je angst, je verdriet en naar je kwetsbaarheid moet. Niet gemakkelijk maar ik geloof dit de enigste weg is om echt voluit je leven te leven in jou kracht, liefde en essentie.
Voel tranen op mijn wangen na het schrijven van bovenstaande woorden. Ooit droomde en wenste ik om te kunnen vergeven. Mijzelf en de mensen die mijn kind zijn beschadigden. Nooit wist ik hoe? Het maakte plaats voor angst, wrok en zelfs verbittering. Geloof ik nu ineens beweeg naar kunnen vergeven. En voel ook dat mijn liefde vrijuit begint te bewegen. Ik voel mijn pijn. Te weten wat het voor mij betekend dat ik dit juist niet kon laten zijn vanuit mijn angst, mijn pijn en vroegkinderlijke trauma's en wond. Dat wat ik daardoor gemist heb in mijn leven. Aan ouders, aan liefde en verbinding,, aan band met mijzelf en essentie. Grote dankbaarheid, immense kracht, immens verdriet, grote kwetsbaarheid. Het is het eindelijk echt leven vanuit mijn hart en essentie... En gun het iedereen!
De foto staat symbool voor alles wat samen komt.
Mijn pijn, verdriet, dankbaarheid en liefde
Kwetsbaar is kracht
Toen ik de foto afgelopen week maakte keek ik naar regenboog zichtbaar in de wolken
symbool van hoop en vertrouwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten