Nog een week slapen. Slapen op een plek die een korte periode in mijn leven erg belangrijk was. De allereerste plek echt voor mij alleen. De plek waarnaar ik vluchtte in de hoop op een beter leven. En jah wat was ik bang. Bang om te scheiden en eigenlijk nog banger om toe te laten dat ik los moest laten. Loslaten van bijna alles om me heen. Bittere angst en pijn. Loslaten. toelaten dat het leven wat ik had een leven was waarin me veel is aangedaan. En het ergste een leven waarin ik mijzelf veel pijn gedaan heb door een lange tijd in dat leven te blijven terwijl het me niet bracht wat ik nodig had. Ik wist dat het me niet dat gaf wat bij zal dragen aan mijn geluk en herstel van vroegkinderlijk trauma. Me niet bracht om mijn verleden echt losser te gaan laten en voor me te gebruiken. Nu verlaat ik de plek waar ik me voor het eerst met mijzelf en veilig voelde in mijn leven. Het was de eerste stap..
En toch nu nog een week slapen. Een week waarna ik ook van hier vertrek. Een van de grootse stappen in mijn leven tot nu toe. Echt kiezen voor mijzelf. Losbreken. Leven, Leven dwars door mijn angst. Afstand nemen. Afstand van enerzijds alles wat me ooit lief was en ergens nog is. Anderzijds afstand van alles wat mijn leven verwoest en beschadigd heeft. Het is voor mij de hoogste tijd om overnieuw te beginnen in een omgeving waarin ik mij prettig voel. Waar de wolken de horizon raken. Waar de zee dichtbij is. Waar de lucht lichter is. Waar letterlijk een andere taal gesproken word. Naar een omgeving waar weinig triggers zijn naar het verleden, slecht de triggers diep in mij maar waarvan ik weet ik ze de baas kan worden . Waar er plaats is voor mijn leven in het nu en de toekomst, niet langer in de omgeving van mijn verleden. Het verleden neem ik mee. De lessen die ik leer en heb geleerd. De pijn die ik voel en heb gevoeld. De herinneringen die me dierbaar zijn. Maar vooral mijzelf, mijn kind, veiligheid en liefde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten