Het woord verantwoordelijkheid dwaald door mijn hoofd en hart de laatste dagen. Wie is verantwoordelijk en waarvoor. Begin mijzelf te beseffen hoe snel ik mijzelf verantwoordelijk voel voor wat de ander denkt, doet en voelt. Vooral wanneer het over negatieve gedachten, gevoelens en uitlatingen gaat. Ik moet al snel voor mijn gevoel oplossen dat wat van de ander is vooral wanneer die ander het moeilijk vind zelf de verantwoordelijkheid te kunnen dragen. Maar ook wanneer ik hoor de ander zich negatief over mij uitlaat, bijvoorbeeld als reactie op mijn blogs. Of zelfs geregeld als reactie op wie ik ben of wat ik doe als mens dan slaat bij mij direct de twijfel toe. Maar is mijn twijfel over mijzelf wel terecht? En moet ik mijzelf nog wel verantwoordelijk voelen voor wat de ander denkt, doet en voelt? En maakt het voor mij eigenlijk wel echt iets uit wat anderen over mij denken en zelfs te zeggen hebben.
Merk dat juist dit mij jaren lang gevangen hield in oude pijn en ook maakte ik de vlinder met gebroken vleugels bleef. Ik heb heelveel rekening gehouden met wat de 'belangrijke ander' voelt denkt en doet wanneer ik wel praat over dat wat in mijn hart is. Over mijn verleden en de verschrikkingen hierin. Of wanneer ik me wel uit wanneer ik boos of verdrietig ben. Ik heb mijn hart lang niet laten spreken en bewegen omdat ik me schuldig en bang voelde dat de ander waar ik tegen sprak hierdoor noodgedwongen met me mee zal moeten bewegen. Ben altijd bang geweest de ander te bewegen, te belasten ten koste van wie ik van binnen ben. Verdrietig om mij te beseffen hoe onvrij ik mede hierdoor geworden ben. Ik hierdoor leefde met een een geheim. Hoe lang ik me hierdoor in letterlijke zin niet bewogen heb. De gevangen vlinder met gebroken vleugels was. Met zoveel drang te mogen vliegen.
Begin te voelen het voor mij steeds minder uit maakt en het me zelfs boos maakt ik hoor anderen negatief over mij zijn. Iets vinden wanneer ik wel uit wat er echt in mij beweegt. Wat leeft en mijn aandacht verdient. Laat mij zijn wie ik ben denk ik dan! En laat mij voelen ik mag zijn wie ik ben! Want dat wat van mij is dat is van mij en dat wat van jou is van jou. Probeer de verantwoordelijkheid steeds meer daar te leggen waar die hoort. En alert te zijn en los te laten dat wat niet van mij is. Kijken, aanschouwen zonder oordeel.. Hoop samen zonder oordeel te mogen bewegen. Vind het heel eng echt voelbaar en zichtbaar te bewegen. Ik merk ik er ook mensen door verlies. Al geeft het me vertrouwen ik voel dat er ook met me meebewogen word en ik steeds meer echte ruimte en aanmoediging voel te bewegen naar wie ik ben. Maakt me dankbaar ik met een aantal mensen al samen beweeg.
Het maakt ik los begin te laten.. Maakt me lichter en voel ik hierdoor groei. Maakt ruimte voor wat ik werkelijk te voelen heb. Niet altijd leuk en voel hierdoor juist wat me zoveel verdriet geeft, pijn doet, rouw en woede. Het is wel wat me beweegt naar de vrijheid in mij. Eindelijk ruimte voor wie ik echt van binnen ben. Langzaam echte ruimte balast te laten waar die hoort. Ik beweeg zoekend naar wie samen met me wil bewegen. Omdat ik het fijn vind om in echt contact te zijn!
Maar ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten