Ik mis

Heel heel kwetsbaar...

Tranen op mijn wangen. Bang voor de pijn. Bang te voelen dat wat met me mee sleurt. Voel me een gebroken mens. Gekwetst, gekleineerd, gekrenkt, gebruikt. Misbruikt. Moeilijk te verteren. Onderogen te zien wat op dit moment nu zoveel pijn doet. Mijn vertrouwen in mensen is klein. En merk ik het minimale stukje vertrouwen wat ik heb soms op geef. Ik wil geen verbittert oud mens worden en weet ik voor mijzelf moet blijven vertrouwen, toelaten, opnieuw en opnieuw.. Natuurlijk en god zij dank voel ik een stukje houvast aan de mensen die nu in mijn leven zijn. Maar o wat doet het pijn te beseffen dat de mensen die er voor me hadden moeten zijn er niet waren. Mijn ouders en broer mijn jeugd en leven emotioneel afwezig waren. En ook nu. En ook in het nu dat mensen waarvan ik verwacht en gehoopt had ze in mijn leven zouden zijn er ineens niet meer zijn. Mensen wie ik mijn vertrouwen schonk. Dacht ze zouden zijn en zouden blijven wat ineens niet zo lijkt te zijn. Het doet pijn om me te beseffen ook zij zijn gegaan. Beseffend ik nu echt op mijzelf terug geworpen word. Ik voel ik ouders, familie en een aantal lieve vrienden mis. De warmte en gezelligheid mis, maar ook het delen van moeilijke momenten.

Ik voel ik de scheiding, verlies van mijn oude leven en verlies van mijn jeugd en rouw over het verloren leven wat ik had gevoelsmatig vrijwel alleen aan het verwerken ben. Het verscheurd mijn hart. Ik heb pijn, veel pijn. Voel me alleen en o zo eenzaam. En aan de andere kant merk ik dat ik mijn vrijheid heerlijk vind. Ik modder mijn dagen wat aan. Ben bezig met zelf verzonnen projectjes zoals het opknappen van een oude buffetkast. Het voelt als gezellig met mijzelf. En juist dat voelt nieuw. Ik ga mijn eigen gang en voel ik niets hoeft voor niemand behalve voor mijn kind natuurlijk en voor mijzelf. Niets voor niemand hoeven dat stelt me gerust. Ik ervaar de stilte en leegte in mij. Gebroken zijn. Rouwe pijn schuurt.. Het voelt als overleven en ook weer niet. Ik leef juist nu. En jah ik weet de weg naar verbinding met belangrijke anderen pas kan beginnen vanuit verbinding met mijzelf. Vanuit liefde voor mijzelf. Langzaam ben ik opweg mijzelf te vinden in liefde, in trots en in dankbaarheid voor wie ik ben. Maar deze weg.. o wat doet die zeer ..