Bestaansrecht

Een groot deel van mijn leven tot nu toe heb ik geprobeerd de gevolgen en de pijn die ik voel naar aanleiding van mijn traumatisch verleden ondergronds te laten. Ik deed alsof het allemaal niet gebeurd is. En liet vooral de gevolgen die ik onderhuids wel voelde er niet zijn. Achteraf heb ik ontzettend hard gewerkt dit vol te houden. Maar heeft me niet gebracht wat ik hoopte. Het heeft me veel energie gekost. Ik beleefde vooral rationeel wat er in mijn leven was. Echt voelen dat had ik op jonge leeftijd al afgeleerd. Ervaren wat de sporen zijn tot in mijn diepste vezel dat durfde ik niet.

Er is een omgangspunt en mijn gevoel zegt ik er midden in zit. Waar ik graag naar toe wil is naar een leven waarin ik leef met alles wat ik draag. Mijn pijn, verdriet en kwetsbaarheid, maar vooral mijn kracht, doorzettingsvermogen, sensitieviteit en speelsheid. Mijn jeugd heeft me op een verschrikkelijke manier beschadigd. Het fijt ik mijn ouders en broer verloren heb. Mijn jeugd verloren heb. En dat vroegkinderlijk trauma onomkeerbare beschadigingen veroorzaakt heeft, daar kan ik niet langer om heen. Maar dit is wat wel maakt wie ik ben. En het mooie wat ik voel is dat ik niet zielig of zwak ben wanneer ik ga leven vanuit die pijn. Ik voel dat het me juist kracht geeft.

De zoektocht de jaren om mijn pijn en het verdriet wat mijn verleden mij geeft ondergronds te houden maakt dat ik er letterlijk ziek van word. Mijn lichaam protesteerd en verkrampt omdat het niet wil leven met onderhuidse pijn. Het woekerd als onkruid. Ik merk wanneer ik juist mijn pijn doorleef, en ervaar. en ik het een prominente plek in mijn leven geef het maakt ik me heler ga voelen. Het is een heel proces hier toe te komen. Bewust herinneren, ervaren en uiten wat het doet om als kind seksueel misbruikt en verwaarloosd te zijn doet veel pijn. De eerste reactie op trauma is bevriezen, vluchten of vechten. Weg uit de situatie. Dissociëren (uitschakelen wat je werkelijk voelt omdat het simpel weg te pijnlijk is). Dit zijn de patronen die ik vanuit mijn jonge jaren ken. Ik heb me afgesplitst van alles wat ik rond mijn traumatische herinneringen voelde. Ik heb een droomwereld gecreëerd die ver van de werkelijkheid bleek te zijn. Het in het nu bewust aangaan en ervaren wat ik werkelijk voel en gevoeld heb als kind, op de momenten ik misbruikt en verwaarloosd werd, is niet de eerste menselijke reactie. Toch voelt het voor mij nu heel noodzakelijk juist het tegen overgestelde te doen dan ik gewend ben. Namelijk niet langer vluchten, vechten of bevriezen!

Het is noodzakelijk nu te aanvaarden omdat juist dan mijn kwetsbaarheid mijn kracht word. Wanneer ik bewust voel en ervaar waar ik het liefst voor wil vluchten dan voel ik ook dat ik leef. En besef me daardoor ik niet langer 24/7 op de vlucht hoeft te zijn voor alles wat ik voel. Leven met mijn verdriet wat tot in elke porie voelbaar is maakt ook ik voel ik er niets aan kon doen. Het doet veel verdriet omdat ik ben gaan voelen het me overkwam. Ik niet schuldig ben en het langzaam tot me doordringt ik er echt niets aan kon doen. Hierdoor begin ik zelfliefde te voelen. Het maakt me echt met alles wat er is. Dit is mijn leven. en dit leven is van mij. En jah, alles wat ik gedaan heb. Het overleven, bevriezen, vluchten en alle patronen die daarmee samen gaan. Het is een menselijke reactie op een onmenselijke situatie. Ik wens mijn oordeel nog verder valt en ik mijzelf nog meer bevrijd uit het gevoel ik gek en schuldig was enz. Nu gun ik het mijzelf mijn pijn en verdriet wat ik bij me draag te omarmen in alle diepe lagen. Bestaansrecht te geven. Al voel ik ook dat dit veel kracht en doorzettingsvermogen kost. En vertrouwen er mensen om me heen zijn die mij helpen het te ondervangen. Omdat ik voel het verschrikkelijk verdrietig is! Maar het is wel van mij. En het heeft eindelijk bestaantsrecht!