In de media hoor je weinig tot niets over de individuele gevallen waarin seksueel misbruik en/of incest plaatsgevonden heeft. Slecht de grote zaken komen langs in de media en vaak van korte duur. En het gaat meestal over de daders wanneer het in de media voorbij komt. Over de gevolgen voor alle slachtoffers word zelden met een woord gerept!
Daarbij krijg ik de indruk het vaak niet op reis gesteld word wanneer slachtoffers iets over hun traumatischverleden aan hun medemens vertellen. Dit heb ik zelf geregeld ervaren. Wanneer ik openheid geef over mijn jeugd waarin ik seksueel misbruikt ben dan voel ik vaak mensen hier liever niets over willen horen. En over voor mij de emotionele schade die het veroorzaakt heeft mag het liever al helemaal niet gaan. Is het te pijnlijk? doet het te zeer? Is het te confronterend deze schrijnende dingen ook heel dichtbij huis en zelfs in het ouderlijkhuis kunnen gebeuren. Ik vraag me vaak af wat maakt men liever wil verkomen dat ik spreek? Terwijl delen voor mij helen betekend.
Toen 11 September 2001 de aanslagen plaatsvonden in Newyork keek de wereld mee in het volle besef de wereld er vanaf die dag er anders uit zal zien. Het leed van de mensen daar en het aantasten van de basisveiligheid door een centrum van een groot continent zo in het hart te treffen gaf het besef veiligheid niet langer te garanderen is en teroristen juist daar misbruik van maken. De angst slaat tot op de dag van vandaag toe in de wereld door deze en soortgelijke gebeurtenissen. Dit speelt zich af op macroniveau.
Maar wat gebeurd er wanneer je slachtoffer word van een voor jou verschrikkelijke gebeurtenis of gebeurtenissen in het klein dus een ramp op microniveau? De gevolgen van 11 September zijn voor de wereld duidelijk. Maar wat zijn de gevolgen voor de slachtoffers van seksueel geweld, huiselijk (geweld) en verwaarlozing in onze eigen buurt?
De dag waarop ik ten volste het besef kreeg dat ik incestslachtoffer ben was de dag waarop ik mij besefte mijn leven onomkeerbaar zal veranderen. Het volste besef beschadigingen blijvend en groot zijn voor mij. Net als de beschadigingen van 11 September aan de wereld. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik grote gebeurtenissen als 11 September, de aanslagen in parijs en de aanranding van vrouwen in Keulen niet erg vind! en/of ernstige gebeurtenissen met elkaar wil vergelijken. Ik vind de 'grotere' gebeurtenissen verschrikkelijk erg en pijnlijk en maakt me ook angstig voor de toekomst van onze volgende generatie. Wat ik wil zeggen is dat ik hoop er meer bewustzijn komt in onze maatschappij voor al het (seksueel)geweld wat er ook op microniveau plaatsvind! Dat de gevolgen voor elk mens gezien worden en dat het er vanuit medemensen ook mag zijn. Erkenning voor het leed maakt het leed iets verzacht. En dat heelt!
Het doet mij veel verdriet ik me zelf vooral bewust ben dat de dag waarop ik ten volste ben gaan beseffen ik slachtoffer ben van incest, het leven vanaf die dag voor mij onomkeerbaar veranderd heeft. Mijn onschuld was ik verloren, mijn vertrouwen geschonden en mijn basisveiligheid vernietigd! Daarbij kwam dat ik daar een groot gedeelte van mijn leven over heb moeten zwijgen tot nu toe! Moest leven met een groot geheim wat mij veel eenzaamheid gegeven heeft. Het doet pijn dat vaak tegengehouden werd en soms nog word ik daar openheid over probeer te geven. Omdat de ander de gevolgen voor mij te moeilijk vind of niet wilde horen. Vind dit schokkend omdat ik uit ervaring weet een groot gedeelte van de mensen die behandeld worden in de ggz trauma's opgelopen hebben in hun kindertijd. Is hier voldoende aandacht voor?
Ik ben gewend geraakt als slachtoffer dat wanneer ik deel over mijn verleden het vaak direct over de ander gaat die het te pijnlijk vind om aan te horen. Schuld, oordeel en woede naar de daders worden dan het onderwerp van gesprek in plaats van mijn pijn, lijden maar vooral ook kracht. De steun die ik verdien blijft dan uit. Laten we toch alsjeblieft niet langer over de daders hebben maar over de kracht van slachtoffers/overlevers wiens leven de dag van het misbruik onomkeerbaar veranderd met uiterst confronterende en pijnlijke gevolgen! En waarbij verwerking hiervan een intensief en uiterst pijnlijk proces is! Waar vooral veel steun, liefde, openheid, erkenning en een luisterend oor in nodig is zonder oordeel! Laten we de menselijke reacties van overlevers op onmenselijke gebeurtenissen erkennen en zien zonder oordeel! Dit zal de wereld naar mijn inziens een stukje mooier en liefdevoller maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten