Stempels plakken

Wat terug komt in mijn zoektocht om mijn kwetsbaarheid mijn kracht te laten zijn is het zoeken naar leven zonder oordeel. In de tijd van de zoektocht ben ik haar fijn gaan voelen wanneer er een oordeel in de lucht hangt en wat dit voor mij betekend.

Allereerst het oordeel wat ik over mijzelf heb. Ik ben geneigd mijzelf kleiner te ervaren dan ik werkelijk ben. Mijzelf niet de moeite waard te vinden en te onderwerpen aan alles wat groter lijkt dan ik. En vooral de schuld van mijn traumatisch verleden bij mijzelf te zoeken in plaats van deze neer te leggen waar die hoort. Het oordeel dat ik schuldig was. Nu mijn weten dat dit niet klopt. Ik er toen niets aan kon doen en het mij over kwam. Het veroordelen van mijzelf was en soms is het mijn grootste vijand.

Ik merk dat ik niet de enige ben die oordeelt. In de hulpverlening heb ik vaak gemerkt dat overlevingsgedrag veroorzaakt door onmenselijke omstandigheden voor mij als kind geoordeeld word. Plakkertjes geplakt in de vorm van diagnoses. Het heeft een functie in die zin om de juiste zorg geindiceerd te krijgen. In het huidige stelsel is daarvoor een diagnose nodig.

Wanneer de plakkertjes lijdend gaan zijn en vergeten word ik menselijk reageer op onmenselijke situaties maakt de plank vaak word mis geslagen. De tijden in mijn proces waarin ik tot nu toe het meest kon helen zijn de tijden waarin ik het oordeel niet voelde. Waarin erkent word ik kamp met menselijke reacties en gevoelens op onmenselijke situaties. Het zijn momenten waarin ik ook van belangrijke anderen heel mag zijn met alles wat er is. Zonder oordeel. Met daarin erkenning. Marion jij bent niet gek. Wat je mee moest maken dat is pas gek. Bevestigd worden hoe ik het diep van binnen ervaar en ervaren heb.

Wanneer ik in contact voel er een oordeel over mijn gedrag is, over wat ik voel en wie ik ben. Wel of niet uitgesproken dan merk ik weer even weg moet bij mijzelf. De kust niet veilig is. Het voelt als een herhaling op mijn verleden wat vooral bestond uit oordeel dat mijn behoeften, verlangens, ontwikkeling, basis rechten van mij als kind er niet toe deden. Het blijft me raken wanneer ik oordeel voel over mij, over naasten... Omdat ik daardoor voel dat de waarheid, werkelijkheid, (zelf)liefde en (zelf)erkenning niet kan stromen waar het gaan wil. Alsof ik moet bewijzen het menselijk is. Ik niet gek ben. Een omgekeerde wereld. En alsof teveel energie in het bewijzen gaat zitten i.p.v. ervaren ik gewoon mens ben die om wil leren gaan met haar menselijke gevoelens op onmenselijke gebeurtenissen. Mag ik mijzelf zijn zonder oordeel dan merk ik ik mijn vleugels sprijt, vrijheid ervaar om te delen over wat ik ervaar en vooral voel. Voel ik wedekerigheid. Dat wat ik al die jaren door oordeel niet mocht voelen. Wat is gaan woekeren als onkruid.

Ervaar ik het oordeel niet dan gaat mijn proces vele malen sneller, efficienter en zachter. Liefdevoller naar wie ik ben. Juist die zachtheid maakt mij heel met alles wat er is en mag zijn. Zorgt ervoor ik mijn vleugels sprijt! Kan leven in vrijheid. Dit gun ik iedereen!

'Weet wanneer je oordeelt over jezelf en/of over de ander het slecht jou oordeel is. Een waarneming van jou werkelijkheid. Dit hoeft niet de werkelijkheid van de ander te zijn. Oordelen doen we allemaal en is iets menselijks. Laten we alleen stoppen met het een ander opleggen van ons oordeel. Het mag en kan naast elkaar bestaan. Dat maakt het leven volgens mij zoveel mooier en liefdevoller'! Een wereld zonder oordeel zal er heel anders uit zien!