Niet vanzelfsprekend

Word vanmorgen wakker en het voelt alsof ik met een kater op sta. Al drink ik nooit iets waar alcohol in zit en heb ik eigenlijk nog nooit een kater gehad. Toch voelt het zo. Mijn therapeut is nu al zes weken weg. Ze is plotseling uitgevallen wat voor mij heel heftig voelt. Ze stond mij bij en naast mij in het verwerken van mijn trauma. Ik voel een gat op de plek waar zij stond. Ik voel er ineens niets meer is wat mij met haar verbind. Het voelt heftig. De laatste sessies braken we door. We waren zo dichtbij het weer verbonden worden met mijzelf. Het was nodig haar daarin mijn vertrouwen te geven. Iets wat voor mij alles dan vanzelfsprekend is. Ik moest en gaf vertrouwen vanuit het kleine gekwetste kind in mij. Door middel van de verbinding voelen met mijn therapeut lukte het me te verbinden met mijzelf. Heel te zijn al was het nog maar een paar seconde. Een putdeksel wat wegvloeide en traumatische herinneringen die ik diep weggestopt het kwamen eruit. Ik viel om van de pijn die het gaf. Al was ik even heel en eindelijk verbonden met mijzelf. Gek hoe ik dat in de pijn goed kon voelen. De dagen die kwamen waren verschrikkelijk. Veel verdriet en veel gehuild. Het was donker. In alles voelde ik mijn therapeut naast me stond. Hier moest ik door om te kunnen verwerken. en toen, jah toen viel ze weg... En nu, nu is het wachten al voel ik me lamgeslagen ik er wederom alleen voor sta. Al was het nodig ik was te afhankelijk van haar.