Specifieke deskundigheid

Tijdens de eerste ontmoeting met iemand die we nog niet kennen vertellen we meestal al gauw iets over het unieke in onszelf. We verfijnen vaak de mooie goede aspecten van ons zelf. Met onze kleding proberen we vaak duidelijk te maken wie we zijn.

Bescheidenheid. Ik hoop bescheidenheid een belangrijk woord is in de geestelijke gezondheidzorg. Zijn we als hulpverleners bescheiden in kunnen. We denken dat we veelal wel weten wat goed is voor de ander. We zijn immers opgeleid en deskundig.. Vandaaruit kunnen we ‘onze’' clienten' wel vertellen wat het beste voor hun is. Maar zijn het wel onze clienten? En weten we wel echt wat het beste is voor de ander?

Zijn we bescheiden in het regelen van zaken voor die 'client' waarbij we ons zo betrokken voelen. Waarvoor we zo graag het beste willen. Maar wat is het beste? Dit vraag ik me vaak af. Is dat grenzeloos betrokken willen zijn? Is dat grenzeloos laten zien dat we graag willen helpen? Dat we de 'client' met al zijn 'problemen' werkelijk zien? Bescheidenheid. Durven wij als hulpverlener te laten zien dat wij ook niet alles weten, wij mensen die wij willen helpen niet altijd zien. Dat wij ook onze beperkingen hebben? Wij ook lerende zijn in ons eigen leven. Durven wij tegen ons zelf en ook tegen 'onze' 'clienten' te vertellen dat een ander het misschien wel beter kan? Of zelfs dat de client zelf en zijn netwerk de sleutels naar zijn eigen herstel in handen heeft i.p.v. wij als hulpverleners? Mijn ervaring in de tijd ik client was en nu in mijn werk als Adviseur met ervaringsdeskundigheid  heb ik vaak gezien dat mensen/hulpverleners dit vaak niet durven zeggen. Controle houden uit angst om van mens tot mens eigen kwetsbaarheid te erkennen. Dit vaak ten koste gaat van de client waarvoor we juist proberen het beste te doen. De mensen die mij in de tijd ik client was op weg geholpen hebben zagen me, maar zagen ook hun eigen beperkingen en handelden daar ook na.