Bestaansrecht

Een groot deel van mijn leven tot nu toe heb ik geprobeerd de gevolgen en de pijn die ik voel naar aanleiding van mijn traumatisch verleden ondergronds te laten. Ik deed alsof het allemaal niet gebeurd is. En liet vooral de gevolgen die ik onderhuids wel voelde er niet zijn. Achteraf heb ik ontzettend hard gewerkt dit vol te houden. Maar heeft me niet gebracht wat ik hoopte. Het heeft me veel energie gekost. Ik beleefde vooral rationeel wat er in mijn leven was. Echt voelen dat had ik op jonge leeftijd al afgeleerd. Ervaren wat de sporen zijn tot in mijn diepste vezel dat durfde ik niet.

Er is een omgangspunt en mijn gevoel zegt ik er midden in zit. Waar ik graag naar toe wil is naar een leven waarin ik leef met alles wat ik draag. Mijn pijn, verdriet en kwetsbaarheid, maar vooral mijn kracht, doorzettingsvermogen, sensitieviteit en speelsheid. Mijn jeugd heeft me op een verschrikkelijke manier beschadigd. Het fijt ik mijn ouders en broer verloren heb. Mijn jeugd verloren heb. En dat vroegkinderlijk trauma onomkeerbare beschadigingen veroorzaakt heeft, daar kan ik niet langer om heen. Maar dit is wat wel maakt wie ik ben. En het mooie wat ik voel is dat ik niet zielig of zwak ben wanneer ik ga leven vanuit die pijn. Ik voel dat het me juist kracht geeft.

De zoektocht de jaren om mijn pijn en het verdriet wat mijn verleden mij geeft ondergronds te houden maakt dat ik er letterlijk ziek van word. Mijn lichaam protesteerd en verkrampt omdat het niet wil leven met onderhuidse pijn. Het woekerd als onkruid. Ik merk wanneer ik juist mijn pijn doorleef, en ervaar. en ik het een prominente plek in mijn leven geef het maakt ik me heler ga voelen. Het is een heel proces hier toe te komen. Bewust herinneren, ervaren en uiten wat het doet om als kind seksueel misbruikt en verwaarloosd te zijn doet veel pijn. De eerste reactie op trauma is bevriezen, vluchten of vechten. Weg uit de situatie. Dissociëren (uitschakelen wat je werkelijk voelt omdat het simpel weg te pijnlijk is). Dit zijn de patronen die ik vanuit mijn jonge jaren ken. Ik heb me afgesplitst van alles wat ik rond mijn traumatische herinneringen voelde. Ik heb een droomwereld gecreëerd die ver van de werkelijkheid bleek te zijn. Het in het nu bewust aangaan en ervaren wat ik werkelijk voel en gevoeld heb als kind, op de momenten ik misbruikt en verwaarloosd werd, is niet de eerste menselijke reactie. Toch voelt het voor mij nu heel noodzakelijk juist het tegen overgestelde te doen dan ik gewend ben. Namelijk niet langer vluchten, vechten of bevriezen!

Het is noodzakelijk nu te aanvaarden omdat juist dan mijn kwetsbaarheid mijn kracht word. Wanneer ik bewust voel en ervaar waar ik het liefst voor wil vluchten dan voel ik ook dat ik leef. En besef me daardoor ik niet langer 24/7 op de vlucht hoeft te zijn voor alles wat ik voel. Leven met mijn verdriet wat tot in elke porie voelbaar is maakt ook ik voel ik er niets aan kon doen. Het doet veel verdriet omdat ik ben gaan voelen het me overkwam. Ik niet schuldig ben en het langzaam tot me doordringt ik er echt niets aan kon doen. Hierdoor begin ik zelfliefde te voelen. Het maakt me echt met alles wat er is. Dit is mijn leven. en dit leven is van mij. En jah, alles wat ik gedaan heb. Het overleven, bevriezen, vluchten en alle patronen die daarmee samen gaan. Het is een menselijke reactie op een onmenselijke situatie. Ik wens mijn oordeel nog verder valt en ik mijzelf nog meer bevrijd uit het gevoel ik gek en schuldig was enz. Nu gun ik het mijzelf mijn pijn en verdriet wat ik bij me draag te omarmen in alle diepe lagen. Bestaansrecht te geven. Al voel ik ook dat dit veel kracht en doorzettingsvermogen kost. En vertrouwen er mensen om me heen zijn die mij helpen het te ondervangen. Omdat ik voel het verschrikkelijk verdrietig is! Maar het is wel van mij. En het heeft eindelijk bestaantsrecht!

Kleine Rampen!

Vandaag las ik een artikel van de nationaal rapporteur wat ging over dat seksueel misbruik meestal achter de voordeur plaatsvind. De cijfers in het artikel vond ik ronduit schokkend! Laatst zei ik tegen mijn man; 'het is nu net alsof seksueel geweld iets nieuws is en normaal gesproken niet voorkomt'. Nu verschrikkelijke gebeurtenissen als in Keulen oudjaarsnacht een fijt zijn is het vaker in de media, waarschijnlijk vooral omdat de asielkwestie hieraan vast hangt. Vind het goed er meer aandacht voor is. Maar wat ik jammer vind is dat er in de media nog steeds veel te weinig aandacht is voor alle slachtoffers van seksueel geweld veel dichter bij huis. Het percentage wat in onze eigen maatschappij te maken heeft gehad met seksueel geweld in eigen kring is schrikbarend hoog.

In de media hoor je weinig tot niets over de individuele gevallen waarin seksueel misbruik en/of incest plaatsgevonden heeft. Slecht de grote zaken komen langs in de media en vaak van korte duur. En het gaat meestal over de daders wanneer het in de media voorbij komt. Over de gevolgen voor alle slachtoffers word zelden met een woord gerept!

Daarbij krijg ik de indruk het vaak niet op reis gesteld word wanneer slachtoffers iets over hun traumatischverleden aan hun medemens vertellen. Dit heb ik zelf geregeld ervaren. Wanneer ik openheid geef over mijn jeugd waarin ik seksueel misbruikt ben dan voel ik vaak mensen hier liever niets over willen horen. En over voor mij de emotionele schade die het veroorzaakt heeft mag het liever al helemaal niet gaan. Is het te pijnlijk? doet het te zeer? Is het te confronterend deze schrijnende dingen ook heel dichtbij huis en zelfs in het ouderlijkhuis kunnen gebeuren. Ik vraag me vaak af wat maakt men liever wil verkomen dat ik spreek? Terwijl delen voor mij helen betekend.

Toen 11 September 2001 de aanslagen plaatsvonden in Newyork keek de wereld mee in het volle besef de wereld er vanaf die dag er anders uit zal zien. Het leed van de mensen daar en het aantasten van de basisveiligheid door een centrum van een groot continent zo in het hart te treffen gaf het besef veiligheid niet langer te garanderen is en teroristen juist daar misbruik van maken. De angst slaat tot op de dag van vandaag toe in de wereld door deze en soortgelijke gebeurtenissen. Dit speelt zich af op macroniveau.

Maar wat gebeurd er wanneer je slachtoffer word van een voor jou verschrikkelijke gebeurtenis of gebeurtenissen in het klein dus een ramp op microniveau? De gevolgen van 11 September zijn voor de wereld duidelijk. Maar wat zijn de gevolgen voor de slachtoffers van seksueel geweld, huiselijk (geweld) en verwaarlozing in onze eigen buurt?

De dag waarop ik ten volste het besef kreeg dat ik incestslachtoffer ben was de dag waarop ik mij besefte mijn leven onomkeerbaar zal veranderen. Het volste besef beschadigingen blijvend en groot zijn voor mij. Net als de beschadigingen van 11 September aan de wereld. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik grote gebeurtenissen als 11 September, de aanslagen in parijs en de aanranding van vrouwen in Keulen niet erg vind! en/of ernstige gebeurtenissen met elkaar wil vergelijken. Ik vind de 'grotere' gebeurtenissen verschrikkelijk erg en pijnlijk en maakt me ook angstig voor de toekomst van onze volgende generatie. Wat ik wil zeggen is dat ik hoop er meer bewustzijn komt in onze maatschappij voor al het (seksueel)geweld wat er ook op microniveau plaatsvind! Dat de gevolgen voor elk mens gezien worden en dat het er vanuit medemensen ook mag zijn. Erkenning voor het leed maakt het leed iets verzacht. En dat heelt!

Het doet mij veel verdriet ik me zelf vooral bewust ben dat de dag waarop ik ten volste ben gaan beseffen ik slachtoffer ben van incest, het leven vanaf die dag voor mij onomkeerbaar veranderd heeft. Mijn onschuld was ik verloren, mijn vertrouwen geschonden en mijn basisveiligheid vernietigd! Daarbij kwam dat ik daar een groot gedeelte van mijn leven over heb moeten zwijgen tot nu toe! Moest leven met een groot geheim wat mij veel eenzaamheid gegeven heeft. Het doet pijn dat vaak tegengehouden werd en soms nog word ik daar openheid over probeer te geven. Omdat de ander de gevolgen voor mij te moeilijk vind of niet wilde horen. Vind dit schokkend omdat ik uit ervaring weet een groot gedeelte van de mensen die behandeld worden in de ggz trauma's opgelopen hebben in hun kindertijd. Is hier voldoende aandacht voor?

Ik ben gewend geraakt als slachtoffer dat wanneer ik deel over mijn verleden het vaak direct over de ander gaat die het te pijnlijk vind om aan te horen. Schuld, oordeel en woede naar de daders worden dan het onderwerp van gesprek in plaats van mijn pijn, lijden maar vooral ook kracht. De steun die ik verdien blijft dan uit. Laten we toch alsjeblieft niet langer over de daders hebben maar over de kracht van slachtoffers/overlevers wiens leven de dag van het misbruik onomkeerbaar veranderd met uiterst confronterende en pijnlijke gevolgen! En waarbij verwerking hiervan een intensief en uiterst pijnlijk proces is! Waar vooral veel steun, liefde, openheid, erkenning en een luisterend oor in nodig is zonder oordeel! Laten we de menselijke reacties van overlevers op onmenselijke gebeurtenissen erkennen en zien zonder oordeel! Dit zal de wereld naar mijn inziens een stukje mooier en liefdevoller maken!

Belang van goede zorg!

Ik zal me eerst even voorstellen.

Ik ben Marion, Moeder

Ik ben Marion, ervaringsdeskundige bij de RIBW Groep Overijssel

Ik ben Marion, maatschappelijk werker

Marion, medemens

Vier verschillende manieren om mijzelf voor te stellen. Vier van de zoveel ‘rollen’ die ik heb binnen mijn werk en mijn leven. Helaas ben ik me bewust met welke rol ik mij op welk moment voorstel. Ik ben me bewust hoeveel invloed het heeft op de persoon die voor mij staat. Als ik zeg ik ben patiënt geweest in de ggz en mede daarom ook ervaringsdeskundige, dan zeg ik iets kwetsbaars over mijn verleden. Ik zie en voel vaak de vraag bij de ander.. Wie ben je dan, wat heb je gehad, wat heb je meegemaakt? Welke diagnose heb je? Ben je extra kwetsbaar binnen je werk omdat je patiënt geweest bent. Heb je gekke dingen gedaan? Kunnen we je wel vertrouwen? Of moeten we juist zien als een held?  

Ik voel het oordeel van die mens waaraan ik me voorstel. De vraag maar ook zelfs een andere benadering dan wanneer ik me voorstel met enkel en alleen Marion collega, of met maatschappelijk werker. Mijn ervaring is dat ik mijzelf altijd moet bewijzen. Veel meer dan wanneer ik niet zeg dat ik ervaringsdeskundige ben. Ik heb een HBO-studie afgerond en dat maakt mij tot een professional, Maar mijn ervaring is dat mijn herstelproces mij veel meer kennis, visie en ervaring heeft opgeleverd dan enkel mijn HBO studie. Psychologische kennis over hoe het leven werkt. De studie heeft mij theoretische ondergrond gegeven, niet meer of minder dan dat. Het doorleven, voelen, overleven, vechten, vallen en weer opstaan om te worden wie ik wil zijn ook met een beperking heeft mij gegeven wie ik nu ben. En in juist dat gegeven probeer ik van betekenis voor anderen te zijn.. niet enkel in de rol van ervaringsdeskundige maar in elk van de rollen in mijn leven. Mijn herstelproces samen met mijn studie maakt dat ik kan gaan staan voor goede zorg aan mensen die ik ontmoet in mijn werk en daarbuiten!

Het waarom van deze introductie is dat het niet mag uitmaken welke rol mensen innemen. Helaas is mijn ervaring dat dit te vaak gebeurd en vooral naar de cliënten waarover het hier vandaag gaat. De mensen waarvoor wij denken en werken. Die gelijkwaardig zijn aan wie wij zijn als mens. Ze worden nog te vaak veroordeeld op de rol, het etiket, de diagnose die zij hebben en waarin te vaak vergeten wordt dat het enkel en alleen een diagnose is. We vergeten dat het mensen zijn met net zoveel kwaliteiten, krachten, kansen en mogelijkheden als ieder ander medemens. Mensen met dromen. Mensen die ook veel meer rollen vervullen dan enkel alleen de rol die voortvloeit uit hun diagnose, gedrag en kwetsbaarheid. Denk aan de rol van naaste, familielid, vriend, burger, man, vrouw, vader of moeder, buurman, buurvrouw of kind. Sluiten wij als professionals die rollen van mensen waarvoor wij denken en werken niet veel te vaak uit? Vergeten wij niet te vaak dat juist zij zoveel wensen en verlangens hebben om te zijn als ieder ander mens? En zo graag gewaardeerd willen worden om wie zij als heel mens zijn? Juist omdat zij nog steeds te vaak buiten gesloten worden omdat onze maatschappij oordeelt dat zij anders zijn. In mijn werk mag ik vaak de verschillende kanten van de mensen zien. Ik hoor hoe divers hun verhalen zijn. En van daaruit hoe verklaarbaar hun problemen vaak zijn en zij lijden aan het lot hen overkomt of overkomen is. Als je goed luistert hoor je ook hoe krachtig en dapper ze zijn als mens. Hoeveel doorzettingsvermogen zij hebben. Door hulp te aanvaarden en durven zeggen. Ik kom er zelf niet uit. Aan een vreemde durven vragen, wil je mij helpen? Hulp aanvaarden waarmee zij laten zien dat zij gewoon mensen zijn. Geen mens kan leven zonder liefde en hulp van hun naasten, van hun mede mens. Niemand kan leven zonder contact. We hebben elkaar nodig. Mensen vol kracht, vol mogelijkheden.

Mij werd de vraag gesteld of ik hier vandaag wilde spreken over wat het mij gebracht heeft dat hulpverleners en verschillende instellingen met elkaar samenwerkten, in de tijd ik hulpbehoevend en kwetsbaar was. Ik het even niet zelfstandig kon. Ik wil u vertellen dat het mij heel veel gebracht heeft. Het heeft mij het leven terug gegeven. Mensen die in mij geloofden en aanmoedigden in tijden dat ik niet in mijzelf geloofde. In tijden dat ik niet kon zien welke kant ik op wou en wie ik diep van binnen ben. De weg en de zin kwijt was. Goede betrokken op maat gesneden zorg kan het verschil maken tussen leven en dood, dat  is mijn ervaring.
Gelukkig heb ik in de tijd ik zelf patiënt was meestal mensen en professionals getroffen die oprecht betrokken bij mij waren. Die het meestal goed met me voorhadden. Mijn belang voorop stelden. En we konden van hieruit samenwerken aan het zelfde doel.
Maar wat als ik niet die mensen getroffen had, had ik hier nu dan ook gestaan? Had ik dan kunnen doen met mijn leven wat ik doe. Had ik mijzelf dan kunnen overstijgen hoe ik mijzelf de laatste jaren overstegen heb?

Ik besef dat ik vrij snel in mijn proces de capaciteit teruggevonden heb om naar professionals te blijven benoemen wat ik nodig heb. Ik vond het vermogen te vechten. Maar ook om beroepskrachten aan te spreken, feedback te geven op momenten dat zij niet betrokken waren of niet samen werkten. Ik heb het vermogen te laten zien hoe belangrijk het voor me is dat we de verbinding met elkaar aan gaan. Het lukt me om de regie over mijn leven te nemen. Met de instelling van ik geef nooit op. Ik hervind altijd mijn kracht. Mede omdat mijn omgeving mij telkens opnieuw in mijn kracht zette en zet wanneer ik er even niet in geloofde en soms nog niet geloof.. Zij geven ook niet op!

Met mijn vaardigheden en met behulp van mijn omgeving en mijn man ben ik in staat zelf die condities te creëren die ik nodig had om te herstellen.
Ik besef me nu dat ik geluk heb met deze factoren, ik ben er elke dag dankbaar voor.

Maar wat betekent dit voor mensen die een deel van deze factoren missen. Voor wie het nog niet weggelegd is te vechten, voor wie het netwerk is weggevallen en daardoor niet voor hen op kan komen? Wat als je de energie en kracht niet op kunt brengen om aan te geven waar je wensen liggen laat staan kritisch te zijn?

Helaas zie ik in mijn werk en leven te vaak wat er gebeurd met mensen als deze factoren er nog niet zijn. Wat daarvan de gevolgen kunnen zijn. Wat de gevolgen zijn dat hulpverleners en collega instellingen niet samenwerken en enkel alleen eigen belang voorop stellen. Dat professionals zeggen. Ik heb nu geen tijd.. Zij het belang van cliënten niet centraal stellen en soms zelfs vergeten wie nu die mensen zijn waarvoor zij denken en handelen.  Helaas zie ik te vaak wat dit betekent voor mensen waarvoor wij werken. Hoe beschadigend dit is.  
Onlangs bezocht ik een congres over de Kracht van samenwerken. Aan het eind van de dag ging ik verdrietig naar huis. De gehele dag was het niet één keer echt gegaan over de mensen waarvoor wij werken. Bijna niet was het woord, cliënt of patiënt gevallen. Niet één keer het woord mens. Het was niet de eerste keer dat het mij op is gevallen, heel vaak gaat het over regels, procedures en protocollen. Over geld en financiering. Over wie wel of niet verantwoordelijk is. Maar het gaat niet over de mensen waarvoor wij werken, denken en handelen. Dat vind ik jammer. Natuurlijk begrijp ik hoe belangrijk alle voorwaarden zijn waar goede zorg aan moet voldoen. Hoe belangrijk financiering is, maar verlies de mensen waarover het gaat niet uit het oog. Het maakt me rusteloos omdat ik als geen ander weet wat er gebeurd als kwetsbare mensen uit het oog worden verloren worden. Maar ook omdat ik als geen ander weet hoe een mens kan groeien en ontwikkelen wanneer goede zorg afgestemd word op de mens waarover het gaat. Goede op maat gesneden zorg overstijgt de diagnose en laat de mensen echt mens zijn!

Betoog stakeholdersbijeenkomst RIBW groep Overijssel, 31 Januari 2013

 

Stempels plakken

Wat terug komt in mijn zoektocht om mijn kwetsbaarheid mijn kracht te laten zijn is het zoeken naar leven zonder oordeel. In de tijd van de zoektocht ben ik haar fijn gaan voelen wanneer er een oordeel in de lucht hangt en wat dit voor mij betekend.

Allereerst het oordeel wat ik over mijzelf heb. Ik ben geneigd mijzelf kleiner te ervaren dan ik werkelijk ben. Mijzelf niet de moeite waard te vinden en te onderwerpen aan alles wat groter lijkt dan ik. En vooral de schuld van mijn traumatisch verleden bij mijzelf te zoeken in plaats van deze neer te leggen waar die hoort. Het oordeel dat ik schuldig was. Nu mijn weten dat dit niet klopt. Ik er toen niets aan kon doen en het mij over kwam. Het veroordelen van mijzelf was en soms is het mijn grootste vijand.

Ik merk dat ik niet de enige ben die oordeelt. In de hulpverlening heb ik vaak gemerkt dat overlevingsgedrag veroorzaakt door onmenselijke omstandigheden voor mij als kind geoordeeld word. Plakkertjes geplakt in de vorm van diagnoses. Het heeft een functie in die zin om de juiste zorg geindiceerd te krijgen. In het huidige stelsel is daarvoor een diagnose nodig.

Wanneer de plakkertjes lijdend gaan zijn en vergeten word ik menselijk reageer op onmenselijke situaties maakt de plank vaak word mis geslagen. De tijden in mijn proces waarin ik tot nu toe het meest kon helen zijn de tijden waarin ik het oordeel niet voelde. Waarin erkent word ik kamp met menselijke reacties en gevoelens op onmenselijke situaties. Het zijn momenten waarin ik ook van belangrijke anderen heel mag zijn met alles wat er is. Zonder oordeel. Met daarin erkenning. Marion jij bent niet gek. Wat je mee moest maken dat is pas gek. Bevestigd worden hoe ik het diep van binnen ervaar en ervaren heb.

Wanneer ik in contact voel er een oordeel over mijn gedrag is, over wat ik voel en wie ik ben. Wel of niet uitgesproken dan merk ik weer even weg moet bij mijzelf. De kust niet veilig is. Het voelt als een herhaling op mijn verleden wat vooral bestond uit oordeel dat mijn behoeften, verlangens, ontwikkeling, basis rechten van mij als kind er niet toe deden. Het blijft me raken wanneer ik oordeel voel over mij, over naasten... Omdat ik daardoor voel dat de waarheid, werkelijkheid, (zelf)liefde en (zelf)erkenning niet kan stromen waar het gaan wil. Alsof ik moet bewijzen het menselijk is. Ik niet gek ben. Een omgekeerde wereld. En alsof teveel energie in het bewijzen gaat zitten i.p.v. ervaren ik gewoon mens ben die om wil leren gaan met haar menselijke gevoelens op onmenselijke gebeurtenissen. Mag ik mijzelf zijn zonder oordeel dan merk ik ik mijn vleugels sprijt, vrijheid ervaar om te delen over wat ik ervaar en vooral voel. Voel ik wedekerigheid. Dat wat ik al die jaren door oordeel niet mocht voelen. Wat is gaan woekeren als onkruid.

Ervaar ik het oordeel niet dan gaat mijn proces vele malen sneller, efficienter en zachter. Liefdevoller naar wie ik ben. Juist die zachtheid maakt mij heel met alles wat er is en mag zijn. Zorgt ervoor ik mijn vleugels sprijt! Kan leven in vrijheid. Dit gun ik iedereen!

'Weet wanneer je oordeelt over jezelf en/of over de ander het slecht jou oordeel is. Een waarneming van jou werkelijkheid. Dit hoeft niet de werkelijkheid van de ander te zijn. Oordelen doen we allemaal en is iets menselijks. Laten we alleen stoppen met het een ander opleggen van ons oordeel. Het mag en kan naast elkaar bestaan. Dat maakt het leven volgens mij zoveel mooier en liefdevoller'! Een wereld zonder oordeel zal er heel anders uit zien!

Niet vanzelfsprekend

Word vanmorgen wakker en het voelt alsof ik met een kater op sta. Al drink ik nooit iets waar alcohol in zit en heb ik eigenlijk nog nooit een kater gehad. Toch voelt het zo. Mijn therapeut is nu al zes weken weg. Ze is plotseling uitgevallen wat voor mij heel heftig voelt. Ze stond mij bij en naast mij in het verwerken van mijn trauma. Ik voel een gat op de plek waar zij stond. Ik voel er ineens niets meer is wat mij met haar verbind. Het voelt heftig. De laatste sessies braken we door. We waren zo dichtbij het weer verbonden worden met mijzelf. Het was nodig haar daarin mijn vertrouwen te geven. Iets wat voor mij alles dan vanzelfsprekend is. Ik moest en gaf vertrouwen vanuit het kleine gekwetste kind in mij. Door middel van de verbinding voelen met mijn therapeut lukte het me te verbinden met mijzelf. Heel te zijn al was het nog maar een paar seconde. Een putdeksel wat wegvloeide en traumatische herinneringen die ik diep weggestopt het kwamen eruit. Ik viel om van de pijn die het gaf. Al was ik even heel en eindelijk verbonden met mijzelf. Gek hoe ik dat in de pijn goed kon voelen. De dagen die kwamen waren verschrikkelijk. Veel verdriet en veel gehuild. Het was donker. In alles voelde ik mijn therapeut naast me stond. Hier moest ik door om te kunnen verwerken. en toen, jah toen viel ze weg... En nu, nu is het wachten al voel ik me lamgeslagen ik er wederom alleen voor sta. Al was het nodig ik was te afhankelijk van haar.