Het gouden paard

Het gouden paard, daar staat ze voor ons. Ze staat. Vol in zonlicht, liefde en leven. Ze staat, ze staat en ze staat. In al haar potentie. Haar benen op de grond. Alsof ze zeggen wil. Kijk ik sta, ik durf in het licht te staan. Kijk... Ze dwingt me te kijken.. 

Al thee drinkend kijken we naar haar. De ontmoeting is begonnen.

Verstoppen en schuil houden van mijn potentie is me niet vreemd. Bang om mijzelf te zijn en laten zien. Veel momenten geleefd in het donker. Licht wat pijn deed en vaak nog doet. Licht als confrontatie in het donker. Liefde wat pijn lijkt te doen. Het geeft het besef op wat niet was. Althans niet vanuit mijn aardse leven. Het missen van een vader en moeder als kind, van een familie en vooral van ouderlijke liefde en veiligheid. Zoveel momenten in eenzaamheid en angst. In pijn en donker. Verlaten zijn. Verraden zijn, misbruikt zijn en alle verschrikkelijke herinneringen daaraan. Mijzelf redden alleen. Uit verbinding met mijn hart en ziel. Angst en trauma wat het leven geregeerd heeft. Afgesneden van het leven. Aarde donker. Jaren heb ik me hierin gestort. Heb verwerkt en doorleefd. Het donker aangekeken en nog. Trauma's verwerkt.

In de jaren heb ik minder naar mijn potentie gekeken. Traumaverwerking en daar het donker aankijken had de overhand. Het was wat me te doen stond. Nogmaals erdoor. Al mijn kinderangst, verdriet, boosheid nogmaals doorleven, buiten en verwerken.

Dinsdag bij de paarden en petra. 
Petra vraagt me of ik in een leeg veld wil gaan staan. Te visualiseren daar waar ik naar toe zal willen. Hoe word mijn leven wanneer ik vol in mijn potentie zal gaan staan. In mij valt het stil. Ik heb duidelijk wensen en dromen. Maar toch in mij valt het stil. Voel ik los te laten heb. Ik leef naar plaatjes. Hoe ik hoop iets zal gaan. Vaak nog aangestuurd door angst, pijn envandaaruit  willen voldoen aan de ander. Vooral angst voor verlies en verlating. Ik sta in het veld. Ik voel dat het veld leeg is. Ik ben mijn angsten aan het loslaten. De angst om zelf iemand te zijn. Die angst waardoor mijn leven gevuld was met vooral alles buiten mijzelf. Verantwoordelijkheid en zorgen. De angst om dat los te laten, mensen los te laten. Vasthouden zodat ik niet in de waarheid en werkelijke stilte hoeft. Stilte waarin ik mijn binnenwereld en onderbewuste voel. Het donker voel. De verliezen voel. Mijn verdriet voel. Werkelijk voel wat het leven brengt en gebracht heeft. Angst voor mijn pijn, verdriet en woede en daardoor ook wegrennend voor mijn potentie.

In het veld baant zich een weg. Een weg waarop ik los mag laten. Ik begin te lopen op deze weg. Er komt een vrouw naar mij toe gelopen. Ze komt langzaam dichterbij tot ze voor me stil staat. Ik mag haar in de ogen kijken. Diep in haar ogen. Ik zie twinkeling. Ik zie liefde, ik zie een diepte alsof ik door haar heen mag kijken de aarde in. Ik voel me verbonden met haar. Ik voel kracht. Ik zie dat ze geen blokkades heeft in haar lijf. Ik zie littekens maar haar wonden zijn geheeld. Ze is open en licht. Liefde kan stromen van haar kruin via haar hart naar haar voeten de aarde in. Ze word opgetild door licht en universele liefde zonder ook maar een blokkade. Werkelijk alles is geheeld. Ik zie en voel ik in mijn eigen ogen mag kijken. Ik voel verdriet en dankbaarheid. Ik voel een paard wat letterlijk tegen mijn rug duwd. Gesnuffel aan mijn hand waardoor het nog meer in mijn lijf en handen begint te stromen. Het paard tikt me aan en voel de universele liefde naar binnen stromen. Zo verbonden met mijzelf, de paarden, meer dan ik ooit had kunnen dromen. Loslaten, dat wat niet meer dient, ook mensen die me nog lief en dierbaar zijn. Niet langer dragen en zorgen voor hen uit angst hen kwijt te raken. Het lege veld het brengt me terug naar mijn eigen hart en liefde in mijzelf. Letterlijk een leeg veld maar zo verbonden met alles om me heen en de universele liefde. En plots daar staat ze weer. Vol in mijn zicht. Het gouden paard. Uitbeeldend mijn potentie. Leven naar volheid, diepte in licht en liefde.

Ik keer huiswaarts in het lege veld. Openlatend dat wat komt. Leeg en stil. Rust, liefde en de stilte in mijn hart. Dichtbij ik. Voel vermoeidheid van het dragen van dat wat niet van mij was. Ik voel ik uit te rusten heb. Berusten in de leegte die voelbaar is. Nog niet weten hoe ik me erin mag bewegen. Het is een waardevol inzicht.

Marion
Dinsdag 25 Juni 2019

Verbinding

Vrijdag was de afsluiting van de jaaropleiding bij de levensschool. Ik wil graag iets vertellen over deze bijeenkomst.

De dagen ervoor waren wonderlijk te noemen. Alsof het leven samenkomt. Een soort ontknoping van jaren vechten en werken om mijn leven weer op de rit te krijgen. Of beter gezegd om mijzelf weer te verbinden met mijzelf, mijn onschuld, mijn hart, mijn liefde.

We deden de laatste bijeenkomst een meditatie. Toen ik een meisje was voelde ik een diepe verbinding met dat wat ik geen woorden kon geven. Iets wat er was in mijn leven. Een gevoel van bescherming gaf. 

Ik ben in een 'christelijk' gezin opgegroeid. Ik heb dat geloof lang als eng en slecht beschouwd. Ik werd misbruikt in een gelovig gezin. Als er dan een god zal zijn. Waarom ben ik dan misbruikt? Waarom heeft hij me dan niet beschermd.? Die vraag heeft me jarenlang bezig gehouden. En heeft me lang weggehouden van mijn gevoel van bescherming die ik als kind in aanwezigheid voelde. Ik heb belevingen als kind. Voelde er meer was wat ik in mijn binnenwereld waarnam. Maar in de buitenwereld niet zichtbaar was. Er was meer tussen hemel en aarde. Ik heb me altijd beschermd gevoeld als ik nu terug kijk en voel. Ik ben ergens het lijntje daarmee kwijtgeraakt. Het was onzichtbaar geworden. Angst, pijn en overleving zijn op de voorgrond gekomen in mijn leven. Leven vanuit mijn hoofd. Mijn gevoel uitgeschakeld. Althans ik nam het niet langer waar. Het maakte ik me erg alleen en eenzaam ben gaan voelen. Dwalend in niemands land alsof ik nergens thuis en veilig was. In het aardse leven was dit ook zo. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Zaten vol met eigen pijn, donkerte en beperkingen waarin ze niet de ouders voor me konden zijn die ze diep van binnen wel hadden willen zijn. En daarbij was er zoveel onveiligheid dat misbruik, geweld en verwaarlozing ruimte hadden. Tvoelt nog steeds als erg onveilig. Maar toch, als ik terug kijk is mijn bescherming er altijd geweest vanuit dat grotere dan ons. Juist in de onveiligheid en donkerte van het leven in dit gezin. 

In de meest donkere momenten ben ik beschermd geweest, Is er licht geweest. Ik had het anders simpelweg niet kunnen overleven. Sommige momenten waren werkelijk te gruwelijk voor woorden.. 

Daarbij heb ik herinneringen dat ik letterlijk vanuit liefde en bescherming opgetild en vastgehouden ben. Als kind een diep weten, marion je bent niet alleen. Spelend met vlinders in de nacht. Momenten van zonlicht door de donkere wolken. Herinneringen dat ik als kind compleet open stond voor licht en leven. Vol in het licht. Ik moet aan momenten denken waarin ik tekenen vond van de universele liefde waardoor ik de kracht vond door te gaan. Zoveel puzzelstukjes en lichtpuntjes ontvangen op mijn weg.

Afgelopen vrijdag verscheen er een belangrijk puzzelstukje. Alsof ik jaren lang naar dit stukje gezocht heb. Voelbaar in mijn hart de momenten waarin ik gedragen ben. Vrijdag voelde ik de aanwezigheid. De verbinding met dat grotere dan ons. Dat wat mij helpt en draagt en altijd al gedragen heeft. De universele liefde. Dat wat alles samenbrengt. Ik ben nooit echt alleen geweest. Nooit echt verlaten. Heb mijn angst hiervoor losgelaten. De verbinding mag weer zijn. 

Heb overleeft een groot deel van mijn leven. Alle tijd waarin ik mijzelf en het bange beschadigde meisje in mij in het donker liet. Ik haar en mijzelf niet durfde te zien simpel weg omdat het teveel pijn deed. Ik was te bang dat te laten zijn. Bang ik om zal vallen. Het niet zal overleven. Bang voor liefde juist omdat liefde in mijn beleving aan misbruik plakte. Mijn ouders hielden van me. En juist in die relatie werd ik beschadigd.

Voor ik bij Esther van de levensschool begon had ik glimpen van zelfliefde en onschuldig zijn opgevangen. Ik wist en voelde dat daarin mijn heel worden zit. Ik wist niet hoe ik dat pad verder kon bewandelen. Ik wilde erop maar hoe. Mijn verhaal hierboven beschrijft hoe ik inmiddels zelf op dit pad loop en ervaar. Ik mijn eigen liefdevolle moeder ben geworden. Mijn verbinding herstel met het verlaten meisje in mij. Ik vrijdag bij de levensschool van haar mocht zien dat haar wonden geheeld zijn. Haar beschadigde lichaam is niet meer beschadigd. Ze is gaaf, zacht en schoon. Werkelijk onschuldig en mooi. Mijn leven ik boos op haar was. Haar veroordeeld heb. Voor haar weggerend ben. En nu laat ze zichzelf zien. Zo mooi en wonderlijk tegelijk. Weer afgestemd op haar gave. Afgestemd op dat grotere dan ons. Op het licht en de liefde. De verbinding die ons ons hele leven beschermd en behoed heeft. Die ons gedragen heeft ook in de meest duistere en enge momenten van misbruik, mishandeling en verwaarlozing.

Dit jaar ben ik me gaan beseffen dat de verbinding er altijd was en ik gedragen ben. Dit mijn weg is en ik het donker door moet om zoals vanmiddag vol in het licht te staan. Dat ik eindelijk gewoon marion mag zijn en ben. Geen princes of engel. Gewoon Marion. Niet meer of minder dan dat. In al mijn kwetsbaarheid en pijn. In al mijn kracht en liefde. Ik hoeft niet langer afhankelijk te zijn van het geven en uitreiken naar de ander. Enkel om dan iemand te kunnen zijn. Ik ben en was al goed zoals ik ben. Meer dan dat. Ik mag loslaten dat wat niet meer dient. Banden doorknippen. Ik mag dit ten volle ervaren en aanvaarden

Dankbaar..

Marion

29 Juni 2019

.

Toegangspoort

Ben vandaag bij een mens geweest die me dierbaar is. Iemand die ik voor nu moet loslaten. Ik heb gezegd wat ik nog wilde zeggen. Vanuit mijn hart. Voor mijzelf gaan staan. Vanaf hier is het loslaten.  This voor nu wat nodig is. De verbinding is er, stroomt en voel ik ten diepste ondanks ik ook loslaat.. Liefde is loslaten. Dat is voor nu wat is. Al raakt dit aan oude pijn van verlies en verlating terwijl deze situatie anders is.

Ben gisteren bij petra en de paarden geweest. Ik sta in een open ruimte. Laat alle banden los die niet meer helpend zijn. Mijn ouders, mijn exman, het leven wat ik had. Fysiek had ik afstand genomen. Emotioneel was ik nog niet zover. Het werd heel tastbaar voor me.
Word door mijn intuïtie vooruit gestuwd naar die open ruimte. Alles loslaten. Sta er alleen en zelf. In mijn kracht en liefde. De breuk vanmorgen brengt me naar dit moment. Mijn eigen liefdevolle moeder zijn. Zonder daarin afhankelijk hoeven zijn van de liefde van de ander. Ik voel me gelukkig en tegelijkertijd heel verdrietig. Ik hoeft geen princes of engel meer te zijn. Niet langer de princes van mijn vader hoe hij me vaak noemde. Niet de reddende engel van anderen. Niet meer te zorgen en redden van de ander. Ik hoeft enkel en alleen marion te zijn. Dat is genoeg. Niet meer en minder dan dat. Dit is mijn grootste openbaring in dit afgelopen jaar.

Stond vanmiddag wederom in een heel groot veld. Op de snelweg moest ik spontaan vanuit mijn intuïtie een afslag nemen. Tging op m'n gevoel. Toegangspoort  met een pijl stond op het routebord langs de snelweg. De route daarna toe gevolgd. Aangekomen zag ik een bordje startbaan. Ik ben het pad opgelopen. Letterlijk de startbaan. Eerst een rechtpad. En na een afslag begon het te kronkelen. Bloemen, vlinders. 100 tinten groen in de zon. Mijn oog viel op een afgestorven boom midden in een veld. De afgestorven relatie en contact met mijn vader en moeder, broer en familie gingen door mij heen. Mijn verdriet daarover. Ik had langs die boom te lopen. Te zien. De dood, het afgestorven en gebroken zijn van de aardse band met hun. Ik had het aan te kijken. Leegte en eenzaamheid. Verdriet over het verliezen van hen en mijn broer. Mijn leven als kind. Langzaam mocht ik doorlopen. Ik mocht hen zien en achter me laten. Mijn hoofd in de zon en in de wind. 

Toen de boom uit het zicht was en ik dacht dat ik vrij was ontmoette ik de volgende boom. Wederom afgestorven. Ik schrok. Vol keek deze mij aan. Ook deze had ik aan te kijken. Deze stond voor mijn exman en het hele systeem daarom heen. De afgestorven liefdesrelatie met hem. Het moeizame contact op dit moment. Mijn pijn en verdriet hierover. Ik had ook dit aan te kijken. Vol te zien. Kijkend naar die dode takken van die boom. De helderblauwe lucht erachter. Wederom moest ik er voorbij. Op mijn gevoel liep ik erlangs en bleef kijken. Tot mijn aandacht viel op een eik. Deze nodigde me uit om tegen aan te leunen. Zo ruste ik met mijn rug op het leven uitkijkend op dood hout. Ik voelde mijn verbinding met het leven. De eik en alles om me heen en vooral het grotere dan ons. Ik mocht het letterlijk omarmen. Uitkijkend op de pijn over dat wat niet meer is en soms nog in destructieviteit voorbij komt. Het leven omarmen en de banden achter me laten. Tranen op mijn wangen. 

Vanaf die plek liep ik naar een nog groter openveld. Ik mocht in het midden gaan staan, ik werd daarna toe gestuurd. Vol in de zon in het licht. Mijn armen wijd. Te eng en spannend om te doen. Maar ik durfde dit toe te laten. Licht en leven. Eigen benen en in liefde voor mijzelf. Lichter dan licht, wijds en open als nooit te voren. Toen ik daar stond hoorde ik paarden achter me. Zij zochten contact met me. Toen ik naar ze toe liep stonden ze op me te wachten. Toen ik aankwam gingen ze in een kring om me heen staan. Vol liefde. In aanwezigheid van liefde. Een van de paarden kwam zo dichtbij en legde zijn snuid op mijn hart en bleef heel kalm staan. Ik was ontroerd. De stroom in mijn hart. De liefde en warmte in mijn hart letterlijk aangeraakt. In het licht en liefde gedragen. De troost en bescherming die de paarden brachten. Alleen zijn en o zo samen. Ik voel me dankbaar en ontroerd. Toen het paard zijn snuid op mijn hart legde kwamen er heelveel tranen. En nog. Een kraantje wat open staat. Ik besef me vol waar ik weg kom. Het trauma wat ik daar opliep. Hoe moeizaam en donker het leven vaak was en soms nog is. Maar voel me daarin zo gedragen en sterk. Ik huil veel omdat ik me ontroerd en immens dankbaar en trots voel..

Marion

26 Juni 2019

Joris voor jou

Lieve joris,

Zes jaar geleden werd jij rond deze tijd geboren. Je bent het grootste wonder ooit in mijn leven. Sinds jou geboortedag is alles in mama's leven veranderd. Waar ik de onvoordelijke liefde niet meer voelde vulde je mij met ongekend veel liefde. In elke vezel voel ik mijn liefde voor jou en het leven. Ons leven samen. Jou mooie lach, je blauwe heldere ogen, je rossige haar, je fantasie en onbevangen zijn. Je sterke wil en gevoelig zijn. Je bent zo mooi, puur en vol liefde. Een cadeau van de schepping. Helemaal goed zoals je bent. Dankbaar voor jou zijn.

Ik herinner me de tijd je in mijn buik mocht groeien. Dat ik elke dag keek hoe groot je ongeveer zal zijn,. Van rijstkorrel naar een flinke jongen van negen pond. De uitstekende voetjes vanuit mijn buik, de schopjes en jou hik. Het horen van jou hardslag in mijn buik. Ik herinner me hoe je uit mijn buik kwam. Het allermooiste moment in mama's leven. Een moment van trots, oerkracht, vol vertrouwen in liefde. Het eerste moment ik je vast mocht houden en je bij me dronk. Een moment van vasthouden in voelen ik je vanaf dat moment nooit meer los zal laten. Ik zal er altijd voor je zijn. Nu en later. Altijd.. Ik heb je lief♥️

Lieve Joris ben wie jij bent. Leef jou leven naar jou kracht en liefde. Wees maar trots op jezelf en weet en vertrouw dat je uit komt waarover jij droomt je zal willen zijn.

Ik kan niet in woorden zeggen hoe trots en dankbaar ik ben met jou. Heb jou lief met heel mijn Moeder hart ♥️ bedankt dat jij in mijn leven bent😘

Liefs van mama😘

Dit liedje luisterde ik toen je in mijn buik zat. Take your time girl van niels geusebroek. Het moet boy zijn natuurlijk 😊😉

Geboortedag

Jarig zijn. De dag waarop ik 37 jaar geleden op deze wereld kwam. Vieren van het leven en de dankbaarheid hierin. Mijn leven met alles wat er is. De verbinding met mijzelf en alles om mij heen. De diepe verbinding met mijn kind Joris. Een dag waarop ik terugblik vanwaar ik kom. De plek waar ik geboren ben. Het leven wat ik had tot nu toe. De hoop en zin voor het leven wat komen gaat.. Er is vreugde, er is blijdschap.

Mijn geboortedag. Deze dag heeft ook een randje. Een dag waarop ik me meer besef dat wat ik mis. De dag waarop ik me meer besef uit wie ik geboren ben. De verbinding met mijn moeder. Een zielsverbinding die ik in het hier en nu soms kwijt lijk te zijn. Destijds veilig bij mijn moeder, letterlijk verbonden zijn met haar in haar buik. De dag waarop zij van mij beviel. Ze mij in haar armen sloot. Ik weet dat ze van me houd en altijd gehouden heeft. Ze er in dit leven niet echt voor me heeft kunnen zijn. Ze maakte de keuze trouw te blijven aan de man die me beschadigde. Die man had niet de capaciteit om ten volle te erkennen en beseffen voor wat hij met mij deed waardoor hij mij zo erg beschadigd heeft. 

Zij bleef trouw aan hem tot op de dag vandaag. Tot groot verdriet van mij. Ik mis een moeder. De zielsverbinding met haar. Ik weet dat de verbinding er in essentie nog is maar we in ons leven nu nooit kunnen verbinden. Het doet pijn. Ik mis haar, ik mis hun. Mijn vader en mijn moeder. Soms voelt het alsof ik zo bij hun binnen zal kunnen lopen. Ze er ooit nog voor me zouden kunnen zijn. Ik weet dat dit niet kan. Ik weet ook dat dit mijn pijn is, mijn verdriet. Ik heb dit te dragen, soms te verdragen. Liefde wat niet kan stromen waar het gaan wil. Al stroomt die liefde in mijzelf en stroomt nu eindelijk toch... De liefde naar mijn kind en naar de mooie liefdevolle verbindingen met de mensen om mij heen.. Het neemt de pijn niet weg, niet mijn gemis, ergens nog mijn hoop.. Het maakt dat ik het kan dragen. Dat ik gelukkig ben met wat nu is.

Toch sta ik stil vandaag. Bij haar. Mijn moeder. En wens het haar goed gaat. Dankbaar zij er was en ergens ook is ondanks alles. Simpelweg omdat ze mij 37 jaar geleden het leven gaf.

Marion

Dromen naar huis

Klanken die mijn ziel raken. Soms komt er onverwacht muziek voorbij waardoor tranen ongedwongen mogen stromen. 

Dreaming of home van Libera. (https://youtu.be/1vCOoBxwmWI) Een nummer wat ik niet kende. In ogenschijnlijk 'toeval' komt het voorbij. De klanken de tekst komen binnen in het diepste van mijn zijn. Ze doen me herinneren aan het kleine meisje in mij. Wat nog steeds verlangt naar huis. Een thuis waarin zij zichzelf mag zijn. Naar liefdevolle ouders en een arm om haar schouders. Naar geborgenheid en liefde. Naar ongedwongen kind mogen zijn. Naar onbevangen dansen, spelen en zingen. Leven en uit kunnen dragen wie zij in essentie is. 

Soms voelt dit alles nog steeds als een ver van mijn bed show. Alsof dit nooit bestaat. Ik denk en voel terug onder de huid van dat meisje. In haar kleine kinderhart. De verschrikkelijke pijn die door haar diepste zijn snijd. Die niets van haar heel leek te laten. Pijn wat seksueel misbruik, verwaarlozing en geweld brengt. Een gevoel je niet welkom bent om op deze aarde te leven. Om ooit te worden wie je bent. De belevingen en herrinnering aan diepe eenzaamheid, weerloos en verlaten zijn. Seksueel misbruik, gevaar wat de nacht donker maakt. Al het licht wat erdoor uit lijkt te doven. 

Dit is een deel van mijn beleving aan die verschrikkelijke momenten uit mijn jonge kindertijd en soms nog leven nu. Ik schrijf bewust een deel. 

Ik ben al een tijd op reis. Een verre reis. Een reis door de verste uithoeken in mijn hele zijn en lichaam. Wie ben en was ik in mijn essentie. Sinds ik met mijn herstelproces naar vroegkinderlijk trauma bezig ben heb ik veel waarom vragen gehad. Ik wilde begrijpen waarom kinderen misbruikt en verwaarloosd worden. Wat is de zin. Is er überhaupt een zin? En langzaam besef ik mij wat de zin voor mij is. Wat het leven juist door het aanvaarden van dit lot, van pijn mij brengt. En ik kan vol ontroering zeggen dat dit heel veel is. 

Dreaming of home. Dromen naar huis.. Terug naar thuis.

Ik ga terug naar de vierjarige Marion. Ze had lang blond haar. Blauwe heldere stralende ogen. Ze was slank. Een dromertje en erg gevoelig. Ze droomde over het leven. Ze hield van alles wat groeide en bloeide. Bloemen en bijen, de vertakkingen in de bomen, De helderblauwe lucht en wolken. haar kat lotje. En later haar honden Wanda en Max. Een klein meisje wat speelde met vlinders, soms de vlinders in de nacht.. Haar haar dansend in de wind. Onbevangen en lief. Onschuldig. Altijd bezig met diepzinnig leven. Toen al op zoek naar de zin en essentie hiervan. Zo nieuwsgierig zij was. Openstaand voor spiritualiteit. Een diep weten ze nooit echt alleen was. Wat er ook gebeurd is. Ook niet alleen in die meest verschrikkelijke herinneringen aan misbruik en verkrachting. Aan geweld en ruzie. Aan onveiligheid en pijn. Aan die eenzaamheid.

Het meest dankbare wat ik nu kan zeggen. Zij is heel gebleven in haar essentie. Niemand heeft haar kunnen schenden. Niemand heeft haar stuk kunnen maken. Zij was en is ten diepste beschermd gebleven. Ze is wel beschadigd geraakt en in mijn leven nu moet ik hiermee dealen. Ik heb haar te omarmen en te koesteren. Haar te erkennen. En merk dat ik dit steeds beter kan met heelveel liefde voor haar in mijn hart. De jaren waarin ik dit nog niet durfde schieten aan mijn herinneringen voorbij. Met al mijn vragen in de jaren. Hoe kan ik van zo'n beschadigd meisje gaan houden. Hoe kan ik haar pijn gaan dragen. Hoe kon ik ooit zien hoe ze haar toegetakeld hadden. Hoe kan ik onder ogen zien hoe zij dit gedaan hebben. Die ontzettende, verschrikkelijke, vieze, gore, ondenkbare onmenselijke herinneringen. Op al deze vragen heb ik inmiddels een antwoord. Ik ben er dwars doorheen gegaan en soms nog. Ik voel alles wat dit met mij doet en gedaan heeft. Ik voel de onschuld van het kind in mij. Werkelijk weerloos en onschuldig. Ik ben hierdoor diep respect gaan voelen voor mijzelf. ontroering en liefde. Heelveel liefde. Dankbaarheid dat ik heb overleefd en vooral dat ik nu in vrijheid leef. 

 Ik lach steeds vaker om haar en mijzelf. Ik heb steeds een dieper gevoel van zelfliefde. Het omarmen van wie ik ben. Het besef hoe dankbaar ik ben dat ik leef en dat dit alles behalve veranzelfstprekend is als ik kijk waar ik weg kom. 

Soms voelt het alsof zij tot voor kort bevroren was. En ze inmiddels aan het ontdooien is. Voorzichtig, kalm en soms nog verschrikkelijk bang voor leven. Bang voor liefde en intimiteit. Bang om vol in licht te gaan staan. Te openbaren wat haar levensverhaal is. De verschrikkingen hierin maar vooral de liefde en het overwinnen hierin. 

Vorige week zei iemand mij dat het misschien wel tijd word dat ik haar dus mijzelf vol in het licht mag gaan zetten. Niet meer verlegen, teruggetrokken in mijn eigen veilige huisje. Maar hier midden op het Wilhelminaplein in Leeuwarden. Niet meer verstopt en weggedoken in het donker met het geheim. Laten zien wat er is. In het licht waar ze hoort. Gaan staan in die vrouw die ik geworden ben. Samen met dat liefdevolle kind in mij. 

Ik besef me dat leven voorbij overleven begint met het onderogen zien van je diepste pijn. Het toelaten van al je verdriet. Gedoseerd. Zien wat pijn doet en wat je zoveel pijn gedaan heeft. Het donker brengt mij nu dat ik vooral het licht kan zien. Dat liefde voor mij alles behalve vanzelfsprekend is. Dat wanneer liefde stroomt waar het gaan wil je leven dan in liefde, vrijheid en warmte begint. Ongekende liefde, warmte, heelheid en licht. Ik voel me intens dankbaar dat ik thuis kom bij de bron en bij mijzelf en in mijn eigen liefdevolle zuivere hart. Ik heb te lang de mensen geloofd die mij gezegd hebben dat ik niet welkom was, ik er niet toe deed, en dat ik een slecht mens zal zijn.

Thuiskomen in besef dat wat ik zelf in essentie voel mijn waarheid mag zijn. Vanuit liefde en vertrouwen in mijn leven, ons thuis en liefdevolle mensen om ons heen.

Kwetsbaar is kracht.

Dankbaar en mijn naasten, liefdevolle mensen om ons heen ik ben ook jullie zo ontzettend dankbaar!!

Marion