Het gouden paard

Het gouden paard, daar staat ze voor ons. Ze staat. Vol in zonlicht, liefde en leven. Ze staat, ze staat en ze staat. In al haar potentie. Haar benen op de grond. Alsof ze zeggen wil. Kijk ik sta, ik durf in het licht te staan. Kijk... Ze dwingt me te kijken.. 

Al thee drinkend kijken we naar haar. De ontmoeting is begonnen.

Verstoppen en schuil houden van mijn potentie is me niet vreemd. Bang om mijzelf te zijn en laten zien. Veel momenten geleefd in het donker. Licht wat pijn deed en vaak nog doet. Licht als confrontatie in het donker. Liefde wat pijn lijkt te doen. Het geeft het besef op wat niet was. Althans niet vanuit mijn aardse leven. Het missen van een vader en moeder als kind, van een familie en vooral van ouderlijke liefde en veiligheid. Zoveel momenten in eenzaamheid en angst. In pijn en donker. Verlaten zijn. Verraden zijn, misbruikt zijn en alle verschrikkelijke herinneringen daaraan. Mijzelf redden alleen. Uit verbinding met mijn hart en ziel. Angst en trauma wat het leven geregeerd heeft. Afgesneden van het leven. Aarde donker. Jaren heb ik me hierin gestort. Heb verwerkt en doorleefd. Het donker aangekeken en nog. Trauma's verwerkt.

In de jaren heb ik minder naar mijn potentie gekeken. Traumaverwerking en daar het donker aankijken had de overhand. Het was wat me te doen stond. Nogmaals erdoor. Al mijn kinderangst, verdriet, boosheid nogmaals doorleven, buiten en verwerken.

Dinsdag bij de paarden en petra. 
Petra vraagt me of ik in een leeg veld wil gaan staan. Te visualiseren daar waar ik naar toe zal willen. Hoe word mijn leven wanneer ik vol in mijn potentie zal gaan staan. In mij valt het stil. Ik heb duidelijk wensen en dromen. Maar toch in mij valt het stil. Voel ik los te laten heb. Ik leef naar plaatjes. Hoe ik hoop iets zal gaan. Vaak nog aangestuurd door angst, pijn envandaaruit  willen voldoen aan de ander. Vooral angst voor verlies en verlating. Ik sta in het veld. Ik voel dat het veld leeg is. Ik ben mijn angsten aan het loslaten. De angst om zelf iemand te zijn. Die angst waardoor mijn leven gevuld was met vooral alles buiten mijzelf. Verantwoordelijkheid en zorgen. De angst om dat los te laten, mensen los te laten. Vasthouden zodat ik niet in de waarheid en werkelijke stilte hoeft. Stilte waarin ik mijn binnenwereld en onderbewuste voel. Het donker voel. De verliezen voel. Mijn verdriet voel. Werkelijk voel wat het leven brengt en gebracht heeft. Angst voor mijn pijn, verdriet en woede en daardoor ook wegrennend voor mijn potentie.

In het veld baant zich een weg. Een weg waarop ik los mag laten. Ik begin te lopen op deze weg. Er komt een vrouw naar mij toe gelopen. Ze komt langzaam dichterbij tot ze voor me stil staat. Ik mag haar in de ogen kijken. Diep in haar ogen. Ik zie twinkeling. Ik zie liefde, ik zie een diepte alsof ik door haar heen mag kijken de aarde in. Ik voel me verbonden met haar. Ik voel kracht. Ik zie dat ze geen blokkades heeft in haar lijf. Ik zie littekens maar haar wonden zijn geheeld. Ze is open en licht. Liefde kan stromen van haar kruin via haar hart naar haar voeten de aarde in. Ze word opgetild door licht en universele liefde zonder ook maar een blokkade. Werkelijk alles is geheeld. Ik zie en voel ik in mijn eigen ogen mag kijken. Ik voel verdriet en dankbaarheid. Ik voel een paard wat letterlijk tegen mijn rug duwd. Gesnuffel aan mijn hand waardoor het nog meer in mijn lijf en handen begint te stromen. Het paard tikt me aan en voel de universele liefde naar binnen stromen. Zo verbonden met mijzelf, de paarden, meer dan ik ooit had kunnen dromen. Loslaten, dat wat niet meer dient, ook mensen die me nog lief en dierbaar zijn. Niet langer dragen en zorgen voor hen uit angst hen kwijt te raken. Het lege veld het brengt me terug naar mijn eigen hart en liefde in mijzelf. Letterlijk een leeg veld maar zo verbonden met alles om me heen en de universele liefde. En plots daar staat ze weer. Vol in mijn zicht. Het gouden paard. Uitbeeldend mijn potentie. Leven naar volheid, diepte in licht en liefde.

Ik keer huiswaarts in het lege veld. Openlatend dat wat komt. Leeg en stil. Rust, liefde en de stilte in mijn hart. Dichtbij ik. Voel vermoeidheid van het dragen van dat wat niet van mij was. Ik voel ik uit te rusten heb. Berusten in de leegte die voelbaar is. Nog niet weten hoe ik me erin mag bewegen. Het is een waardevol inzicht.

Marion
Dinsdag 25 Juni 2019