Toegangspoort

Ben vandaag bij een mens geweest die me dierbaar is. Iemand die ik voor nu moet loslaten. Ik heb gezegd wat ik nog wilde zeggen. Vanuit mijn hart. Voor mijzelf gaan staan. Vanaf hier is het loslaten.  This voor nu wat nodig is. De verbinding is er, stroomt en voel ik ten diepste ondanks ik ook loslaat.. Liefde is loslaten. Dat is voor nu wat is. Al raakt dit aan oude pijn van verlies en verlating terwijl deze situatie anders is.

Ben gisteren bij petra en de paarden geweest. Ik sta in een open ruimte. Laat alle banden los die niet meer helpend zijn. Mijn ouders, mijn exman, het leven wat ik had. Fysiek had ik afstand genomen. Emotioneel was ik nog niet zover. Het werd heel tastbaar voor me.
Word door mijn intuïtie vooruit gestuwd naar die open ruimte. Alles loslaten. Sta er alleen en zelf. In mijn kracht en liefde. De breuk vanmorgen brengt me naar dit moment. Mijn eigen liefdevolle moeder zijn. Zonder daarin afhankelijk hoeven zijn van de liefde van de ander. Ik voel me gelukkig en tegelijkertijd heel verdrietig. Ik hoeft geen princes of engel meer te zijn. Niet langer de princes van mijn vader hoe hij me vaak noemde. Niet de reddende engel van anderen. Niet meer te zorgen en redden van de ander. Ik hoeft enkel en alleen marion te zijn. Dat is genoeg. Niet meer en minder dan dat. Dit is mijn grootste openbaring in dit afgelopen jaar.

Stond vanmiddag wederom in een heel groot veld. Op de snelweg moest ik spontaan vanuit mijn intuïtie een afslag nemen. Tging op m'n gevoel. Toegangspoort  met een pijl stond op het routebord langs de snelweg. De route daarna toe gevolgd. Aangekomen zag ik een bordje startbaan. Ik ben het pad opgelopen. Letterlijk de startbaan. Eerst een rechtpad. En na een afslag begon het te kronkelen. Bloemen, vlinders. 100 tinten groen in de zon. Mijn oog viel op een afgestorven boom midden in een veld. De afgestorven relatie en contact met mijn vader en moeder, broer en familie gingen door mij heen. Mijn verdriet daarover. Ik had langs die boom te lopen. Te zien. De dood, het afgestorven en gebroken zijn van de aardse band met hun. Ik had het aan te kijken. Leegte en eenzaamheid. Verdriet over het verliezen van hen en mijn broer. Mijn leven als kind. Langzaam mocht ik doorlopen. Ik mocht hen zien en achter me laten. Mijn hoofd in de zon en in de wind. 

Toen de boom uit het zicht was en ik dacht dat ik vrij was ontmoette ik de volgende boom. Wederom afgestorven. Ik schrok. Vol keek deze mij aan. Ook deze had ik aan te kijken. Deze stond voor mijn exman en het hele systeem daarom heen. De afgestorven liefdesrelatie met hem. Het moeizame contact op dit moment. Mijn pijn en verdriet hierover. Ik had ook dit aan te kijken. Vol te zien. Kijkend naar die dode takken van die boom. De helderblauwe lucht erachter. Wederom moest ik er voorbij. Op mijn gevoel liep ik erlangs en bleef kijken. Tot mijn aandacht viel op een eik. Deze nodigde me uit om tegen aan te leunen. Zo ruste ik met mijn rug op het leven uitkijkend op dood hout. Ik voelde mijn verbinding met het leven. De eik en alles om me heen en vooral het grotere dan ons. Ik mocht het letterlijk omarmen. Uitkijkend op de pijn over dat wat niet meer is en soms nog in destructieviteit voorbij komt. Het leven omarmen en de banden achter me laten. Tranen op mijn wangen. 

Vanaf die plek liep ik naar een nog groter openveld. Ik mocht in het midden gaan staan, ik werd daarna toe gestuurd. Vol in de zon in het licht. Mijn armen wijd. Te eng en spannend om te doen. Maar ik durfde dit toe te laten. Licht en leven. Eigen benen en in liefde voor mijzelf. Lichter dan licht, wijds en open als nooit te voren. Toen ik daar stond hoorde ik paarden achter me. Zij zochten contact met me. Toen ik naar ze toe liep stonden ze op me te wachten. Toen ik aankwam gingen ze in een kring om me heen staan. Vol liefde. In aanwezigheid van liefde. Een van de paarden kwam zo dichtbij en legde zijn snuid op mijn hart en bleef heel kalm staan. Ik was ontroerd. De stroom in mijn hart. De liefde en warmte in mijn hart letterlijk aangeraakt. In het licht en liefde gedragen. De troost en bescherming die de paarden brachten. Alleen zijn en o zo samen. Ik voel me dankbaar en ontroerd. Toen het paard zijn snuid op mijn hart legde kwamen er heelveel tranen. En nog. Een kraantje wat open staat. Ik besef me vol waar ik weg kom. Het trauma wat ik daar opliep. Hoe moeizaam en donker het leven vaak was en soms nog is. Maar voel me daarin zo gedragen en sterk. Ik huil veel omdat ik me ontroerd en immens dankbaar en trots voel..

Marion

26 Juni 2019