Vrijdag was de afsluiting van de jaaropleiding bij de levensschool. Ik wil graag iets vertellen over deze bijeenkomst.
De dagen ervoor waren wonderlijk te noemen. Alsof het leven samenkomt. Een soort ontknoping van jaren vechten en werken om mijn leven weer op de rit te krijgen. Of beter gezegd om mijzelf weer te verbinden met mijzelf, mijn onschuld, mijn hart, mijn liefde.
We deden de laatste bijeenkomst een meditatie. Toen ik een meisje was voelde ik een diepe verbinding met dat wat ik geen woorden kon geven. Iets wat er was in mijn leven. Een gevoel van bescherming gaf.
Ik ben in een 'christelijk' gezin opgegroeid. Ik heb dat geloof lang als eng en slecht beschouwd. Ik werd misbruikt in een gelovig gezin. Als er dan een god zal zijn. Waarom ben ik dan misbruikt? Waarom heeft hij me dan niet beschermd.? Die vraag heeft me jarenlang bezig gehouden. En heeft me lang weggehouden van mijn gevoel van bescherming die ik als kind in aanwezigheid voelde. Ik heb belevingen als kind. Voelde er meer was wat ik in mijn binnenwereld waarnam. Maar in de buitenwereld niet zichtbaar was. Er was meer tussen hemel en aarde. Ik heb me altijd beschermd gevoeld als ik nu terug kijk en voel. Ik ben ergens het lijntje daarmee kwijtgeraakt. Het was onzichtbaar geworden. Angst, pijn en overleving zijn op de voorgrond gekomen in mijn leven. Leven vanuit mijn hoofd. Mijn gevoel uitgeschakeld. Althans ik nam het niet langer waar. Het maakte ik me erg alleen en eenzaam ben gaan voelen. Dwalend in niemands land alsof ik nergens thuis en veilig was. In het aardse leven was dit ook zo. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Zaten vol met eigen pijn, donkerte en beperkingen waarin ze niet de ouders voor me konden zijn die ze diep van binnen wel hadden willen zijn. En daarbij was er zoveel onveiligheid dat misbruik, geweld en verwaarlozing ruimte hadden. Tvoelt nog steeds als erg onveilig. Maar toch, als ik terug kijk is mijn bescherming er altijd geweest vanuit dat grotere dan ons. Juist in de onveiligheid en donkerte van het leven in dit gezin.
In de meest donkere momenten ben ik beschermd geweest, Is er licht geweest. Ik had het anders simpelweg niet kunnen overleven. Sommige momenten waren werkelijk te gruwelijk voor woorden..
Daarbij heb ik herinneringen dat ik letterlijk vanuit liefde en bescherming opgetild en vastgehouden ben. Als kind een diep weten, marion je bent niet alleen. Spelend met vlinders in de nacht. Momenten van zonlicht door de donkere wolken. Herinneringen dat ik als kind compleet open stond voor licht en leven. Vol in het licht. Ik moet aan momenten denken waarin ik tekenen vond van de universele liefde waardoor ik de kracht vond door te gaan. Zoveel puzzelstukjes en lichtpuntjes ontvangen op mijn weg.
Ik ben in een 'christelijk' gezin opgegroeid. Ik heb dat geloof lang als eng en slecht beschouwd. Ik werd misbruikt in een gelovig gezin. Als er dan een god zal zijn. Waarom ben ik dan misbruikt? Waarom heeft hij me dan niet beschermd.? Die vraag heeft me jarenlang bezig gehouden. En heeft me lang weggehouden van mijn gevoel van bescherming die ik als kind in aanwezigheid voelde. Ik heb belevingen als kind. Voelde er meer was wat ik in mijn binnenwereld waarnam. Maar in de buitenwereld niet zichtbaar was. Er was meer tussen hemel en aarde. Ik heb me altijd beschermd gevoeld als ik nu terug kijk en voel. Ik ben ergens het lijntje daarmee kwijtgeraakt. Het was onzichtbaar geworden. Angst, pijn en overleving zijn op de voorgrond gekomen in mijn leven. Leven vanuit mijn hoofd. Mijn gevoel uitgeschakeld. Althans ik nam het niet langer waar. Het maakte ik me erg alleen en eenzaam ben gaan voelen. Dwalend in niemands land alsof ik nergens thuis en veilig was. In het aardse leven was dit ook zo. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Zaten vol met eigen pijn, donkerte en beperkingen waarin ze niet de ouders voor me konden zijn die ze diep van binnen wel hadden willen zijn. En daarbij was er zoveel onveiligheid dat misbruik, geweld en verwaarlozing ruimte hadden. Tvoelt nog steeds als erg onveilig. Maar toch, als ik terug kijk is mijn bescherming er altijd geweest vanuit dat grotere dan ons. Juist in de onveiligheid en donkerte van het leven in dit gezin.
In de meest donkere momenten ben ik beschermd geweest, Is er licht geweest. Ik had het anders simpelweg niet kunnen overleven. Sommige momenten waren werkelijk te gruwelijk voor woorden..
Daarbij heb ik herinneringen dat ik letterlijk vanuit liefde en bescherming opgetild en vastgehouden ben. Als kind een diep weten, marion je bent niet alleen. Spelend met vlinders in de nacht. Momenten van zonlicht door de donkere wolken. Herinneringen dat ik als kind compleet open stond voor licht en leven. Vol in het licht. Ik moet aan momenten denken waarin ik tekenen vond van de universele liefde waardoor ik de kracht vond door te gaan. Zoveel puzzelstukjes en lichtpuntjes ontvangen op mijn weg.
Afgelopen vrijdag verscheen er een belangrijk puzzelstukje. Alsof ik jaren lang naar dit stukje gezocht heb. Voelbaar in mijn hart de momenten waarin ik gedragen ben. Vrijdag voelde ik de aanwezigheid. De verbinding met dat grotere dan ons. Dat wat mij helpt en draagt en altijd al gedragen heeft. De universele liefde. Dat wat alles samenbrengt. Ik ben nooit echt alleen geweest. Nooit echt verlaten. Heb mijn angst hiervoor losgelaten. De verbinding mag weer zijn.
Heb overleeft een groot deel van mijn leven. Alle tijd waarin ik mijzelf en het bange beschadigde meisje in mij in het donker liet. Ik haar en mijzelf niet durfde te zien simpel weg omdat het teveel pijn deed. Ik was te bang dat te laten zijn. Bang ik om zal vallen. Het niet zal overleven. Bang voor liefde juist omdat liefde in mijn beleving aan misbruik plakte. Mijn ouders hielden van me. En juist in die relatie werd ik beschadigd.
Voor ik bij Esther van de levensschool begon had ik glimpen van zelfliefde en onschuldig zijn opgevangen. Ik wist en voelde dat daarin mijn heel worden zit. Ik wist niet hoe ik dat pad verder kon bewandelen. Ik wilde erop maar hoe. Mijn verhaal hierboven beschrijft hoe ik inmiddels zelf op dit pad loop en ervaar. Ik mijn eigen liefdevolle moeder ben geworden. Mijn verbinding herstel met het verlaten meisje in mij. Ik vrijdag bij de levensschool van haar mocht zien dat haar wonden geheeld zijn. Haar beschadigde lichaam is niet meer beschadigd. Ze is gaaf, zacht en schoon. Werkelijk onschuldig en mooi. Mijn leven ik boos op haar was. Haar veroordeeld heb. Voor haar weggerend ben. En nu laat ze zichzelf zien. Zo mooi en wonderlijk tegelijk. Weer afgestemd op haar gave. Afgestemd op dat grotere dan ons. Op het licht en de liefde. De verbinding die ons ons hele leven beschermd en behoed heeft. Die ons gedragen heeft ook in de meest duistere en enge momenten van misbruik, mishandeling en verwaarlozing.
Dit jaar ben ik me gaan beseffen dat de verbinding er altijd was en ik gedragen ben. Dit mijn weg is en ik het donker door moet om zoals vanmiddag vol in het licht te staan. Dat ik eindelijk gewoon marion mag zijn en ben. Geen princes of engel. Gewoon Marion. Niet meer of minder dan dat. In al mijn kwetsbaarheid en pijn. In al mijn kracht en liefde. Ik hoeft niet langer afhankelijk te zijn van het geven en uitreiken naar de ander. Enkel om dan iemand te kunnen zijn. Ik ben en was al goed zoals ik ben. Meer dan dat. Ik mag loslaten dat wat niet meer dient. Banden doorknippen. Ik mag dit ten volle ervaren en aanvaarden
Dankbaar..
Marion
29 Juni 2019
.
Voor ik bij Esther van de levensschool begon had ik glimpen van zelfliefde en onschuldig zijn opgevangen. Ik wist en voelde dat daarin mijn heel worden zit. Ik wist niet hoe ik dat pad verder kon bewandelen. Ik wilde erop maar hoe. Mijn verhaal hierboven beschrijft hoe ik inmiddels zelf op dit pad loop en ervaar. Ik mijn eigen liefdevolle moeder ben geworden. Mijn verbinding herstel met het verlaten meisje in mij. Ik vrijdag bij de levensschool van haar mocht zien dat haar wonden geheeld zijn. Haar beschadigde lichaam is niet meer beschadigd. Ze is gaaf, zacht en schoon. Werkelijk onschuldig en mooi. Mijn leven ik boos op haar was. Haar veroordeeld heb. Voor haar weggerend ben. En nu laat ze zichzelf zien. Zo mooi en wonderlijk tegelijk. Weer afgestemd op haar gave. Afgestemd op dat grotere dan ons. Op het licht en de liefde. De verbinding die ons ons hele leven beschermd en behoed heeft. Die ons gedragen heeft ook in de meest duistere en enge momenten van misbruik, mishandeling en verwaarlozing.
Dit jaar ben ik me gaan beseffen dat de verbinding er altijd was en ik gedragen ben. Dit mijn weg is en ik het donker door moet om zoals vanmiddag vol in het licht te staan. Dat ik eindelijk gewoon marion mag zijn en ben. Geen princes of engel. Gewoon Marion. Niet meer of minder dan dat. In al mijn kwetsbaarheid en pijn. In al mijn kracht en liefde. Ik hoeft niet langer afhankelijk te zijn van het geven en uitreiken naar de ander. Enkel om dan iemand te kunnen zijn. Ik ben en was al goed zoals ik ben. Meer dan dat. Ik mag loslaten dat wat niet meer dient. Banden doorknippen. Ik mag dit ten volle ervaren en aanvaarden
Dankbaar..
Marion
29 Juni 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten