Jarig zijn. De dag waarop ik 37 jaar geleden op deze wereld kwam. Vieren van het leven en de dankbaarheid hierin. Mijn leven met alles wat er is. De verbinding met mijzelf en alles om mij heen. De diepe verbinding met mijn kind Joris. Een dag waarop ik terugblik vanwaar ik kom. De plek waar ik geboren ben. Het leven wat ik had tot nu toe. De hoop en zin voor het leven wat komen gaat.. Er is vreugde, er is blijdschap.
Mijn geboortedag. Deze dag heeft ook een randje. Een dag waarop ik me meer besef dat wat ik mis. De dag waarop ik me meer besef uit wie ik geboren ben. De verbinding met mijn moeder. Een zielsverbinding die ik in het hier en nu soms kwijt lijk te zijn. Destijds veilig bij mijn moeder, letterlijk verbonden zijn met haar in haar buik. De dag waarop zij van mij beviel. Ze mij in haar armen sloot. Ik weet dat ze van me houd en altijd gehouden heeft. Ze er in dit leven niet echt voor me heeft kunnen zijn. Ze maakte de keuze trouw te blijven aan de man die me beschadigde. Die man had niet de capaciteit om ten volle te erkennen en beseffen voor wat hij met mij deed waardoor hij mij zo erg beschadigd heeft.
Zij bleef trouw aan hem tot op de dag vandaag. Tot groot verdriet van mij. Ik mis een moeder. De zielsverbinding met haar. Ik weet dat de verbinding er in essentie nog is maar we in ons leven nu nooit kunnen verbinden. Het doet pijn. Ik mis haar, ik mis hun. Mijn vader en mijn moeder. Soms voelt het alsof ik zo bij hun binnen zal kunnen lopen. Ze er ooit nog voor me zouden kunnen zijn. Ik weet dat dit niet kan. Ik weet ook dat dit mijn pijn is, mijn verdriet. Ik heb dit te dragen, soms te verdragen. Liefde wat niet kan stromen waar het gaan wil. Al stroomt die liefde in mijzelf en stroomt nu eindelijk toch... De liefde naar mijn kind en naar de mooie liefdevolle verbindingen met de mensen om mij heen.. Het neemt de pijn niet weg, niet mijn gemis, ergens nog mijn hoop.. Het maakt dat ik het kan dragen. Dat ik gelukkig ben met wat nu is.
Zij bleef trouw aan hem tot op de dag vandaag. Tot groot verdriet van mij. Ik mis een moeder. De zielsverbinding met haar. Ik weet dat de verbinding er in essentie nog is maar we in ons leven nu nooit kunnen verbinden. Het doet pijn. Ik mis haar, ik mis hun. Mijn vader en mijn moeder. Soms voelt het alsof ik zo bij hun binnen zal kunnen lopen. Ze er ooit nog voor me zouden kunnen zijn. Ik weet dat dit niet kan. Ik weet ook dat dit mijn pijn is, mijn verdriet. Ik heb dit te dragen, soms te verdragen. Liefde wat niet kan stromen waar het gaan wil. Al stroomt die liefde in mijzelf en stroomt nu eindelijk toch... De liefde naar mijn kind en naar de mooie liefdevolle verbindingen met de mensen om mij heen.. Het neemt de pijn niet weg, niet mijn gemis, ergens nog mijn hoop.. Het maakt dat ik het kan dragen. Dat ik gelukkig ben met wat nu is.
Toch sta ik stil vandaag. Bij haar. Mijn moeder. En wens het haar goed gaat. Dankbaar zij er was en ergens ook is ondanks alles. Simpelweg omdat ze mij 37 jaar geleden het leven gaf.
Marion
Geen opmerkingen:
Een reactie posten