Dat wat van mij is dat is van mij..

Wat van mij is is van mij, en wat van jou is dat is van jou.

Het woord verantwoordelijkheid dwaald door mijn hoofd en hart de laatste dagen. Wie is verantwoordelijk en waarvoor. Begin mijzelf te beseffen hoe snel ik mijzelf verantwoordelijk voel voor wat de ander denkt, doet en voelt. Vooral wanneer het over negatieve gedachten, gevoelens en uitlatingen gaat. Ik moet al snel voor mijn gevoel oplossen dat wat van de ander is vooral wanneer die ander het moeilijk vind zelf de verantwoordelijkheid te kunnen dragen. Maar ook wanneer ik hoor de ander zich negatief over mij uitlaat, bijvoorbeeld als reactie op mijn blogs. Of zelfs geregeld als reactie op wie ik ben of wat ik doe als mens dan slaat bij mij direct de twijfel toe. Maar is mijn twijfel over mijzelf wel terecht? En moet ik mijzelf nog wel verantwoordelijk voelen voor wat de ander denkt, doet en voelt?  En maakt het voor mij eigenlijk wel echt iets uit wat anderen over mij denken en zelfs te zeggen hebben.

Merk dat juist dit mij jaren lang gevangen hield in oude pijn en ook maakte ik de vlinder met gebroken vleugels bleef. Ik heb heelveel rekening gehouden met wat de 'belangrijke ander' voelt denkt en doet wanneer ik wel praat over dat wat in mijn hart is. Over mijn verleden en de verschrikkingen hierin. Of wanneer ik me wel uit wanneer ik boos of verdrietig ben. Ik heb mijn hart lang niet laten spreken en bewegen omdat ik me schuldig en bang voelde dat de ander waar ik tegen sprak hierdoor noodgedwongen met me mee zal moeten bewegen. Ben altijd bang geweest de ander te bewegen, te belasten ten koste van wie ik van binnen ben. Verdrietig om mij te beseffen hoe onvrij ik mede hierdoor geworden ben. Ik hierdoor leefde met een een geheim. Hoe lang ik me hierdoor in letterlijke zin niet bewogen heb. De gevangen vlinder met gebroken vleugels was. Met zoveel drang te mogen vliegen.

Begin te voelen het voor mij steeds minder uit maakt en het me zelfs boos maakt ik hoor anderen negatief over mij zijn. Iets vinden wanneer ik wel uit wat er echt in mij beweegt. Wat leeft en mijn aandacht verdient. Laat mij zijn wie ik ben denk ik dan! En laat mij voelen ik mag zijn wie ik ben! Want dat wat van mij is dat is van mij en dat wat van jou is van jou. Probeer de verantwoordelijkheid steeds meer daar te leggen waar die hoort. En alert te zijn en los te laten dat wat niet van mij is. Kijken, aanschouwen zonder oordeel..  Hoop samen zonder oordeel te mogen bewegen. Vind het heel eng echt voelbaar en zichtbaar te bewegen. Ik merk ik er ook mensen door verlies. Al geeft het me vertrouwen ik voel dat er ook met me meebewogen word en ik steeds meer echte ruimte en aanmoediging voel te bewegen naar wie ik ben. Maakt me dankbaar ik met een aantal mensen al samen beweeg.

Het maakt ik los begin te laten.. Maakt me lichter en voel ik hierdoor groei. Maakt ruimte voor wat ik werkelijk te voelen heb. Niet altijd leuk en voel hierdoor juist wat me zoveel verdriet geeft, pijn doet, rouw en woede. Het is wel wat me beweegt naar de vrijheid in mij. Eindelijk ruimte voor wie ik echt van binnen ben. Langzaam echte ruimte balast te laten waar die hoort. Ik beweeg zoekend naar wie samen met me wil bewegen. Omdat ik het fijn vind om in echt contact te zijn!

Maar ;)

   

Ik mis

Heel heel kwetsbaar...

Tranen op mijn wangen. Bang voor de pijn. Bang te voelen dat wat met me mee sleurt. Voel me een gebroken mens. Gekwetst, gekleineerd, gekrenkt, gebruikt. Misbruikt. Moeilijk te verteren. Onderogen te zien wat op dit moment nu zoveel pijn doet. Mijn vertrouwen in mensen is klein. En merk ik het minimale stukje vertrouwen wat ik heb soms op geef. Ik wil geen verbittert oud mens worden en weet ik voor mijzelf moet blijven vertrouwen, toelaten, opnieuw en opnieuw.. Natuurlijk en god zij dank voel ik een stukje houvast aan de mensen die nu in mijn leven zijn. Maar o wat doet het pijn te beseffen dat de mensen die er voor me hadden moeten zijn er niet waren. Mijn ouders en broer mijn jeugd en leven emotioneel afwezig waren. En ook nu. En ook in het nu dat mensen waarvan ik verwacht en gehoopt had ze in mijn leven zouden zijn er ineens niet meer zijn. Mensen wie ik mijn vertrouwen schonk. Dacht ze zouden zijn en zouden blijven wat ineens niet zo lijkt te zijn. Het doet pijn om me te beseffen ook zij zijn gegaan. Beseffend ik nu echt op mijzelf terug geworpen word. Ik voel ik ouders, familie en een aantal lieve vrienden mis. De warmte en gezelligheid mis, maar ook het delen van moeilijke momenten.

Ik voel ik de scheiding, verlies van mijn oude leven en verlies van mijn jeugd en rouw over het verloren leven wat ik had gevoelsmatig vrijwel alleen aan het verwerken ben. Het verscheurd mijn hart. Ik heb pijn, veel pijn. Voel me alleen en o zo eenzaam. En aan de andere kant merk ik dat ik mijn vrijheid heerlijk vind. Ik modder mijn dagen wat aan. Ben bezig met zelf verzonnen projectjes zoals het opknappen van een oude buffetkast. Het voelt als gezellig met mijzelf. En juist dat voelt nieuw. Ik ga mijn eigen gang en voel ik niets hoeft voor niemand behalve voor mijn kind natuurlijk en voor mijzelf. Niets voor niemand hoeven dat stelt me gerust. Ik ervaar de stilte en leegte in mij. Gebroken zijn. Rouwe pijn schuurt.. Het voelt als overleven en ook weer niet. Ik leef juist nu. En jah ik weet de weg naar verbinding met belangrijke anderen pas kan beginnen vanuit verbinding met mijzelf. Vanuit liefde voor mijzelf. Langzaam ben ik opweg mijzelf te vinden in liefde, in trots en in dankbaarheid voor wie ik ben. Maar deze weg.. o wat doet die zeer ..

Slechts woorden

Praten in te mooie woorden. Hulpverlenerstaal enz. Gebruik het tevaak.. Dit kreeg ik gister terug van iemand die dichtbij mij staat. En ja woorden als slecht verpakking van gevoel wat zoveel dieper zit. Woorden die slecht de oppervlakte raken. En jah het is waar, ik gebruik vaak teveel, te mooie woorden.. Alleen wat als gevoel soms zoveel pijn doet, de wereld zo onveilig voelt dat nauwelijks voelbaar is wat ik echt voel en er is. Verstopt onder een deksel die te zwaar lijkt te tillen. En wat als die deksel even losgewrikt word... Wat zijn dan die echte woorden? En vooral dat wat overblijft.. Mijn gevoel.. Durf het vaak nog niet aan daarnaar toe te gaan.

Het is een wirwar. Allereerst de woede. Het stoom komt mij mijn oren uit wanneer ik geloof en besef wat er gaande is. Als ik terug kijk naar mijn leven wat ik had. Denk dan hoezo! Het grootste gedeelte van mijn kindertijd en jeugd seksueel misbruikt, verkracht, fysiek en emotioneel verwaarloosd. Continu gehoord ik niemand ben. Een strijd om dit te overleven alleen gevoerd en soms nog. En ja waar waren de mensen die me hadden moeten beschermen. Mijn moeder, familie, bekenden, school? maar ook mensen in mijn latere leven. Was er dan werkelijk niemand die iets door had? Of durfde men niet in te grijpen. Ik heb zelfs rapporten van testen uitgevoerd in mijn kindertijd waarin vermoedens geschreven staan naar aanleiding van signalen die ik dus blijkbaar gaf als kind. Rapporten.. Slechts woorden. Niemand die ingreep.. Wat maakt niemand het lef had? En nog leef ik met de gevolgen hiervan nu nog elke dag. Laten we het als je blieft naar onze kinderen anders doen. Met lef! Dat is wat ik wens...

De gevolgen van vroegkinderlijk trauma wat door dringt tot in al mijn cellen en vezels. Tot mijn ziel mijn diepste kern. Littekens blijvend en nooit meer weg te poetsen. Beschadigd zijn. Scherven ruimen zelfs naar zoveel jaren. Ontdekken hoe verstrengeld het geraakt is in mijn hele zijn. Ik huil, ik schreeuw en wil het anders is. Ik de tijd terug zal kunnen draaien. Al besef ik me ook wat het me wel brengt aan wijsheid, aan kracht, aan intens en diepzinnig leven. Aan puurheid en stilstaand bij de kleine dingen die in deze wereld geen waarde lijken te hebben. Maar juist zo groot zijn. De dubbelheid allom. Wil niet voelen hoe zeer het me doet. Het me vaak niet heel laat te beseffen ik erg getraumatiseerd geraakt ben. De jaren waarin het zich herhaald heeft. Soms met toedoen van mijzelf. Worstelend het tij te keren en nog.

Voel de eenzaamheid van alle jaren. Vechtend naar een vrij bestaan. Inmiddels ben ik fysiek en emotioneel vrij en veilig naar jaren. Waardoor ik nog meer voel hoe eenzaam ik me werkelijk gevoeld heb en nog. Maar anders dat dan wel. De vrijheid ik ervaar. Word er vaak bang van al maakt het ook ik fladder. Als een vlinder die haar vleugels eindelijk gelijmd heeft. Zit steeds minder vaak stil verlamt in een hoek met gebroken vleugels. Ik voel dat dat voorbij is. Heb hemel en aarde bewogen daar toe te komen. En juist hierdoor besef ik me waar ik weg kom.. Maar ook waar ik inmiddels sta. De pijn hierom allom. Het voelt verschrikkelijk terug te kijken. Ik huil, ik schreeuw van binnen. Doe dit jonge kinderen nooit en dan ook nooit aan!

Het terug kijken geeft mij nu mij mijn vrijheid terug. Ik besef me ik eindelijk zelf geleerd heb te lijmen en te vliegen. Wanneer ik vlieg ik het ruige landschap en contoeren van mijn leven onder mij zie maar weet dat dat was. Ik mag bepalen waar ik als vlinder neer strijk in het landschap van mijn leven. Ik kies waar en met wie... Ik vlieg en ben zo bang te vliegen. Nog steeds met zovaak mijn angst er niemand is wanneer ik het even niet zelf red te vliegen. Die me opvangt wanneer mijn onzekerheid mij om mijn oren slaat. Wanneer ik overspoeld word door al die tranen en woede die zo voelbaar zijn in mijn leven op dit moment. Wanneer het me weer eens breekt. De pijn die het naar beneden kijken met zich mee brengt. Ik overspoeld word doordat intense verdriet zoals nu. Tranen op mijn wangen, uitschreeuwend van de pijn. verlangend naar een leven waarin dit minder is. Maar toch ik vlieg alleen en meer samen dan ooit te voren. Samen met ik...

En natuurlijk met een aantal lieve mensen om mij heen....

Het wad

De stilte, de leegte.
Het is het leven en ook weer niet
Openheid, wijdsheid.
De spiegel van de lucht in het water
De wind die waait.
De zon die warm voelt.
Geluiden van vogels en kabbelend water.
Het wad wat droog valt.
Onderwaterleven wat stil valt.
Bloot gelegd aan de zon.
Nieuw leven,
Mijn hart zegt kom.
Het landschap ineens snel veranderd.
Van vloed naar eb.
Ik voel angst, de leegte, de pijn, de eenzaamheid hier is.
De hunkering naar liefde en respect.
Naar vrijheid.
De hunkering te leven, als hier
Gewoon met alles wat is, hier is.
Ik huil, ik schreeuw, voel me vies en leeg van binnen.
Ik vecht, ik adem, ik zucht, ik lach, ik bid,
ik omarm, ik ben, zie en beleef,
eenzaamheid alom.
De stilte....
De rust, wijdsheid, de schoonheid
De wijsheid
Donkere wolken trekken over.
Verstoren de warmte van de zon.
Maken het donker en koud.
Helpen te huilen.
O wat doet het leven zeer.
Tranen, veel tranen.
Zo verlaten, verloren, zo alleen, zo rouw, zo afschuwelijk..
Marion geef niet op.
Kleine Marion ga staan!
Ga lopen, vooruit en leef, beleef!
Kreupel van de pijn maar loop.
Je verdient het te leven
Ik verdient het in deze vrijheid te leven,
Te beleven
Het wad.. ik kom langzaam thuis..