Een kaarsje

Moederliefde

Jij bent zo klein en zo bijzonder
Jij bent voor ons, ons grootste wonder
Als jij later groot bent, en nu nog klein
Papa en mama zullen er altijd voor jou zijn!

Dit gedichtje schreef ik toen ik in verwachting was van mijn zoontje. Het kwam uit mijn hart. Ik wilde hem nog voor hij geboren werd laten weten hij zo welkom is en wij er als ouder altijd zullen zijn. Al is het als engel in zijn hart. Nu zing ik dit elke avond voor hem omdat hij elke dag mag horen hij heel welkom is.

Mijn besef zo groot ik mijn zoontje zoveel liefde, erkenning, blijdschap wil geven zodat hij zich kan ontwikkelen tot een sterk en onafhankelijk mens. Vooral in deze wereld en maatschappij waarin nog veel op hem af zal komen waarin staande blijven soms heel moeilijk zal zijn. Mensen verwachten veel van elkaar en ook al van hele jonge kinderen. Ik merk het nu al terwijl hij pas 2 jaar is. Ik wil hem daarvoor beschermen en tegelijkertijd hoop ik maar ik niet overbeschermend ben zodat hij kan leren om op eigen benen te staan.

Als ik mijn zoontje zie opgroeien dan voel ik me zo verbonden. Ik voel sterk wat hij van mij als moeder nodig heeft. Als hij valt dan troost ik hem. Als hij iets doet wat hij eng vind dan moedig ik hem aan en zeg dat ik heel trots op hem ben. Als hij ondeugend is dan donderjaag ik met hem mee. En als hij hyper is dan houd ik hem vast net zolang hij de rust weer vind. Vaak geef ik hem zomaar een knuffel of een aai over zijn bol. Als hij gaat slapen zeg ik hem ik ontzettend veel van hem houd en trots op hem ben. En hij altijd bij mij terecht kan met grote en kleine zorgen. En in alles laat ik hem voelen hij de moeite waard is. Gewoon omdat hij goed is om wie hij is! Ik houd als moeder zielsveel van hem!

Ook confronterend voor mijzelf als moeder omdat ik juist dit grotendeels moest missen in mijn jeugd. Het gevoel mijn vader en moeder oprecht van me hielden en me op konden vangen wanneer ik het nodig had. Ik heb weinig ervaren ik op een positieve manier aangeraakt ben als kind. Er leek altijd wel iets achter te zitten. Moest er altijd wel iets voor terug doen. Ik weet nauwelijks hoe het voelt wanneer het kleine gekwetste kind in mij een oprechte knuffel kreeg. Hoe het is om uit te mogen huilen op de schouder van een ander. Hierdoor voelt mijn lijf nog steeds bevroren in wat toen was met alle lichamelijke klachten nu van dien. In alles heb ik vaak nog steeds het gevoel ik het zelf moet doen. Ik mijzelf de omarming en liefde moet geven. Maar ik voel ook ik dit nog niet helemaal kan omdat ik dit niet geleerd heb als kind. Warmte, liefde en omarming voelen ook pijn doet omdat het haaks voelt op toen. Daarom is er een tussen stap nodig dit wel te kunnen.

Nu een paar keer heb ik in mijn volwassen leven ervaren dat het kleine geschonden kind in mij een schouder kreeg waarop ze mocht huilen. Het heelt en verbind mij zo wanneer een ander mij en haar dit in het nu soms geeft. Er misschien wel voor het eerst voor haar in mijn leven echt een arm is waar ik en vooral zij op mag leunen. De hand van de ander verbind mij met het geschonden kind in mij. Ik weet ik de troost en warmte uiteindelijk in mijzelf moet vinden. Ik mijzelf en het geschonden kind zelf moet kunnen troosten en omarmen. Ik me daarmee mag verbinden. De wil is er echt dat te kunnen! En ik vecht elke dag daarna toe. Snap de hele theorie je verantwoordelijk bent voor jezelf en eigen last. Eigen regie en autonomie hoe dat zo mooi heet. Maar hoe pak je eigen regie? En hoe word je autonoom wanneer je dat als kind niet geleerd hebt? Vele mensen met deze vraag bevinden zich in de wereld van de geestelijke gezondheidszorg!

Ik denk het begint bij het krijgen van liefde, steun van de ander. Hoe een kind van zijn ouders hoort te krijgen. Hoe ik mijn zoontje nu probeer te geven tot hij het straks als hij groot is zelf kan. Niet vanuit afhankelijkheid, maar vanuit ondersteuning. Ik sta naast je en je mag er zijn! Je hoeft het niet alleen te doen. Steun omdat elk mens de moeite waard is dat te ontvangen.

Het verlangen is groot dat ik mag voelen dat het kind in mij en ik genoeg de moeite waard zijn.. Juist omdat ik dit als kind veel te weinig heb mogen voelen en ik dit basisgevoel in mijn opvoeding niet meegekregen heb. Het tegendeel.. Ik vind het heel heel moeilijk als volwassene het krijgen van liefde en erkenning nog toe te staan en het voelt alles behalve vanzelfsprekend is. Ik ben immers volwassen en toegeven aan deze kinderlijke verlangens lijkt vaak niet vanzelfsprekend te zijn. en in deze maatschappij zelfs niet te mogen. Je bent immers volwassen. Toch is dit volgens mij de sleutel naar helen. Naar het ontdooien van het kleine geschonden kind wat door de traumatische gebeurtenissen moest bevriezen. En waar ik als volwassene nog steeds veel klachten van ondervind. Ik wil nu als volwassene eindelijk echt ontdooien. De behoefte gewoon liefdevol aangeraakt te worden door een knuffel, een hand, een arm, een luisterend oor en verder niets. Ik in mijn trauma niet langer alleen hoeft te zijn. 

Voor mij voelt dit ook wanhopig. Ik ben al vergekomen en toch voel ik dat ik een stuk niet alleen kan. Ik verantwoording moet gaan nemen om te gaan ervaren hoe het is zij en ik wel op een positieve manier aangeraakt en getroost worden. Toelaten ik dat verdien en daar de sleutel naar heel worden zit. Ik zoek naar de weg zodat ik dit uiteindelijk zelf kan. Het geschonden kind in mij voelt zich nog steeds zo verschrikkelijk koud, leeg, bevroren en hunkert naar warmte en een arm. Haar vertrouwen is beschaamd waardoor toelaten heel moeilijk voor haar is. Toch heeft ze inmiddels ervaren wat het is om langzaam te ontdooien en warmte en liefde te ontvangen. Doormiddel van ondersteuning van de ander weet ik me te verbinden met mijzelf met alles wat er is. Mijn wens dit uit te bouwen zodat ik heel en verbonden wordt.

Voor mijn kind.. Ik zal als moeder vechten het voor hem vanzelfsprekend is hij gewoon ouderlijke liefde en bescherming krijgt en hij nooit bang hoeft te zijn er niemand voor hem is. Gewoon omdat dit zijn basisrecht is als mens! En omdat dit mijn plicht is als zijn moeder. Ik ben dankbaar ik er voor hem mag zijn!

Van hoop naar kracht

In eigen hand

De kunst om het leven weer in eigen hand te nemen. Terug te gaan in de jaren waarin dit te onveilig was. De kunst regie te nemen over dat wat je maakt maar ook breekt. De kunst niet afhankelijk te zijn van de belangrijke ander, oordeel of onmacht uit het leven. Een zoektocht tussen leven en overleven. Een zoektocht die elk mens in meer of mindere mate doorleeft. Een zoektocht te worden wie je bent. Daarin de hoop...

Hoop die maakt je soms verblind in die hoop. Hoopt op een beter ander leven. Die hoop die ook gevangen houd in het verleden maar ook in de toekomst. De hoop het ooit goed komt om de pijn die verliezen in het verleden met zich meebrengt te kunnen verwerken. De hoop te genezen en een leven zonder pijn, verdriet en beschadiging te hebben. De hoop die ook het nu verblind. De hoop kan ontkennen wie je in het nu bent. De hoop die ook maakt je er bent.

Ik heb zolang gehoopt ik mijn jeugd en al mijn pijn daarin kon ontkennen. Ik kon doen alsof de impact daarvan niet al te groot zal zijn op mijn leven nu. De hoop maakte ik jaren gevangen zat in een leven dat achteraf een leugen bleek. Het was ontkenning van het verlies van mijn jeugd en gezin van herkomst, van de pijn die er in het nu is. Die mij maakt maar ook breekt. Leven met de pijn is inmiddels mijn kracht en tegelijkertijd mijn grootste vijand. Het ontkennen van de beschadiging, maakte ik niet kon zien wie ik diep van binnen ben. Ik onderken vaak nog dat het eigenlijk best ok is wie ik ben en was. Het leven in het nu best ok kan zijn. Wanneer ik in het nu voel wat ik te voelen heb dan komt als eerste weer direct die hoop het niet waar is wat er in mijn jonge leven was. De traumatischegebeurtenissen die ik moest ondergaan als kind. Daarin de hoop ik niet alsnog de pijn en verdriet over het leven van toen hoeft te voelen. Anderzijds wetende juist mijn weg nu is omdat te omarmen. Ik in het nu sta en leef met wat er toen was. Nu misschien wel de hoop ik dat vast mag houden! Wetende dat het omarmen en verbinden van wie ik ben en toen was vooral mijn grootste kracht aan het worden is.

Verbonden zijn in alles wat er is, met die belangrijke naaste maar vooral met jezelf maakt het leven weer kleur en zin heeft. De engste momenten zijn de momenten waarop je deze verbinding kwijt bent. De donkerheid die dat geeft. Het overkomt me soms nog. Het helpt me om dan te kijken waarmee ik me in het nu verbonden voel. En minder naar de hoop... Laat de hoop losser dat de toekomst lichter word en je ooit verbonden mag zijn. Maar in het nu ervaren het al licht geworden is, simpel weg omdat je hebt overleeft.

Nog steeds vind ik het moeilijk om mijzelf in liefde te accepteren. Te omarmen en te zeggen je bent krachtig omdat je hebt overleeft. Te zeggen jij kon er niets aan doen en je bent de moeite waard om wie je bent. Anderzijds weet ik dat ik het ergens wel voel. Omdat ik in het nu en in de afgelopen jaren het gevecht om te helen aangegaan ben. Als ik niet ergens had gevoeld ik de moeite waard ben had ik dit gevecht gelaten. Het gevecht komt uit de hoop je echt mag voelen je de moeite waard bent! En omdat je diep van binnen weet het leven in het nu ook mooi kan zijn. De kunst dat te omarmen hoe moeilijk ook!

Hoop hebben is goed en menselijk. Met hopen is helemaal niets mis. Goed vertrouwen te vinden en te houden mits het hopen niet weerhoud het hier en nu te zien. Hoop geeft kracht en motivatie voor de toekomst en het leven. In slechte omstandigheden waarin overleven op de voorgrond staat houd de hoop je misschien wel vooral op de been. Als ik terug kijk geld dit voor mij. Zonder hoop had ik niet overleeft. De mate waarin je hoopt is wel iets om over na te denken. Het geeft kracht wanneer realistisch is wat je hoopt. In mijn geval maakt mijn hoop ik vaak niet accepteer wat er in het hier en nu al is. En hoop de toekomst beter gaat worden dan het verleden en het hier en nu. Dan maakt de hoop in die zin afhankelijk van iets wat misschien wel niet gaat gebeuren. Zonde van de energie omdat wanneer je de kleine dingen kan zien in het hier en nu leed verzacht. En de weg vrij maakt naar wat je hoopt. Hoop is slechts een wens. Laat het hier en nu en je kracht bepalend zijn. Niet je hoop wanneer het hier en nu en je eigen kracht inmiddels veilig genoeg zijn te doorleven.

Vader en moeder

Vader ik mis een leven zonder jou
Vader ik hoopte jij er ooit zal zijn
Vader ik miste jou bescherming
Vader jij accepteerde grenzen niet
Vader jij liet...

Moeder ik mis een leven zonder jou
Moeder en bescherming
Bescherming voor een kind toen zo klein
Moeder je had mijn bescherming moeten zijn.

Mijn vader je was niet mijn vader
Mijn moeder je was niet mijn moeder
Ik voelde me wees en zo alleen
Ik was bang en alles kleurde donker
Voelde niet jullie armen om mij heen

Nog steeds voelt het koud en zo verlaten
Onbeschermd en afgekeurd
De onveiligheid ik voelde
Het heeft mijn kind zijn zo beschadigd en gekleurd!

Meer lezen (16 regels)

Traumaverwerking

Laat me niet alleen

Grote donkere ogen kijken mij aan. Een blik die mij tot in mijn diepste vezel raakt. Onverdraagbaar zie ik haar lijden. De angst het nooit meer anders wordt. Haar angst gevangen te blijven in de pijn die verlamt uit het verleden. Haar roep; laat me niet alleen..

Traumaverwerking

Afdalen naar de plek waar alles begon. De plek waar je eigenlijk het liefst nooit meer wil zijn. Waar je al jaren voor probeert te vluchten. Niet terug naar die gebeurtenissen die alles kleurde. Die maakte je ontwikkeling stopte. Je verstijfde en verstilde. Die maakte je niemand meer mocht zijn. Haar donkere ogen kijken me aan. Haar angst door wat er met haar gebeurd zie ik in haar ogen. De blik die maakt ik weg wil kijken. Liever niet wil zien wat zij bedoeld. Al voel ik haar pijn. Ben ik in de wetenschap van wat haar overkwam. Haar zoeken naar een arm om haar heen. Haar zoeken naar troost en aandacht. Haar zoeken naar warmte en de hoop ze eindelijk mag ontdooien. Nooit meer hoeft te bevriezen voor haar pijn. En daar sta ik. Oog in oog met iets wat niet te verdragen is. Wat te pijnlijk is om aan te kijken. Mijn eigen pijn, angst en verdriet, ik zie het in haar ogen.

Een ui in tien jaar therapie gepeld. De kern ligt nu open. Zichtbaar wordt wat de schade werkelijk is. Nu word ook ik stil. Mijn verstandelijk kunnen beredeneren stopt. Niet te bevatten. En dan kom ik in tot nu toe het moeilijkste moment van mijn leven. Voelen, bevatten en aanvaarden wat de schade is. De afweer is verdwenen. Alsof ik op de begravenis van mijn eigen jeugd en alles wat daarin belangrijk was sta. Niet meer vluchten, bevriezen of vechten. Er zijn in al die onwetendheid en pijn. Ik voel de hand van iemand die naast me staat en er in dit alles voor me is. Mij vasthoud en opvangt, letterlijk zorgt ik niet val. Mag blijven staan in die armen. Die me helpt te verbinden met mijn eigen pijn, met kracht. en vandaaruit met mijzelf. Die mij opvangt en tegenhoud. Die mij aanmoedigd te kijken naar wat ik in die donkere angstige ogen zie. De wond gaat open de troep stroomt er langzaam uit. In de hoop de ontsteking stopt. In de hoop het leven daardoor ooit lichter en leuker mag gaan worden.

Maar wat als die mens die naast je staat toch plotseling weg valt om wat voor reden dan ook. Al is het overmacht. Wat dan? De afhankelijkheid van voor in mijn geval mijn therapeut. Die op het moment van het openen van de wond plotseling uit valt. In die zin een chirurg die tijdens een operatie uitvalt. En jah ik voel dat ik weer in dat diepe gat val. De eenzaamheid van toen die ik wederom o zo voel. De angst dit gevecht helemaal alleen te moeten strijden. Het gevoel ik wederom niet blijf staan net als toen ik nog zo klein was. Vlucht, bevries maar nu ook vecht. Wil niet nog een keer uit gaan in die diepte. Wil niet nogmaals mijzelf verliezen en wederom nog meer bevriezen dan ik al doe. Wil verbonden blijven al doet het pijn dit nu wel heel moeizaam gaat. Ik extra geraakt word door die hele diepe scherpe pijn die een openwond teweeg brengt.

Hulpverleners let als je blieft op! Wees voorzichtig met de kwetsbare en vaak te afhankelijke posities die patienten kunnen hebben in soortgelijke processen als dat van mij nu! Wees zorgvuldig! Creëer de veiligheid en een vangnet om te voorkomen de geschiedenis zich herhaalt voor de o zo kwetsbare mensen in deze fase van traumaverwerking!

Wat is het nu donker en wat doet het veel pijn. Wat is het eng en toch weer eenzaam. Al is het fijn te voelen ik nu wel het vermogen heb te vechten! Dat wat ik toen nog niet had! En nog niet kon. En ik het doordat mijn naasten er zijn niet helemaal alleen hoeft te doen. Al voelt het soms zo. Ben nu zo hard op zoek naar bescherming voor die kille harde wind van angst en machteloosheid... Die mijn 'zijn' deels omver blaast. Al voel ik ergens heel ver weg iets wat ik kwijt geraakt was. De bescherming in mijzelf, het is er ergens al is het nog heel ver weg...Toch is het er! Misschien wel voor het eerst!

Gevolgen van vroegkinderlijk trauma

Hoe kan je als kind dragen wat je eigenlijk niet kan verdragen. De pijn die je voelt, de dingen die je meemaakt te heftig zijn zonder dat je je dat in volle bewust zijn beseft als kind. Leeft met een geheim zonder je weet het geen geheim had hoeven zijn. Het nooit had mogen gebeuren!

Het is als het sinterklaasfeest. Dit is het eerste jaar dat mijn zoontje mee krijgt dat sinterklaas voor hem bestaat. Hij is twee en hij beseft zich dat sinterklaas een tractor in zijn schoen gedaan heeft toen hij zijn schoentje van ons voor de haard mocht zetten. Wij als ouders laten hem in sinterklaas geloven. Wij spelen het spel mee omdat ik me als kind kan herinneren hoe leuk ik het sinterklaas verhaal vond. Toch lieg ik eigenlijk tegen mijn zoontje. Wel ontschuldig! Iedere volwassene weet dat sinterklaas niet bestaat. Maar hij gelooft mij vol op in mijn woord.

Het is dus makkelijk om kinderen in iets te laten geloven onschuldig of niet. Ik denk niet mijn zoontje enig trauma overhoud aan het sinterklaasverhaal. Maar wat wanneer ik als ouder deze vorm van liegen op een minder onschuldige manier gebruik. Ik zal zeggen dat het normaal is wanneer ik zijn grenzen overschrijd. Hem zal betasten, verwaarlozen en erger. En hem zeg dat dat zijn eigen schuld is. Zeg ik dat doe omdat ik zoveel van hem houd enz. Zal hij dat dan ook geloven? Jah hij zal mij gaan geloven wat ik hem ook wijs maak met alle schrijnende gevolgen op langer termijn. Ik zal zijn vertrouwen diep en diep beschamen. Kapot maken. Hij is zo kwetsbaar als kind. Gelukkig besef ik mij ten volste als moeder dat hij juist mijn onvoorwaardelijke bescherming, liefde en vertrouwen verdient. Ik verantwoordelijk ben als zijn moeder hem bescherming, vertrouwen en liefde te geven. Zodat hij kan ontwikkelen naar een stabiel en onafhankelijk mens. Maar wat als ik juist dat als moeder laat?  

Dit is mij overkomen als kind. Ik ben gaan geloven dat ik schuldig was omdat ik als klein kind seksueel misbruikt en verwaarloosd ben. Dat ik verantwoordelijk was voor het welzijn van mijn ouders en de voortdurende strijd die zij met elkaar voerden. Ik ben gaan geloven ik als kind geen liefde, steun en een arm om me heen verdiende. Ik ben gaan geloven ik niemand was. Geen eigen behoefte mocht hebben. Ten dienst moest staan van de ander. Ik geloofde ik een slecht kind was en niet de moeite waard was. Ik heel hard mijn best moest doen voor de ander te zorgen want dan leek het alsof ik even belangrijk was voor de ander. Allemaal leugens die ik aannam net hoe ik het sinterklaasverhaal aan nam. Daarbij geloofde ik dat ik de immense pijn en verwarring die ik ergens gevoeld heb als kind alleen moest dragen al kan ik die pijn nu pas echt voelen omdat het als kind te groot was te kunnen dragen. Dit breekt me nu alle dagen nog!

En wat zijn de gevolgen van die leugens nu alsnog in mijn volwassen leven? Er is angst. Altijd angst. Ben ik alleen? Mag ik er zijn. Moet ik het gevecht met mijn verleden alleen aangaan. Er is veel onbegrip. Het lijkt alsof het een keer klaar moet zijn. Ik ben immers al tien jaar in therapie. De diepte en scherpte moet er maar eens af zijn. Al voel ik nu ten volle die scherpte des te scherper word en de pijn des te dieper, wanneer ik me besef hoeveel pijn dat kindje in mij heeft moeten doorstaan. Wanneer ik mij besef ik in mijn hele jonge leven er alleen voor stond. Wanneer ik me besef dat toestaan om de troost te ontvangen die ik als kindje o zo nodig had nauwelijks meer toe te laten en te verdragen is. Dat mijn basis vertrouwen en veiligheid diepe deuken opgelopen heeft.

Elk mens is super kwetsbaar. Het leven kan zomaar ineens onomkeerbaar veranderen. Ziekte, geweld, de dood ze zijn zo dichtbij. Nu ik in mijn proces toe probeer te laten dat het geschonden kind in mij alsnog de troost mag ontvangen die zij nodig heeft ooit te kunnen herstellen. Voel ik weer meer dan ooit hoe kwetsbaar we als mens zijn. De grote angst van haar het geschonden kind in mij wat zegt; ‘als ik je toelaat blijf je dan wel staan? Ben je er dan straks ook voor mij? Het besef van mij als volwassene zegt nee. Niemand kan onvoorwaardelijk toezeggen hij/zij er straks nog is. Ik vind het eng omdat ik ook voel het verbonden kunnen en durven voelen met de ander, ook in die kwetsbaarheid de weg naar heel worden is. Verbonden worden met het geschonden kind betekend voor mij eerst kunnen verbinden met de ander en vanuit daar met mijzelf. Ergens mijn angst, kan heel worden voor mij dan ooit helemaal? Juist omdat we als mens heel kwetsbaar zijn en blijven?

Verwachting

Leven in een wereld die aan de buitenkant niet zichtbaar is. Denken in oplossingen, praktisch ingesteld zijn, snelheid onpersoonlijkheid en oordeel ligt op de bovenlaag. De verwachting te moeten voldoen aan de eisen van onze maatschappij waarin kwetsbaar zijn geen status lijkt te hebben.  Leven vanuit het hoofd naar al die verwachtingen waarin geld en macht de hoofdrol lijken te hebben. Ik zie veel mensen denken en vooral rennen naar de verwachting en goed bedoelde adviezen van de ander. Ik was lang deel van hen.

Wie zijn wij en wie ben ik. Ik kan al een tijd niet meer aan deze verwachting voldoen.  Kwetsbaar zijn en verbonden blijven met mijn kleine kwetsbare ik kost zoveel de rest van de wereld stil lijkt te staan. Toch geeft het kracht. Het voelt beter dan die grote buiten wereld, waarin ik in jaren hard werken om te voldoen aan de verwachting van de ander en maatschappij niemand leek te zijn. Nu word ik mijzelf en ga voldoen aan mijn verwachting. Ik voel dat ik er langzaam heler door word. Loskomen van oordeel en de verwachting betekend... dit is wat het is. Kan niet meer voldoen. Ik word wie ik ben en al jaren wilde zijn. Ik ben!

Groot en klein

Merk ik niet uit kan leggen waar ik precies mee zit. Het voelt zo groot, zo complex. Eigenlijk is het letterlijk klein. Ik schaam me voor wat er is. Opgedeeld te zijn in groot en klein.

Heel logisch ik als kind heb moeten delen. Klein zich verstopt heeft voor het vreselijke geweld haar overkwam. Verstopt voor wat zij voelde. Omdat het te pijnlijk was voor haar een heel klein meisje. Het is logisch gezien haar omstandigheden toen ik nu besta uit twee. Eigenlijk elk mens draagt een kind in zich. En toch schaam ik mij en durf het nooit te zeggen.

Helen als een kind, verwerken wat zij mee moest maken. Dat ben ik nu alsnog aan het doen. Omdat zij het toen niet kon. Ik het al die jaren nog niet kon. Jah verstandelijk maar nog niet emotioneel op de diepe diepe lagen waarop ik nu aangekomen ben. Eindelijk begin ik te snappen waarom ik het toen niet kon. Waarom ik het zoveel jaren niet heb gekunt. Niet heb kunnen voelen wat ik daadwerkelijk voelde. Ik tref diepe diepe pijn. Intens verdriet over het lot zij en ik als kind moesten dragen. Het voelen zoveel kwaad ons overkwam en zij en nu ook ik verschrikkelijk beschadigd geraakt zijn. Bewust dragen kon ik al die jaren niet. Simpelweg ik hier nu niet had kunnen zitten. Het teveel was om te overleven.

Ik voel nu de zonnestralen. De warmte van de zon. Ik zie de blauwe lucht en graspollen om me heen. De mooie kleuren van dit seizoen. Ik voel ik hier ben. Ik leef. Ondanks ik ook mijn tranen achter mijn ogen voel branden. Ik voel zij hier nu bij me is. We het allermoeilijkste proberen te doen wat bestaat. Namelijk samen te leven, elkaar te zien. Doorleven voelen en onder ogen te komen dat wat we hebben moeten voelen en meemaken. Ik ben bang voor het voelen hoe intens beschadigd we zijn. Maar we leven! We verdragen elkaar eindelijk meer en meer naar al die jaren! Groot en klein...

 

Wat maakt krachtig?

Het zit in de lagen van verwerken, doorleven en veranderen.  Hoe diep kan je gaan. Kan je zien en doorleven wat je meegemaakt hebt je gevormd maar ook beschadigd heeft. Durf je te kijken naar die beschadigingen, naar je eigen aandeel maar ook het aandeel van de belangrijke ander, naasten, misschien je eigen ouders, familie en gezin van herkomst. Hoe zijn je wortels gegroeid en kan je kijken zonder weg te kijken. Kan je aanvaarden wat je ziet weer zonder weg te kijken en te vluchten. Kan je terug in het diepste van jezelf. Zonder oordeel en doorleven wat je daar ziet. Weer zonder weg te kijken en vluchten in wie je denkt dat je bent of zelfs vluchten in afweer. Ontschuldigen van je diepste kern. Je ziel die naakt is zonder franje, waanzin, gebakken lucht en verpakking. Laag voor laag.

Angst, onvermogen, macht, aannemen van rollen maken tot de bovenlaag maar vaak niet tot het diepe pure ik. Tot wie je diep van binnen bent zonder de allerdaagse verpakking.

Probeer de stroom te volgen naar wie ik diep van binnen ben en eindelijk graag wil zijn.

Een stukje van mijn reis..

Durf jij te kijken?

Een blog bijhouden

Een blog bijhouden. Vragen schieten door mijn hoofd, spanning door mijn lijf. Moet ik dit wel doen. Wat is mijn doel? En heeft het nut in mijn eigen proces en dat van anderen? Wat ik weet is dat ik zoek. Ik zoek al een tijd naar iets waarmee ik mijn stem en mijn innerlijke stem kan laten horen. Een zoektocht naar mijn eigen erkenning voor wie ik ben en wil zijn. Een reis, een weg naar zelfliefde en ontschuldigen van het geschonden kind in mij.

Een lange periode worstel ik met mijn jeugd waarin ik jaren stelselmatig seksueel misbruikt en emotioneel verwaarloost ben. In de jaren heb ik steeds meer kracht en hoop gevonden. Al zijn de dalen nog steeds diep en eng. Lijkt het buiten alleen maar donker te zijn. Toch is er de hoop het leven licht, vrij en liefdevol word. Liefde voor mijzelf en naasten en naar de wereld waarin ik leef. Toch is deze weg niet vanzelfsprekend. Als kind is me afgeleerd om van mijzelf te mogen houden. Afgeleerd om iemand te zijn. Afgeleerd om te mogen vertrouwen, afgeleerd om te hopen. Nu is er de hoop en dat kleine beetje vertrouwen dat de weg waarop ik zit gaat naar een plek waar ik vrijheid mag ervaren.

De reis is; laat ik het zo zeggen ingewikkeld. En misschien waardevol om op deze manier vast te leggen. Voor mijzelf en naasten die zelf ook op weg zijn.