Jij bent voor ons, ons grootste wonder
Als jij later groot bent, en nu nog klein
Papa en mama zullen er altijd voor jou zijn!
Dit gedichtje schreef ik toen ik in verwachting was van mijn zoontje. Het kwam uit mijn hart. Ik wilde hem nog voor hij geboren werd laten weten hij zo welkom is en wij er als ouder altijd zullen zijn. Al is het als engel in zijn hart. Nu zing ik dit elke avond voor hem omdat hij elke dag mag horen hij heel welkom is.
Mijn besef zo groot ik mijn zoontje zoveel liefde, erkenning, blijdschap wil geven zodat hij zich kan ontwikkelen tot een sterk en onafhankelijk mens. Vooral in deze wereld en maatschappij waarin nog veel op hem af zal komen waarin staande blijven soms heel moeilijk zal zijn. Mensen verwachten veel van elkaar en ook al van hele jonge kinderen. Ik merk het nu al terwijl hij pas 2 jaar is. Ik wil hem daarvoor beschermen en tegelijkertijd hoop ik maar ik niet overbeschermend ben zodat hij kan leren om op eigen benen te staan.
Als ik mijn zoontje zie opgroeien dan voel ik me zo verbonden. Ik voel sterk wat hij van mij als moeder nodig heeft. Als hij valt dan troost ik hem. Als hij iets doet wat hij eng vind dan moedig ik hem aan en zeg dat ik heel trots op hem ben. Als hij ondeugend is dan donderjaag ik met hem mee. En als hij hyper is dan houd ik hem vast net zolang hij de rust weer vind. Vaak geef ik hem zomaar een knuffel of een aai over zijn bol. Als hij gaat slapen zeg ik hem ik ontzettend veel van hem houd en trots op hem ben. En hij altijd bij mij terecht kan met grote en kleine zorgen. En in alles laat ik hem voelen hij de moeite waard is. Gewoon omdat hij goed is om wie hij is! Ik houd als moeder zielsveel van hem!
Ook confronterend voor mijzelf als moeder omdat ik juist dit grotendeels moest missen in mijn jeugd. Het gevoel mijn vader en moeder oprecht van me hielden en me op konden vangen wanneer ik het nodig had. Ik heb weinig ervaren ik op een positieve manier aangeraakt ben als kind. Er leek altijd wel iets achter te zitten. Moest er altijd wel iets voor terug doen. Ik weet nauwelijks hoe het voelt wanneer het kleine gekwetste kind in mij een oprechte knuffel kreeg. Hoe het is om uit te mogen huilen op de schouder van een ander. Hierdoor voelt mijn lijf nog steeds bevroren in wat toen was met alle lichamelijke klachten nu van dien. In alles heb ik vaak nog steeds het gevoel ik het zelf moet doen. Ik mijzelf de omarming en liefde moet geven. Maar ik voel ook ik dit nog niet helemaal kan omdat ik dit niet geleerd heb als kind. Warmte, liefde en omarming voelen ook pijn doet omdat het haaks voelt op toen. Daarom is er een tussen stap nodig dit wel te kunnen.
Nu een paar keer heb ik in mijn volwassen leven ervaren dat het kleine geschonden kind in mij een schouder kreeg waarop ze mocht huilen. Het heelt en verbind mij zo wanneer een ander mij en haar dit in het nu soms geeft. Er misschien wel voor het eerst voor haar in mijn leven echt een arm is waar ik en vooral zij op mag leunen. De hand van de ander verbind mij met het geschonden kind in mij. Ik weet ik de troost en warmte uiteindelijk in mijzelf moet vinden. Ik mijzelf en het geschonden kind zelf moet kunnen troosten en omarmen. Ik me daarmee mag verbinden. De wil is er echt dat te kunnen! En ik vecht elke dag daarna toe. Snap de hele theorie je verantwoordelijk bent voor jezelf en eigen last. Eigen regie en autonomie hoe dat zo mooi heet. Maar hoe pak je eigen regie? En hoe word je autonoom wanneer je dat als kind niet geleerd hebt? Vele mensen met deze vraag bevinden zich in de wereld van de geestelijke gezondheidszorg!
Ik denk het begint bij het krijgen van liefde, steun van de ander. Hoe een kind van zijn ouders hoort te krijgen. Hoe ik mijn zoontje nu probeer te geven tot hij het straks als hij groot is zelf kan. Niet vanuit afhankelijkheid, maar vanuit ondersteuning. Ik sta naast je en je mag er zijn! Je hoeft het niet alleen te doen. Steun omdat elk mens de moeite waard is dat te ontvangen.
Het verlangen is groot dat ik mag voelen dat het kind in mij en ik genoeg de moeite waard zijn.. Juist omdat ik dit als kind veel te weinig heb mogen voelen en ik dit basisgevoel in mijn opvoeding niet meegekregen heb. Het tegendeel.. Ik vind het heel heel moeilijk als volwassene het krijgen van liefde en erkenning nog toe te staan en het voelt alles behalve vanzelfsprekend is. Ik ben immers volwassen en toegeven aan deze kinderlijke verlangens lijkt vaak niet vanzelfsprekend te zijn. en in deze maatschappij zelfs niet te mogen. Je bent immers volwassen. Toch is dit volgens mij de sleutel naar helen. Naar het ontdooien van het kleine geschonden kind wat door de traumatische gebeurtenissen moest bevriezen. En waar ik als volwassene nog steeds veel klachten van ondervind. Ik wil nu als volwassene eindelijk echt ontdooien. De behoefte gewoon liefdevol aangeraakt te worden door een knuffel, een hand, een arm, een luisterend oor en verder niets. Ik in mijn trauma niet langer alleen hoeft te zijn.
Voor mij voelt dit ook wanhopig. Ik ben al vergekomen en toch voel ik dat ik een stuk niet alleen kan. Ik verantwoording moet gaan nemen om te gaan ervaren hoe het is zij en ik wel op een positieve manier aangeraakt en getroost worden. Toelaten ik dat verdien en daar de sleutel naar heel worden zit. Ik zoek naar de weg zodat ik dit uiteindelijk zelf kan. Het geschonden kind in mij voelt zich nog steeds zo verschrikkelijk koud, leeg, bevroren en hunkert naar warmte en een arm. Haar vertrouwen is beschaamd waardoor toelaten heel moeilijk voor haar is. Toch heeft ze inmiddels ervaren wat het is om langzaam te ontdooien en warmte en liefde te ontvangen. Doormiddel van ondersteuning van de ander weet ik me te verbinden met mijzelf met alles wat er is. Mijn wens dit uit te bouwen zodat ik heel en verbonden wordt.
Voor mijn kind.. Ik zal als moeder vechten het voor hem vanzelfsprekend is hij gewoon ouderlijke liefde en bescherming krijgt en hij nooit bang hoeft te zijn er niemand voor hem is. Gewoon omdat dit zijn basisrecht is als mens! En omdat dit mijn plicht is als zijn moeder. Ik ben dankbaar ik er voor hem mag zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten