Het gouden paard

Het gouden paard, daar staat ze voor ons. Ze staat. Vol in zonlicht, liefde en leven. Ze staat, ze staat en ze staat. In al haar potentie. Haar benen op de grond. Alsof ze zeggen wil. Kijk ik sta, ik durf in het licht te staan. Kijk... Ze dwingt me te kijken.. 

Al thee drinkend kijken we naar haar. De ontmoeting is begonnen.

Verstoppen en schuil houden van mijn potentie is me niet vreemd. Bang om mijzelf te zijn en laten zien. Veel momenten geleefd in het donker. Licht wat pijn deed en vaak nog doet. Licht als confrontatie in het donker. Liefde wat pijn lijkt te doen. Het geeft het besef op wat niet was. Althans niet vanuit mijn aardse leven. Het missen van een vader en moeder als kind, van een familie en vooral van ouderlijke liefde en veiligheid. Zoveel momenten in eenzaamheid en angst. In pijn en donker. Verlaten zijn. Verraden zijn, misbruikt zijn en alle verschrikkelijke herinneringen daaraan. Mijzelf redden alleen. Uit verbinding met mijn hart en ziel. Angst en trauma wat het leven geregeerd heeft. Afgesneden van het leven. Aarde donker. Jaren heb ik me hierin gestort. Heb verwerkt en doorleefd. Het donker aangekeken en nog. Trauma's verwerkt.

In de jaren heb ik minder naar mijn potentie gekeken. Traumaverwerking en daar het donker aankijken had de overhand. Het was wat me te doen stond. Nogmaals erdoor. Al mijn kinderangst, verdriet, boosheid nogmaals doorleven, buiten en verwerken.

Dinsdag bij de paarden en petra. 
Petra vraagt me of ik in een leeg veld wil gaan staan. Te visualiseren daar waar ik naar toe zal willen. Hoe word mijn leven wanneer ik vol in mijn potentie zal gaan staan. In mij valt het stil. Ik heb duidelijk wensen en dromen. Maar toch in mij valt het stil. Voel ik los te laten heb. Ik leef naar plaatjes. Hoe ik hoop iets zal gaan. Vaak nog aangestuurd door angst, pijn envandaaruit  willen voldoen aan de ander. Vooral angst voor verlies en verlating. Ik sta in het veld. Ik voel dat het veld leeg is. Ik ben mijn angsten aan het loslaten. De angst om zelf iemand te zijn. Die angst waardoor mijn leven gevuld was met vooral alles buiten mijzelf. Verantwoordelijkheid en zorgen. De angst om dat los te laten, mensen los te laten. Vasthouden zodat ik niet in de waarheid en werkelijke stilte hoeft. Stilte waarin ik mijn binnenwereld en onderbewuste voel. Het donker voel. De verliezen voel. Mijn verdriet voel. Werkelijk voel wat het leven brengt en gebracht heeft. Angst voor mijn pijn, verdriet en woede en daardoor ook wegrennend voor mijn potentie.

In het veld baant zich een weg. Een weg waarop ik los mag laten. Ik begin te lopen op deze weg. Er komt een vrouw naar mij toe gelopen. Ze komt langzaam dichterbij tot ze voor me stil staat. Ik mag haar in de ogen kijken. Diep in haar ogen. Ik zie twinkeling. Ik zie liefde, ik zie een diepte alsof ik door haar heen mag kijken de aarde in. Ik voel me verbonden met haar. Ik voel kracht. Ik zie dat ze geen blokkades heeft in haar lijf. Ik zie littekens maar haar wonden zijn geheeld. Ze is open en licht. Liefde kan stromen van haar kruin via haar hart naar haar voeten de aarde in. Ze word opgetild door licht en universele liefde zonder ook maar een blokkade. Werkelijk alles is geheeld. Ik zie en voel ik in mijn eigen ogen mag kijken. Ik voel verdriet en dankbaarheid. Ik voel een paard wat letterlijk tegen mijn rug duwd. Gesnuffel aan mijn hand waardoor het nog meer in mijn lijf en handen begint te stromen. Het paard tikt me aan en voel de universele liefde naar binnen stromen. Zo verbonden met mijzelf, de paarden, meer dan ik ooit had kunnen dromen. Loslaten, dat wat niet meer dient, ook mensen die me nog lief en dierbaar zijn. Niet langer dragen en zorgen voor hen uit angst hen kwijt te raken. Het lege veld het brengt me terug naar mijn eigen hart en liefde in mijzelf. Letterlijk een leeg veld maar zo verbonden met alles om me heen en de universele liefde. En plots daar staat ze weer. Vol in mijn zicht. Het gouden paard. Uitbeeldend mijn potentie. Leven naar volheid, diepte in licht en liefde.

Ik keer huiswaarts in het lege veld. Openlatend dat wat komt. Leeg en stil. Rust, liefde en de stilte in mijn hart. Dichtbij ik. Voel vermoeidheid van het dragen van dat wat niet van mij was. Ik voel ik uit te rusten heb. Berusten in de leegte die voelbaar is. Nog niet weten hoe ik me erin mag bewegen. Het is een waardevol inzicht.

Marion
Dinsdag 25 Juni 2019

Verbinding

Vrijdag was de afsluiting van de jaaropleiding bij de levensschool. Ik wil graag iets vertellen over deze bijeenkomst.

De dagen ervoor waren wonderlijk te noemen. Alsof het leven samenkomt. Een soort ontknoping van jaren vechten en werken om mijn leven weer op de rit te krijgen. Of beter gezegd om mijzelf weer te verbinden met mijzelf, mijn onschuld, mijn hart, mijn liefde.

We deden de laatste bijeenkomst een meditatie. Toen ik een meisje was voelde ik een diepe verbinding met dat wat ik geen woorden kon geven. Iets wat er was in mijn leven. Een gevoel van bescherming gaf. 

Ik ben in een 'christelijk' gezin opgegroeid. Ik heb dat geloof lang als eng en slecht beschouwd. Ik werd misbruikt in een gelovig gezin. Als er dan een god zal zijn. Waarom ben ik dan misbruikt? Waarom heeft hij me dan niet beschermd.? Die vraag heeft me jarenlang bezig gehouden. En heeft me lang weggehouden van mijn gevoel van bescherming die ik als kind in aanwezigheid voelde. Ik heb belevingen als kind. Voelde er meer was wat ik in mijn binnenwereld waarnam. Maar in de buitenwereld niet zichtbaar was. Er was meer tussen hemel en aarde. Ik heb me altijd beschermd gevoeld als ik nu terug kijk en voel. Ik ben ergens het lijntje daarmee kwijtgeraakt. Het was onzichtbaar geworden. Angst, pijn en overleving zijn op de voorgrond gekomen in mijn leven. Leven vanuit mijn hoofd. Mijn gevoel uitgeschakeld. Althans ik nam het niet langer waar. Het maakte ik me erg alleen en eenzaam ben gaan voelen. Dwalend in niemands land alsof ik nergens thuis en veilig was. In het aardse leven was dit ook zo. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Zaten vol met eigen pijn, donkerte en beperkingen waarin ze niet de ouders voor me konden zijn die ze diep van binnen wel hadden willen zijn. En daarbij was er zoveel onveiligheid dat misbruik, geweld en verwaarlozing ruimte hadden. Tvoelt nog steeds als erg onveilig. Maar toch, als ik terug kijk is mijn bescherming er altijd geweest vanuit dat grotere dan ons. Juist in de onveiligheid en donkerte van het leven in dit gezin. 

In de meest donkere momenten ben ik beschermd geweest, Is er licht geweest. Ik had het anders simpelweg niet kunnen overleven. Sommige momenten waren werkelijk te gruwelijk voor woorden.. 

Daarbij heb ik herinneringen dat ik letterlijk vanuit liefde en bescherming opgetild en vastgehouden ben. Als kind een diep weten, marion je bent niet alleen. Spelend met vlinders in de nacht. Momenten van zonlicht door de donkere wolken. Herinneringen dat ik als kind compleet open stond voor licht en leven. Vol in het licht. Ik moet aan momenten denken waarin ik tekenen vond van de universele liefde waardoor ik de kracht vond door te gaan. Zoveel puzzelstukjes en lichtpuntjes ontvangen op mijn weg.

Afgelopen vrijdag verscheen er een belangrijk puzzelstukje. Alsof ik jaren lang naar dit stukje gezocht heb. Voelbaar in mijn hart de momenten waarin ik gedragen ben. Vrijdag voelde ik de aanwezigheid. De verbinding met dat grotere dan ons. Dat wat mij helpt en draagt en altijd al gedragen heeft. De universele liefde. Dat wat alles samenbrengt. Ik ben nooit echt alleen geweest. Nooit echt verlaten. Heb mijn angst hiervoor losgelaten. De verbinding mag weer zijn. 

Heb overleeft een groot deel van mijn leven. Alle tijd waarin ik mijzelf en het bange beschadigde meisje in mij in het donker liet. Ik haar en mijzelf niet durfde te zien simpel weg omdat het teveel pijn deed. Ik was te bang dat te laten zijn. Bang ik om zal vallen. Het niet zal overleven. Bang voor liefde juist omdat liefde in mijn beleving aan misbruik plakte. Mijn ouders hielden van me. En juist in die relatie werd ik beschadigd.

Voor ik bij Esther van de levensschool begon had ik glimpen van zelfliefde en onschuldig zijn opgevangen. Ik wist en voelde dat daarin mijn heel worden zit. Ik wist niet hoe ik dat pad verder kon bewandelen. Ik wilde erop maar hoe. Mijn verhaal hierboven beschrijft hoe ik inmiddels zelf op dit pad loop en ervaar. Ik mijn eigen liefdevolle moeder ben geworden. Mijn verbinding herstel met het verlaten meisje in mij. Ik vrijdag bij de levensschool van haar mocht zien dat haar wonden geheeld zijn. Haar beschadigde lichaam is niet meer beschadigd. Ze is gaaf, zacht en schoon. Werkelijk onschuldig en mooi. Mijn leven ik boos op haar was. Haar veroordeeld heb. Voor haar weggerend ben. En nu laat ze zichzelf zien. Zo mooi en wonderlijk tegelijk. Weer afgestemd op haar gave. Afgestemd op dat grotere dan ons. Op het licht en de liefde. De verbinding die ons ons hele leven beschermd en behoed heeft. Die ons gedragen heeft ook in de meest duistere en enge momenten van misbruik, mishandeling en verwaarlozing.

Dit jaar ben ik me gaan beseffen dat de verbinding er altijd was en ik gedragen ben. Dit mijn weg is en ik het donker door moet om zoals vanmiddag vol in het licht te staan. Dat ik eindelijk gewoon marion mag zijn en ben. Geen princes of engel. Gewoon Marion. Niet meer of minder dan dat. In al mijn kwetsbaarheid en pijn. In al mijn kracht en liefde. Ik hoeft niet langer afhankelijk te zijn van het geven en uitreiken naar de ander. Enkel om dan iemand te kunnen zijn. Ik ben en was al goed zoals ik ben. Meer dan dat. Ik mag loslaten dat wat niet meer dient. Banden doorknippen. Ik mag dit ten volle ervaren en aanvaarden

Dankbaar..

Marion

29 Juni 2019

.

Toegangspoort

Ben vandaag bij een mens geweest die me dierbaar is. Iemand die ik voor nu moet loslaten. Ik heb gezegd wat ik nog wilde zeggen. Vanuit mijn hart. Voor mijzelf gaan staan. Vanaf hier is het loslaten.  This voor nu wat nodig is. De verbinding is er, stroomt en voel ik ten diepste ondanks ik ook loslaat.. Liefde is loslaten. Dat is voor nu wat is. Al raakt dit aan oude pijn van verlies en verlating terwijl deze situatie anders is.

Ben gisteren bij petra en de paarden geweest. Ik sta in een open ruimte. Laat alle banden los die niet meer helpend zijn. Mijn ouders, mijn exman, het leven wat ik had. Fysiek had ik afstand genomen. Emotioneel was ik nog niet zover. Het werd heel tastbaar voor me.
Word door mijn intuïtie vooruit gestuwd naar die open ruimte. Alles loslaten. Sta er alleen en zelf. In mijn kracht en liefde. De breuk vanmorgen brengt me naar dit moment. Mijn eigen liefdevolle moeder zijn. Zonder daarin afhankelijk hoeven zijn van de liefde van de ander. Ik voel me gelukkig en tegelijkertijd heel verdrietig. Ik hoeft geen princes of engel meer te zijn. Niet langer de princes van mijn vader hoe hij me vaak noemde. Niet de reddende engel van anderen. Niet meer te zorgen en redden van de ander. Ik hoeft enkel en alleen marion te zijn. Dat is genoeg. Niet meer en minder dan dat. Dit is mijn grootste openbaring in dit afgelopen jaar.

Stond vanmiddag wederom in een heel groot veld. Op de snelweg moest ik spontaan vanuit mijn intuïtie een afslag nemen. Tging op m'n gevoel. Toegangspoort  met een pijl stond op het routebord langs de snelweg. De route daarna toe gevolgd. Aangekomen zag ik een bordje startbaan. Ik ben het pad opgelopen. Letterlijk de startbaan. Eerst een rechtpad. En na een afslag begon het te kronkelen. Bloemen, vlinders. 100 tinten groen in de zon. Mijn oog viel op een afgestorven boom midden in een veld. De afgestorven relatie en contact met mijn vader en moeder, broer en familie gingen door mij heen. Mijn verdriet daarover. Ik had langs die boom te lopen. Te zien. De dood, het afgestorven en gebroken zijn van de aardse band met hun. Ik had het aan te kijken. Leegte en eenzaamheid. Verdriet over het verliezen van hen en mijn broer. Mijn leven als kind. Langzaam mocht ik doorlopen. Ik mocht hen zien en achter me laten. Mijn hoofd in de zon en in de wind. 

Toen de boom uit het zicht was en ik dacht dat ik vrij was ontmoette ik de volgende boom. Wederom afgestorven. Ik schrok. Vol keek deze mij aan. Ook deze had ik aan te kijken. Deze stond voor mijn exman en het hele systeem daarom heen. De afgestorven liefdesrelatie met hem. Het moeizame contact op dit moment. Mijn pijn en verdriet hierover. Ik had ook dit aan te kijken. Vol te zien. Kijkend naar die dode takken van die boom. De helderblauwe lucht erachter. Wederom moest ik er voorbij. Op mijn gevoel liep ik erlangs en bleef kijken. Tot mijn aandacht viel op een eik. Deze nodigde me uit om tegen aan te leunen. Zo ruste ik met mijn rug op het leven uitkijkend op dood hout. Ik voelde mijn verbinding met het leven. De eik en alles om me heen en vooral het grotere dan ons. Ik mocht het letterlijk omarmen. Uitkijkend op de pijn over dat wat niet meer is en soms nog in destructieviteit voorbij komt. Het leven omarmen en de banden achter me laten. Tranen op mijn wangen. 

Vanaf die plek liep ik naar een nog groter openveld. Ik mocht in het midden gaan staan, ik werd daarna toe gestuurd. Vol in de zon in het licht. Mijn armen wijd. Te eng en spannend om te doen. Maar ik durfde dit toe te laten. Licht en leven. Eigen benen en in liefde voor mijzelf. Lichter dan licht, wijds en open als nooit te voren. Toen ik daar stond hoorde ik paarden achter me. Zij zochten contact met me. Toen ik naar ze toe liep stonden ze op me te wachten. Toen ik aankwam gingen ze in een kring om me heen staan. Vol liefde. In aanwezigheid van liefde. Een van de paarden kwam zo dichtbij en legde zijn snuid op mijn hart en bleef heel kalm staan. Ik was ontroerd. De stroom in mijn hart. De liefde en warmte in mijn hart letterlijk aangeraakt. In het licht en liefde gedragen. De troost en bescherming die de paarden brachten. Alleen zijn en o zo samen. Ik voel me dankbaar en ontroerd. Toen het paard zijn snuid op mijn hart legde kwamen er heelveel tranen. En nog. Een kraantje wat open staat. Ik besef me vol waar ik weg kom. Het trauma wat ik daar opliep. Hoe moeizaam en donker het leven vaak was en soms nog is. Maar voel me daarin zo gedragen en sterk. Ik huil veel omdat ik me ontroerd en immens dankbaar en trots voel..

Marion

26 Juni 2019