Van overleven naar leven

Van overleven naar leven. Van vluchten naar leven. Ik sta op de vooravond om een grote beslissing te maken in mijn leven. Om te kiezen voor mijn eigen leven en vrijheid daarin.

Vanavond zat ik aan de waterkant.

Het stormt in mij. De buitenkant lijkt kalm. Kiezen. Wat wil ik. Wat kan ik. Wat is mijn weg.
Duizend angsten, honderdduizend gedachten.. Stilte, leegte, eenzaamheid.

Verliezen. Bijna alles wat me lief was ging. Ik beëindig een leven waarin ik niet gelukkig ben. Een leven waar geweld, verwaarlozing en seksueel misbruik aan de orde waren. Om me heen hoor ik mensen over ouders, opa's en oma's enz. Over familie. En het lijkt de normaalste zaak van de wereld dat dit in het leven van mensen is. De normaalste zaak dat daar contact is. Nabijheid, verbinding en liefde. Maar wat als dit er niet is? Het leven laat mij een andere kant zien. Voor mij is het niet vanzelfsprekend te zijn met mijn familie, ouders, broer enz. Ze zijn verder weg dan ooit. Zelfs was het mijn eigen keuze ze op afstand te zetten. Mijn keuze recent om alleen verder te gaan. Te breken met 'familie' en met de man die een jaar geleden nog mijn man was. De vader van mijn kind en met zijn familie. Met een deel van de kring die om ons heen stond. Ik voel dagelijks de gevolgen van dat ik gebroken heb. Ik voel hoe alleen ik ergens ook sta. Maar vooral hoe ik ook omringt word met een handje vol lieve mensen aan mijn zij.

Ik heb het er moeilijk mee mijn jeugd verloren is. Familie gegaan is. Mijn ouders niet mijn ouders konden zijn. me gelaten en verlaten hebben. Ik mis een klank, een stem die zegt het goed is, dat ik het goed doe. De stem die dat ooit tegen me gezegd zou hebben. Ik heb voortduren gehoord ik niet goed genoeg ben. Ik er niet toe doe. Ik een slecht mens ben enz. en soms nog. En ik voel ik het niet meer wil en ook nooit meer wil horen. Waarom moet ik me nog langer verstoppen voor de vrouw die ik van binnen ben. Omdat deze boodschappen mijn eigen gedachten zijn geworden. ik ben hen gaan geloven. Ik kijk in de spiegeling van het water. En zie hoe mijn leven tot nu toe gelopen is. En ik schrik.. Ik heb geleden en het leven was hard. keihard.. Duisterheid en verlaten zijn hebben mij getekend. Mijn leven donker gekleurd. En het word tijd.. Het word echt tijd om los te breken. Te gaan en te staan voor wie ik ben.

Die spiegeling in het water maakt ik zie wat was. Hoogte en dieptepunten. En besef ik verloren heb. Dat mensen zich diep moeten schamen hoe ze met me omgegaan zijn. Hoe ze mij veroordeeld en gekleineerd hebben, vernederd misbruikt!.

De liefde die ik voel. Diep gelukkig ben ik wanneer ik hem in zijn helder blauwe ogen kijk. Diep gelukkig ben ik wanneer hij zijn hand in mijn hand legt. Diep gelukkig ben ik wanneer ik voel hij ook zielsveel van mij houd. Diep gelukkig ben ik wanneer ik op het schoolplein sta te wachten op hem. Diep gelukkig ben ik bij het weten dat juist hij mijn kind is. Veel ben ik verloren. En jah ik voel me vaak alleen. Maar voel vooral dat wat me verbind. Wat mij ziet. Al vergeet ik mijzelf nog te vaak echt te zien.

Losbreken

Het is bijna zo ver. Heb veel dozen ingepakt. Oude spullen uitgezocht en weggedaan om een nieuwe frisse start te maken. Opgeruimd en leeg beginnen.

Nog een week slapen. Slapen op een plek die een korte periode in mijn leven erg belangrijk was. De allereerste plek echt voor mij alleen. De plek waarnaar ik vluchtte in de hoop op een beter leven. En jah wat was ik bang. Bang om te scheiden en eigenlijk nog banger om toe te laten dat ik los moest laten. Loslaten van bijna alles om me heen. Bittere angst en pijn. Loslaten. toelaten dat het leven wat ik had een leven was waarin me veel is aangedaan. En het ergste een leven waarin ik mijzelf veel pijn gedaan heb door een lange tijd in dat leven te blijven terwijl het me niet bracht wat ik nodig had. Ik wist dat het me niet dat gaf wat bij zal dragen aan mijn geluk en herstel van vroegkinderlijk trauma. Me niet bracht om mijn verleden echt losser te gaan laten en voor me te gebruiken. Nu verlaat ik de plek waar ik me voor het eerst met mijzelf en veilig voelde in mijn leven. Het was de eerste stap..

En toch nu nog een week slapen. Een week waarna ik ook van hier vertrek. Een van de grootse stappen in mijn leven tot nu toe. Echt kiezen voor mijzelf. Losbreken. Leven, Leven dwars door mijn angst. Afstand nemen. Afstand van enerzijds alles wat me ooit lief was en ergens nog is. Anderzijds afstand van alles wat mijn leven verwoest en beschadigd heeft. Het is voor mij de hoogste tijd om overnieuw te beginnen in een omgeving waarin ik mij prettig voel. Waar de wolken de horizon raken. Waar de zee dichtbij is. Waar de lucht lichter is. Waar letterlijk een andere taal gesproken word. Naar een omgeving waar weinig triggers zijn naar het verleden, slecht de triggers diep in mij maar waarvan ik weet ik ze de baas kan worden . Waar er plaats is voor mijn leven in het nu en de toekomst, niet langer in de omgeving van mijn verleden. Het verleden neem ik mee. De lessen die ik leer en heb geleerd. De pijn die ik voel en heb gevoeld. De herinneringen die me dierbaar zijn. Maar vooral mijzelf, mijn kind, veiligheid en liefde...

Vroegkinderlijk trauma

Toen ik klein was heeft niemand mij verteld ik het volste recht had te leven
Toen ik klein was heeft niemand mij geleerd mijn lichaam mijn lichaam is
Toen ik klein was heeft niemand mij laten voelen dat ik bestaansrecht had 
Toen ik klein was heeft niemand mij beschermd.

Vroegkinderlijk trauma

Ik hoor haar schreeuwen. Ik zie haar donkere ogen die te bang zijn te kijken. Ik zie haar verkrampt en weggedoken zitten in dat hoekje van haar bed. Ik zie haar haar moeders armen missen. Warme knuffels en een deken over haar kleine bestaan. Ik zie hoe zij dacht dat zij schuldig was aan het misbruik en verwaarlozing haar overkwam. Ik zie hoe zij de harde waarheid vervormde en dacht ze er zelf om vroeg. Haar gevoel van medeplichtig zijn. Ik zie hoe ze verward raakte dat haar lichaam zelfs reageerde op de aanrakingen in haar kleine kruis. Volwassen mensen die haar dit aan deden. Toen kon ze zich nog niet beseffen wat haar overkwam.Inmiddels wel...

Het laat me niet los. Het laat me niet koud om te zien en voelen wie ik toen was. Om te merken dat in alles in mijn leven vroegkinderlijk trauma mee doet. Vroegkinderlijk trauma zich in alle vormen nog steeds openbaart. Ik de geur van verkrachting nog steeds ruik. Hoe ik voel groot gevaar me de stuipen op mijn kinderlijf en later ook op mijn jongvolwassen lichaam jaagden. Ik schrik soms rechtop wakker uit mijn slaap. Voel m'n brandende grote verschrikte ogen. Laat het in godsnaam niet waar zijn. Laat ik toch niet getraumatiseerd zijn.Mijn eerste reactie is vechten daar tegen. Hoe vermijd ik al die gevoelens die toen te eng, erg en pijnlijk zijn te voelen. Mijn eerste reactie is naar al die jaren nog steeds rennen, vluchten, bevriezen en verkrampen. Mijn stem spreekt niet meer, mijn gevoel bevriest en ik verdwijn.

Mijn besef dat ik nu al zoveel jaren in het donker heb geleefd. Simpel weg mijn wieg op een verkeerde plek gestaan heeft.Verstandelijk weten ik er niets maar dan ook echt niets aan heb kunnen doen. Ik voel hoe mijn gevoel hierover gemanipuleerd is. Er is me wijs gemaakt ik er schuld aan heb. Het is niet waar...

Nog steeds krijg ik regelmatig de opmerking. Marion laat het los. Je moet verder met je leven. Je bent nu al zolang bezig mijn jou proces. Kijk vooruit enz. En zelfs opmerkingen als zo erg was het toch niet. Je hebt er zelf aan mee gewerkt enz. Mijn hart huilt wanneer dit tegen me gezegd word. Er word niet beseft wat vroegkinderlijk trauma doet in een kinderleven. Hoe het de ontwikkeling stagneert en hoe een kind jaren lang bevriest met alle gevolgen van dien. En dan heb ik het nog niet een over de wanhoop en pijn. De hunkering naar liefde en geborgenheid en steun. Naar begrip en erkenning. Mijn lichaam voelt nog steeds koud van binnen omdat die arm om mijn kinderschouders misten.

Wanneer bovenstaande tegen me gezegd word dan voel ik me hetzelfde als toen. Niet gehoord en gezien, niet begrepen. Alsof ervan mij gevraagd word ik mijzelf en het kind in mij weer moet ontkennen. Iets waarvan ik besloten heb juist daarmee te stoppen. Mijn verlangen is nog steeds groot om een arm, steun en erkenning te krijgen. en nooit meer en dan ook echt nooit meer de loze woorden als bovenstaand tot me te moeten nemen. Begrijp me dan. Ik kan niet meer ontkennen. Ik wil mijn trauma doorbreken en me weer verbinden met alles wat bij mijn leven hoort. Ik wil eindelijk onder ogen blijven zien hoe erg het voor me was en is. Juist dan kan ik me verbinden met mijn leven. Met de liefde en de onschuld in mijzelf. Helen en genezen zit in het weer verbinden met de liefde en ook de pijn uit het verleden. Niet langer te vermijden van alles wat je voelt. Niet langer ontkennen hoe erg het was.

Verbinden met de dans en de vreugde. met de knipoogjes in dit leven. En bovenal verbinden met dat ontzettende mooie, onschuldige en ook in en in gekwetste en bange kind die nog steeds in mij leeft en woont.

Verbinden Betekend ook dansen met mijzelf. Tranen op mijn wangen. Pijn, verdriet, verloren voelen, blijdschap en vrijheid wat zit het dichtbij elkaar. Maar ik mag dansen omdat dit voor mij betekend ik mij even verbonden voel met het onbevangen kind in mij. Wat eindelijk in vrijheid kan gaan leven.

Het vroege voorjaar

De eerste sneeuwklokjes bloeiend onder het rijp van deze winter. Een teken de stille winter wereld snel over zal gaan naar het vroege voorjaar. Voorjaar.. symbool voor nieuw leven wat zich langzaam gaat ontpoppen. Een wereld die langzaam groter word. En o wat verlang ik ernaar ook mijn wereld groter word. Wat verlang ik ernaar dat straks een fase van stilte en sidderen achter me ligt.

Voel me verstild in een koude wereld van verdriet, een wereld die pijn doet. Als in donkere kille winter dagen. Met een harde ijzige wint die maakt je bevriest. De wereld is veranderd in een wereld die me niet laat lachen. Een grote wereld buiten mij. Mijn eigen stille wereld diep van binnen.

Ik was een mooi een ongeschonden kind. Ik was een kwetsbaar kind. Ik ben een mooie vrouw. Puur en eerlijk. Vrijvechtend om eindelijk weer ongeschonden te zijn. Mijn inmense worsteling oude boodschappen niet langer als waarheid te laten zijn. Een lieve vriend van me zegt vaak; 'Marion Fuck ze". Schopt die mensen die jou geschonden hebben eens en voor altijd aan de kant. Die mensen die mij lieten geloven dat ik schuldig en slecht ben. Verdomd moeilijk omdat juist die mensen mijn veiligheid en geborgenheid hadden moeten zijn voor mij als kind, als puber en in mijn jongvolwassenheid.

Merk ik het verwarrend vind. Wanneer ik in de spiegel kijk. En er best een mooie krachtige vrouw zichtbaar voor me word. Maar tegelijkertijd iets in mijn buik me laat geloven dat juist dat niet waar mag zijn. Dat ik niet mooi ben. En ik vooral in en in slecht ben. De boodschappen van die mannen die ooit eens zo belangrijk in mijn hele jonge leven waren. Die me dit hebben laten geloven. Die me misbruikt en verkracht hebben. Die ervoor gezorgd hebben dat het lijkt dat het mijn eigen stem is die zegt ik slecht en schuldig ben.

En eindelijk ik dans en ik zing ook. Want ik voel het niet waar is! En anderzijds... Ik breek. Ik voel, ervaar en doorleef hoe deze boodschappen mij beschadigd hebben. Hoe deze boodschappen tot mij gekomen zijn.

De eningste weg naar het ontschuldigen van mijzelf is door de pijn. Onderogen zien hoe ik misbruikt, verkracht, verwaarloosd en mishandeld werd. Het voelt hartsverscheurend. Inmense pijn.. Vlijmscherp en oneerlijk. Kermend van woede en verdriet. En toch weer mijn dankbaarheid ik godzijdank de kracht vind mijn pijn weer op te zoeken, te doorleven en verwerken. Oude boodschappen kan gaan laten voor wat ze zijn. Ik me langzaam kan verbinden met mijzelf en een aantal ongelooflijke lieve mensen om me heen. Ik me sinds een week eindelijk besef. Dat elke stap die ik in mijn leven nu zet ik deze enkel alleen voor mijzelf zet. En werkelijk voor niemand anders. Ik niet meer hoeft te leven voor het welzijn van de ander. Elke stap, naar liefde voor mijzelf.