Het vroege voorjaar

De eerste sneeuwklokjes bloeiend onder het rijp van deze winter. Een teken de stille winter wereld snel over zal gaan naar het vroege voorjaar. Voorjaar.. symbool voor nieuw leven wat zich langzaam gaat ontpoppen. Een wereld die langzaam groter word. En o wat verlang ik ernaar ook mijn wereld groter word. Wat verlang ik ernaar dat straks een fase van stilte en sidderen achter me ligt.

Voel me verstild in een koude wereld van verdriet, een wereld die pijn doet. Als in donkere kille winter dagen. Met een harde ijzige wint die maakt je bevriest. De wereld is veranderd in een wereld die me niet laat lachen. Een grote wereld buiten mij. Mijn eigen stille wereld diep van binnen.

Ik was een mooi een ongeschonden kind. Ik was een kwetsbaar kind. Ik ben een mooie vrouw. Puur en eerlijk. Vrijvechtend om eindelijk weer ongeschonden te zijn. Mijn inmense worsteling oude boodschappen niet langer als waarheid te laten zijn. Een lieve vriend van me zegt vaak; 'Marion Fuck ze". Schopt die mensen die jou geschonden hebben eens en voor altijd aan de kant. Die mensen die mij lieten geloven dat ik schuldig en slecht ben. Verdomd moeilijk omdat juist die mensen mijn veiligheid en geborgenheid hadden moeten zijn voor mij als kind, als puber en in mijn jongvolwassenheid.

Merk ik het verwarrend vind. Wanneer ik in de spiegel kijk. En er best een mooie krachtige vrouw zichtbaar voor me word. Maar tegelijkertijd iets in mijn buik me laat geloven dat juist dat niet waar mag zijn. Dat ik niet mooi ben. En ik vooral in en in slecht ben. De boodschappen van die mannen die ooit eens zo belangrijk in mijn hele jonge leven waren. Die me dit hebben laten geloven. Die me misbruikt en verkracht hebben. Die ervoor gezorgd hebben dat het lijkt dat het mijn eigen stem is die zegt ik slecht en schuldig ben.

En eindelijk ik dans en ik zing ook. Want ik voel het niet waar is! En anderzijds... Ik breek. Ik voel, ervaar en doorleef hoe deze boodschappen mij beschadigd hebben. Hoe deze boodschappen tot mij gekomen zijn.

De eningste weg naar het ontschuldigen van mijzelf is door de pijn. Onderogen zien hoe ik misbruikt, verkracht, verwaarloosd en mishandeld werd. Het voelt hartsverscheurend. Inmense pijn.. Vlijmscherp en oneerlijk. Kermend van woede en verdriet. En toch weer mijn dankbaarheid ik godzijdank de kracht vind mijn pijn weer op te zoeken, te doorleven en verwerken. Oude boodschappen kan gaan laten voor wat ze zijn. Ik me langzaam kan verbinden met mijzelf en een aantal ongelooflijke lieve mensen om me heen. Ik me sinds een week eindelijk besef. Dat elke stap die ik in mijn leven nu zet ik deze enkel alleen voor mijzelf zet. En werkelijk voor niemand anders. Ik niet meer hoeft te leven voor het welzijn van de ander. Elke stap, naar liefde voor mijzelf.