Lieve mensen,
schreef zonet een bemoedigend woord naar een mede mens die worstelt met de gevolgen van trauma en het loskomen van een familiesysteem wat haar niet meer lijkt te dienen. Ik deel het ook hier omdat ik voel erveel mensen soort gelijke processen gaan in deze tijd. Loskomen van oordeel.
De vrouw waarna ik schreef heeft sterk het gevoel dat de ander haar veroordeeld, stuk wil maken, vind zij minderwaardig is, moet doen wat de ander wil. en heeft de neiging de ander boven zichzelf te plaatsen. Ze is misbruikt en verwaarloosd in haar jeugd. Ik weet veel mensen dergelijke gevoelens herkennen. De buitenwereld belangrijker maken dan zichzelf.
Ik schreef haar het volgende:
Ik voel herkenning in wat je schrijft en je mechanisme wat een ander vind boven jezelf te plaatsen..
Ik kan je terug geven hoe ik hier nu mee omga.. Allereerst wil ik zeggen.. Geef het heelveel tijd. Loskomen van een systeem waarin weinig bewustzijn is kost veel tijd. Zowel voor jou als ook een ieder die erin vast zit. Ik herken ook je schrijven dat je de buitenwereld.. Ouders, andere familieleden en bekenden enz belangrijker lijkt te vinden dan jezelf. Wat vind de ander. Voor wie kiest de ander. Voor jou of voor je ouders.. Enz en jezelf dit erg aantrekt. Voelt in schuld en afwijzing. Leven gericht op de buitenwereld. Het klinkt heel simpel.. Voor wie zij kiezen is voor jou minder relevant. Het enigste wat jij echt kan doen is naar binnen keren. Elk moment opnieuw. Wanneer je je focus weer verlegd naar buiten en oordeel. Wat vind iedereen. Voor wie kiezen zij. Laten ze me in de steek, ze willen me kapot maken, doen me pijn enz.. Alle gedachten en angsten die opkomen opmerken zonder oordeel. en vervolgens weer terug naar binnen. Wat voel jij in het hier en nu. Wat vind je fijn, wat niet. waar geniet je van. Waar doet het pijn enz. Wat heb je in het nu nodig wat al in jou zit los van de ander. En welke mensen zijn er nu en staan al los van het systeem en mechanismen uit jou kindertijd. En zijn voedend en oordeelloos naar jou.
Ik ontdekte telkens opnieuw dat alles wat ik nodig heb in mij zit en ik vanuit daar voor mij liefdevolle mensen aantrok en nog. Ik veroordeelde mijzelf en dacht dat de ander dit deed.. En de mensen waarvan ik voelde dat ze me daadwerkelijk veroordeelden heb ik met heelveel moed los kunnen laten. Je leeft voor jou.. Vanuit jou licht en maakt niet voor niets mee wat je mee maakt.. Uiteindelijk is er een schat aan wijsheid en waarheid die jou gaat helpen als ook alles en iedereen in de wereld. Aankijken van je pijn en eigen oordeel is essentieel hier toe te komen. Durven zien wat het je ook brengt aan liefde, licht, bewustzijn ondanks de diepe pijn.. Beide is.
In de jaren heb ik uiteindelijk bewust het contact met heelveel mensen uit mijn jeugd verbroken. Ben uiteindelijk met mijn zoontje naar een nieuwe plek verhuisd waar ik weinig mensen kende. Had de afstand nodig om de verbinding te herstellen met mijzelf los van het systeem waar ik uit kwam. Heb aangifte kunnen doen tegen mijn vader die uiteindelijk ook veroordeeld is. Daarmee durfde ik destijds te gaan staan voor mij. De veroordeling maakte dat mijn omgeving het wel moest erkennen enz. De erkenning van wat het werkelijk met mij gedaan heeft bleef vrijwel uit. Feiten zijn bekend en erkent. Mijn diepe pijn nouwelijks door de mensen van toen. Achteraf is dat goed geweest en neem niemand iets kwalijk. Het is gegaan hoe het mocht zijn. De erkenning had ik mijzelf te geven. Niemand kon het in die mate erkennen omdat ze mij niet zijn. Alleen ik zelf kon het zien en voelen. En dat is genoeg. Daarmee zijn er nu veel mensen in mijn leven die ik zie en die mij zien. Zij kunnen mij zien door mijn binnen ogen omdat ik mijzelf, pijn, liefde en licht aan kan kijken. Ik laat hen vanuit daar zien en voelen wat erin mij is en wie ik ben. En vanuit daar zie ik hen. Waar zij mij hun binnen ogen ook laten zien in wie zij zijn.. Als ik merk mensen een oordeel vellen laat ik ze daar.. Sluit ik mijn ogen en keer ik om naar binnen. Dat oordeel mag ik laten waar het hoort. Ga ook naar binnen om te onderzoeken het ook mijn eigen oordeel is of niet en waar het me in raakt. Als ik voel het niet van mij is laat ik het daar..
Nog steeds is het niet altijd makkelijk.. En klinkt het simpeler dan het is. Toch ben ik onwijs dankbaar met mijn leven nu en de rust die gekomen is met het wegvallen van het oordeel over mijzelf en vandaaruit de ander. Ben er nu van overtuigd dat de ander mij niet stuk heeft willen maken als kind maar zij worstelden met eigen pijn, onvermogen als ook weinig bewustzijn van wie zij zijn en vandaaruit tot van alles in staat waren. Tot zelfs het misbruiken en verwaarlozen van het eigen kind. Ik was een gemakkelijke prooi destijds wat niets over mij zegt. Nu heb ik de kracht geen prooi meer te zijn doordat ik sta.. Hand in hand met het meisje in mij..
Weet je.. Elk mens wat trauma meemaakt (dus elk mens) zal zich mogen beseffen hoe immens groot en sterk zij zijn. Hoeveel kracht, licht en liefde we zijn. Helemaal goed zoals we zijn en dat ook altijd zijn geweest!! .. Schuld bestaat niet..
Wie weet kunnen jullie hier iets mee. Kijk maar.
Wens voor jou alle goeds in liefde..
