Alleenstaande mama zijn

Alleenstaande mama zijn

Ik doe het alleen. Elke dag opnieuw. Luiers verschonen, boterhammen smeren, wasjes draaien, vloeren dwijlen, heg snoeien, nachtvoedingen, politie agent spelen, hond uitlaten, een kletsende en huilende baby elke nacht. 6.30u weer op. Weinig slaap.. Kleren klaarleggen, schooltas inpakken, een knuffel, een tút, een zwaai, een kus hand elke ochtend voor naar school. Elke dag opnieuw. Zorgen voor hun die me o zo dierbaar zijn.. 

Kletsen, zingen, dansen, spelen. Een klimrek zijn. Liggend in mijn armen. Allerbij.. Elke dag opnieuw. Ik ben dankbaar. Voor mijn gezin... 

Al vind ik het niet makkelijk. Alleen.. Dit moment mijn grootste verdriet.. Had graag samen...willen delen.. Het mag nog niet zo zijn. Gelukkig is de papa van Joris dichtbij.. De papa van bodhi jammer genoeg niet. We maakten een andere keuze waardoor we elkaar verloren. Hij nu iets anders kiest. Het mag niet zo zijn in het samen ouder zijn op dit moment.... Voor nu alleen.... Het is.. Voel gek genoeg ook acceptatie. 

Bid, vecht, leef, zing, werk, dans, huil in stil verdriet, maar vooral immens dankbaar... Ook voor wat pittig en verdrietig is. Het zijn de lessen die ik mag leren. In Gods handen ook mijn kids♥️ we zijn beschemd💕

De dag van mijn doop

Een dag waarover ik tot nu toe nog niet heb durven delen. Een dag met impact.. 

Als kind maakte ik incest mee. Mijn levensverhaal met diepten, donker, pijnlijk. Vaak vol van angst. En toch in die momenten voelde ik vlinders in het donker . Een sterke aanwezigheid van een alles omvattende kracht van liefde. Van grootsheid die zijn weerga niet kent. Lichter dan licht en liefdevoller dan liefdevol. In de meest pijnlijke momenten heb ik gevoeld. Het droeg en beschermde mij. En nog steeds in alles altijd... 

Over sommige trauma's kan ik nog steeds moeilijk voelen, laat staan delen. Doet te zeer, te verdrietig, te vies. Tgaat om een kinderleven waar seks en geweld ver van had moeten blijven. En toch soms vind ik de moed om hierbij stil te staan. Er even in te gaan. De herinnering. De pijn. De diepe eenzaamheid. Het immense verdriet. En dan.. Komt altijd de herinnering terug aan dat licht, die kracht. Die vlinders.. De onvoorwaardelijke liefde voor mij, voor ons. Ik was en ben niet te breken en nooit alleen.. Het is een heel diep weten. 

Ik heb vanuit waar ik weg kom niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Ben bijvoorbeeld alleenstaande mama van twee jongens. Zeg vaak.. Zo heeft God het met zijn schepping niet bedoeld. De gebrokenheid die is ontstaan. Ook in deze wereld...

Toch zie ik de rode draad door alles. Enerzijds het handelen vanuit angst en pijn. Zoekend naar liefde en bescherming buiten mijzelf die nooit bij mensen te vinden is. Anderzijds de rode draad dat ik altijd de aanwezigheid heb gevoeld van bescherming en de onvoorwaardelijke liefde van dat wat zoveel groter is dan ik. Beide draden vormen een draad. Dwars door alles heen. Ik maak mee wat ik mee mag maken. Ook de donkerte en pijn om zijn aanwezigheid te voelen en te vieren. te omarmen en toe te laten in mijn hart. In vertrouwen te zijn. Zodat ik dit weer uit mag dragen naar buiten. Door mijn hart, mijn ogen, mijn handen en mijn mond om nu ook te vertellen.. Zijn aanwezigheid in alles om mij heen, door mij heen. De liefde voor de angst. Gods liefde in mij. Als ook de liefde van Jezus Christus zijn zoon wonend in mijn hart. 

De dag waarop ik mijn leven helemaal overgaf. In Gods hand. Belijden van mijn dankbaarheid. Een leven achter mij waar mijn hoofd en ego soms tetterden.. Van God los. Tegelijkertijd een leven ook dichtbij God. Twas alleen dat ik het me niet altijd durfde te herinneren en iets tussen God en mij plaatste. Te weinig mijn vertrouwen en leven rechtstreeks enkel in zijn hand. 

De dag beseffen mijn zonden vergeven zijn door de dood van Jezus zelf. Hij ook mijn kruis gedragen heeft. Een immens kruis van alle schaduw als pijn, wanhoop, geweld, misbruik, leugens in deze gebroken wereld. Seks, drugs, rock and roll, hebzucht, lust...

De dag waarop ik Godzijdank alles letterlijk van me af mocht wassen. Ook het misbruik en al het vies voelen daarin. De schuld, de schaamte... Mijn gebrokenheid. Alles... de dag van weer Maagd worden. Schoner dan schoon.. Witter dan wit. Erkennen van de bescherming in mijn leven als ook over dat van mijn kinderen. In alle momenten al zijn ze soms nog zo pijnlijk en zwaar. Je hoeft het nooit alleen te doen. Nooit! God dank! 

Mijn doop 24 Juli 2022

God

God ik roep u. Ik zoek en vind u. Met heel mijn hart. God ik zoek. Mijn hart doet pijn, tranen vloeien. God ik zoek. Mijn armen wijd open. Mijn leven toegewijd.. 

Voel me klein, donker en alleen. Een meisje wat huilt. Haar hart gebroken. Haar dromen vervlogen. Haar liefde begrensd. Klein hart. Beschermd. Afgeschermd.. Zondig kind. Duizend laagjes. Bang. Kwets me niet. Doe me geen pijn. Laat me niet in de steek. Duizend laagjes om mijn hart.. Houd me vast.. Wil niet langer vechten. 

Sta op het punt eerlijk te zijn. Te kijken en te zien.  Ik ben een kind wat seksueel misbruik meemaakte. Al heel jong voelde ik me alleen in een hele grote boze wereld. Een schaduw die over me viel.. Ik ben op het punt te erkennen wat dit werkelijk met me gedaan heeft. Hoe het mijn hart verstopt heeft. Zoveel laagjes uit angst om gekwetst te worden. Vind het moeilijk te erkennen dat ik naar 40 jaar niemand helemaal heb toe durven laten. Ook zelf nooit helemaal heb durven zien. Uit angst wat ik aan zal treffen. Diepe angst voor pijn. Hier sta ik. Verlaten, intens verdrietig in besef ik nooit vond wat ik zo verlangde. Mijn hart verwond en bang. Hunkerend naar een arm. Naar warmte en troost.. Naar veilig zijn, naar liefde... Dit in diepste nergens te vinden was.. Niet beseffend ik zelf de gene was die de deur afsloot. 

Misbruik. Een bliksemschicht die mijn hart raakte. Afsloot van wat me lief en dierbaar is. Het geven vanuit mijn hart dat wat ik ook zelf mag ontvangen.. Het doet pijn te voelen wat me afsloot. Mijn leven blokkeerde. Daar waarnaar ik zoek. 

God, ik doe mijn armen open. Ik geef u mijn hart. Mijn leven, mijn lichaam. Alles is aan u. Ik geef mijn vertrouwen. Omdat ik me besef ik het enkel kan vinden bij u. Vraag vergeving als ook de kracht mijzelf te vergeven als ook de mensen die me pijn deden. Wens dat te geven wat ook ik mag ontvangen. Dankbaar voor mijn leven in uw hand. 

De mens kiest haar weg en God bestuurd haar gang... 

Ik snap nu wat dit betekent.. 

In verwachting

1 november

Inmiddels tellen de weken weg. Zit alweer aan het einde van mijn zwangerschap. In blijde verwachting. Ik kijk uit naar de komst van mijn tweede kindje. Vol dankbaarheid en liefde. Ook met zorg.. Enerzijds geniet ik van alles. De schopjes in mijn buik. Het voelen van de hik. Een blije joris die mijn bewegende buik magisch vind als ook het worden van grote broer.. Anderzijds beangstigt de ontwikkeling me ook erg. De zorgen in mijn eigen leven als ook in de wereld op dit moment. De donkere energie die voor mij voelbaar is maatschappelijk.

Voel me klein. En kwetsbaar. Onwetend over dat wat komen gaat. Blind vertrouwen het goed gaat komen. Maar o wat ben ik soms bang. Immens bang voor wat op mijn weg is. Het niet weten hoe het komt. Krijg ik een gezond kindje. Lukt het me om nogmaals in afstemming met mijn lichaam en kindje het samen goed op de wereld te zetten. Kan ik vasthouden aan het goed zorgen voor wat ik nodig heb hoe ik de afgelopen tijd doe. Zonder mijn energie te lekken aan situaties waar ik op dit moment niet voor kan zorgen en geen invloed op heb. Zonder me daarin te verliezen. Omdat ik zelf en mijn lijf op dit moment te kwetsbaar voelen. En wat doe ik met mensen en situaties die wel vragen maar waarin ik voel ik niet kan zijn. . Lukt het me in de positie van nu om vast te houden hoe ik zorg voor mijzelf en wat ik, joris en het kindje echt nodig zijn.

Mijn antwoord is Jah. Alles wat ik in alle jaren proceswerk heb geleerd pas ik meer dan ooit toe. Een diep gevoel je in eerste instantie alleen voor jezelf kan zijn. Wat de bijbelse woorden 'heb u naasten lief als u zelf werkelijk betekent..' 

Tvoelt ook vaak alleen. Het gaan van mijn eigen weg afgestemd op wat klopt voor nu. Misschien wel niet voor de ander. Maar wel voor mij en vandaaruit ook voor de ander. This niet meer het eindeloos zorgen voor alles buiten mij. M'n zwangerschap dwong mij hiermee te stoppen. Voor mijzelf te kiezen. Heb een kindje te dragen. Heb het vol te houden met mijn kwetsbare lijf. Heb mijn kindje op een natuurlijke en gezonde manier te baren. Stress en spanning te elimineren omdat ik voelde het veel te veel vroeg aan energie en gezondheid. Kostbare energie en gezondheid. Het ging niet langer. Was weggedwaald van mijzelf. Diep besef ik verantwoordelijk ben voor nieuw leven. Dankbaar voor nieuw leven. Het me gegeven is en ik het mag dragen. Voor alle inzichten op de weg terug naar mijzelf en thuis. Ik voel me dankbaar voor alle hulp en liefde op mijn weg. Mijn zielensisters. Lieve mensen die er voor ons zijn en voor wie ik mag zijn. Het besef wat de werkelijke betekenis van liefde is..