Nondualiteit

Kleur. Loslaten van wie ik denk dat ik ben. Wat blijft erover? Wie blijft over? En ben ik  ik of is ik het gecreëerde beeld van mijn denken? Het word adembenemend stil. De tijd valt stil. Ik voel beweging diep in mij. Ontwaken van een slaap waarin ik lang  was. Ik de ik was. Uit verbinding met de ziel die ik ben. Het leven wat zich mag ontvouwen. Gecreëerd vanuit een stroom waarvan ik de diepte en weerga niet ken. Waarvan ik niet kan bevatten waar die ontspringt en waar die stopt. Oneindig lang. Ik voel liefde die oneindig is. 

Tegelijkertijd voel ik dat mijn bedachte ik bang is. Bang om toe te geven aan de stroom van liefde. Dat ik niet ben wie ik bedacht heb ik was uit de verbinding met die liefdesstroom. Ik voel ik klein kwetsbaar en nederig ben. En tegelijkertijd groter dan de hoogste wolkenkrabber, de grootste boom of de hoogste berg. Ook oneindig als die stroom. Durf ik ontvankelijk te zijn voor dat wat ik voel. Over te geven dat ik ontvankelijk ben. Volwassen en verbonden ben met werkelijk alles en iedereen om mij heen. Dat ik liefde ben. Net als al het andere wat ook liefde is. Ik vind het spannend. Voel me diep ontroerd. Overdonderd omdat ik geloofde in een wereld die niet overeen komt met het werkelijk bewust zijn van dat wat is. Van wie we diep van binnen zijn. Liefde... 

Zoveel mensen die in verhalen leven. Angstig zijn om onder ogen te zien het slechts verhalen zijn. Maar wat voor een groot deel bepaald hoe we ons voelen. Verhalen gecreëerd door ons hoofd. Ons ego. Veelal overlevingsmechanismen na kwetsing, verlating en pijn. Ver weg van wie we werkelijk zijn. Wie we als bewustzijn zijn. Zoveel lijden slechts gefundeerd vanuit verhalen. Nodeloos lijden? Ik besef me hoe ik mijn eigen verhaal gemaakt heb. Bedacht heb wie ik daarin was. Met alles. Mijn lijden, mijn vreugde. Mijn rollen. Mijn keuzes voortvloeiend uit mijn rollen in dit verhaal. Eng om te beseffen ik juist dat allemaal niet ben. De verhalen slechts het script zijn waarin ik leef. Waarin ik leer en beweeg. En waarin het eigenlijk niet zoveel uitmaakt hoe ik erin beweeg. Welke keuzes ik maak wanneer ik bewust ben van dat vlammende vurige gevoel van liefde in mijn hart en in mijn onderbuik. Opluchting dat keuzes en bewegingen altijd de juiste zijn wanneer ik hier trouw aan ben. Ik niet met mijn hoofd hoeft te bedenken wat ik moet doen. De verhalen niet leven alsof dat de werkelijkheid is. Slechts het script. Het raakt me diep. Ik voel dat mijn schuldgevoel weg valt. Wanneer ik beweeg vanuit mijn hart. Ook wanneer ik anderen daarmee teleurstel of niet doe wat zij van me zouden wensen. Mag het met liefde terug leggen. Dit is niet van mij wanneer ik zuiver en trouw ben aan mijn eigen hart. Daarmee ben ik ook trouw aan alles om me heen. Simpel omdat ik vanuit die goddelijke universele liefdesstroom beweeg in het script. De stroom waarin alles en iedereen hierop aarde verbonden is. 

Ik voel de levensopdracht hier trouw aan te zijn en blijven. Mijn ego wil vaak nog steeds lief gevonden worden. Behulpzaam en attent zijn. Zichzelf wegcijferen uit angst verlaten te worden. Destructief om maar niet alles te hoeven voelen. Vooral niet dat wat pijn doet. Bedacht vanuit het verhaal ik slachtoffer ben. Niet krachtig ben enz.. Met mijn ego bedacht. Diepe angst te voelen dat dit niet de realiteit is. Ik zoveel jaar heb geloofd in een leugen en om eerlijk te zijn soms nog geloof. In iets wat door mensen hoofden gecreëerd is. Een leven afgeschermd van wie we werkelijk zijn. Wie ik werkelijk ben. Ik hoeft mezelf godzijdank niet meer groter voor te doen. Sterker te zijn dan ik ben. Mijn tanden op elkaar te klemmen om de pijn te vermannen. Alsof ik een glijbaan af glij een enorme diepte in. Niet wetend waar ik uit kom. Een speeltuin zonder eind. Gelijd door goddelijke liefde en krachten waarvan de volmaaktheid al mijn fantasie te boven gaat...

Dankbaar..