Binnen ogen zonder oordeel

Lieve mensen, 

schreef zonet een bemoedigend woord naar een mede mens die worstelt met de gevolgen van trauma en het loskomen van een familiesysteem wat haar niet meer lijkt te dienen. Ik deel het ook hier omdat ik voel erveel mensen soort gelijke processen gaan in deze tijd. Loskomen van oordeel. 

De vrouw waarna ik schreef heeft sterk het gevoel dat de ander haar veroordeeld, stuk wil maken, vind zij minderwaardig is, moet doen wat de ander wil. en heeft de neiging de ander boven zichzelf te plaatsen. Ze is misbruikt en verwaarloosd in haar jeugd. Ik weet veel mensen dergelijke gevoelens herkennen. De buitenwereld belangrijker maken dan zichzelf. 

Ik schreef haar het volgende:

Ik voel herkenning in wat je schrijft en je mechanisme wat een ander vind boven jezelf te plaatsen.. 

Ik kan je terug geven hoe ik hier nu mee omga.. Allereerst wil ik zeggen.. Geef het heelveel tijd. Loskomen van een systeem waarin weinig bewustzijn is kost veel tijd. Zowel voor jou als ook een ieder die erin vast zit. Ik herken ook je schrijven dat je de buitenwereld.. Ouders, andere familieleden en bekenden enz belangrijker lijkt te vinden dan jezelf. Wat vind de ander. Voor wie kiest de ander. Voor jou of voor je ouders.. Enz en jezelf dit erg aantrekt. Voelt in schuld en afwijzing. Leven gericht op de buitenwereld. Het klinkt heel simpel.. Voor wie zij kiezen is voor jou minder relevant. Het enigste wat jij echt kan doen is naar binnen keren. Elk moment opnieuw. Wanneer je je focus weer verlegd naar buiten en oordeel. Wat vind iedereen. Voor wie kiezen zij. Laten ze me in de steek, ze willen me kapot maken, doen me pijn enz.. Alle gedachten en angsten die opkomen opmerken zonder oordeel. en vervolgens weer terug naar binnen. Wat voel jij in het hier en nu. Wat vind je fijn, wat niet. waar geniet je van. Waar doet het pijn enz. Wat heb je in het nu nodig wat al in jou zit los van de ander. En welke mensen zijn er nu en staan al los van het systeem en mechanismen uit jou kindertijd. En zijn voedend en oordeelloos naar jou.

Ik ontdekte telkens opnieuw dat alles wat ik nodig heb in mij zit en ik vanuit daar voor mij liefdevolle mensen aantrok en nog. Ik veroordeelde mijzelf en dacht dat de ander dit deed.. En de mensen waarvan ik voelde dat ze me daadwerkelijk veroordeelden heb ik met heelveel moed los kunnen laten. Je leeft voor jou.. Vanuit jou licht en maakt niet voor niets mee wat je mee maakt.. Uiteindelijk is er een schat aan wijsheid en waarheid die jou gaat helpen als ook alles en iedereen in de wereld. Aankijken van je pijn en eigen oordeel is essentieel hier toe te komen. Durven zien wat het je ook brengt aan liefde, licht, bewustzijn ondanks de diepe pijn.. Beide is. 

In de jaren heb ik uiteindelijk bewust het contact met heelveel mensen uit mijn jeugd verbroken. Ben uiteindelijk met mijn zoontje naar een nieuwe plek verhuisd waar ik weinig mensen kende. Had de afstand nodig om de verbinding te herstellen met mijzelf los van het systeem waar ik uit kwam. Heb aangifte kunnen doen tegen mijn vader die uiteindelijk ook veroordeeld is. Daarmee durfde ik destijds te gaan staan voor mij. De veroordeling maakte dat mijn omgeving het wel moest erkennen enz. De erkenning van wat het werkelijk met mij gedaan heeft bleef vrijwel uit. Feiten zijn bekend en erkent. Mijn diepe pijn nouwelijks door de mensen van toen. Achteraf is dat goed geweest en neem niemand iets kwalijk. Het is gegaan hoe het mocht zijn. De erkenning had ik mijzelf te geven. Niemand kon het in die mate erkennen omdat ze mij niet zijn. Alleen ik zelf kon het zien en voelen. En dat is genoeg. Daarmee zijn er nu veel mensen in mijn leven die ik zie en die mij zien. Zij kunnen mij zien door mijn binnen ogen omdat ik mijzelf, pijn, liefde en licht aan kan kijken. Ik laat hen vanuit daar zien en voelen wat erin mij is en wie ik ben. En vanuit daar zie ik hen. Waar zij mij hun binnen ogen ook laten zien in wie zij zijn.. Als ik merk mensen een oordeel vellen laat ik ze daar.. Sluit ik mijn ogen en keer ik om naar binnen. Dat oordeel mag ik laten waar het hoort. Ga ook naar binnen om te onderzoeken het ook mijn eigen oordeel is of niet en waar het me in raakt. Als ik voel het niet van mij is laat ik het daar..

Nog steeds is het niet altijd makkelijk.. En klinkt het simpeler dan het is. Toch ben ik onwijs dankbaar met mijn leven nu en de rust die gekomen is met het wegvallen van het oordeel over mijzelf en vandaaruit de ander. Ben er nu van overtuigd dat de ander mij niet stuk heeft willen maken als kind maar zij worstelden met eigen pijn, onvermogen als ook weinig bewustzijn van wie zij zijn en vandaaruit tot van alles in staat waren. Tot zelfs het misbruiken en verwaarlozen van het eigen kind. Ik was een gemakkelijke prooi destijds wat niets over mij zegt. Nu heb ik de kracht geen prooi meer te zijn doordat ik sta.. Hand in hand met het meisje in mij..

Weet je.. Elk mens wat trauma meemaakt (dus elk mens) zal zich mogen beseffen hoe immens groot en sterk zij zijn. Hoeveel kracht, licht en liefde we zijn. Helemaal goed zoals we zijn en dat ook altijd zijn geweest!! .. Schuld bestaat niet.. 

Wie weet kunnen jullie hier iets mee. Kijk maar.

Wens voor jou alle goeds in liefde.. 

Licht en donker

 

In mijn kindertijd maakte ik seksueel misbruik mee. Ik werd misbruikt door de man waarvan ik als kind afhankelijk was en waarvan ik dacht dat ik hem kon vertrouwen hij het oprecht goed met me voor had en voor mij zorgde vanuit mijn belang en ook lichamelijke integriteit. Het tegendeel was waar. Hij heeft mij nooit echt gezien en achteraf jarenlang misbruik van mij gemaakt. Mijn vertrouwen gemanipuleerd. Het heeft jaren geduurd tot ver in mijn volwassenheid dat werkelijk doordrong dat ik een leugen was gaan geloven. En ik mijn droomwereld door kon prikken. 

Waarom ik hier nu over schrijf? Ik zie een gelijkenis die ik eigenlijk liever niet zal willen zien. Toch voel ik nu de moed en kracht te delen wat ik opmerk. 

Ik herken op dit moment het psychologische spel uit mijn kindertijd nu in het groot uitgevoerd op de hele bevolking.  Ik herken het verdraaien van waarheden waardoor je gaat geloven je iets fout doet en schuldig bent. Bijvoorbeeld de uitspraken we verantwoordelijk zijn voor besmetting van ziekte en zelfs dood van onze medemens wanneer we onze menselijke behoeften als nabijheid, vrij ademen, fysiek menselijk contact en interactie, zelfbeschikkingsrecht, knuffelen enz. nastreven omdat we instinctief weten dit ons gezond houdt. Op dit moment voorgeschoteld als een zonde wanneer jij je menselijke behoeften volgt. Deze natuurlijke menselijke behoeften zijn essentieel voor onze gezondheid. Ze horen bij het mens zijn. Gek genoeg word dit ons niet verteld door de personen die zeggen ze  zorgen voor onze volksgezondheid. En ook niet wat wij verder kunnen doen om goed voor onszelf te zorgen zodat ons immuunsysteem sterk is en blijft. Bijv.het minimaliseren van angst, gezonde voeding, sport en beweging en ontspanning. We krijgen enkel de boodschap dat vaccineren het enigste middel is wat werkt... 

Ook een gelijkenis uit mijn kindertijd is het voorhouden van een cadeau wat eigenlijk een grondrecht is. Als je je aan de maatregelen houd krijg je een stukje vrijheid terug enz.  Dankbaar moeten zijn voor de vrijheid die je zo genaamd gegunt word. Telkens een stapje verder in het stiekem ontnemen van vrijheid net zo lang je totaal afhankelijk voelt en alles laat gebeuren wat diep van binnen niet zuiver voelt en o zoveel pijn doet. Ik dacht als kind zelfs het normaal was dat ik seksueel misbruikt werd en leefde in de schaduw en voor het welzijn van de ander. Dingen die tegen mij gezegd werden zijn ik doe dit omdat ik zoveel van je houd, je mijn princes bent. Ik niet zonder je kan, ik je zo mooi vind enz. Als kind heb je de behoefte gezien te worden en geliefd te zijn. Met daarbij de loyaliteit naar een ouder. Ik gaf als kind zonder me bewust te zijn mijn lichaam als ook mijn vrijheid aan de ander.

Vanaf moment een in de coronacrisis lijk ik een zelfde psychologisch spel te zien als met mij gespeeld is als kind. Mensen die vanuit ego, eigen gewin, en kortzichtigheid liefdevolle mensen onderwerpen, misbruiken in de naam van de volksgezondheid. En onnodig bang maken. Kleiner maken dan we werkelijk zijn als mens. Ik hoop dat ik het fout zie al voel ik tot in elke vezel dat ik serieus mag nemen wat ik voel en waarneem. 

Wat zij vergeten en ik God zijdank inmiddels weet is dat licht, liefde en waarheid uiteindelijk altijd sterker zijn dan misbruik, onderdrukking en manipulatie. Ik kan inmiddels zeggen dat ik gek genoeg dankbaar ben voor de lessen uit mijn verleden. Enerzijds voel ik nog dagelijks gevolgen wat zich uit in pijn en vooral veel verdriet. Dat is er in mijn leven en mag er ook zijn. Anderzijds geeft het me een schat aan wijsheid. En leef ik mijn leven tot in mijn diepste kern vanuit vrijheid, juist omdat ik weet wat onvrij betekent. Een leven in vrijheid vanuit liefde voor mijzelf en het leven. En het vertrouwen in mijn eigen kracht en innerlijke goddelijke stem. Deze is en was niet te onderdrukken door manipulatie, machtsmisbruik enz. Deze voelt vrij. Innerlijke vrijheid, liefde, licht is er altijd zelfs in de meest donkere momenten weet ik uit ervaring. Zelfs in de traumatische gebeurtenissen als kind was er ook liefde en licht. Anders had ik hier nu niet kunnen schrijven, dan had ik het emotioneel niet kunnen overleven... Er is altijd de drang om te leven. Zelfs wanneer het voelt alsof de liefde niet kan stromen waar het gaan wil. Zelfs dan stroomt het.. Al ben je het niet altijd bewust. 

Het is ook wat wij onszelf toestaan te willen zien. In het donker is het vooral licht. Mijn verleden heeft mij doen ontwaken en in mijn licht en kracht gezet. Wijsheid gegeven en sta in verbinding vanuit diep vertrouwen in de schepping en de goddelijke kracht in mij en in die van ons allemaal. Ik geloof we collectief mogen ontwaken en we mogen verbinden met de wijsheid die dit proces ons geeft als ook met de goddelijke kracht van liefde in ons alkemaal. Vrijheid zit in ons allemaal. Dit kan niemand van je afnemen. Ook het onlicht niet.. 

Keuzes

Soms verbaas ik me over wat er op me af komt. 100 duizend meningen en gesteggel over wat waar is en niet. Wetenschappers, politici en media die kennis hebben vanuit hun interesses en ons voorlichten over wat wel en niet goed voor ons zal zijn. Mensen die elkaar veroordelen wanneer zij onderzoek doen naar zoveel verschillende perspectieven en daar hun eigen visie en mening op vormen. En vandaar uit hun eigen keuzes willen maken.

Maar wat zijn de juiste keuzes? En hoe maak je deze? Ik geloof dat we diep van binnen heel goed weten wat wel en niet goed voor ons is. Dit weten gaat naar mijn inziens verder dan wetenschap of wat men vanuit o. a. de maatschappelijke systemen aan ons vertellen, eveneens wat wij aan onszelf en elkaar vertellen vanuit ons ego. Veel van wat wij doen, keuzes die wij maken zijn meestal niet exact te verklaren. 

Wanneer ik terug kijk op mijn leven tot nu toe dan zie ik dat ook ik keuzes heb gemaakt die verstandelijk gezien totaal onlogisch leken en vaak nog lijken. Op het moment dat ik ze maakte kreeg ik om deze reden ook veel kritiek en/of ook bezorgdheid van mensen die het onbegrijpelijk vonden wat ik deed. Ik voelde intuïtief dat ik deze keuzes te maken had. En nog in het hier en nu voel ik richtingen waarna ik toe beweeg die met mijn hoofd (ego) en vandaaruit denken niet te verklaren zijn maar waar ik heel zeker weet dat ik voor mij de juiste richting op beweeg. Het is een diep innerlijk weten. Het is kiezen vanuit het onderbewuste wat bewust mag worden. Mijn niet verstandelijke keuzes zijn uiteindelijk altijd het allerbeste voor mij geweest. Omdat ik intuïtief voelde dat ik het te doen had. Mijn onverklaarbare keuzes passen bij de roeping die ik in mijn hart voel. Ik heb ervan geleerd dat ik vooral mag vertrouwen op mijn eigen hart en ziel als ook op dat van de ander. En de ingevingen die ik van hieruit op elk moment voel. Daar baseer ik meestal mijn keuzes op. Wetenschappelijk onderbouwd? Nee, totaal niet... Maar is het niet een grote illusie dat wij als mens alles lijken te weten. Het wetenschappelijk onderbouwt moet zijn en het dan pas voor waar aangenomen mag worden? En hoe verklaren we het dan dat veel wetenschappers onderling ook steggelen vanuit hun professie over gelijke onderwerpen. Kunnen we misschien wel concluderen dat ook zij het niet weten of enkel een heel klein stukje van een onderwerp. Mogen we als mens gaan accepteren we veel met ons hoofd niet kunnen verklaren en mogen we accepteren dat we heel veel niet weten. Het leven, onze natuur te complex is en te ingenieus is om met ons hoofd te kunnen bevatten. Het meestal niet te verklaren is waarom we eigen keuzes maken zoals ook de keuzes die de ander maakt. Mogen we het niet weten en ons vandaaruit overgeven aan dat gevoel diep van binnen. Wat het vanuit onverklaarbare redenen altijd weet. Ons stuurt en begeleid mits we er contact en verbinding mee durven maken van onzelf. Terug naar onze werkelijke essentie. 

Ik wil me graag inzetten vanuit liefde voor alles om me heen. Een spiegel zijn voor mijn buitenwereld dat hoe onlogisch ook we keuzes mogen maken vanuit onze binnenwereld waarvan wij voelen dat het goed voor onszelf is. En daarmee ook voor onze buitenwereld. Ik bedoel hiermee niet de keuzes enkel vanuit ons ego die we maken vanuit angst, en de gedachten niet goed genoeg te zijn. Of gedachten dat we gehoorzaam dienen te zijn aan autoriteit of 'hoe men vindt dat we ons horen te gedragen' . Ik bedoel de weg naar binnen. Het middelpunt in je lichaam, in je hart waar je verbonden bent met het leven en dat wat veel groter is dan ons. De plek waar geen twijfel is. De liefdevolle goddelijke energie die er altijd is en voelbaar wordt wanneer je het lef hebt hiermee opnieuw verbinding te maken. Voorbij de angsten en systemen die doen alsof dit niet bestaat, ook de systemen in onszelf. Die zeggen dat eigen kracht, ons zelfhelendvermogen, goddelijke intuïtie, een groot hart niet in ons wonen. Omdat dit 'niet wetenschappelijk onderbouwd' zal zijn. 

Mijn wens is dat we massaal gaan vertrouwen op onze innerlijke stem, onze kracht, ons hart. De keuzes die we van hieruit maken. En we daarmee altijd het beste doen voor ons zelf als ook voor alles en iedereen om ons heen, als ook onze aarde. Heb je naaste lief als jezelf. En heb vertrouwen ♥️

Liefs, 

Marion Snellink 

12 Januari 2020

Nondualiteit

Kleur. Loslaten van wie ik denk dat ik ben. Wat blijft erover? Wie blijft over? En ben ik  ik of is ik het gecreëerde beeld van mijn denken? Het word adembenemend stil. De tijd valt stil. Ik voel beweging diep in mij. Ontwaken van een slaap waarin ik lang  was. Ik de ik was. Uit verbinding met de ziel die ik ben. Het leven wat zich mag ontvouwen. Gecreëerd vanuit een stroom waarvan ik de diepte en weerga niet ken. Waarvan ik niet kan bevatten waar die ontspringt en waar die stopt. Oneindig lang. Ik voel liefde die oneindig is. 

Tegelijkertijd voel ik dat mijn bedachte ik bang is. Bang om toe te geven aan de stroom van liefde. Dat ik niet ben wie ik bedacht heb ik was uit de verbinding met die liefdesstroom. Ik voel ik klein kwetsbaar en nederig ben. En tegelijkertijd groter dan de hoogste wolkenkrabber, de grootste boom of de hoogste berg. Ook oneindig als die stroom. Durf ik ontvankelijk te zijn voor dat wat ik voel. Over te geven dat ik ontvankelijk ben. Volwassen en verbonden ben met werkelijk alles en iedereen om mij heen. Dat ik liefde ben. Net als al het andere wat ook liefde is. Ik vind het spannend. Voel me diep ontroerd. Overdonderd omdat ik geloofde in een wereld die niet overeen komt met het werkelijk bewust zijn van dat wat is. Van wie we diep van binnen zijn. Liefde... 

Zoveel mensen die in verhalen leven. Angstig zijn om onder ogen te zien het slechts verhalen zijn. Maar wat voor een groot deel bepaald hoe we ons voelen. Verhalen gecreëerd door ons hoofd. Ons ego. Veelal overlevingsmechanismen na kwetsing, verlating en pijn. Ver weg van wie we werkelijk zijn. Wie we als bewustzijn zijn. Zoveel lijden slechts gefundeerd vanuit verhalen. Nodeloos lijden? Ik besef me hoe ik mijn eigen verhaal gemaakt heb. Bedacht heb wie ik daarin was. Met alles. Mijn lijden, mijn vreugde. Mijn rollen. Mijn keuzes voortvloeiend uit mijn rollen in dit verhaal. Eng om te beseffen ik juist dat allemaal niet ben. De verhalen slechts het script zijn waarin ik leef. Waarin ik leer en beweeg. En waarin het eigenlijk niet zoveel uitmaakt hoe ik erin beweeg. Welke keuzes ik maak wanneer ik bewust ben van dat vlammende vurige gevoel van liefde in mijn hart en in mijn onderbuik. Opluchting dat keuzes en bewegingen altijd de juiste zijn wanneer ik hier trouw aan ben. Ik niet met mijn hoofd hoeft te bedenken wat ik moet doen. De verhalen niet leven alsof dat de werkelijkheid is. Slechts het script. Het raakt me diep. Ik voel dat mijn schuldgevoel weg valt. Wanneer ik beweeg vanuit mijn hart. Ook wanneer ik anderen daarmee teleurstel of niet doe wat zij van me zouden wensen. Mag het met liefde terug leggen. Dit is niet van mij wanneer ik zuiver en trouw ben aan mijn eigen hart. Daarmee ben ik ook trouw aan alles om me heen. Simpel omdat ik vanuit die goddelijke universele liefdesstroom beweeg in het script. De stroom waarin alles en iedereen hierop aarde verbonden is. 

Ik voel de levensopdracht hier trouw aan te zijn en blijven. Mijn ego wil vaak nog steeds lief gevonden worden. Behulpzaam en attent zijn. Zichzelf wegcijferen uit angst verlaten te worden. Destructief om maar niet alles te hoeven voelen. Vooral niet dat wat pijn doet. Bedacht vanuit het verhaal ik slachtoffer ben. Niet krachtig ben enz.. Met mijn ego bedacht. Diepe angst te voelen dat dit niet de realiteit is. Ik zoveel jaar heb geloofd in een leugen en om eerlijk te zijn soms nog geloof. In iets wat door mensen hoofden gecreëerd is. Een leven afgeschermd van wie we werkelijk zijn. Wie ik werkelijk ben. Ik hoeft mezelf godzijdank niet meer groter voor te doen. Sterker te zijn dan ik ben. Mijn tanden op elkaar te klemmen om de pijn te vermannen. Alsof ik een glijbaan af glij een enorme diepte in. Niet wetend waar ik uit kom. Een speeltuin zonder eind. Gelijd door goddelijke liefde en krachten waarvan de volmaaktheid al mijn fantasie te boven gaat...

Dankbaar..