Vergeven

Schrijven over kwetsbaarheid en pijn. Over verdriet. Over blijdschap en dankbaarheid. Schrijven over het leven. Vaak word er nauwelijks stil gestaan bij wat het leven je echt brengt. Snelheid, drukte en jagen. Consumeren van nieuwe schoenen, een auto tot een tas. Van overvloedig eten. In mijn schrijven hier en ook in mijn werk probeer ik dat steeds te weerleggen. Waar gaat het leven echt over. Wat doet er echt toe. Wat maakt dat je beweegt en leeft. Wat levert het op om oprecht kwetsbaar en puur te zijn. Te leven naar jou essentie.

Wat krijgt vorm als je jou hart, ziel en handen laat scheppen voor jou en alles wat je lief is? Wat ontluikt en ontwaakt wanneer je terug gaat naar jou kern en essentie. Daarbij je angst los laat en echt in je hart kijkt wat erin leeft en schuil gaat. Zowel naar de liefde als je lijden.

Ik ben overtuigd dat elk mens in meer of mindere mate lijd. Angst vaak nog regeert in onze maatschappij. In onze harten. We vooral op grote schaal wegkijken naar dat wat echt leeft en beweegt in onze harten.

Het doet me vaak pijn om dit te erkennen en te zien. Zowel naar mijn eigen hart als dat van de ander.

Mijn verhalen hier. Ik probeer dat wat erin mijn hart leeft echt naar de oppervlakte te brengen. Niet langer te verschuilen wat erin mijn hart is.

Deze weg is niet makkelijk. Integendeel. Door te luisteren naar mijn eigen hart heb ik moeten accepteren dat ik ook verlies. Dat ik met bepaalde aspecten in mijn leven niet langer uit de voeten kan en kon. Dat ik moet loslaten dat wat mijn liefde blokkeert. Het gaan leven naar je hart is niet simpel en gemakkelijk. Het is de weg dwars door pijn. Door verlies. Door angst en alles wat het loslaten in je lichaam oproept. Verkramping, lichamelijke pijn, misselijkheid, duizelingen die opgeroepen worden wanneer aan de oppervlakte komt dat wat in je hart is maar waar we met ons denken en angst een dikke muur op willen bouwen. Alles om maar niet langer te voelen dat wat we ooit al voelden. Namelijk het verliezen van liefde, van verbinding van leven naar onze essentie. Opgeslokt door onze gedachten we moeten voldoen aan het beeld die een ander van ons heeft. We willen vermijden vanuit angst dat erkennen wat je werkelijk voelt teveel pijn doet.

Terug naar essentie. De reis die ik maak naar mijn eigen hart vind ik niet gemakkelijk. Ben heel dankbaar ik deze reis aan het maken ben. Ik voel langzaam hoe mijn hart weer gaat leven en oprechte liefde begin te voelen naar mijzelf en het leven. Zelfs naar de mensen die er mede voor zorgden dat mijn hart zich moest sluiten. Begin eindelijk te begrijpen wat liefde echt inhoud en het altijd begint met liefde voor jezelf en jou essentie. Niet met dat wat buiten jouzelf ligt.

Door dit te begrijpen voel ik juist des te harder dat wat ik gemist heb aan liefde, aan verbinding en kunnen leven vanuit mijn eigen  hart en essentie. Ik voel des te harder dat wat mijn ouders naar mij gelaten hebben door mij niet te laten opgroeien in echte liefde. Ze mij niet bijbrachten wat leven vanuit liefde en je eigen essentie betekend. Inmiddels weet ik dat ook zij dit niet konden en geleerd hebben van hun ouders. Een pijnlijke waarheid. Toch maakt deze waarheid mijn leven draagbaar. De schuld en veroordeling maakt plaats voor liefde en vergeving. Voor rust. Hoe pijnlijk ook. Beseffende ik naar 36 jaar bij mijn essentie en hart kom. Onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf en leven begin te voelen.

Ik huil veel tranen. Voor dat meisje in mij, zo gekwetst zo geschonden. Voor alle mensen die net als ik dwalend waren en vaak nog zijn. Weg bij liefde en leven. Weg bij essentie. Dwalend in de angst, pijn en kortdurende bevrediging. De eenzaamheid die dit geeft in onze harten.

Ik gun iedereen de reis die ik maak. De moed de reis naar binnen te gaan. Naar jou aard, jou liefde en jou essentie. Ook als dat betekend dat je dwars door al jou pijn, je angst, je verdriet en naar je kwetsbaarheid moet. Niet gemakkelijk maar ik geloof dit de enigste weg is om echt voluit je leven te leven in jou kracht, liefde en essentie.

Voel tranen op mijn wangen na het schrijven van bovenstaande woorden. Ooit droomde  en wenste ik om te kunnen vergeven. Mijzelf en de mensen die mijn kind zijn beschadigden. Nooit wist ik hoe? Het maakte plaats voor angst, wrok en zelfs verbittering. Geloof ik nu ineens beweeg naar kunnen vergeven. En voel ook dat mijn liefde vrijuit begint te bewegen. Ik voel mijn pijn. Te weten wat het voor mij betekend dat ik dit juist niet kon laten zijn vanuit mijn angst, mijn pijn en vroegkinderlijke trauma's en wond. Dat wat ik daardoor gemist heb in mijn leven. Aan ouders, aan liefde en verbinding,, aan band met mijzelf en essentie. Grote dankbaarheid, immense kracht, immens verdriet, grote kwetsbaarheid. Het is het eindelijk echt leven vanuit mijn hart en essentie... En gun het iedereen!

De foto staat symbool voor alles wat samen komt.

Mijn pijn, verdriet, dankbaarheid en liefde

Kwetsbaar is kracht

Toen ik de foto afgelopen week maakte keek ik naar regenboog zichtbaar in de wolken

symbool van hoop en vertrouwen

I believe

Soms luister ik muziek. Zoals vanavond. Ik was wat wasjes aan het vouwen en mijn kledingkast aan het uitmesten. Onverwachts luisterde ik naar klanken die ik uit een ver verleden ken. I believe van Era. Ik herinner mij de tijd waarin ik opgenomen was binnen de muren van de psychiatrie. En de eenzaamheid ten tijde ik daar verbleef. Bittere eenzaamheid.

Vanmiddag liep ik met mijn hond aan het meer hier in Fryslân. Even zat ik pootje badend met mijn voeten te spetteren in het water. Ik maakte foto's van mijzelf en mijn hond. Ik zag de glinstering in het water, het vergezicht en de mensen die al genietend op hun bootjes rond dobberden dichtbij mij. Ik keek op en voelde me intens dankbaar. De vrijheid waarin ik nu leef. Bij thuis komst bekeek de foto's van mijzelf terug. Ik voelde. Marion wat ben je een mooie vrouw geworden. Soms geloof ik nog steeds niet dat ik dit over mijzelf zeg en denk. Voel ik me erg onzeker. Vind ik mijzelf soms arrogant dit te zeggen.. Vanmiddag dacht ik aan de tijd waarin ik mezelf verschrikkelijk vond. O.a. de periode in die kliniek. Een lange tijd waarin ik mijzelf zelfs beschadigde. Ik deed dit om mijzelf lelijk te maken. Ik durfde niet mooi te zijn. Mijn overtuiging toen was: 'Als ik mooi ben dan word er weer misbruik van me gemaakt". De man die me jaren lang misbruikte zei immers altijd jij bent mijn princes. Miene dearne op zn Twents. En benoemde vaak hoe mooi hij me vond. Ik heb jaren lang gewild dat ik lelijk was. Uit angst om weer misbruikt te worden. Nu besef ik me hoe groot de verwarring was waarin ik toen leefde.

Vanmiddag de dankbaarheid in mijn ogen. Je mag er zijn. De last en angst is van mijn schouders. Ik mag mooi zijn en hoeft nooit meer bang te zijn dat daar misbruik van gemaakt word. Het raakt mij diep. Vanwaar ben ik gekomen. Wat heb ik moeten doen om hier te komen. En wat heb ik moeten laten. Een gevecht tegen de gevolgen van vroegkinderlijk trauma. De littekens op mijn lijf en in mijn ziel. Ik wis ze nooit meer uit. Maar het zijn gelukkig geen wonden meer.

Nu ik vanavond die muziek bij toeval hoorde uit de tijd van die opname. Muziek die mij raakt in die bittere pijn van toen. De eenzaamheid en het verlaten en afgeschreven zijn daarin die kliniek en mijn jonge leven daarvoor. De herinnering aan de momenten waarop ik mijzelf pijn deed. I believe.. Ik kon toen nog niet geloven. Al gaf dit lied mij toen de hoop dat er mensen waren die nog geloofden in liefde en het leven.

Wat ik nu geloof. Geloof in die sterke, lieve en krachtige vrouw die ik geworden ben. Langzaam weer geloof in de lieve mensen om mij heen. Ik geloof dat liefde altijd overwint. en waarin ik vooral ben gaan geloven is het leven.

Ergens voel ik me intens verdrietig. Tranen op mijn wangen, tranen in mijn hart en in mijn ziel. Doet pijn te erkennen waar ik weg kom, hoe koud, donker en eenzaam mijn leven was. Maar mijn tranen, ze voelen ook goed en welkom. Ze maken mijn hart en leven nog mooier. Ondanks de pijn die nog steeds intens en voelbaar is. Het verdriet over toen. Daarin voel ik ook en vooral de liefde voor dat meisje die ik toen was. Geen kind mag meemaken wat zei mee moest maken.. Dankbaar ik inmiddels in al haar schoonheid en vrijheid mag leven!