Nieuw leven :)

Feestdagen.. Merkbaar is hoe mijn gevoel de afgelopen dagen alle kanten op waait. Soms voel alsof ik tot scherven op de grond val wanneer ik mijn gemis van voor mij ooit belangrijke mensen en jeugd voel. Mijn hart doet pijn. Een schrale wind waait langs mijn ziel.. Maar gelukkig er langs en er allang niet meer door heen. Al doet die schrale wind nog steed pijn. Het voelt koud en eenzaam tegelijk. Ik mis...

Ondanks het gemis ben ik erg dankbaar met hoe ik mijn leven nu zelf leid. Ik voel mijn waarde. Ik voel dat ik leef. Als een mens met heel veel liefde, gevoeligheid en diepzinnig leven. Soms beweren mensen nog steeds het tegendeel. Het doet me pijn dat te horen omdat ik het zelf werkelijk heel anders voel.

Afgelopen jaar 2016.. Een bizar en bijzonder jaar. Een jaar waarin ik de hel en zevende hemel zag. Heb mijzelf bevrijd en losgewrikt uit een gevangenis van mijn jeugd en verleden. Uit jaren lijden onder trauma, onder pijn en verdriet. Het leven wat ik leed met mijn ogen teneer geslagen. Kijkend naar de grond. Niet meer kunnen zien wat werkelijke schoonheid is. Wat mijn eigen schoonheid is. Tot die eene bewuste middag daar in bilthoven. Waar ik voor de spiegel stond en mijzelf aan keek. Werkelijk en voor het eerst mijzelf echt kon zien. Mijn ogen sloegen op en een vlammetje ging aan. Ik zag mijn schoonheid, mijn gezicht en ogen voor het eerst echt en puur. Zonder oordeel. Ik zag voor het eerst echt wat me aangedaan is. Dat ik als kind en ook in mijn latere leven geen schuld had. Werkelijk geen schuld had. 'Return to innocence'.

Dat moment op die slaapkamer binnen de muren van psytrec. Dat moment van glinstering in mijn ogen en mijn hart, ontwapenend. een moment van pijn en besef, een moment van voluit leven en besef ik nooit meer over mijn schouder hoeft te kijken of er opnieuw gevaar en straf op me af komt. Ik dat kleine beschadigde meisje in mij durf te zien, voel, omarm en kan dragen.

Wat ben ik dankbaar voor dat moment voor de spiegel die middag! Op mijn vierendertigste jaar opnieuw geboren worden. Nu alleen en met mijzelf in liefde. Een kleurrijk leven voor me zien en mogen omarmen met elke porie tot in het diepste van mijn ziel. Dankbaar!

De weg is nog steeds niet ongeeffend en makkelijk. Drastische keuzes volgde naar dat moment. Beseffend ik veel keuzes tot dan toe niet in liefde voor mijzelf gemaakt heb. en ik mijn leven tot dan toe heb laten afhangen van overleven, wat ook betekende ik dacht ik vooral ten dienste van de ander moest staan. Mijn besef na dat moment het de hoogste tijd werd dat los te laten. Ik vanaf nu op eerste plek kom. Veel verdriet volgde en vol besef welke drastische, onbegrijpbare en ongrijpbare keuzes ik moest gaan maken en nog steeds moet maken. Kiezen om wederom te verliezen. Het leven wat ik had achter me te laten, afscheid te nemen van veel mensen die mij niet hebben kunnen geven wat ik wel nodig heb.

De bewuste keuze te moeten verliezen. en in de meest lettelijke zin op mijn intuitie verder te lopen niet wetend waar naar toe was en is verschrikkelijk moeilijk. Achterom kijkend alsof je de hel ziet branden. Niet wetend wat er komen gaat en waar deze weg me naar toe mag brengen.
Voor het eerst vertrouwend op dat mijn intuietie en dat mijn gevoel klopt. Deze weg mij brengt naar daar waar ik in liefde kan zijn. Ik loop nog steeds nadat eene moment.

Vind de weg niet makkelijk, donker en soms eenzaam tegelijk. Ik voel de schade van het verliezen van mijn oude leven en mensen daarin. Ik op dit moment erg alleen en op mijzelf sta met een klein handje vol liefdevolle mensen om me heen die er zijn. Mij zien en mijn keuzes begrijpen en aanmoedigen en aangemoedigd hebben op te staan en door te lopen. Mij lieten voelen ik op mijn intuitie mag vertrouwen. Ik mag rouwen om wat ik achter me laat maar ik daardoor juist ook leef en doe wat goed voor mij is. Voluit leef. Waar deze weg mij brengt. Kan het nog niet overzien en voel dit moment ook vooral de leegte waar mijn oude leven nog niet zolang geleden bestond. Ik rouw hierom.

Nu deze mooie avond denkend aan dat eene moment daarin bilthoven. Ik voel even weer die glinstering. De warmte in mijn hart. De glimlach op mijn gezicht, het vreugdedansje daar door de gang... Ik voel even weer hoe mijn intuitie en kracht me in de meest letterlijke zin vooruit stuwt. Geen weg terug. Door mijn pijn, aanvaarden van de pijn, accepteren van de keuzes waarin ik mij vol besef ik ook en wederom verlies. Maar me brengt naar een leven zonder overleven. Een leven waarin ik de horizon kan zien. Naar een leven in zelfliefde..

Als Liefde niet kan stromen waar het gaan wil

Liefde wat is liefde? Wat betekend het om te leven zonder liefde. Wat gebeurt er wanneer liefde o zo voelbaar is maar dat er geen ruimte is te laten stromen wat je voelt. Wat gebeurd er wanneer je geliefden die je o zo lief zijn niet trouw zijn aan jou. En wat wanneer later blijkt dat de liefde niet wederzijds is. Wat als die geliefden je ouders, familie of andere belangrijke naasten betreft. Wat als jou liefde en vertrouwen misbruikt en geschonden worden. Wat betekend het om in totale verwarring onwetendheid achter gelaten te worden wanneer jou besef komt jou liefde misbruikt is. En wat doet dit met je ziel. Met je algehele ontwikkeling. Wat als liefde niet kan stromen waar het gaan wil?

Dit lijkt het centrale thema in mijn leven tot nu toe. Ik voel veel liefde. Houd van mijn naasten zielsveel en in het bijzonder van mijn kind. Ik voel de liefde die ik naar hen heb. Vind het zo verdrietig te voelen mijn houden van misbruikt is. Niet door de mensen in het nu. Maar vooral in mijn verleden. De schade die het veroorzaak heeft. Komt iemand vanuit liefde mij nabij dan schrik ik en weet ik niet zeker of ik het af moet houden of niet. Terwijl ik ook hunker naar liefde.
Hunker naar dat mijn liefde voor de mensen om me heen, mijn dieren en natuur kan blijven stromen waar het gaan  wil. Het geschonden zijn van mijn vertrouwen als kind maakt dit soms nog steeds verdomt moeilijk. Ik hield van mijn ouders en broer. En ook van de mensen die ik later in mijn leven tegengekomen ben maar wat uiteindelijk toch niet leek te kloppen. Hoe kan ik leven met mensen waar je als kind van hield en waar ik blindelings op had moeten kunnen vertrouwen. Wat als je die liefde nog steeds voelt maar dat je er niet aan toe kan geven simpel weg omdat het jezelf opnieuw zal teleurstellen en het je opnieuw ongelukkig maakt. Wat maakt liefde misbruikt word? Ik vraag het me af. Elke dag opnieuw. Al draai ik het inmiddels liever om. Dat liefde kan stromen waar het gaan wil. Maar hoe doe ik dat?

Afgelopen week reed ik na een mooi en indrukwekkend weekend terug naar mijn eigen huisje. Indrukwekkend op verschillende vlakken..

Ik ben het weekend bij het evenement van stichting project speaknow geweest. 'Beat Your comfortzone' 'Over de streep', nagebootst van het televisie programma over de streep.Wat ik er voelde was veel liefde en saamhorigheid. Het laatste onderdeel van de middag was daadwerkelijk over de streep gaan wanneer stellingen die voorgelezen werden op jou van toepassing zijn. Mij werd pijnlijk duidelijk hoe veel stellingen op mijn leven van toepassing zijn geweest. Wederom werd voelbaar hoe erg het was. En gellukkig daarnaast hoe ongekend groot mijn kracht en overleving is. Hoe ik heb kunnen overleven tot nu en hoe intens dicht ik inmiddels in mijzelf en kracht mag blijven staan. Jah ik liep nog steeds alleen die streep over telkens opnieuw. Al liep ik met mijzelf. En ik loop echt zelf. Mij duw je allang niet meer om ver.. Een groot geschenk en alles behalve vanzelfsprekend.. Een stelling ging over wanneer je je familie en geliefden verloren bent doordat zij jou niet geloofden en ook niet ondersteund hebben toen je je geheim openbaarde en om hulp vroeg naar misbruik. Of je hen en alles door het misbruik verloren bent? Bij het over de streep lopen na deze stelling. Ik brak. Het besef ik werkelijk alles verloren ben als kind. En o.a. mijn eigen moeder me niet gelooft. Opnieuw kwam binnen hoeveel ik verloren heb van wat ik o zo lief had. Zoveel meer dan me lief is! Wat als liefde niet kan stromen waar het gaan wil? Maar zo graag had willen stromen.

Al stroomt mijn liefde inmiddels ook. Die autorit terug naar huis. Zoveel tranen. Maar zoveel liefde voor mijzelf. Compassie voor mijzelf en dat kleine meisje in mij waarin ik me vol besef hoe zuinig ik op haar moet zijn. Zij nog niet helemaal geheeld is. Haar verwarring en wantrouwen nog steeds enorm zijn bij tijd en wijle en haar vertrouwen en liefde nog steeds geschonden zijn. Haar liefde nog niet altijd kan stromen waar het gaan wil. Al zijn we samen op weg. Dat is zo mooi en groots.