God

God ik roep u. Ik zoek en vind u. Met heel mijn hart. God ik zoek. Mijn hart doet pijn, tranen vloeien. God ik zoek. Mijn armen wijd open. Mijn leven toegewijd.. 

Voel me klein, donker en alleen. Een meisje wat huilt. Haar hart gebroken. Haar dromen vervlogen. Haar liefde begrensd. Klein hart. Beschermd. Afgeschermd.. Zondig kind. Duizend laagjes. Bang. Kwets me niet. Doe me geen pijn. Laat me niet in de steek. Duizend laagjes om mijn hart.. Houd me vast.. Wil niet langer vechten. 

Sta op het punt eerlijk te zijn. Te kijken en te zien.  Ik ben een kind wat seksueel misbruik meemaakte. Al heel jong voelde ik me alleen in een hele grote boze wereld. Een schaduw die over me viel.. Ik ben op het punt te erkennen wat dit werkelijk met me gedaan heeft. Hoe het mijn hart verstopt heeft. Zoveel laagjes uit angst om gekwetst te worden. Vind het moeilijk te erkennen dat ik naar 40 jaar niemand helemaal heb toe durven laten. Ook zelf nooit helemaal heb durven zien. Uit angst wat ik aan zal treffen. Diepe angst voor pijn. Hier sta ik. Verlaten, intens verdrietig in besef ik nooit vond wat ik zo verlangde. Mijn hart verwond en bang. Hunkerend naar een arm. Naar warmte en troost.. Naar veilig zijn, naar liefde... Dit in diepste nergens te vinden was.. Niet beseffend ik zelf de gene was die de deur afsloot. 

Misbruik. Een bliksemschicht die mijn hart raakte. Afsloot van wat me lief en dierbaar is. Het geven vanuit mijn hart dat wat ik ook zelf mag ontvangen.. Het doet pijn te voelen wat me afsloot. Mijn leven blokkeerde. Daar waarnaar ik zoek. 

God, ik doe mijn armen open. Ik geef u mijn hart. Mijn leven, mijn lichaam. Alles is aan u. Ik geef mijn vertrouwen. Omdat ik me besef ik het enkel kan vinden bij u. Vraag vergeving als ook de kracht mijzelf te vergeven als ook de mensen die me pijn deden. Wens dat te geven wat ook ik mag ontvangen. Dankbaar voor mijn leven in uw hand. 

De mens kiest haar weg en God bestuurd haar gang... 

Ik snap nu wat dit betekent.. 

In verwachting

1 november

Inmiddels tellen de weken weg. Zit alweer aan het einde van mijn zwangerschap. In blijde verwachting. Ik kijk uit naar de komst van mijn tweede kindje. Vol dankbaarheid en liefde. Ook met zorg.. Enerzijds geniet ik van alles. De schopjes in mijn buik. Het voelen van de hik. Een blije joris die mijn bewegende buik magisch vind als ook het worden van grote broer.. Anderzijds beangstigt de ontwikkeling me ook erg. De zorgen in mijn eigen leven als ook in de wereld op dit moment. De donkere energie die voor mij voelbaar is maatschappelijk.

Voel me klein. En kwetsbaar. Onwetend over dat wat komen gaat. Blind vertrouwen het goed gaat komen. Maar o wat ben ik soms bang. Immens bang voor wat op mijn weg is. Het niet weten hoe het komt. Krijg ik een gezond kindje. Lukt het me om nogmaals in afstemming met mijn lichaam en kindje het samen goed op de wereld te zetten. Kan ik vasthouden aan het goed zorgen voor wat ik nodig heb hoe ik de afgelopen tijd doe. Zonder mijn energie te lekken aan situaties waar ik op dit moment niet voor kan zorgen en geen invloed op heb. Zonder me daarin te verliezen. Omdat ik zelf en mijn lijf op dit moment te kwetsbaar voelen. En wat doe ik met mensen en situaties die wel vragen maar waarin ik voel ik niet kan zijn. . Lukt het me in de positie van nu om vast te houden hoe ik zorg voor mijzelf en wat ik, joris en het kindje echt nodig zijn.

Mijn antwoord is Jah. Alles wat ik in alle jaren proceswerk heb geleerd pas ik meer dan ooit toe. Een diep gevoel je in eerste instantie alleen voor jezelf kan zijn. Wat de bijbelse woorden 'heb u naasten lief als u zelf werkelijk betekent..' 

Tvoelt ook vaak alleen. Het gaan van mijn eigen weg afgestemd op wat klopt voor nu. Misschien wel niet voor de ander. Maar wel voor mij en vandaaruit ook voor de ander. This niet meer het eindeloos zorgen voor alles buiten mij. M'n zwangerschap dwong mij hiermee te stoppen. Voor mijzelf te kiezen. Heb een kindje te dragen. Heb het vol te houden met mijn kwetsbare lijf. Heb mijn kindje op een natuurlijke en gezonde manier te baren. Stress en spanning te elimineren omdat ik voelde het veel te veel vroeg aan energie en gezondheid. Kostbare energie en gezondheid. Het ging niet langer. Was weggedwaald van mijzelf. Diep besef ik verantwoordelijk ben voor nieuw leven. Dankbaar voor nieuw leven. Het me gegeven is en ik het mag dragen. Voor alle inzichten op de weg terug naar mijzelf en thuis. Ik voel me dankbaar voor alle hulp en liefde op mijn weg. Mijn zielensisters. Lieve mensen die er voor ons zijn en voor wie ik mag zijn. Het besef wat de werkelijke betekenis van liefde is..