Specifieke deskundigheid

Tijdens de eerste ontmoeting met iemand die we nog niet kennen vertellen we meestal al gauw iets over het unieke in onszelf. We verfijnen vaak de mooie goede aspecten van ons zelf. Met onze kleding proberen we vaak duidelijk te maken wie we zijn.

Bescheidenheid. Ik hoop bescheidenheid een belangrijk woord is in de geestelijke gezondheidzorg. Zijn we als hulpverleners bescheiden in kunnen. We denken dat we veelal wel weten wat goed is voor de ander. We zijn immers opgeleid en deskundig.. Vandaaruit kunnen we ‘onze’' clienten' wel vertellen wat het beste voor hun is. Maar zijn het wel onze clienten? En weten we wel echt wat het beste is voor de ander?

Zijn we bescheiden in het regelen van zaken voor die 'client' waarbij we ons zo betrokken voelen. Waarvoor we zo graag het beste willen. Maar wat is het beste? Dit vraag ik me vaak af. Is dat grenzeloos betrokken willen zijn? Is dat grenzeloos laten zien dat we graag willen helpen? Dat we de 'client' met al zijn 'problemen' werkelijk zien? Bescheidenheid. Durven wij als hulpverlener te laten zien dat wij ook niet alles weten, wij mensen die wij willen helpen niet altijd zien. Dat wij ook onze beperkingen hebben? Wij ook lerende zijn in ons eigen leven. Durven wij tegen ons zelf en ook tegen 'onze' 'clienten' te vertellen dat een ander het misschien wel beter kan? Of zelfs dat de client zelf en zijn netwerk de sleutels naar zijn eigen herstel in handen heeft i.p.v. wij als hulpverleners? Mijn ervaring in de tijd ik client was en nu in mijn werk als Adviseur met ervaringsdeskundigheid  heb ik vaak gezien dat mensen/hulpverleners dit vaak niet durven zeggen. Controle houden uit angst om van mens tot mens eigen kwetsbaarheid te erkennen. Dit vaak ten koste gaat van de client waarvoor we juist proberen het beste te doen. De mensen die mij in de tijd ik client was op weg geholpen hebben zagen me, maar zagen ook hun eigen beperkingen en handelden daar ook na.

Vertrouwen

Een hand, een hand die er is. Een hand die verbind, een hand die verzacht een arm die omhelst en rust geeft in de gaosch. Een hand die laat voelen je niet alleen hoeft te strijden. Een hand die zachtjes in je handen knijpt. Een handdruk waardoor voelbaar word kracht doorstroomt naar je ziel. Handen die maken je nooit langer eenzaam hoeft te strijden.

Rouw, de pijn allom wanneer die vertrouwde handen wegvallen uit je zijn. En o wat doet het veel pijn te overleven zonder de geborgenheid van die o zo vertrouwd geworden handen. Het verlangen word groot. De pijn rouw en diep. De hoop de tijd vervliegd maakt het te verdragen is.

Kleine meid. Wat heb je veel moeten dragen. Wat was je alleen zonder die belangrijke handen om jou schouders heen. Wat overleefde je alleen. De levenslange zoektocht van jou van overleven naar leven. De discrapantie in handen. Handen die niet pluis voelden. Die maakte je bevroor. Die maakte je vroegkinderlijk getraumatiseerd bent geraakt. De handen die je in het nu voelt van liefdevolle mensen om je heen. Die maken je niet langer alleen aan het vechten bent. Soms moeilijk te aanvaarden het leven inmiddels uit vertrouwen bestaat. Daar tegenover wantrouwen wat nog steeds diepgeworteld is en af en toe vraagt of de kust nu wel echt veilig is. Helaas de bevestiging de kust nog steeds niet altijd veilig is en er daadwerkelijk mensen zijn die misschien met beste intenties niet het beste doen en kwetsbaar vertrouwen beschamen. De moeite die mij dit geeft. Mijn wantrouwen wat weer aangewakkert word. De kracht die nodig is deze oud bekende opnieuw in de ijskast te doen. Op te staan en wederom te zeggen ik begin opnieuw in vertrouwen, zachtheid, mildheid, liefde en geborgenheid. Juist omdat de hoop en kracht sterker is leven in vertrouwen te leven. Een gevecht liefde te laten stromen waar het gaan wil.

Kleine grote meid.. Weet je mijn hand mag pakken, weet ik er ben. Weet jij mag zijn en nu eindelijk mag ontdooien. Weet er mensen om je heen zijn die heel veel van je houden. Die er echt voor je willen zijn. Weet ik een van hen ben. Het mag al zal je ook mij nog steeds niet echt vertrouwen. Seksueel misbruik/ vroegkinderlijk trauma wat vertrouwen o zo schaat tot in de diepste kern. Nog steeds een groot verlangen verder te ontdooien, echt te vertrouwen, vleugels te sprijden. En te zijn in geborgenheid. Toe te laten het leven vertrouwen en liefde is. Ik naar zoveel jaren overleven mag zien en toelaten leven ook uit liefde en geborgenheid bestaat.

Bedankt lieve mensen die er voor me zijn en mij elke dag opnieuw laten zien mijn leven nu uit liefde en vertrouwen bestaat!

Tranen van verdriet, tranen van blijdschap tegelijk!