Hoop die maakt je soms verblind in die hoop. Hoopt op een beter ander leven. Die hoop die ook gevangen houd in het verleden maar ook in de toekomst. De hoop het ooit goed komt om de pijn die verliezen in het verleden met zich meebrengt te kunnen verwerken. De hoop te genezen en een leven zonder pijn, verdriet en beschadiging te hebben. De hoop die ook het nu verblind. De hoop kan ontkennen wie je in het nu bent. De hoop die ook maakt je er bent.
Ik heb zolang gehoopt ik mijn jeugd en al mijn pijn daarin kon ontkennen. Ik kon doen alsof de impact daarvan niet al te groot zal zijn op mijn leven nu. De hoop maakte ik jaren gevangen zat in een leven dat achteraf een leugen bleek. Het was ontkenning van het verlies van mijn jeugd en gezin van herkomst, van de pijn die er in het nu is. Die mij maakt maar ook breekt. Leven met de pijn is inmiddels mijn kracht en tegelijkertijd mijn grootste vijand. Het ontkennen van de beschadiging, maakte ik niet kon zien wie ik diep van binnen ben. Ik onderken vaak nog dat het eigenlijk best ok is wie ik ben en was. Het leven in het nu best ok kan zijn. Wanneer ik in het nu voel wat ik te voelen heb dan komt als eerste weer direct die hoop het niet waar is wat er in mijn jonge leven was. De traumatischegebeurtenissen die ik moest ondergaan als kind. Daarin de hoop ik niet alsnog de pijn en verdriet over het leven van toen hoeft te voelen. Anderzijds wetende juist mijn weg nu is omdat te omarmen. Ik in het nu sta en leef met wat er toen was. Nu misschien wel de hoop ik dat vast mag houden! Wetende dat het omarmen en verbinden van wie ik ben en toen was vooral mijn grootste kracht aan het worden is.
Verbonden zijn in alles wat er is, met die belangrijke naaste maar vooral met jezelf maakt het leven weer kleur en zin heeft. De engste momenten zijn de momenten waarop je deze verbinding kwijt bent. De donkerheid die dat geeft. Het overkomt me soms nog. Het helpt me om dan te kijken waarmee ik me in het nu verbonden voel. En minder naar de hoop... Laat de hoop losser dat de toekomst lichter word en je ooit verbonden mag zijn. Maar in het nu ervaren het al licht geworden is, simpel weg omdat je hebt overleeft.
Nog steeds vind ik het moeilijk om mijzelf in liefde te accepteren. Te omarmen en te zeggen je bent krachtig omdat je hebt overleeft. Te zeggen jij kon er niets aan doen en je bent de moeite waard om wie je bent. Anderzijds weet ik dat ik het ergens wel voel. Omdat ik in het nu en in de afgelopen jaren het gevecht om te helen aangegaan ben. Als ik niet ergens had gevoeld ik de moeite waard ben had ik dit gevecht gelaten. Het gevecht komt uit de hoop je echt mag voelen je de moeite waard bent! En omdat je diep van binnen weet het leven in het nu ook mooi kan zijn. De kunst dat te omarmen hoe moeilijk ook!
Hoop hebben is goed en menselijk. Met hopen is helemaal niets mis. Goed vertrouwen te vinden en te houden mits het hopen niet weerhoud het hier en nu te zien. Hoop geeft kracht en motivatie voor de toekomst en het leven. In slechte omstandigheden waarin overleven op de voorgrond staat houd de hoop je misschien wel vooral op de been. Als ik terug kijk geld dit voor mij. Zonder hoop had ik niet overleeft. De mate waarin je hoopt is wel iets om over na te denken. Het geeft kracht wanneer realistisch is wat je hoopt. In mijn geval maakt mijn hoop ik vaak niet accepteer wat er in het hier en nu al is. En hoop de toekomst beter gaat worden dan het verleden en het hier en nu. Dan maakt de hoop in die zin afhankelijk van iets wat misschien wel niet gaat gebeuren. Zonde van de energie omdat wanneer je de kleine dingen kan zien in het hier en nu leed verzacht. En de weg vrij maakt naar wat je hoopt. Hoop is slechts een wens. Laat het hier en nu en je kracht bepalend zijn. Niet je hoop wanneer het hier en nu en je eigen kracht inmiddels veilig genoeg zijn te doorleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten