Hoe kan je als kind dragen wat je eigenlijk niet kan verdragen. De pijn die je voelt, de dingen die je meemaakt te heftig zijn zonder dat je je dat in volle bewust zijn beseft als kind. Leeft met een geheim zonder je weet het geen geheim had hoeven zijn. Het nooit had mogen gebeuren!
Het is als het sinterklaasfeest. Dit is het eerste jaar dat
mijn zoontje mee krijgt dat sinterklaas voor hem bestaat. Hij is twee en hij
beseft zich dat sinterklaas een tractor in zijn schoen gedaan heeft toen hij
zijn schoentje van ons voor de haard mocht zetten. Wij als ouders laten hem in
sinterklaas geloven. Wij spelen het spel mee omdat ik me als kind kan
herinneren hoe leuk ik het sinterklaas verhaal vond. Toch lieg ik eigenlijk
tegen mijn zoontje. Wel ontschuldig! Iedere volwassene weet dat sinterklaas
niet bestaat. Maar hij gelooft mij vol op in mijn woord.
Het is dus makkelijk om kinderen in iets te laten geloven onschuldig
of niet. Ik denk niet mijn zoontje enig trauma overhoud aan het
sinterklaasverhaal. Maar wat wanneer ik als ouder deze vorm van liegen op een
minder onschuldige manier gebruik. Ik zal zeggen dat het normaal is wanneer ik
zijn grenzen overschrijd. Hem zal betasten, verwaarlozen en erger. En hem zeg
dat dat zijn eigen schuld is. Zeg ik dat doe omdat ik zoveel van hem houd enz.
Zal hij dat dan ook geloven? Jah hij zal mij gaan geloven wat ik hem ook wijs maak met alle schrijnende gevolgen op langer termijn. Ik zal zijn vertrouwen
diep en diep beschamen. Kapot maken. Hij is zo kwetsbaar als kind. Gelukkig
besef ik mij ten volste als moeder dat hij juist mijn onvoorwaardelijke
bescherming, liefde en vertrouwen verdient. Ik verantwoordelijk ben als zijn
moeder hem bescherming, vertrouwen en liefde te geven. Zodat hij kan ontwikkelen naar een stabiel en
onafhankelijk mens. Maar wat als ik juist dat als moeder laat? Dit is mij overkomen als kind. Ik ben gaan geloven dat ik schuldig was omdat ik als klein kind seksueel misbruikt en verwaarloosd ben. Dat ik verantwoordelijk was voor het welzijn van mijn ouders en de voortdurende strijd die zij met elkaar voerden. Ik ben gaan geloven ik als kind geen liefde, steun en een arm om me heen verdiende. Ik ben gaan geloven ik niemand was. Geen eigen behoefte mocht hebben. Ten dienst moest staan van de ander. Ik geloofde ik een slecht kind was en niet de moeite waard was. Ik heel hard mijn best moest doen voor de ander te zorgen want dan leek het alsof ik even belangrijk was voor de ander. Allemaal leugens die ik aannam net hoe ik het sinterklaasverhaal aan nam. Daarbij geloofde ik dat ik de immense pijn en verwarring die ik ergens gevoeld heb als kind alleen moest dragen al kan ik die pijn nu pas echt voelen omdat het als kind te groot was te kunnen dragen. Dit breekt me nu alle dagen nog!
En wat zijn de gevolgen van die leugens nu alsnog in mijn volwassen leven? Er is angst. Altijd angst. Ben ik alleen? Mag ik er zijn. Moet ik het gevecht met mijn verleden alleen aangaan. Er is veel onbegrip. Het lijkt alsof het een keer klaar moet zijn. Ik ben immers al tien jaar in therapie. De diepte en scherpte moet er maar eens af zijn. Al voel ik nu ten volle die scherpte des te scherper word en de pijn des te dieper, wanneer ik me besef hoeveel pijn dat kindje in mij heeft moeten doorstaan. Wanneer ik mij besef ik in mijn hele jonge leven er alleen voor stond. Wanneer ik me besef dat toestaan om de troost te ontvangen die ik als kindje o zo nodig had nauwelijks meer toe te laten en te verdragen is. Dat mijn basis vertrouwen en veiligheid diepe deuken opgelopen heeft.
Elk mens is super kwetsbaar. Het leven kan zomaar ineens
onomkeerbaar veranderen. Ziekte, geweld, de dood ze zijn zo dichtbij. Nu ik in
mijn proces toe probeer te laten dat het geschonden kind in mij alsnog de
troost mag ontvangen die zij nodig heeft ooit te kunnen herstellen. Voel ik weer meer
dan ooit hoe kwetsbaar we als mens zijn. De grote angst van haar het geschonden
kind in mij wat zegt; ‘als ik je toelaat blijf je dan wel staan? Ben je er dan
straks ook voor mij? Het besef van mij als volwassene zegt nee. Niemand kan
onvoorwaardelijk toezeggen hij/zij er straks nog is. Ik vind het eng omdat ik
ook voel het verbonden kunnen en durven voelen met de ander, ook in die
kwetsbaarheid de weg naar heel worden is. Verbonden worden met het geschonden
kind betekend voor mij eerst kunnen verbinden met de ander en vanuit daar met mijzelf. Ergens mijn angst,
kan heel worden voor mij dan ooit helemaal? Juist omdat we als mens heel
kwetsbaar zijn en blijven?
