Onderbuik

Fysiek was ik kwetsbaar de afgelopen periode.. Mijn buik deed pijn. Vervrommeld. Een blok in dat deel van mijn lichaam waar mijn vrouw zijn woont. Ik voelde er iets was daar wat niet in een gezond lijf hoort. Ben dankbaar ik mijn gevoel gevolgd heb. Het bleek te kloppen. Ik heb het recent weg laten halen. De angst, de spanning vooraf. Honderdduizend gedachten. Wat als het niet goed is. Straks ga ik dood. Daarbij een rotsvast vertrouwen en een diep weten ik beschermd ben. En toch. Ik ben alleenstaande moeder. Wil er voor mijn jongen zijn. De gedachten dat ziekte en kwetsbaarheid daar een breuk in kan laten komen beangstigde me. En toch dat vertrouwen het wel goed komt. Dit bij mijn en zijn weg hoort en het ons krachtiger maakt. Individueel en samen. Het komt nooit voor niets op ons pad. Ook hierin een nieuwe ervaring en les als in alles... 

Ik ben de ingreep aangegaan. Moeilijk en kwetsbaar. Pijnlijk helemaal omdat ik niet goed verdoofd bleek te zijn. Wat deed het verschrikkelijk veel pijn. Een bijzondere ervaring waar ik door mocht gaan. Ik schoot er uit waardoor ik me thuis voelde komen in een soort land van liefde. Ik voelde vooral liefde om me heen. Zoveel liefde  in mij en van de artsen die me hielpen. Oprecht hun best voor mij deden. De vrouw die ik in de ogen keek hetzelfde moment en mijn hand vast hield. Ze straalde liefde uit. Naar mij, in mij. De liefde van de lieve mensen om ons heen die er altijd en onvoorwaardelijk zijn. 

Ik voelde ook mijn lijf. Zoveel pijn, intens veel pijn en toch ook in liefde. Ik ben me bewust dat ik eruit geschoten ben. In een soort dissociatieve toestand terecht gekomen ben. Mijn lijf liggend op die operatietafel. Ondertussen zwevend in een soort land van liefde. Voelde de verwarring.. Hoe kon ik pijn en liefde tegelijkertijd ervaren als een soort van twee verschillende ervaringen in hetzelfde moment. Besef ik soort gelijke ervaringen gehad heb als kind.

Inmiddels begin ik weer te aarden. De periode na de ingreep was heftig. Voelde een splitsing in mij wat me moeite koste om in mijn lijf te zijn en blijven. Ik herstelde lichamelijk moeizaam en ook emotioneel voelde ik me erg kwetsbaar. De ervaring liet me niet los. Voelde me niet verbonden met mijzelf..

Inmiddels heb ik de uitslag terug. Alle cellen zijn weggehaald. Het is weer helemaal schoon. Een last van mijn schouders. Dankbaar. Loslaten van de angst om ziek te zijn en worden. 

Vanavond val ik in de stilte. Opend mijn hart en voel hoe ik in de overleefstand stond en loslaat. Angst als een blok op mijn buik wat weg stroomt. Verdriet over de wond in mijn buik en dat wat ik voel. Over het trauma wat was. Wat was! Ik beweeg mijn lijf. Een vlinder slaat haar vleugels letterlijk uit. Voorbij aan angst, aan pijn. Ik voel mijn lijf en mijn hart. Geaard en hier en nu. De twee werelden die weer samensmelten. Lichaam en ziel. Ik voel mijn lichaam en zoveel liefde. De liefde en ik in mij. Mijn middelpunt. Niet zwevend boven mij maar in mij. In mijn leven, in mijn mooie lichaam. Ik voel me dankbaar. Ik leef.. Laat los.. 

Tranen in mijn ogen, een opening in mijn buik. Liefde van mijn voeten tot mijn kruin. Dit is..

Leef het leven naar hoe jij wilt. Hoe jij voelt en beweegt van binnen. Sta open voor dat wat jij voelt. Dat wat leeft en beweegt. Ook als het pijn doet. Ook wanneer je er bang voor bent en je niet kan bedenken wat de uitkomst zal zijn. Heb het leven lief.. Vertrouw op je innerlijk  weten. Het klopt altijd... Kwetsbaar is kracht... 

Slechts een verhaal

Een stille reis naar binnen. Wat verschuild zich diep in mij. Zie ontwapende ogen. Geraakt door pijn. Gekwetst zijn en onwetend over wat haar overkwam. Stille pijn. Woekerend langs haar ziel. Door haar dan nog kleine lijf. Bittere angst. Eenzaamheid. Afgesloten van zichzelf. Vandaaruit van alles en iedereen. Stil en donker. Of toch licht? Wat doet het pijn. Alles wat ze ziet, hoort. Veel geweld, misbruik, diepe rouwe pijn. Een verhaal geschreven door haar ogen. Doordat wat ze zag. Wat ze voelde. Wat ze lief had. Huilend zonder tranen.

Een verhaal.. Haar verhaal. Lang gedacht dat dit mijn verhaal was. Over het persoontje wat ik dacht te zijn. Uitgaande van de angst er met dit verhaal geen fijn en zinvol leven zal kunnen zijn. Uitgaand van de pijn, de beperkingen over waarvan ik dacht dat ik stuk gegaan ben. Een gebroken vaas die ik heb geprobeerd te lijmen. Hulpverleners die me met al hun goede bedoelingen probeerden te helpen met lijmen. Mooi bedacht met mijn hoofd en andere hoofden. Al dat lijmen.. Het is alleen  nog nooit gelukt..

Ontwapende ogen. Een glimlach. Handen geopend naar de hemel. Voeten diep verankerd in de aarde. Liefde wat stroomt. Door haar door mij. Alles in mij glimt. Huilt en lacht tegelijk. Spelen, dansen, zingen, liefde wat kan zijn. Wat stroomt. Ontwapenend en thuis. Het verdriet wat er ook is. De emoties die nog vaak zo voelbaar zijn over dat wat ik tot in al mijn vezels opgeslagen heb vanaf toen. Soms de pijn, de eenzaamheid. De stilte. Ik mag in de stilte zijn en leven. Ik mag het weer voelen diep in mij. Ik ben de stilte, het leven, mijn ziel verbonden met die eene bron. Nooit gebroken. Nooit.. Het door mijn hoofd geschreven verhaal ik een gebroken vaas was. Een diep weten nu. Kinderen zijn onbreekbaar.. Ik als meisje toen was onbreekbaar. Ontwapend, kwetsbaar en mooi.

Zij, toen als meisje verbonden. Spelend met de vlinders in de nacht. De engelen die ze zag. Dansend in het licht. Een diep weten. Ik ben nooit alleen. Gedragen in licht, in liefde. Wit licht. Altijd en overal. Sprankelend haar ogen. Toen en nu. Lang met haar hoofd vergeten deze verbinding altijd is. Gedacht ze die vaas was. In 1001 stukjes gebroken.. Het was slechts een verhaal. Nu een diep besef dat ik in elk moment beschermd ben en word, niet alleen was en ben. Ik de stilte was en ben. Gedragen door die eene bron. En wat zo ontzettend mooi en waardevol is.. Niet alleen ik😉♥️

Dankbaar ik dit vanuit mijn kwetsbare hart mag en durf te schrijven.

Loslaten en Openen.
Stuit op diep verdriet. Voelbaar in alles wat ik doe. De zorgen, de pijn, mijn moederhart wat huilt. Vast willen houden. Willen beschermen. Wetende ik los moet laten. Ik de situatie niet kan veranderen. Omarmen en er zijn. Een zijn met wat is.. Met open hart beschikbaar zijn voor mijzelf en vandaar uit voor mijn kind.

Mijn hart wat opent. Naar mijzelf, naar alles om me heen. Voor mijn kind. Maar o wat doet dit op dit moment zeer. Mijn hart doet pijn. Al voel ik mijn kracht ik hierin kan zijn. We samen sterk zijn♥️ en we in de liefde zijn samen. We beschermd en gedragen worden..

Brief innerlijk kind

Een kwetsbare tekst. Het voelt kwetsbaar dit te delen.

Een brief geschreven door mijn innerlijk kind aan mij de volwassen vrouw die ik geworden ben.We dragen allemaal een innerlijk kind in ons. Vaak handelen we als 'volwassen mens' vanuit dit innerlijk kind. Bewustwording hiervan helpt onszelf en onze kinderen. Mogelijk om patronen te doorbreken waarin we vastlopen en helpt  ons opnieuw te verbinden met onszelf en het leven. Dit delen geeft misschien inspiratie aan jou?

Lieve grote Marion,

Liefde wat niet kon stromen. De angst en pijn van mij als kind voelen zwaar. Zes jaar geleden werd er een maatje in mijn leven geboren uit ons. Joris. Ik ben blij en dankbaar hij in ons leven is en ik me met hem mag verbinden. Hij is misschien wel de eerste waar ik dit onvoorwaardelijk mee kan. Zonder de angst en verschrikkelijke pijn over wat papa, mama en mijn broer met mij deden. Ik ben zo bang geworden. De verbinding met onvoorwaardelijke liefde kwijt geraakt. En jij grote marion. Jij zag mij zolang niet. Eerst was jij ook nog klein en toen je er eenmaal was kon of durfde je mij niet te zien. Voelde mij verlaten en eenzaam. Al weet ik nu dat jij toen nog niet anders kon. Jij was ook bang. Nu inmiddels ben je er wel, gelukkig wel! Toen Joris uit ons geboren werd voelde ik me voor het eerst weer onvoorwaardelijk verbonden met het leven. Zo hoe ons leven is. Hij is de vlinder, de engel die mij weer in het leven bracht. Weer in mijn eigen lichaam. We konden ook niet anders. Hij woonde immers in onze buik en mocht geboren worden uit ons lichaam. Joris heeft mij terug naar de onvoorwaardelijke liefde gebracht en o wat ben ik hem hoe klein hij nog is dankbaar. Al besef ik me al een tijd dat ik hem weer losser mag laten.

Grote Marion, jij bent gegroeid en heelveel sterker geworden. Ik voel nu ook dat jij er bent. Ik me ook bij jou met onvoorwaardelijke liefde mag verbinden. Dit gaat soms met horten en stoten en lijkt nog niet altijd vanzelfsprekend. Maar het gaat steeds beter. Nu jij ervoor mij bent voel ik niet enkel de onvoordelijke verbinding met Joris. Ik mag me verbinden met jou. Ik wil ook niet langer op hem leunen hoe ik misschien deed toen hij nog de enigste was in wie ik de onvoorwaardelijke liefde en verbinding voelde.

Lieve grote marion. Stel je nog maar meer open voor hartsverbindingen. Zodat ik en ook jij mogen voelen er heelveel liefdevolle verbindingen in ons leven zijn en nog gaan komen zonder de angst. Zodat joris nog meer los komt van onze pijn en hij zijn eigen weg mag en kan gaan net als jij en ik. Samen en verbonden in de onvoordelijke liefde die is. Jij, ik en Joris we zijn nooit alleen. Vertrouw er maar op. Vertrouw op Joris.

Lieve Joris. Wat ben ik jou dankbaar en trots om wie jij bent. Sla je vleugels maar uit. Geniet, dans en zing. Laat los en leef  jou leven hoe jij dit wilt. Zonder je verantwoordelijk te voelen en te verbinden aan de pijn van ons. Wij zijn sterk genoeg dit zelf te dragen.

Lieve grote marion. Ik heb je onvoordelijk lief. En ben dankbaar dat jij er nu bent. Waar ik vroeger alleen klein, bang en eenzaam was zonder niemand.

Nu, onvoorwaardelijk samen❤️

Liefs, kleine Marion.