Langzaam sta ik op. Recht mijn rug en klop het stof van mijn kleren. langzaam steek ik mijn hand uit naar de vrouw die ik ben. Begin te berusten, te ontdooien en te leven. Langzaam voel ik eindelijk weer die kuiltjes in mijn wangen door een oprechte glimlach. Voel mijn adem zakt wat maakt ik begin te voelen. Te verwarmen en gewoon te leven.
Het voelt uniek. Ik schrijf dit met tranen op mijn wangen. Veel tranen. Van ontroering en anderzijds huilt alles ook in mij. Alles doet pijn, mijn lijf, mijn hart. Ik besef me hoe uniek het is ik het bovenstaande mag voelen. Kan beleven en omarmen. Dat ik ondanks de pijn en het afschuwelijke in mijn jonge leven dit wakker bij me word. En het alles behalve vanzelfsprekend is ik heb overleefd.
Dat wanneer je bijna alles en iedereen verliest. Ouders, familie, vrienden, partner, jeugd en een thuis dat ondanks de pijn, verdriet en het gemis het ook maakt je de weg naar jezelf mag vinden. Het volle besef ik zelf verantwoordelijk ben voor mijzelf en mijn eigen geluk. Voor mijn eigen leven en nu nog van dat van mijn kind.
Ik had zo graag gewild dingen anders zouden zijn gelopen. Ik niet misbruikt zal zijn al die jaren. Ik nooit als klein kind verlaten was. Ik het geweld tussen mijn ouders niet mee had hoeven maken enz. Zij er emotioneel voor me zouden zijn geweest en niet andersom. Ik had gewild ik me nooit moeder over mijn moeder en vrouw van mijn vader had hoeven voelen. Had gewild ik niet zwaar getraumatiseerd geraakt zal zijn. Ik niet bijna alles had hoeven te verliezen. De dingen die 'normaal gesproken' zo vanzelfsprekend zijn. Waarvan blijkt niets vanzelfspreken is. Wat vandaag is kan morgen weer anders zijn.
Maar wat brengt het me nu. En gek genoeg brengt het doorgaan van deze uiterst pijnlijke weg me heelveel. Er is zoveel om verdrietig over te zijn en juist daardoor besef ik me ten volle hoe krachtig ik ook ben. Ik heb overleeft en nog steeds. En ik klim overeind. Ik ben nog steeds heel bang, heel verdrietig, heel boos. Ik voel het terecht is ik moet huilen en er heelveel is om over te huilen. Maar de naam van mijn blog geeft het aan; 'kwetsbaar is kracht'. Is mijn kracht. Mijn verdriet, mijn pijn en moeite met wat me is overkomen maakt ook ik elke dag stil kan staan bij dat wat vaak niet zichtbaar is maar wat van grote waarde is in mijn leven.
