Vier maanden geleden schreef ik onderstaande tekst als een droom. Ik hoopte ik ooit zo ver zal komen ik deze tekst op een dag hier zal durven publiceren. En zal voelen het waarheid is geworden! Vandaag is dan echt de dag...
Vandaag een dag waarop ik besluit mijzelf te bevrijden. Te durven zeggen het niet mijn schuld was wat mij als kind overkwam. Eerlijk te zijn naar alles wat ik voel. Naar het leven waarin mij incest en verwaarlozing overkwam. Ik als kind alles verloor wat me o zo dierbaar was! Een dag om toe te laten ik zie hoe beschadigd ik ben en zij is. Kleine marion bestaat en zij mij nu mag laten voelen wat zij toen heeft moeten voelen. Maar niet kon voelen omdat het simpelweg te erg voor woorden was. De dag ik haar durf te horen. Wetende we nu hier zijn. Al voelt het nog zo geregeld ook alsof ik daar in toen ben. De pijn die ik moest voelen lijkt vandaag nog levensecht. Groot en vlijmscherp. Ik voel, ik leef en ben mens. Hier is geen volwassene tegen bestand. Wetende je als kind niet hebt mogen leven en ontwikkelen naar wie je bent. Het kind in mij bevroor, brak en ging uit.. Een leugen me overkwam waarin ik dacht ik schuldig was. Schuldig om wat me overkwam. De hoop me dat houvast zal geven. Mijn hele zijn werd gedompeld in schuldgevoel. Naar mijn gezin van herkomst. Ik hun verraad. Omdat ik geen goed kind zal zijn. alsof ze dat echt was. Niet de moeitewaard.
Nu mijn gevoel ook beseft ik naar controle zocht. Omdat het mij teveel pijn deed me ten volle te kunnen beseffen wat me overkwam. Ik als kind niet kon vertrouwen op een veilige basis. Op de mensen die het meest veilig voor mij hadden moeten zijn. Een droomwereld. Een luchtkasteel die ik zoveel jaren bouwde om maar te kunnen overleven. Het buigt nu om naar leven. De muren vallen. Het ijs smelt. Mijn lichaam laat heel langzaam los, de pijn die ons overkwam. Schuldig nee, ik was onschuldig. Voel me diep geraakt. Gekwetst en overvallen door die diepe diepe rouwe pijn van toen die ik nu misschien wel eindelijk echt voel. Van het verliezen van mijn jeugd van het vertrouwen wat ik in goed vertrouwen schonk aan de mensen die dat niet verdiende. Ik neem het terug en ben dankbaar ik langzaam begin te voelen dat mijn vertrouwen in mijzelf en mijn kleine ik hersteld. En in een aantal mensen om me heen. Ik inmiddels krachtig genoeg ben het me ten volle te beseffen en het te dragen. Ik uitgegroeid ben naar een krachtige, kwetsbare, zachte maar prachtige vrouw. Zal van de daken willen schreeuwen; 'Ik ben eindelijk heel!' Heler dan ooit tevoren! Kom eindelijk echt thuis bij wie ik ben. Zie mijzelf voor het eerst echt in de spiegel. En jah.. O wat doet het me veel en wat ben ik dankbaar. En wat ben ik trots op wie ik ben! Ik durf te zien en voelen dat wat er was maar ook wie ik diep van binnen altijd gebleven ben!
Het is mijn reis, te blijven zeggen, Kleine marion, Marion, jij bent onschuldig! Mijzelf en haar te omarmen en een deken te geven eindelijk te ontdooien. We hebben het o zo nodig, o zo nodig. Compassie en liefde. Zachtheid. Aanraken, bij te staan en haar te troosten, mijzelf te troosten. Ik ben op reis naar haar toe. en ben dichterbij dan ooit te voren. De reis duurd al lang. Ik kom tot diep besef hoe pijnlijk deze weg voor mij is. Het voelt zo kwetsbaar maar stapje bij beetje verbonden. Met alles wat er is!
De afgelopen dagen waren misschien wel de meest heftige van mijn leven. Zeer intensieve traumabehandeling waarin dit inzicht uiteindelijk ten volle binnen kwam. Ben ontroerd en dankbaar ik mijn hoogste doel bereik! Ik de kracht heb dit proces door te gaan. Van overleven naar leven, van schuld naar onschuld. Van angst naar kracht. Kracht nu eindelijk te kunnen rouwen over dat wat ik verloren ben en de pijn die ik voel.
'Krachtige vrouw, lief meisje jullie zijn onschuldig'
Toen ik dit afgelopen week als afsluiting van mijn behandeling schreef werd ik diep ontroerd! Het is waar, eindelijk echt waar, en het was al die verloren jaren al waar!
Ik neem mijn leven en onschuld terug!
DANKBAAR!!
